Έχω ξαναγράψει πολλές φορές, ότι υπάρχει ένα μεγάλο δίκιο, και πολλά μικρά άδικα, που τελικά διαμορφώνουν την εικόνα της κατάστασης της κοινωνίας, στο μυαλό του μέσου πολίτη
Το μεγάλο δίκιο του Γιώργου Παπανδρέου, είναι ότι πρέπει να αλλάξουμε, και σε αυτό δεν υπάρχει ούτε ένας υπεύθυνος άνθρωπος ο οποίος θα διαφωνήσει
Μέσα στην ήδη διαμορφωμένη στραβή Ελληνική πραγματικότητα, απέναντι σε αυτό το μεγάλο δίκιο, ενυπάρχουν πολλές μικρές αδικίες, που τις αντιλαμβανόμαστε σιγά σιγά, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο
Αδικία η μείωση των μισθών, αδικία οι αυξήσεις των τιμών, αδικία η περαίωση, αδικία η απεργία των μεταφορέων, αδικία ο Καλλικράτης, αδικία...αδικία....
Κάθε κοινωνική ομάδα, έχει τα δίκια και τα άδικα της, και είναι φανερό
Κάθε κοινωνική ομάδα, που θίγεται, είτε γιατί πρέπει να θυσιαστούν τα παράλογα προνόμια που είχε κατοχυρώσει εδώ και χρόνια εις βάρος των άλλων, είτε γιατί τόσα χρόνια υπέμενε την "δημοκρατία" των άλλων χωρίς περιθώρια να αντιδράσει, έχει λόγους να προβάλλει τα επιχειρήματα της και να προκαλεί με τη δημόσια στάση της. Έχει όλα τα δίκια να δείχνει με το δάχτυλο, τη διπλανή κοινωνική ομάδα που βγαίνει λάδι στην κρίση, ενώ η ίδια πλήττεται. Έχει ταυτόχρονα όμως και μεγάλο άδικο, να βάζει το συμφέρον της πάνω από το συμφέρον του συνόλου. Άραγε ενδιαφέρει κανέναν το σύνολο? Θα έπρεπε (και είναι το πρώτο του καθήκον) να το κάνει ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνηση. Και είναι η αρχή των πάντων
Όλα αυτά θα μπορούσαν τελικά να εκλείψουν, εάν προ του μνημονίου για την οικονομία, είχε υπογραφεί το μνημόνιο για την κοινωνία, με την ευρεία σύμπραξη κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, σε μία δέσμη μέτρων υπό την αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας, που όλοι θα δεσμεύονταν ότι θα τηρήσουν στα βασικά (στις βασικές αρχές και αξίες), για μια 8ετία, ανεξάρτητα του ποιος καταλάμβανε την πλειοψηφία στη Βουλή
Στο κοινωνικό αυτό μνημόνιο, θα υπήρχε συμφωνία για τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές, αλλά και η κήρυξη ανένδοτου πολέμου ενάντια στην αδικία και την ανισότητα, μέσω ευρύτατων συναινέσεων σε κάθε επίπεδο οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής δραστηριότητας
Όταν έγραφα ότι απουσιάζει το όραμα, τη στιγμή που πρωτοεξελέγη το ΠΑΣΟΚ, αυτό ακριβώς εννοούσα, και να που τα γεγονότα επιβεβαιώνουν όσα φαίνονται με μια πρώτη ματιά, χωρίς να είναι κάποιος ειδήμονας ή επαγγελματίας
Το όραμα, δίνει το στίγμα για μία πορεία προς κάποια κατεύθυνση και δίνει ομοιογένεια και ρυθμό σε μία ομάδα εξουσίας
Δε γίνεται λοιπόν σήμερα, από τη μία να καταγράφεται ζημιά ύψους 1,5 δίς στην οικονομία, εξαιτίας του δίκιου (η του άδικου, όπως το βλέπει ο καθένας) των μεταφορέων και η κυβέρνηση που παρακολουθεί αμέτοχη εδώ και 15 μέρες (αλλά και από το καλοκαίρι ακόμα ήξεραν τι θα επακολουθήσει, μετά τις απεργίες για τα καύσιμα, και σφύριζαν αδιάφοροι), να "τιμωρεί" τους δημοσίους υπαλλήλους με ακόμα μεγαλύτερες περικοπές μισθών, επειδή οι δημόσιοι δε μπορούν να αντιδράσουν. Δε στέκει, πως να το κάνουμε τώρα. Το 1,5 δις ποιος θα το πληρώσει? Οι φορτηγατζήδες?
Το μήνυμα δηλαδή που περνάει προς την κοινωνία, είναι ότι οι φορτηγατζήδες τα έσπασαν και τα σπάνε ατιμώρητοι, επειδή απλά μπορούν, ενώ οι δημόσιοι θα χάσουν λεφτά, επειδή απλά δε μπορούν να αντιδράσουν. Αυτό δε συνιστά σκανδαλώδη κοινωνική ανισότητα? Σκανδαλώδη αδικία?
Η λοιπόν η κυβέρνηση θα συντονιστεί και θα πιέζει προς πάσα κατεύθυνση με τον ίδιο τρόπο, με τα ίδια μέτρα και σταθμά, ή θα πάρουμε απόφαση ότι απλά δε γίνεται να αλλάξουν κάποια πράγματα με αυτό τον τρόπο (δι' αυτής της μεθόδου), και όλοι θα αναλάβουν τις ευθύνες τους. Ακόμα και ο Σαμαράς
Είναι κρίμα να μειώνονται οι μισθοί στο Δημόσιο, υπό αυτές τις συνθήκες. Αυτή η κοινωνική ομάδα, αισθάνεται βαθιά αδικημένη, ενώ βλέπει τη διπλανή της κοινωνική ομάδα, αυτή των φορτηγατζήδων να δρά ανεξέλεγκτα. Από την άλλη, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι αισθάνονται και αυτοί βαθιά αδικημένοι, που ο δημόσιος υπάλληλος απόφοιτος ΑΕΙ, πρωτοδιορίζεται με μισθό 1280 ευρώ μικτά, ενώ ο ιδιωτικός αρκείται στα 750 ευρώ (που έγιναν 570 ευρώ) για τον ανειδίκευτο. Και αναρωτιέται γιατί ο δημόσιος -που κάθεται συνήθως- να απολαμβάνει αυτά τα προνόμια, ενώ ο ίδιος να είναι μόνιμα σε καθεστώς ανασφάλειας, χωρίς επιδόματα, μέσα σε μία κατάσταση που επιδεινώνεται καθημερινά λόγω της διάθεσης των εταιρειών να μειώσουν τα κόστη. Όλοι οι παραπάνω, αισθάνονται αδικημένοι που μένουν στον Άγιο Παντελεήμονα, τα Εξάρχεια, τα Πατήσια και άλλες γειτονιές του κέντρου, και τους έχουν πνίξει οι μετανάστες και οι επαίτες που σουλατσάρουν ζητώντας λεφτά και ελεημοσύνη, και σε μερικές περιπτώσεις απειλούν τη ζωή και την περιουσία τους, μέσω της υποβάθμισης και της γκετοποίησης. Αισθάνονται τόσο αδικημένοι που φωνάζουν τη Χρυσή Αυγή, να υποκαταστήσει την αστυνομία.
Απέναντι σε αυτούς, αδικία νοιώθουν οι φιλάνθρωποι και δημοκράτες της Αριστεράς, που θέλει το κέντρο και την Ελλάδα γενικότερα, μια πολυπολιτισμική κοινωνία (που όμως δεν έχει καν τους νόμους που θα βάλουν όρια και προϋποθέσεις στην κοινή και αρμονική συμβίωση) και επιμένει να κοντράρει και να τσακώνεται με τη Χρυσή Αυγή, η οποία λέει ότι υπερασπίζεται τους Έλληνες του κέντρου της Αθήνας, οι οποίοι αισθάνονται (ο καθένας για τους λόγους του) αδικημένοι από πολλές μεριές και εκτός των άλλων βάλλονται από τις αποφάσεις της κεντρικής εξουσίας, η οποία μπροστά στην ανάγκη της δραματικής αλλαγής (του μεγάλου δίκιου που έλεγα στην αρχή) της σύγχρονης Ελλάδας, έχει αποφασίσει να περάσει πριονοκορδέλα δίκαιους και άδικους χωρίς κριτήρια και δικαιοσύνη, γιατί αισθάνεται με τη σειρά της αδικημένη από τη διεθνή κοινότητα και την Ε.Ε που δε μειώνουν το κόστος δανεισμού για να τη διευκολύνουν.
Αν κατάλαβε κάποιος τι εννοώ, τότε συνειδητοποιεί ότι οι μικρές αδικίες της καθημερινότητας, είναι που κοστίζουν περισσότερο στην πραγματικότητα του μέσου πολίτη, που αδυνατεί να παρατηρήσει (ίσως να μην τον ενδιαφέρει τελικά) τη μεγάλη εικόνα και να σκεφτεί βαθύτερα τι αληθινά συμβαίνει γύρω του.
Επιστρέφοντας λοιπόν στα βασικά, αυτό που χρειάζεται είναι να συντονιστούμε όλοι προς μία μεγάλη και βασική κατεύθυνση. Είτε με το καλό, είτε με το ζόρι, για όσους επιμένουν να κάνουν και να υπερασπίζονται τα δικά τους ατομικά δίκια σε τηλεοράσεις και δημόσια ζωή
Αυτό όμως οφείλει να το καταλάβει πρώτα και κύρια ο ίδιος ο Γιωργάκης, προτού υποστεί την αναμενόμενη καθίζηση στις δημοτικές εκλογές.
No comments:
Post a Comment