Οταν το ποδοσφαιρο ηταν παιχνιδι για παιδια

Θυμαμαι εκεινα τα καλοκαιρια στο Διμηνιο,παρεα με τους φιλους μου
παιζαμε μπαλα ολη μερα

η αντιπαλη ομαδα ειχε ενα παιδι,απο μια οικογενεια βραζιλιανων που ζουσαν μονιμα στο χωριο
στα παιδικα μου ματια φανταζε ενας ηρωας,οπως ειναι τωρα ο ριβαλντο,εκανε κατι τριπλες φανταστικες

Ηταν παραμονες του Μουντιαλ του 82 και το γηπεδακι πισω απο μια αυλη ηταν γεματο αλαφιασμενα πιτσιρικια με ζητα ελλας παπουτσια και οσα ημασταν τυχερα ειχαμε παπουτσια με καρφια
εγω ειχα κιτρινα μαυρα,γιατι μου τα χε παρει ο παππους μου που ηταν αεκτσης
τερμα δεν καθομουνα ποτε γιατι ειχα αγχος μη φαω γκολ κατω απο τα ποδια

ειχε σηκωθει πολυ ψηλα η σκονη,ειχε ζεστη και ημασταν ολοι καταιδρωμενοι

αν ομως δεν επεφτε ο ηλιος,το δικο μας μουντιαλ δεν τελειωνε μεχρι να φτασουμε στα πεναλτι και να τελειωσει εκει η διαδικασια,και η κερδισμενη ομαδα να φαει παγωτα

τι αγωνια,τι ομορφια,τι ρομαντζο
τι ομορφο πραγμα το ποδοσφαιρο

εμεις ημασταν ενα ματσο πιτσιρικια σ ενα ξερο γηπεδακι διπλα σε κατι καλαμιες, την ιδια στιγμη στις φαβελες της βραζιλιας ενα αλλο ματσο πιτσιρικακια επαιζε με τενεκεδακια και στα σοκακια της Τουλουζης μια πολυεθνικη ομαδα τσακωνονταν για ενα οφσαιντ

το βραδυ ολοι οι αστερες περνουσαν μπροστα απο την τηλεοραση,εκεινη την παλια με το καμπυλωτο τζαμι
και καθομασταν ολα μαζι με τις βρωμικες φανελιτσες μας,διπλα στους μεγαλους που κοιτουσαν σοβαροι κι αμηχανοι

εκεινη τη χρονια με πηρε ο θειος μου πρωτη φορα στο καραισκακη
το παλιο καραισκακη με τα τσιμεντα
με το φελιζολ σε κομματια και τον εθνικαρα να φωναζει στο τοπικο ντερμπι ολυμπιακος-εθνικος

πρωτη φορα,ακουσα τοσο βρισιδι στη ζωη μου
ο θειος μου εκλεινε τ αυτια να μην χαλασω την καρδια μου

ομως η μαγεια ηταν εκει

απο την αυλη και τον βραζιλιανο φιλο μου,απο το μουντιαλ του 82 και του 86 πιο μετα με το ανθρωπακι που φορουσε το πρασινο σομπρερο
απο τα πανινι τα αυτοκολλητα και τα χαρτακια

ολο το παιδικο μου συμπαν ηταν στο χορταρι αναμεσα στα δυο τερματα,παρεα με πασατεμπο και πορτοκαλαδα με ανθρακικο

δεν ξερω ποσο αγνα ηταν τα πραγματα τοτε,δε θυμαμαι

ομως εξαιτιας ενος φιλου,που μου εφερε αναμνησεις πριν λιγο,απο παιχτες και ομαδες,και εποχες θρυλικες,συγκινηθηκα παρα πολυ

και θελησα να το μοιραστω μαζι σας

ξερετε....ακομα παιζω με τενεκεδακια... στο δρομο

κι ακομα,εστω κι αν η ομαδα μου με πληγωνει,οταν περναω εξω απο τα τσιμεντα,με διαπερναει ενα ριγος

"εμπαινε φονια"

καπου βαθια μεσα μου ελπιζω,
οτι θα ερθει η εποχη που θα ξανασυναντησω εκεινον τον πιτσιρικα...
και θα του κλεινω τ αυτια να μην ακουει τις καφριλες,
καπου,καποτε...
θα συναντησω τον πιτσιρικα
και ισως παιξουμε μπαλα μαζι,
οπως τοτε