Παρότι δεν είχα σκοπό να γράφω σ' αυτό το χώρο για ποδόσφαιρο, αποφάσισα να το κάνω
Η αφορμή? Η χτεσινή μας ήττα εντός έδρας από τον Ολυμπιακό με 1-0
Και γιατί αυτό το γεγονός αξίζει τόσο πολύ να το κουβεντιάσουμε και να το αναλύσουμε?
Γιατί πολύ απλά, χτές, γυρίζοντας στο σπίτι μου συνειδητοποίησα μερικά πράγματα, δηλαδή το εξής ένα : Τι σημαίνει όραμα, για ένα διοικητικό μηχανισμό, τι θα ρόλο παίζει ο ηγέτης μέσα σ έναν αθλητικό οργανισμό
Τα τελευταία δύο χρόνια, φρόντισα να αποκτήσω εισιτήριο διαρκείας, διότι θέλησα να σχηματίσω άποψη για τα τεκταινόμενα εντός του γηπέδου, ο ίδιος, κάνοντας -τρόπος του λέγειν- την πρωτογενή μου έρευνα, συμπληρώνοντας την παράπλευρη πληροφόρηση από τον αθλητικό τύπο.
Όλες οι πληροφορίες και τα δεδομένα, παρόντα μπροστά στα μάτια μου, τόσο καιρό, όμως εγώ δε μπορούσαν να χωνέψω την ουσία τους
Και η ουσία πάντα έρχεται όταν κατακάθεται η σκόνη και τα συναισθήματα,και αναζητάς με ειλικρίνεια τις αιτίες και τα γιατί κάθε γεγονότος
Τα τελευταία δύο χρόνια, και τι δεν ακούσαμε από τα επίσημα Παναθηναϊκά χείλη,ώς δικαιολογία και άλλοθι,για τη μακροχρόνια αποχή από τους τίτλους και τις επιτυχίες
Μάλιστα, οι ευρωπαϊκές μας επιτυχίες,σημαντικότατες μεν, αλλά αποσπασματικές-δίχως διάρκεια, δε
Ακούσαμε για την παράγκα της διαιτησίας, ακούσαμε για διοικητική ανεπάρκεια της εποχής Βαρδινογιάννη, για κακές μεταγραφές και στελέχωση,για κακές σχέσεις με τους οπαδούς,για την ΕΠΟ και το σύστημα, για την ατυχία, για τον προπονητή και τον τεχνικό διευθυντή,για την επιρροή του τύπου,για ότι μπορεί να φανταστεί και ο πλέον καλόπιστος
Και φτάνοντας στο χτεσινό παιχνίδι, ένα παιχνίδι στο οποίο ο κόσμος σε έξαλλη κατάσταση ζητούσε "να πέσει το κόκκινο χουντοκράτος του Κόκκαλη" , η ομάδα μας λύγισε σαν το κλαδάκι, για δεύτερη φορά μέσα στην ίδια σεζόν
Τι έφταιξε χτές?
Απέναντι σ' έναν ελλιπή αντίπαλο με τα μύρια προβλήματα από την αρχή της αγωνιστικής περιόδου,που κατέβαινε περίπου για να χάσει-η τουλάχιστον έχοντας αποδεχτεί τη μοίρα του- ο Παναθηναϊκός απέδειξε, ότι επουδενί λόγο δεν διαθέτει, την ψυχή και τα κότσια του πρωταθλητή
Ο λόγος είναι απλός: ο Παναθηναϊκός δεν έχει φτιάξει ομάδα εδώ και πολλά χρόνια. Δεν έχει μέταλλο, γιατί ποτέ δεν ανέμιξε τα κατάλληλα υλικά για να το φτιάξει. Κι έτσι παρέμεινε με ένα ετερόκλητο και ανομοιογενές κράμα αθλητών και στελεχών, που ο καθένας ζητά κάτι διαφορετικό επί της ουσίας, δηλαδή τραβά ένα δικό του δρόμο περισσότερο από την ανάγκη για συμπόρευση με τους υπολοίπους.
Με λίγα λόγια, έχουν σπαταληθεί άπειρα εκατομμύρια ευρώ για να αποκτηθούν παίκτες-ονόματα και προπονητές στάρ, αλλά το πολυπόθητο δέσιμο και η κοινή συνείδηση ουδέποτε επετεύχθησαν στην Παιανία
Αντίθετα, συνέβη κάτι εκπληκτικό
Η υπεροψία και η έπαρση ανέβηκαν στο κατακόρυφο, και οι διοικητικοί παράγοντες, δίνοντας πρώτοι το παράδειγμα, έσπευσαν να καρπωθούν πρώτοι την επιτυχία, ενώ άφαντοι παρέμειναν στα απανωτά χαστούκια που έτρωγαν κατά τη διάρκεια της περιόδου που τελειώνει σε λίγες εβδομάδες. Και ενώ στις δηλώσεις τους είναι ενωτικοί, οι πράξεις τους αναζητούν για "συμμαχίες" σε κάθε επίπεδο. Συμμαχίες ιδιοτέλειας, σαν αυτή που διατρέχει τη ραχοκοκκαλιά της Ελληνικής πραγματικότητας.
Μιάς πραγματικότητας που αποθεώνει τη δημοσιότητα και την βλαχομαγκιά, ενώ ζωσμένη με το ένδυμα της καλής και ηθικής παρθένου, αναζητά μονίμως δικαιολογίες για την ανεπάρκεια της. Ευθύνες σε όλους τους υπόλοιπους εκτός της ιδίας φυσικά,
Ποιός είναι ο Βγενόπουλος?
Ένας άνθρωπος που καλλιεργεί τις δημόσιες σχέσεις των επιχειρήσεων του, κάνοντας δηλώσεις άκαιρες και άστοχες, μετά από επιτυχίες, ή μεγάλα γεγονότα, ενώ ο ίδιος δεν είναι πουθενά κοντά στην ομάδα, παρά κατέχει μετοχές,δηλαδή χαρτιά που γράφουν επίσημα ότι περιουσία της ΠΑΕ είναι στην ιδιοκτησία του
Είναι αυτός διοικητικός ηγέτης? Φυσικά και όχι
Ποιός είναι ο Γιαννακόπουλος?
Ένας άνθρωπος που αισθάνεται ότι δικαιούται την Παναθηναϊκή αίγλη του ποδοσφαίρου, επειδή έχει φτιάξει μια μεγάλη ομάδα στο μπάσκετ, ο οποίος ενώ στα λόγια διακηρύττει ότι θέλει την ενότητα, διασπείρει και αναπαράγει τη διχόνοια μέσω της εφημερίδας Πράσινη από εγωισμό και κόμπλεξ
Είναι αυτός διοικητικός ηγέτης? Φυσικά και όχι
Ποιός είναι ο Πατέρας?
Ένας ανεπάγγελτος (εδώ γελάμε) πρώην εφοπλιστής, που ποζάροντας με τα πούρα του και την ψευτομαγκιά των 10 μπράβων που τον ακολουθούν χειροκροτά τους κάφρους της Θ.13 που ευθύνονται για τον ακρωτηριασμό μιας νέας εργαζόμενης στην ασφάλεια του γηπέδου, κοπέλας
Που πρακτικά είναι εντολοδόχος των μετόχων, καθένας εκ των οποίων κοιτά το μαγαζί του
Είναι αυτός διοικητικός ηγέτης? Φυσικά και όχι
Η καλύτερη μεταγραφή που θα μπορούσε να κάνει ο Παναθηναϊκός θα ήταν ο ίδιος ο Σωκράτης Κόκκαλης
Δηλαδή ένας ηγέτης που θα συσπείρωνε όλο τον οργανισμό, γύρω από ένα κοινό όραμα, φτιάχνοντας μια ψυχή προσανατολισμένη προς ένα σκοπό και πολλούς κοινούς στόχους
Αυτή την κοινή συνείδηση, το ότι όλοι μαζί σα μια γροθιά, παλεύουμε στα εύκολα και στα δύσκολα, την περίφημη ενότητα των Ελλήνων που ενώ τσακώνονται, μπροστά στον κοινό κίνδυνο γίνονται ατσάλι και φωτιά, την κατέχει μονάχα ο Ολυμπιακός
Και αυτό κατέθεσε χτές στο ΟΑΚΑ
Ούτε εργομετρικά, ούτε τεχνική, ούτε ευρωπαϊκές διακρίσεις κατέθεσε
Εξαργύρωσε απλά, το όραμα "Θρύλος", που έστω και άν η περιορισμένη αντίληψη των ποδοσφαιριστών δε μπορεί να αποδώσει επαρκώς εννοιολογικά, στο χόρτο και σε κάθε επίπεδο της διοίκησης του το κάνει πράξη με επιτυχία,εδώ και πολλά χρόνια
Ο Σωκράτης Κόκκαλής είναι το role model του Ολυμπιακού, είναι δηλαδή ο ηγέτης-πρότυπο, αυτός που με την παρουσία του επιστεγάζει με συνέπεια τα όσα η ιστορία και οι απαιτήσεις των φίλων της ομάδας προσδοκούν. Τις νίκες και το ηθικό εντός και εκτός των αγωνιστικών χώρων. Έστω κι αν αυτά δεν είναι πάντα εφικτά με θεμιτά μέσα. Όμως το κατά Βαρδινογιάννη "θεμιτό" δεν είναι πάντα ρεαλιστικό, έτσι δεν είναι?
Πόσες φορές ο Έλληνας δεν επικαλέστηκε την απουσία "μαγκιάς" στην εξωτερική πολιτική της χώρας, ή στις πολιτικές μεταρυθμίσεις στο εσωτερικό? Πόσες φορές δεν αναπόλησε την έλλειψη του άνδρα που θα αναλάβει τις ευθύνες του και θα δώσει λύσεις αποτελεσματικές και βιώσιμες? Πόσες φορές δε σκεφτήκαμε την ανάγκη μας η "μικρή Ελλάδα" αν θριαμβεύσει με την ψυχή και την ιστορία της απέναντι στους πλούσιους και φθασμένους αντιπάλους της στο διεθνές στερέωμα? Ακόμα και τώρα η Εθνική Ελλάδος είναι σύμβολο του αλυτρωτισμού ενός έθνους που θέλει να έχει "το κούτελο του καθαρό"!!
Ο Παναθηναϊκός τι όραμα διαθέτει?
Κανένα απολύτως! Το μόνο που αναμασούν εδώ και τόσο καιρό, είναι ότι "στόχος μας το Πρωτάθλημα", που κατά πάσα πιθανότητα θα κατακτήσουν κιόλας
Όμως το πρωτάθλημα και οι τίτλοι, δεν είναι παρά το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας που συντελείται σε κάθε κομμάτι της αλυσίδας που λέγεται Παναθηναϊκός και παράγει ένα αποτέλεσμα, ώς φυσικό επακόλουθο μιας νοοτροπίας
Το ποδόσφαιρο, αλλά και ο αθλητισμός γενικότερα, δεν είναι άθροισμα δεδομένων μοναχά
Είναι κυρίως ιδέες, όνειρα, γόητρο και ηθικός πολιτισμός
Δηλαδή όσα συντελούν, στο να ανυψωθεί στα ύψη το πνεύμα του αγωνιζόμενου και να του δώσει τα φτερά της υπέρβασης και της αυτοθυσίας
Αυτά που διακρίνουν τις καλές ομάδες, σε απλά καλές και σε "Θρύλους"
Ο Παναθηναϊκός δεν πιστεύει στον Παναθηναϊκό, αλλά στο "πρωτάθλημα"
Γι αυτό και θα ναι και φέτος- ηθικά και πνευματικά- δεύτεραθλητής
No comments:
Post a Comment