Διάβαζα χτες τις προτάσεις του νομπελίστα Χριστόφορου Πισσαρίδη, για να επιτύχει η Ελλάδα την ανάπτυξη αλλά και το γενικότερο συμμάζεμα του δημόσιου βίου της. Στα οικονομικά καταρχήν, που θα δώσουν το στίγμα και για κοινωνικές εξελίξεις, όπως είναι λογικό.
Ο σύνδεσμος είναι εδώ : http://apolitik.pblogs.gr/2010/10/o-nompelistas-sristoforos-pissaridhs-proteinei-poly-sygkekrimena.html και μιλάει ανάπτυξη, η οποία θα επιτευχθεί με την επιστροφή της εμπιστοσύνης, την αποτελεσματική δημόσια διοίκηση και την αναβάθμιση των υποδομών, με ελάττωση του κρατικού παρεμβατισμού και την εξυγίανση του ασφαλιστικού συστήματος.
Προτείνω όλοι να το διαβάζουμε τακτικά, για να καταλάβουμε ότι αυτά που προτείνει είναι πολύ εφικτά, και πολύ λογικά. Και κυρίως πολύ ρεαλιστικά!
Ο κύριος Πισσαρίδης λοιπόν, ούτε λίγο, ούτε πολύ, καταδεικνύει την απουσία του ελέγχου και την απουσία οργάνωσης, ως ένα από τα κύρια και βασικά μειονεκτήματα της Ελληνικής πραγματικότητας.
Η εμπιστοσύνη συνδέεται με τις υποδομές και την εξυγίανση των θεσμών που λειτουργούν παράγοντας κόστος για όλους μας. Βασικό χαρακτηριστικό της εμπιστοσύνης, είναι η διασφάλιση κριτηρίων ποιότητας και αποτελεσματικότητας, και ο τακτικός έλεγχος ότι λειτουργούν όπως πρέπει! Και βέβαια, η αναθεώρηση και η προσαρμογή τους, προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι εκάστοτε εξελίξεις!
Στη χώρα μας, δεν υπάρχει πουθενά και σε τίποτα έλεγχος!
Το πρωί που ερχόμουν στη δουλειά, παρατηρούσα τους εποχούμενους, στα διάφορα οχήματα, στο κέντρο της Αθήνας. Παρότι έβρεχε καταρακτωδώς, πολλοί μοτοσυκλετιστές δε φορούσαν κράνος, κάποιοι δε φορούσαν ζώνη, πολλοί μιλούσαν στο κινητό, οι πεζοί έτρεχαν πάνω κάτω για να περάσουν στο απέναντι πεζοδρόμιο, ενώ ο αστυνομικός που ρύθμιζε την κυκλοφορία, αρκούταν στο να κάνει νοήματα "ξεκίνα-σταμάτησε" στους οδηγούς.
Λίγο νωρίτερα, άκουσα ότι "ανακαλύφθηκε", πως οι πλέον υψηλόμισθοι υπάλληλοι στο δημόσιο τομέα, είναι αυτοί των -υπό διάλυση- ζημιογόνων οργανισμών, όπως ο ΟΣΕ, στον οποίο ο μέσος μισθός είναι κάπου στα 50 χιλιάρικα το χρόνο. Ασύλληπτα ποσά για δημόσιο υπάλληλο.Ασύλληπτα και σκανδαλώδη, όταν σκέφτεσαι ότι μιλάμε για το πλέον παρακμιακό δημόσιο μέσο μεταφοράς, με το πλέον αδιάφορο προσωπικό, στην εξυπηρέτηση του πελάτη.
Στα φορολογικά σκάνδαλα, εντάσσεται η πρωτοφανής επίσης "ανακάλυψη", ότι από τη διασταύρωση διαφόρων περιουσιακών στοιχείων και εισοδημάτων, σε ομάδες ενδιαφέροντος ΣΔΟΕ κλπ, προέκυψε σωρεία παραβάσεων και αδήλωτων στοιχείων, πολλών εκατομμυρίων ευρώ. Σπίτι, κότερα, αυτοκίνητα, τεράστια προσωπικά έξοδα, χωρίς να δικαιολογούνται από τα ανάλογα έσοδα κλπ. Και πώς προέκυψε αυτή η "ανακάλυψη"? Με μια στοιχειώδη έρευνα των υφιστάμενων υπηρεσιών και με τη χρήση των μέσων που παρέχει η μηχανοργάνωση!
Έδωσα 3 χαρακτηριστικά παραδείγματα, από ένα πλήθος που ο καθένας μπορεί να σκεφτεί
Για να αντιληφθούμε στο ελάχιστο την κοροϊδία και τη γελοιότητα του κρατικού συστήματος, το οποίο χρηματοδοτείται για να λειτουργεί με αυτό τον τρόπο, με τεράστια ποσά, τα οποία ποτέ δε δόθηκαν σε πραγματικές ανάγκες για ανάπτυξη της χώρας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά έγιναν και η αιτία, να φύγουν και επενδύσει σημαντικές για την αγορά εργασίας!
Πόσο δύσκολο είναι, να ρυθμίσεις, 5 απλά πράγματα, για το κοινό όφελος? Πόσο δύσκολο είναι να ασχοληθείς να οργανώσεις και να προγραμματίσεις μερικές εργασίες. Να ελέγξεις το τι πραγματικά γίνεται στην πιάτσα. Ποιες συνθήκες επικρατούν στην πραγματικότητα, και ποιες είναι οι ανάγκες του κόσμου?
Η διακυβέρνηση ποτέ δε γίνεται, από ένα γραφείο, εξ αποστάσεως. Αυτό είναι ελληνικό παράδοξο. Και ξέρουμε πολύ καλά, τι και ποιους εξυπηρέτησε η επιτηδευμένη και επίπλαστη αδιαφορία!
Και βλέπουμε καθημερινά, ποια τα δηλητηριώδη αποτελέσματα που έχει, στην καθημερινότητα μας
Πολλοί συγχέουν τον έλεγχο, με την επιβολή του νόμου. Ο νόμος είναι ένα θεσμικό κανονιστικό πλαίσιο και ορίζει κοινά αποδεκτές ρυθμιστικές συμπεριφορές. Ο νόμος δεν επιβάλλει τον έλεγχο, αλλά μας λέει πως θα λειτουργήσει μια κατάσταση.
Το κατά πόσον λειτουργεί, το προβλέπει μερικές φορές και αυτό ο νόμος, αλλά εναπόκειται στη βούληση των θεσμικών οργάνων να το διαπιστώνουν.
Ναι, στη βούληση και την επιλογή και τις προτεραιότητες τους.
Το πρόβλημα της Ελλάδας λοιπόν βρίσκεται στην τήρηση και τον έλεγχο κοινά αποδεκτών κανόνων που διευκολύνουν -συνήθως- τη ζωή μας.
Και αν αυτό, είναι θέμα παιδείας για τον πολίτη, σε κυβερνητικό επίπεδο, είναι πολλά παραπάνω!
Είναι χρέος και καθήκον, απέναντι στην πατρίδα
No comments:
Post a Comment