Παραοικονομία, η μόνη λύση

Σήμερα το πρωί, είδα στα δελτία, ότι με βάση έρευνες της ΓΣΕΕ, στην οικονομία απασχολούνται 1,5 εκατομμύριο εργαζόμενοι ώς "μάυροι πόροι απασχόλησης" (65 δισεκατομμύρια ευρώ λένε άλλοι, είναι το κόστος της)
Δηλαδή η επίσημα καταγεγραμένη συμμετοχή στην παραοικονομία, αριθμεί το 1/3 του απασχολούμενου ενεργά, εργατικού δυναμικού στην Ελλάδα
Θα μπορούσαμε κατ αναλογία και πολύ χοντρικά, με τη ματιά του απλού πολίτη να υποθέσουμε ότι και το 1/3 του ΑΕΠ είναι μαύρο χρήμα, έτσι δεν είναι?
Η αλλιώς, αν κάποτε η όποια υπηρεσία του δημοσίου, προσπαθούσε να αντιστοιχίσει, τα εισοδήματα με τις δαπάνες, δε θα έβρισκε άκρη..
Αυτά όμως είναι γνωστά σε όλο τον κόσμο και δεν αποτελούν σοβαρό θέμα συζήτησης
Όλοι ξέρουμε, ότι μια δουλειά σήμερα (νόμιμη) δεν αρκεί για να καλύψει τις -όλο και-διογκούμενες υποχρεώσεις μας, μιας και το κόστος ζωής έχει ανέβει κατακόρυφα, ενώ αναμένεται να ανεβαίνει περισσότερο, όσο έχουμε δανειακές περιπέτειες, ανάλογες με όσες ζήσαμε τις τελευταίες μέρες
Όμως η παραοικονομία, είναι και μια τεράστια ευκαιρία για την Ελλάδα, όσο και αν την καταδικάζουμε επισήμως-δηλαδή ώς κρατική οντότητα- γιατί έτσι είναι το πρέπον και το -γερμανικά-ορθό να πράττουμε
Ας ξεκινήσω διαφορετικά επισημαίνοτας κάτι πάρα πολύ απλό
Οι νόμοι και οι διατάξεις που καλείται να υιοθετήσει και να εφαρμόσει το κράτος και το κοινωνικό σύστημα, πρέπει απαραίτητα να έχουν νόημα, αλλά και δυνατότητα επιτυχίας, στον τόπο που λαβαίνουν χώρα. Με άλλα λόγια, η κουλτούρα και οι ιδιαιτερότητες της κάθε κοινωνίας, δίνουν το στίγμα και τις ανάγκες για την κατάλληλη νομοθεσία-χάρτη, βάση της οποίας θα λειτουργεί το κρατικό σύστημα.
Για παράδειγμα, σε μια Ελλάδα θεριακλού, δεν έχουν εφαρμογή (όσο και να θέλω το αντίθετο προσωπικά) οι νόμοι περί καθολικής απαγόρευσης του καπνίσματος, διότι οι Έλληνες καπνίζουν, και οι συνήθεια τους αυτή για να αλλάξει έχει τεράστιο κόστος, σε σχέση με την ουσία του νόμου, που είναι η δημοσια υγεία. Αντιθέτως ό κατάλληλος χειρισμός της αναγκαιότητας για σταδιακή εφαρμογή των νόμων για τη δημόσια υγεία, θα προσφέρει το απαραίτητο στάδιο προσαρμογής, και τη δημιουργία-στο μυαλό των νέων-των εναλλακτικών οδών διαμέσω των οποίων θα μπορούν να πορευτούν. Δηλαδή στην  ψυχολογία του Έλληνα δεν ταιριάζει η απαγόρευση, αλλά η διαπραγμάτευση, πράγμα που δεν ισχύει στους πειθαρχημένους λαούς της Β.Ευρώπης.
Όποιος λοιπόν παραγνωρίζει και αγνοεί την τοπική κουλτούρα, είναι απλά ηλίθιος ή δεν κυκλοφορεί αρκετά στην Αθήνα, παρά σε άλλες πρωτεύουσες.
Ας επιστρέψω όμως στο θέμα παραοικονομία, και το γιατί είναι μια τεράστια ευκαιρία για την Ελλάδα.
Ο λόγος είναι απλούστατος : Παραοικονομία σημαίνει χαμηλό εργατικό κόστος και ευκαιρίες για επιχειρηματικότητα
Το πρόβλημα του κράτους δεν είναι το άν υπάρχει και το κατά πόσον υπάρχει. Το πρόβλημα-φυσικά- είναι ότι το κράτος δεν καρπώνεται τα έσοδα (υπεραξία) που παράγει ή ακόμα καλύτερα, τις όποιες εισφορές έχει απωλέσει από την παράλληλη λειτουργία της
Μην ξεχνάμε ότι τα δημοσιονομικά προβλήματα αφορούν τα καταγεγραμένα μεγέθη. Το ίδιο και η ανεργία, το ίδιο και τα ελλείματα.
Κατά τη γνώμη μου, όλη αυτή η κατάσταση, είναι αποτέλεσμα της λειτουργίας της αγοράς
Η αγορά και οι αγορές γενικότερα, είναι μηχανισμοί παραγωγής ισορροπιών, που δε γίνεται να αγνοήσει κανείς. Και η ανάγκη για εισαγωγή μεταναστών, αλλά και για τη δημιουργία μεταναστών, είναι η ανάγκη της αγοράς να μειώνει τα κόστη, σε σχέση με τις πωλήσεις και τον κύκλο εργασιών της
Πράγμα που δε γίνεται να κάνει το επίσημο κράτος, διότι καλώς υπάρχουν οι συμβάσεις εργασίες για να προστατεύουν τα συμφέρονται των νόμιμων εργαζόμενων
Τι θα πρέπει να γίνει?
Καταρχήν το κράτος να λειτουργεί με όσους υπαλλήλους πραγματικά χρειάζεται και κατά δεύτερο να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίες ώστε να απορροφηθούν εκεί όσοι περισσέυουν
Γίνεται αυτό? Θεωρητικά γίνεται, αν ξαναλειτουργήσουν τα stage (δηλαδή μια άλλη μορφή του ταμείου ανεργίας) η άν όλοι ξαναπάμε στο στρατό.
Στην πραγματικότητα όμως δε μπορεί να γίνει.
Η ιστορία και η κουλτούρα του Ελληνα, του έχουν δημιουργήσει τα αντανακλάστικά για να προσαρμόζεται στις εξελίξεις με γνώμονα την επιβίωση του
Η δίκαιη δυσπιστία του απέναντι στους θεσμούς χρονολογείται από πολλά χρόνια και είναι απόρροια των ιστορικών γεγονότων που στιγμάτισαν τη διαδρομή της χώρας μας
Δίχως πίστη στο νόμο (ως ραχοκοκκαλιά μιας κοινωνίας) καμμία αποσπασματική μεταρύθμιση δεν πρόκειται να πιάσει τόπο στην Ελλάδα. Ο επόμενος θα την ανατρέψει, γιατί έτσι θα εξυπηρετήσει κάποια κοινωνική υποομάδα
Και τελικά ο πολίτης θα αναγκαστεί να υψώσει τη μπαντιέρα του οικονομικού πειρατή και να προσπαθήσει να ζήσει λαθραία
Όσο η βασική δραστηριότητα της οικονομίας είναι το εμπόριο και η οικοδομή, τόσο θα χρειάζεται μαύρη εργασία. Και τόσο θα καταγράφονται εκατομμύρια εργαζόμενων που συμμετέχουν σε αυτή
Κατά τη γνώμη μου, είναι ο λόγος που δεν έχει χρεωκοπήσει η Ελλάδα, αλλά τρέφει και ένα σωρό μετανάστες
Αν δεν υπήρχε το μαύρο χρήμα, τώρα θα μας έκλαιγαν οι ρέγγες, γι αυτό ας ευγνωμονούμε τη δυνατότητα που έχουμε να κάνουμε ένα μεροκάματο στα κλεφτά, για να συμπληρώσουμε το φτωχό μας εισόδημα
Έτσι κι αλλιώς το χρήμα δεν έχει ηθική, αλλά μόνο υπόσταση. Είτε υπάρχει, είτε όχι, και αυτό το κάνει   ανταλλάξιμο είδος
Το μόνο σίγουρο είναι, ότι με τη μορφή που έχουν σήμερα οι νόμοι στη χώρα μας ή αν θέλετε, με τον τρόπο που τους εφαρμόζουν οι αρμόδιοι, καμμία σχέση δεν έχουν με τις πραγματικές ανάγκες της οικονομίας μας
Είναι περισσότερο αναγκαίο από ποτέ, να ασχοληθούν οι άνθρωποι με τις ιδιαιτερότητες που υπάρχουν στην Ελλάδα, και να προσαρμόσουν τα συστήματα σε αυτές, παρά μονίμως να κουνάνε το δασκαλίστικο ραβδάκι της ηθικής (οικονομικής, κοινωνικής, νομικής, πολιτικής κλπ) στη μύτη του πολίτη, και να προσπαθούν να προσαρμόσουν αυτόν σε όσα παράλογα του ζητάνε, επειδή βαριούνται να ασχοληθούν
Η έχουν γίνει πολιτικοί και νομοθέτες, με τη μέθοδο του franchise των Ευρωπαίων "σοφών"

Ύμνος είς την ελευθερίαν

Την αφορμή για το σημερινό θέμα, μου την έδωσε η Κλαίρη μου, η οποία με τη σοφία που διαθέτουν οι καλές γυναίκες, μπορεί να διακρίνει την ουσία μέσα από ένα κάρο φιοριτούρες και κουβεντούλες, και να τη σερβίρει στο πιάτο με τρόπο αφοπλιστικό-όσο και σαφή, και συνεχώς να με αφήνει σέκο, που συνεχώς προσπαθώ να αναλύω και να ψιλολογώ καταστάσεις και πρόσωπα, ξεχνώντας πολλές φορές την πραγματική ρίζα της κατάστασης


Καθόμασταν και συζητούσαμε, με αφορμή τη χτεσινή ημέρα της εθνικής επετείου, και σχολιάζαμε τις εξελίξεις με το Δ.Ν.Τ και την Ευρώπη και όλα τα σχετικά που λένε τα μέσα μαζικής μαλάκυνσης του εγκεφάλου, και κάποια στιγμή μου λέει

«Τον ύμνο στην ελευθερία, του Σολωμού, τον ξέρεις?»
«Ναι τον ξέρω» της απάντησα
«Πότε γράφτηκε θυμάσαι?»
«Όχι αλλά νομίζω γύρω στο 1800 κάτι»
«Σε κάποια στροφή μιλάει, για την προσδοκία των Ελλήνων, για βοήθεια απο τους τότε Ευρωπαίους, το ξέρεις?»
«Δηλαδή θες να πείς ότι και τότε, μια από τα ίδια με σήμερα?»
«Ακριβώς αυτό»

Κάπου εκεί το όλο θέμα τοποθετήθηκε στη σωστή του βάση, στον εγκέφαλο μου και σήμερα στο γραφείο αποφάσισα να ψάξω λίγο περισσότερο για να δώ με τα μάτια μου τι ακριβώς συμβαίνει.
Να σημειώσω ότι στο παρασκήνιο παίζει η είδηση, ότι από χτές στις 11 επήλθε συμφωνία για στήριξη της Ελλάδος από Γερμανία και Γαλλία με τη μειοψηφική συμμετοχή του Δ.Ν.Τ

Ο ύμνος είς την ελευθερία (ο εθνικός μας ύμνος κοντολογίς) γράφτηκε γράφτηκε από τον Διονύσιο Σολωμό τον Μάιο του 1823 στη Ζάκυνθο και ένα χρόνο αργότερα τυπώθηκε στο Μεσολλόγι

Παραθέτω κάποιες χαρακτηριστικές στροφές του ποιήματος (αριθμεί 158 συνολικά και οι πρώτες 2 αποτελούν τους στίχους που μελοποιήθηκαν για να γίνει ο εθνικός μας ύμνος) στις οποίες περιγράφονται τα ΙΔΙΑ αιτήματα, οι ΙΔΙΕΣ ανάγκες, τα ΙΔΙΑ προβλήματα....με σήμερα

Με τα ρούχα αιματωμένα
Ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
Να γυρεύης εις τα ξένα
Aλλα χέρια δυνατά.
Μοναχή το δρόμο επήρες,
Εξανάλθες μοναχή
Δεν είν’ εύκολες οι θύρες,
Εάν η χρεία τες κουρταλή.
Aλλος σου έκλαψε εις τα στήθια,
Αλλ’ ανάσασιν καμιά
Aλλος σου έταξε βοήθεια
Και σε γέλασε φρικτά.
Aλλοι, οϊμέ! στη συμφορά σου
Οπού εχαίροντο πολύ,
Σύρε νάβρης τα παιδιά σου,
Σύρε ελέγαν οι σκληροί

Παρακάτω μνημονεύεται η Ουάσινγκτον....του Ομπάμα

Γκαρδιακά χαροποιήθη
Και του Βάσιγκτον η γη,
Και τα σίδερα ενθυμήθη
Που την έδεναν και αυτή.

Που να πρωτοπάει ο Γιωργάκης? Ρεζίλι γίναμε....

Aλλο εσύ δεν συλλογιέσαι
Πάρεξ που θα πρωτοπάς
Δεν μιλείς και δεν κουνιέσαι
Στες βρισιές οπού αγρικάς.

Παρακάτω...όσο με πληγώνεις, τόσο με πορώνεις με λίγα λόγια, αλλά μετά την Ευρω-σφαλιάρα ας ασχοληθούμε με τα δικά μας..

Η καρδιά συχνοσπαράζει...
Πλην τι βλέπω; σοβαρά
Να σωπάσω με προστάζει
Με το δάκτυλο η θεά. (η λευτεριά εννοεί ο ποιητής)
Κοιτάει γύρω εις την Ευρώπη
Τρεις φορές μ’ανησυχιά
Προσηλώνεται κατόπι
Στην Ελλάδα, και αρχινά

Προφητεύοντας ότι αυτό που μας τρώει μια ζωή (γιατί έξω πάμε καλά) είναι η Διχόνοια....εσωκομματικά, κοινοβουλευτικά, κοινωνικά και όπου θέλει κανείς....

Απ’ εσάς απομακραίνει
Κάθε δύναμη εχθρική
Αλλά ανίκητη μια μένει
Που τες δάφνες σας μαδεί.
Μία, που όταν ωσάν λύκοι
Ξαναρχόστενε ζεστοί,
Κουραμένοι από τη νίκη,
Αχ! Τον νουν σας τυραννεί.
Η Διχόνοια που βαστάει
Ενα σκήπτρο η δολερή
Καθενός χαμογελάει,
Πάρ’ το, λέγοντας, και συ.

Οι ξένοι ηγέτες δεν αγαπούν την ελευθερία και την αυτοδιάθεση, αλλά τα δεσμά, για τους αδύναμους, δεσμά άλλοτε πολεμικά, ενώ σήμερα είναι οικονομικά...η σκλαβιά της Αγοράς...

Μην ειπούν στο στοχασμό τους
Τα ξένα έθνη αληθινά:
Εάν μισούνται ανάμεσό τους
Δεν τους πρέπει ελευθεριά.

Και τελειώνει καταλήγοντας αναρωτώμενος....θα μας αφήσετε Ευρωπαίοι ηγέτες και Ελληνες πατριδοκάπηλοι όμοιοι τους.....

Τι θα κάμετε; θ’ αφήστε
Να αποκτήσωμεν εμείς
Λευθερίαν, ή θα την λύστε
Εξ αιτίας Πολιτικής;

Και καταλήγω κι εγώ,και σας ρωτώ κι εσάς:
Τί ακριβώς έχει αλλάξει 187 χρόνια μετά?
ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ............
Αυτά φυσικά τα παραθέτω προς γνώση όσων αναρωτιούνται, ως πότε θα γινόμαστε ζήτουλες και ως πότε αυτή η χώρα θα σπαράζει και θα σπαράζεται, εξαιτίας των ανίκανων, εκποιητών του Εθνικού Θησαυρού της (θησαυρού που αποτελείται απο υλικά και άυλα και προπάντων την ιστορία, τις παραδόσεις, την κουλτούρα, τις αξίες κλπ) που κατά καιρούς διαχειρίζονται την τύχη της....
Τότε η σκλαβιά ήταν η υποτέλεια στον Οθωμανικό ζυγό, ένα ζυγό όμως πολύ ηπιότερο όπως ιστορικά αποδείχτηκε, σε σχέση με το ζυγό που μας φόρεσαν οι Ευρωπαίοι μας «σύμμαχοι» υποθηκεύοντας την ίδια μας την ύπαρξη, στον αιώνα τον άπαντα
Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν έχουμε παρελθόν, αλλά εάν -με αυτά που βλέπουμε- θα έχουμε μέλλον

Η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά οι Ελληνες είναι φριχτά ανιστόρητοι, και ανίκανοι -στο κάτω κάτω της γραφής- ν’ αλλάξουν τη μοίρα τους....

21 Μαρτίου, η μέρα που τα ψέματα τελείωσαν

Παρότι δεν είχα σκοπό να γράφω σ' αυτό το χώρο για ποδόσφαιρο, αποφάσισα να το κάνω
Η αφορμή? Η χτεσινή μας ήττα εντός έδρας από τον Ολυμπιακό με 1-0
Και γιατί αυτό το γεγονός αξίζει τόσο πολύ να το κουβεντιάσουμε και να το αναλύσουμε?
Γιατί πολύ απλά, χτές, γυρίζοντας στο σπίτι μου συνειδητοποίησα μερικά πράγματα, δηλαδή το εξής ένα : Τι σημαίνει όραμα, για ένα διοικητικό μηχανισμό, τι θα ρόλο παίζει ο ηγέτης μέσα σ έναν αθλητικό οργανισμό
Τα τελευταία δύο χρόνια, φρόντισα να αποκτήσω εισιτήριο διαρκείας, διότι θέλησα να σχηματίσω άποψη για τα τεκταινόμενα εντός του γηπέδου, ο ίδιος, κάνοντας -τρόπος του λέγειν- την πρωτογενή μου έρευνα,  συμπληρώνοντας την παράπλευρη πληροφόρηση από τον αθλητικό τύπο.
Όλες οι πληροφορίες και τα δεδομένα, παρόντα μπροστά στα μάτια μου, τόσο καιρό, όμως εγώ δε μπορούσαν να χωνέψω την ουσία τους
Και η ουσία πάντα έρχεται όταν κατακάθεται η σκόνη και τα συναισθήματα,και αναζητάς με ειλικρίνεια τις αιτίες και τα γιατί κάθε γεγονότος
Τα τελευταία δύο χρόνια, και τι δεν ακούσαμε από τα επίσημα Παναθηναϊκά χείλη,ώς δικαιολογία και άλλοθι,για τη μακροχρόνια αποχή από τους τίτλους και τις επιτυχίες
Μάλιστα, οι ευρωπαϊκές μας επιτυχίες,σημαντικότατες μεν, αλλά αποσπασματικές-δίχως διάρκεια, δε
Ακούσαμε για την παράγκα της διαιτησίας, ακούσαμε για διοικητική ανεπάρκεια της εποχής Βαρδινογιάννη, για κακές μεταγραφές και στελέχωση,για κακές σχέσεις με τους οπαδούς,για την ΕΠΟ και το σύστημα, για την ατυχία, για τον προπονητή και τον τεχνικό διευθυντή,για την επιρροή του τύπου,για ότι μπορεί να φανταστεί και ο πλέον καλόπιστος
Και  φτάνοντας στο χτεσινό παιχνίδι, ένα παιχνίδι στο οποίο ο κόσμος σε έξαλλη κατάσταση ζητούσε "να πέσει το κόκκινο χουντοκράτος του Κόκκαλη" , η ομάδα μας λύγισε σαν το κλαδάκι, για δεύτερη φορά μέσα στην ίδια σεζόν
Τι έφταιξε χτές?
Απέναντι σ' έναν ελλιπή αντίπαλο με τα μύρια προβλήματα από την αρχή της αγωνιστικής περιόδου,που κατέβαινε περίπου για να χάσει-η τουλάχιστον έχοντας αποδεχτεί τη μοίρα του- ο Παναθηναϊκός απέδειξε, ότι επουδενί λόγο δεν διαθέτει, την ψυχή και τα κότσια του πρωταθλητή
Ο λόγος είναι απλός: ο Παναθηναϊκός δεν έχει φτιάξει ομάδα εδώ και πολλά χρόνια. Δεν έχει μέταλλο,  γιατί ποτέ δεν ανέμιξε τα κατάλληλα υλικά για να το φτιάξει. Κι έτσι παρέμεινε με ένα ετερόκλητο και ανομοιογενές κράμα αθλητών και στελεχών, που ο καθένας ζητά κάτι διαφορετικό επί της ουσίας, δηλαδή τραβά ένα δικό του δρόμο περισσότερο από την ανάγκη για συμπόρευση με τους υπολοίπους.
Με λίγα λόγια, έχουν σπαταληθεί άπειρα εκατομμύρια ευρώ για να αποκτηθούν παίκτες-ονόματα και προπονητές στάρ, αλλά το πολυπόθητο δέσιμο και η κοινή συνείδηση ουδέποτε επετεύχθησαν στην Παιανία
Αντίθετα, συνέβη κάτι εκπληκτικό
Η υπεροψία και η έπαρση ανέβηκαν στο κατακόρυφο, και οι διοικητικοί παράγοντες, δίνοντας πρώτοι το παράδειγμα, έσπευσαν να καρπωθούν πρώτοι την επιτυχία, ενώ άφαντοι παρέμειναν στα απανωτά χαστούκια που έτρωγαν κατά τη διάρκεια της περιόδου που τελειώνει σε λίγες εβδομάδες. Και ενώ στις δηλώσεις τους είναι ενωτικοί, οι πράξεις τους αναζητούν για "συμμαχίες" σε κάθε επίπεδο. Συμμαχίες ιδιοτέλειας, σαν αυτή που διατρέχει τη ραχοκοκκαλιά της Ελληνικής πραγματικότητας.
Μιάς πραγματικότητας που αποθεώνει τη δημοσιότητα και την βλαχομαγκιά, ενώ ζωσμένη με το ένδυμα της καλής και ηθικής παρθένου, αναζητά μονίμως δικαιολογίες για την ανεπάρκεια της. Ευθύνες σε όλους τους υπόλοιπους εκτός της ιδίας φυσικά,
Ποιός είναι ο Βγενόπουλος?
Ένας άνθρωπος που καλλιεργεί τις δημόσιες σχέσεις των επιχειρήσεων του, κάνοντας δηλώσεις άκαιρες και άστοχες, μετά από επιτυχίες, ή μεγάλα γεγονότα, ενώ ο ίδιος δεν είναι πουθενά κοντά στην ομάδα, παρά κατέχει μετοχές,δηλαδή χαρτιά που γράφουν επίσημα ότι περιουσία της ΠΑΕ είναι στην ιδιοκτησία του
Είναι αυτός διοικητικός ηγέτης? Φυσικά και όχι
Ποιός είναι ο Γιαννακόπουλος?
Ένας άνθρωπος που αισθάνεται ότι δικαιούται την Παναθηναϊκή αίγλη του ποδοσφαίρου, επειδή έχει φτιάξει μια μεγάλη ομάδα στο μπάσκετ, ο οποίος ενώ στα λόγια διακηρύττει ότι θέλει την ενότητα, διασπείρει και αναπαράγει τη διχόνοια μέσω της εφημερίδας Πράσινη από εγωισμό και κόμπλεξ
Είναι αυτός διοικητικός ηγέτης? Φυσικά και όχι
Ποιός είναι ο Πατέρας?
Ένας ανεπάγγελτος (εδώ γελάμε) πρώην εφοπλιστής, που ποζάροντας με τα πούρα του και την ψευτομαγκιά των 10 μπράβων που τον ακολουθούν χειροκροτά τους κάφρους της Θ.13 που ευθύνονται για τον ακρωτηριασμό μιας νέας εργαζόμενης στην ασφάλεια του γηπέδου, κοπέλας
Που πρακτικά είναι εντολοδόχος των μετόχων, καθένας εκ των οποίων κοιτά το μαγαζί του
Είναι αυτός διοικητικός ηγέτης? Φυσικά και όχι
Η καλύτερη μεταγραφή που θα μπορούσε να κάνει ο Παναθηναϊκός θα ήταν ο ίδιος ο Σωκράτης Κόκκαλης
Δηλαδή ένας ηγέτης που θα συσπείρωνε όλο τον οργανισμό, γύρω από ένα κοινό όραμα, φτιάχνοντας μια ψυχή προσανατολισμένη προς ένα σκοπό και πολλούς κοινούς στόχους
Αυτή την κοινή συνείδηση, το ότι όλοι μαζί σα μια γροθιά, παλεύουμε στα εύκολα και στα δύσκολα, την περίφημη ενότητα των Ελλήνων που ενώ τσακώνονται, μπροστά στον κοινό κίνδυνο γίνονται ατσάλι και φωτιά, την κατέχει μονάχα ο Ολυμπιακός
Και αυτό κατέθεσε χτές στο ΟΑΚΑ
Ούτε εργομετρικά, ούτε τεχνική, ούτε ευρωπαϊκές διακρίσεις κατέθεσε
Εξαργύρωσε απλά, το όραμα "Θρύλος", που έστω και άν η περιορισμένη αντίληψη των ποδοσφαιριστών δε μπορεί να αποδώσει επαρκώς εννοιολογικά, στο χόρτο και σε κάθε επίπεδο της διοίκησης του το κάνει πράξη με επιτυχία,εδώ και πολλά χρόνια
Ο Σωκράτης Κόκκαλής είναι το role model του Ολυμπιακού, είναι δηλαδή ο ηγέτης-πρότυπο, αυτός που με την παρουσία του επιστεγάζει με συνέπεια τα όσα η ιστορία και οι απαιτήσεις των φίλων της ομάδας προσδοκούν. Τις νίκες και το ηθικό εντός και εκτός των αγωνιστικών χώρων. Έστω κι αν αυτά δεν είναι πάντα εφικτά με θεμιτά μέσα. Όμως το κατά Βαρδινογιάννη "θεμιτό" δεν είναι πάντα ρεαλιστικό, έτσι δεν είναι?
Πόσες φορές ο Έλληνας δεν επικαλέστηκε την απουσία "μαγκιάς" στην εξωτερική πολιτική της χώρας, ή στις πολιτικές μεταρυθμίσεις στο εσωτερικό? Πόσες φορές δεν αναπόλησε την έλλειψη του άνδρα που θα αναλάβει τις ευθύνες του και θα δώσει λύσεις αποτελεσματικές και βιώσιμες? Πόσες φορές δε σκεφτήκαμε την ανάγκη μας η "μικρή Ελλάδα" αν θριαμβεύσει με την ψυχή και την ιστορία της απέναντι στους πλούσιους και φθασμένους αντιπάλους της στο διεθνές στερέωμα? Ακόμα και τώρα η Εθνική Ελλάδος είναι σύμβολο του αλυτρωτισμού ενός έθνους που θέλει να έχει "το κούτελο του καθαρό"!!
Ο Παναθηναϊκός τι όραμα διαθέτει?
Κανένα απολύτως! Το μόνο που αναμασούν εδώ και τόσο καιρό, είναι ότι "στόχος μας το Πρωτάθλημα", που κατά πάσα πιθανότητα θα κατακτήσουν κιόλας
Όμως το πρωτάθλημα και οι τίτλοι, δεν είναι παρά το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας που συντελείται σε κάθε κομμάτι της αλυσίδας που λέγεται Παναθηναϊκός και παράγει ένα αποτέλεσμα, ώς φυσικό επακόλουθο μιας νοοτροπίας
Το ποδόσφαιρο, αλλά και ο αθλητισμός γενικότερα, δεν είναι άθροισμα δεδομένων μοναχά
Είναι κυρίως ιδέες, όνειρα, γόητρο και ηθικός πολιτισμός
Δηλαδή όσα συντελούν, στο να ανυψωθεί στα ύψη το πνεύμα του αγωνιζόμενου και να του δώσει τα φτερά της υπέρβασης και της αυτοθυσίας
Αυτά που διακρίνουν τις καλές ομάδες, σε απλά καλές και σε "Θρύλους"
Ο Παναθηναϊκός δεν πιστεύει στον Παναθηναϊκό, αλλά στο "πρωτάθλημα"
Γι αυτό και θα ναι και φέτος- ηθικά και πνευματικά- δεύτεραθλητής

Και ξανά απεργίες

Τις προάλες έκανα το λάθος να κατέβω την Πανεπιστημίου χωρίς να ξέρω ότι επί σειρά ημερών είναι αποκλεισμένη από τους απολυμένους της Ολυμπιακής
Είναι αποκλεισμένη με τεχνητό οδόφραγμα, που αποτελείται από κάδους απορριμάτων και στύλους
Το παράδοξο της υπόθεσης, πέραν του ότι μια χούφτα άτομα, είτε έχουν δίκιο, είτε άδικο, καταφέρνουν το έτος 2010, να αποκλείσουν το κέντρο της πόλης, είναι ότι η αστυνομία είναι παρούσα για να βοηθά την εκτροπή της κυκλοφορίας, λίγο πρίν το οδόφραγμα, και λίγο μετά αυτό
Δηλαδή η λύση που δόθηκε από το κράτος, ήταν να απασχολήσει αστυνομικούς για να στέλνουν τα αυτοκίνητα στην Ασκληπιού, λες και τα αυτοκίνητα θα έπεφταν πάνω στο οδόφραγμα των απεργών και δε θα έστριβαν από κεί για να κάνουν την παράκαμψη μέσω Σόλωνος και να ξανακατέβουν Ιπποκράτους
Η αστυνομία όμως, που πάντοτε διευκολύνει τον πολίτη, με συμβούλεψε, μιας και ήμουν με το μηχανάκι, να καβαλήσω το πεζοδρόμιο έξω από το μετρό, και να παρακάμψω το οδόφραγμα από μόνος μου, χωρίς να ακολουθήσω τη διαδρομή των αυτοκινήτων. Καλοσύνη τους, δε λέω
Απλά, όταν βρίσκεσαι μέσα σε παράλογες και παρανοϊκές καταστάσεις, δυσκολεύεσαι να καταλάβεις τι είναι ευθύ και τί τεθλασμένο, τι φυσιολογικό και τί όχι, τι έχει νόημα και τί σε "δουλεύει" στα μούτρα σου
Τα ίδια πράγματα συμβαίνουν λίγο ή πολύ σε κάθε κομμάτι της Ελληνικής μας πραγματικότητας, είναι γεγονός
Κατεβαίνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι, τα εργατικά συνδικάτα, οι τραπεζικοί, οι συνταξιούχοι και οι συμβασιούχοι, να διεκδικήσουν από το κράτος, μια καλύτερη τύχη στη μοιρασιά, στις συλλογικές συμβάσεις, στα δικαιώματα, στα "πρέπει" και στα "επιβάλλεται", και πάλι θα πώ ότι καλά κάνουν
Όμως το πρόβλημα δε βρίσκεται στο κράτος, ούτε στη διαπραγμάτευση. Δηλαδή δεν είναι ζήτημα που μπορεί να λυθεί με αυτό τον τρόπο
Το πρόβλημα είναι ότι τα συνδικάτα δε λειτουργούν σωστά, προς όφελος των μελών τους, και ταυτόχρονα δεν προστατεύονται νομοθετικά από τις κακώς κείμενες παρεμβάσεις, που τελικά πετυχαίνουν να διογκώνουν τους κλάδους με πολυάριθμες συμμετοχές, κακές υπηρεσίες και λειψές εισφορές
Όλοι θέλουν τα κέρδη της ελεύθερης αγοράς, αλλά και τον προστατευτισμό του κράτους, το οποίο σήμερα ψέγουν για ανικανότητα και ελλειματικό νομοθετικό έργο, ενώ οι ίδιοι έχουν συντελέσει στην αποδόμηση του, εφαρμόζοντας ο καθένας για τον εαυτό του και το χώρο του, ένα μίγμα από τον σκληρότερο καπιταλισμό, μαζί με σοσιαλιστική πολεμική, ώς προς την εξωστρέφεια και τις διεκδικήσεις. Δηλαδή τις απεργίες
Η απεργία αφορά όσους πραγματικά βρίσκονται στο έλεος της κρίσης σήμερα, μέσω ενός καθεστώτος εξαρτημένης εργασίας, το οποίο -με βάση τις σημερινές τιμές- δεν τους εξασφαλίζει την αξιοπρεπή επιβίωση
Η απεργία δεν αφορά όσους ζητούν περισσότερα από το χρεωκοπημένο κράτος, ενώ ταυτόχρονα κερδοσκοπούν, απολαμβάνοντας την ασυλία που έχουν επιβάλλει μέσω του στρεβλού και υποκριτικού συνδικαλισμού που ασκούν, όποτε χρειαστεί, για να εξυπηρετηθούν, αλλά και να εξυπηρετήσουν ημετέρους
Κι εγώ λοιπόν προτείνω σήμερα δύο απλούστατα πράγματα, για να γίνουν τα πράγματα περισσότερο ελεγχόμενα και να περιοριστεί ταυτόχρονα η φοροδιαφυγή
Με λίγα λόγια προτείνω, τα όσα θα έπρεπε, κάθε συνδικάτο και κάθε κλάδος, να απαιτήσει να ισχύσει νομοθετικά, απο αύριο, για όλη τη χώρα, να διεκδικήσουν σε μάχες σώμα με σώμα, μέχρι τελικής πτώσεως, αντί να κλείνουν φασιστικά τους δρόμους και την ελεύθερη κυκλοφορία στο-συμβολικό-κέντρο της πόλης
1. Εδώ και τώρα, κάθε κλάδος επαγγελματιών, να αποφασίσει και να δεσμευτεί, για μερικά απλά πράγματα που αφορούν τις υπηρεσίες που παρέχει, αλλά και τις συνθήκες με τις οποίες θα επιχειρεί. Δηλαδή πόσο χρεώνει την ώρα ο υδραυλικός, πόσο ο γιατρός, πόσο ο δικηγόρος, ποιά η προμήθεια για τις τάδε εργασίες και συναλλαγές, πράγματα απλά και συγκεκριμένα, τα οποία κάθε συνδικάτο θα αναλάβει να δημοσιεύει στις εφημερίδες μια φορά το χρόνο αναλυτικά, ώστε να ξέρουν οι πολίτες τι -κατ' ελάχιστο-θα πρέπει να χρεώνονται. Τα ίδια τα συνδικάτα θα αναλάβουν τους ελέγχους, και θα δημιουργηθεί συγκεκριμένος χάρτης εισφορών, ώς εγγύηση για την ύπαρξη τους και την ευημερία τους, αλλά και την επανεκλογή της διοίκησης τους
2. Εδώ και τώρα, να δημιουργηθεί τηλέφωνο καταγγελιών, ένα για κάθε κλάδο, το περίφημο "ρουφιανοτηλέφωνο", μέσω του οποίου ανώνυμα, ο κάθε πολίτης θα μπορεί να καταγγέλει σε υπηρεσία του κράτους, αποκλίσεις από τα τιμολόγια χωρίς απόδειξη, κακές υπηρεσίες, αισχροκέρδεια και μαύρο χρήμα, βάση των δημοσιευμένων στοιχείων και του νομοθετικού πλαισίου που θα καθορίζει επαρκώς τα όρια δράσης των κλειστών επαγγελμάτων
Ας κατέβουν λοιπόν οι συνδικαλιστές στο δρόμο, να διεκδικήσουν την πραγματική και ουσιαστική τους αξιοπρέπεια, την εργασιακή δικαιοσύνη για τα μέλη τους και την κοινωνία γενικότερα, με τη λογική της αυτορύθμισης, του αυτοελέγχου και της κερδοφορίας που θα πριμοδοτεί οφέλη για τον κλάδο τους, είτε ασφαλιστικά, είτε εκπαιδευτικά, είτε κοινωνικά, είτε επενδυτικά.
Ας κατέβουν να αποδείξουν την ανταγωνιστικότητα τους, μέσω της πραγματικής δράσης σε μια ελεύθερη αγορά, αυτοδεσμευόμενοι ώς οφείλουν, και ας αφήσουν τις συλλογικές συμβάσεις να υπάρχουν ώς δικλείδα ασφαλείας απέναντι σε κακόβουλες πρακτικές και επιθέσεις, και όχι ώς άλλοθι για την ανικανότητα ή την κερδοσκοπική τους δράση
Ας αφήσουν στην άκρη τις μισαλλόδοξες και ακροδεξιές πολιτικές εναντίον των μεταναστών επαγγελματιών και ας γίνουν οι ίδιοι θελκτικοί για τους συμπατριώτες τους, που είναι σίγουρο ότι θα τους προτιμήσουν αν κάνουν καλύτερη και οικονομικότερη δουλειά
Γιατί ζητάνε προστασία από τον κρατικό νταβατζή, την ώρα που ταυτόχρονα του κλέβουν τις εισπράξεις?
Γιατί ζητούν τα ρέστα από τους Πολωνούς που κάνουν τις ίδιες δουλειές με τα μισά -μαύρα-λεφτά?
Ο πολίτης, δε μπορεί -δε δύναται- πλέον να κάνει διακρίσεις με βάση την εθνικότητα ή την ταύτιση, παρά μόνο με βάση την τιμή και την ποιότητα των υπηρεσιών
Η αγορά, που τόσο κατηγορούμε διότι έχει αφεθεί να λειτουργεί άναρχα προς όφελος των κερδοσκόπων, μπορεί να δώσει λύση για τους ικανούς και τους καλούς επαγγελματίες, ενώ ταυτόχρονα να οδηγήσει στην απαξίωση τους κακούς και άσχετους
Δε γίνεται σήμερα να εμμένουμε σε πρακτικές του σιδηρού παραπετάσματος, την ώρα που τα σοβαρά μας προβλήματα μπορούν να λυθούν με ειλικρίνεια και γνώση, που υπάρχει και περισσεύει, αλλά δυστυχώς δεν ασκείται με την ορθή λογική, για να δώσει λύσεις
Λύσεις που φαίνονται δύσκολες, αλλά δεν είναι καθόλου
Απλά μας αρέσει να παριστάνουμε τους Έλληνες δημοκράτες, την ίδια στιγμή που ούτε Έλληνες επί της ουσίας είμαστε (μέτεχοντες στην Ελληνική αξιακή και ηθική διάσταση μιας ανθρωπιστικής-ανθρωποκεντρικής κοινωνικής παιδείας), αλλά ούτε και δημοκράτες (μετέχοντες σε συνολικές πρακτικές μέσω της ανταπόδοσης στην κοινωνία)
Όσο δίκαιες λοιπόν και να φαίνονται οι απεργίες, άλλο τόσο μας αποπροσανατολίζουν από τον πραγματικό μας εχθρό:
Τον εαυτό μας και τις στρεβλές μας απαιτήσεις

Τζούλια

Χτές γινόταν σάλος στο γραφείο
Σχεδόν όλοι οι συνάδελφοι έψαχναν υπολογιστή για να δούν το επίμαχο βίντεο της Τζούλιας
Ένα βίντεο που για μία ημέρα- ή για όσες προηγήθηκαν αλλά εγώ αγνοούσα- έγινε εθνικό θέμα, (σα να λέμε εθνική ελλάδος ή εθνικό φρόνημα)
Και πώς να μη γίνει, όταν μιλάμε για μία κοπέλα με τα προσόντα της συγκεκριμένης,προσόντα θαυμαστά και ξακουσμένα, κορμί λαμπάδα, αναλογίες αφροδίτης, πρόσωπο μέριλυν, ξανθιά και με ύφος που υπόσχεται την κόλαση και το πάθος, σε όλα τα αρσενικά της χώρας
Όμως η κουβέντα δεν προχώρησε σε λεπτομέρειες, γιατί οι λεπτομέρειες δεν ήταν το ζήτημα τελικά
To ζήτημα -ως συνήθως- είναι η κλειδαρότρυπα και η περιέργεια για όσα μας φαίνονται "ακραία","ανήθικα","σκανδαλώδη" και λοιπά επίθετα που χρησιμοποιούμε για να καταλαγιάσουμε την ταραχή μας μπροστά σε τέτοια θεάματα και τηλε-αναγγελίες
Κάποιος έγραψε ότι ο κόσμος καίγεται, κι εμείς ασχολούμαστε με τέτοια ποταπά ζητήματα, όμως η αλήθεια είναι ότι εμείς ποτέ δεν ασχοληθήκαμε με τον κόσμο, αλλά είμαστε μόνιμοι πελάτες της Τζούλιας και της κάθε Τζούλιας, της ομορφιάς δηλαδή που αυτοπυρπολείται μπροστά στα πεινασμένα μας βλέμματα, στις οθόνες των υπολογιστών και στα dvd των σπιτιών μας
Γιατί αυτή είναι και η ουσία του προβλήματος ή μάλλον του βίτσιου μας
Εδώ και τόσα χρόνια ώς άλλοι Νέρωνες, κοιτάμε με λαιμαργία τη δημόσια αρένα στην οποία κατασπαράζονται δίαφοροι πρωταγωνιστές, από τα λιοντάρια της δημοσιογραφίας και του κοινού μας βίου, τα μεσημεριανάδικα και τα λοιπά ραδιοτηλεοπτικά καφενεία, που έχουν υποκαταστήσει τα άλλοτε σπουδαία στέκια του κολωνακίου και το Ζόναρ'ς, στα οποία περνούσαν από ψιλή κρισάρα οι τότε "μεγάλοι" σταρ της ελληνικής κοινωνίας
Μας αρέσει και μας ηδονίζει να κοιτάμε πίσω από ένα τζάμι, και μετά να λέμε ψέματα στον εαυτό μας, για να συνεχίζουμε να κοιτάμε το επόμενο θέμα, με την ίδια απάθεια και την ίδια διεστραμμένη αδιαφορία
Ποιά είναι η Τζούλια?
Μα τι άλλο, εκτός από τη σύγχρονη πατρίδα μας
Μια πατρίδα με τρομακτικά προσόντα, απίστευτες ομορφιές, τα καλυτερότερα κληρονομικά χαρακτηριστικά, ιστορία και παράδοση, πληθωρικότητα και προσωπικότητα, χιούμορ και αντίληψη, νοημοσύνη υψηλού επιπέδου, που όμως έχει βιδωμένο στο κορμί της, ένα κεφάλι καμμένο από τις κάθε λογής καταχρήσεις
Καταχρήσεις από ουσίες, από συμπεριφορές, από οικογενειακές και κοινωνικές στρεβλές αντιλήψεις, από το νεοφιλελεύθερο πνεύμα του αναλώσιμου ανθρώπου, από την παγκοσμιοποιημένη παράνοια της  σύγχρονης εποχής των περαστικών, και της ταχύτητας στη ζωή μας
Το βίντεο δείχνει μια γυναίκα εκτυφλωτικά όμορφη η οποία, μέσα σε μια κατάσταση εγκεφαλικής αποστασιοποίησης, επαγγελματικής τυπικότητας, και προσχεδιασμένης ξεφτίλας, αποκαλύπτει τα όσα ποτέ δεν κάλυψε, τα όσα ποτέ δεν έκρυψε, επιδιδόμενη σε μια βιοποριστική πρακτική, ανάλογη των συμβιβασμών και της ανέχειας τόσων και τόσων, που παριστάνουν ότι συμβαδίζουν με τις εταιρικές κουλτούρες και τα μάρκετινγκ πλάν, ενώ απο μέσα τους υποφέρουν ή απλά το έχουν πάρει απόφαση ότι έτσι βγαίνει η υποχρέωση για παραγωγικότητα και το χρήμα για το ψωμί και το τυράκι τους
Το βίντεο δείχνει μια χώρα, που ανοίγει τα πόδια στα ευρωπαϊκα "κεφάλαια", χωρίς ντροπή, με έξυπνες ατάκες -λες και προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της ότι αυτό είναι θεμιτό για να επιβιώνεις- που μέσα στο σύννεφο της ευημερίας που απολάμβανει ακόμα ,ξεγυμνώνεται εθνικά, κοινωνικά, ηθικά και πρακτικά στα μάτια των τηλεθεατών της, των όσων δηλαδή πληρώνουν για να υπάρχει και να λειτουργεί σαν τέλειο άλλοθι και δικαιολογία, για τη δική τους υποκρισία, την περισσευούμενη και την  ανα-λογιστικά ευνομούμενη
Και αυτό το βιδωμένο κεφάλι -πάνω στο αψεγάδιαστο κορμί-το γεμάτο παραισθήσεις, το μισομεθυσμένο αλλά καλά δασκαλεμένο μέσα σε καιρούς πονηρούς και χαλεπούς, εκπέμπει ένα βλέμμα απελπισίας και  απόγνωσης, την ώρα που εκτονώνεται και εκτονώνει τα σεξουαλικά του ένστικτα προς πάσα κατεύθυνση
Ποιά είναι η λύση?
Μάλλον στη συγκεκριμένη περίπτωση, το "πονάει κεφάλι-κόψει κεφάλι" είναι ο μόνος δρόμος
Όχι το δικό της, το δικό μας εννοώ
Αυτό που έχει μάθει να κοιτάζει μόνο, τη ζωή του, μέσα από μια βιτρίνα, από τη λάθος μεριά του μαγαζιού
Στην απέξω