Χαγιαμπούσα

αυτο το μηχανακι μου προκαλει ενα δεος.

απο τοτε που πρωτοβγηκε μου το προκαλουσε.

εχω μια αισθηση,ενος πιτσιρικα,που ανοιγει το στομα μπροστα σ εναν παιδικο του ηρωα,που βγαινει απο τις σελιδες του περιοδικου,και ξαφνικα του απλωνει το χερι για να γνωριστουν,να κανουν παρεα.

δεν εχω ποτε διανοηθει,οτι μπορουν τοσα αλογα,175 νομιζω,να χαλιναγωγηθουν,η εστω,να μπουν στην ασφαλτο,απο τα δικα μου χερια.

δεν ξερω,δεν εχω δοκιμασει,αυτο το δεος παντοτε μ εμποδιζε να ζητησω βολτα απο καποιον φιλο,καποιο γνωστο.ουτε και ξερω,αν τοσο γκαζι χωραει στο δικο μου το μυαλο.

χτες βραδυ,βρεθηκα στην αττικη οδο να χαζευω την πισω ροδα,ενος χαγια,κοκκινου μεταλλικου,κεραμιδι σχεδον ειναι το χρωμα,κεραμιδι κ μαυρο,γυαλιστερο,με κατι πλακες θηριωδεις,το γνωστο μακρουλο μουτρο,την καμπυλωτη ουρα,το καλογυμνασμενο μυωδες κορμι κ το σφυριγμα απο τις εξατμισεις,την ωρα που η ροπη παραμορφωνε το πισω λαστιχο,εκτοξευοντας μπροστα τον αγριεμενο αναβατη.

ΚΑΥΛΩΣΑ.

κι οταν εγω καυλωνω παει να πει το εξης: ειτε οτι εχω φτασει καπου κ πρεπει να παω στο επομενο etap,ειτε οτι εχω κολλησει στα σκατα κ χριεαζομαι ενα χαστουκι να ξεκολλησω.

δεν εχω απαντηση,ουτε κ θα την ψαξω εδω μεσα,ειναι ακομα πολυ νωρις,καφε δεν ηπια,τσιγαρο δεν καπνιζω,και το ουισκυ ειναι πιο χρησιμο τα κρυα βραδια,παρα τα κρυα πρωινα..

μ αρεσει πολυ το χαγιαμπουσα.η γιαχαμπουσα.η χαγιαμπουρδα που λεει ενας φιλος μου.ειναι μια παντελως αχρηστη μοτοσυκλετα για οτιδηποτε αλλο,εκτος του προφανους.

να εξυπηρετει το σκοπο,μιας μνημειωδους αποδοσης κ αδρελινοπαραγωγου,υπερμοτοσυκλετας,που με το καλημερα σας ξεφτιλιζει λαστιχα και τσαμπουκαδες,μακραινει χερια,και προκαλει ρευσεις στα αγορακια που καρυδωνουν το δεξι γκριπ στους ανοιχτους δρομους.

με λιγα λογια ειναι ενα μηχανακι για "παιδια".

και επειδη ειναι ενα μηχανακι για ανωριμους και ανεγκεφαλους βαρεμενους τυπους που περνούν τη μερα τους μπροστα σ ενα πισι,πισω απο ενα γραφειο,σαν κι εμενα δηλαδη,οποτε το συναντω,του κλεινω στα κρυφτα το ματι,και το καλοπιανω.

το καλοπιανω και το κανακευω,για να μην κανω την αποκοτια,και μπω σε κανα μαγαζι κ παρω κανενα,ετσι αβασανιστα,οπως συνηθιζω,ετσι επειδη γουσταρω ρε αδερφε,να "δω" τι κανει αυτη η χαμηλη και μακρια διτροχη ζαργανα,τα βραδια στην αττικη οδο,τα πρωινα στην τριπολεως και τα μεσημερια στην αθηνων λαμιας,στα ρυζογαλα του Μπέσα - μπέσα.

γιατι η μοτοσυκλετα ειναι ενα παραμυθι,σαν αυτο που σκαρωνω τωρα,ενας μυθος,μια καραμελα που πιπιλας ολημερις γιανα ξεχνιεσαι,και μια γροθια στο στομαχι,οταν ξαμολιεσαι παραζαλισμενος στους δρομους του κοσμου,περνας ξυστα απ τους καθρεφτες -τις ζωες μωρε- των αλλων,κι οταν εσυ,κατεβαζεις μια ταχυτητα,κι αφηνεις μαζι με λαστιχο,κατω στη μαυρη ασφαλτο,τα κριματα σου,τις μαλακιες σου,τα σφαλματα και τις μετανοιες σου,τις υποσχεσεις και τα "θα" σου,την επομενη-γιατρεσσα- μερα,που θα ξορκισει τον πονο που κουβαλας στη σελα σου,σημερα.

κι αν μου/σου χρειαζεται μια "δοση" απο χαγιαμπουσα,να κουνηθουν τα μυαλα,να γινουν μυλος,να ξεμπερδεψουμε τα μπλεγμενα μας,να δουμε μπροστα,και να μας αφησει τα σημαδια του ο αερας στο προσωπο κ τα ρoυθουνια,εκει στα 300 χαω,ειναι γιατι επιλεξαμε,να ζουμε στα κλουβια,σκυμμενοι,γονατιστοι,συμβιβασμενοι,ενδοτικοι,διπλωματες,μπιζνεσμεν,με τα παπαρια μας διπλωμενα προσεκτικα μεσα στα καλοραμμενα μεταξωτα φιρματα σωβρακα μας.

και οταν κοιταμε τον αετο,να ντρεπομαστε που με 1300 κυβικα,βαζει κατω τα δικα μας τα πολλα,τα βαρια κι ασηκωτα,τα κυβικα του εαυτου μας,που μοιαζει με μολυβενια μπαλα,σαν αυτη που χουν στα κατεργα οι νταλτον κι ο ραν-ταν-πλαν.

χρειαζομαι κατι τετοιο?σιγουρα θα το κανω?αποκλειεται?

προτιμω να αφουγκραζομαι το μυθο που "παιζει" στην οθονη του μυαλου μου,και να λυγιζω τα τιμονια της κυριας μου,δηθεν αδιαφορα -μη με πεταξει απο τη σελα της απο τη ζηλια,καποιες φορες που μια χαγιαμπουσα κωλιαζει,και χαιρετα με τον τροπο της το μπανιστηρι,το γδυσιμο,το προστυχο βλεμμα μου,που την αγγιζει,σε καθε καμπυλη της,σε καθε γωνιά της.

προτιμω να ονειρευομαι οτι,ειμαι καβαλα της,και ταξιδευουμε.

για παντα.

και οτι καθε φορα που την καβαλαω,ειναι μια καινουργια "πρωτη" φορα.

και αυτες οι φορες δεν φθειρονται απο συνηθεια.

ουτε απο το χρονο.ουτε απο τις ευρωπαϊκες νομοθεσιες.

μπροστα σου υποκλινομαι,μεγαλη σουζουκομάνα.

καλες περιπλανησεις,μεσα στη σιδερενια αγκαλια σου.

εχε γεια