Φτώχεια,το καλύτερο φάρμακο

Είναι πολύ αστείο,να γκρεμίζεται ο ηλίθιος εγωισμός και η ματαιοδοξία σου,μέσα σε δευτερόλεπτα.
Οταν σωριάζονται κάτω,μπροστά στα πόδια σου,σα δυό παιδάκια σκασμένα απο το ποδόσφαιρο που παίζουν στην αλάνα της ψυχής σου,με ροδοκοκκινισμένα μάγουλα και χτυπημένα γονατάκια,μέσα στις σκόνες και τον ιδρώτα,απο τη φούρκα τους να γίνουν αρχηγοί και αστέρες του γηπέδου σου..
Κάθε δεκαπενθήμερο πλέον -και είμαι τυχερός που με πληρώνουν κάθε δεκαπενθήμερο- είμαι "ταμείο μείον" με τέτοια ευκολία που κι εγώ εξεπλάγην.
Και το θέμα δεν είναι πως ακρίβυνε η ζωή.
Αυτό είναι γεγονός ξεκάθαρο για όλα τα σταθερά εισοδήματα -τους επίσημους καρπαζοεισπράχτορες της κοινωνίας, με τα τεράστια αποθέματα φιλότιμου και ευσυνειδησίας- όπως εγώ και οι φίλοι μου.
Το θέμα είναι πως τόσο καιρό έβλεπα τον εαυτοό μου αφ' υψηλού καμώνοντας ότι ανήκω σε άλλη κάστα, κοιτάζοντας να πάρω μία ποζα δίπλα στον υφυπουργό, να αγοράσω ένα καλό ρολόι (με δάνειο), να βγώ σ ένα καλό εστιατόριο και να κάνω καλό λογαριασμό, και άλλα τέτοια χαζά καθημερινά, πράγματα που μιά ζωή κοροϊδεύω "κοιτώντας αριστερά", και ζητώντας απο τον κόσμο να γίνει πιό απλός στην κατανάλωση του.
Και χτές έπεσαν στο τραπέζι μισθοί,εμπειρίες,ταξίδια,προσωπικότητες και σκέψεις με πραγματικό η -εστω ωραιοποιημενο- ειδικό βάρος, και ταράχτηκα.
Γιατί κοιτώντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη,δεν ήμουν πουθενά εκεί κοντά,ούτε σε λεφτά,ούτε σε τίποτα περισσότερο.
Και απόρησα με την έπαρση μου, το παραμύθιασμα που απλόχερα προσφέρω στο μυαλουδάκι μου,το ψώνιο και τη μπουρδολογία του καφέ-φραπέ που απολαμβάνω στο γραφείο με τους ανάλογα επαρμένους συναδέλφους μου..
Ευτυχώς δεν είναι πολύ αργά ακόμα, απλή προσαρμογή στην πραγματικότητα, απλή αντίληψη του περιβάλλοντος,και ακόμη καλύτερα, καλύτερος σχεδιασμός του μέλλοντος.
Δόξα το Θεό, υπάρχουν ακόμα χαστούκια γύρω μου, κι εγω διαθέτω αναψοκοκκινισμένα -απο το προσωπικό μου ποδοσφαιράκι- μάγουλα ,για να τα τρώω.

Θήτα

Θλίψη,Θάνατος,Θεός,Θαύμα
Κάπως μπερδεύονται μέσα μου όλα τα θήτα που κατεβάζει η κούτρα μου, όποτε πάω στο πατρικό μου.
Βλέπω τη μάνα μου σκυμένη να γράφει πάνω στο παλιό μας τραπέζι-προίκα της γιαγιάς μου, φορώντας ένα άσπρο νυχτικό, απορροφημένη στις υποθέσεις της, στη δουλειά και τις έγνοιες της.
Και πίσω της οι φωτογραφίες απο το γάμο της, νέο κορίτσι με μαύρα στιλπνά μαλλιά, με το άσπρο της νυφικό και τα γάντια της και δίπλα τον πατέρα μου να γελάει, σα να βλέπω τα μούτρα μου στον καθρέφτη.
Εχουν συμβεί τόσα πολλά.
Σκέφτομαι ότι άν κοιτάξω πολύ βαθιά μέσα μου, αν αποφασίσω να μπώ ξανά στην κοιλιά της, τότε θα είμαι πολύ ευτυχισμένος ξανά, και δε θα σκέφτομαι, ουτε θα ρωτάω πολλά, ούτε και θα νευριάζω μαζί της, ούτε και θα ελπίζω τίποτα, ούτε και θα με νοιάζει.
Ενα χαρούμενο μωρό θα είμαι για όλους. Ενα χαμόγελο.
Τη βλέπω απο μακριά και τη λυπάμαι, τη συμπονώ, θέλω να προσπαθήσω να την καταλάβω.
Αλλά έχουν συμβεί τόσα πολλά και τώρα πιά νομίζω ότι δε γίνεται να είμαστε -μάνα και γιός- , μιά νέα νύφη κι ένα χαρούμενο- στρουμπουλό μωρό. Ποτέ πιά.
Και βλέπω μιά κουρασμένη μάνα, να προσπαθεί να βρίσκει αφορμές για νά ναι κοντά στα παιδιά της, και πάνω που τα καταφέρνει, κλωτσά την τύχη της πιο πέρα.
Κλωτσά την αγάπη.
Και μένει μόνη της μέσα σε μιά Σαχάρα απο χαρτιά, σκυμμένη στο παλιό τραπέζι, να γράφει ώρες ατελείωτες, χαμένη σ ένα κόσμο άνυδρο-στεγνό και ραγισμένο, γεμάτο σκόνη και καταχνιά.
Με την άσπρη της νυχτικιά να περιφέρεται σαν φάντασμα, χτυπώντας ξεχασμένες πόρτες, ζητώντας να γυρίσει πίσω ο χρόνος, που πέρασε χωρίς να φταίει κανείς, χαμογελώντας με τόση θλίψη που δεν αντέχω να σκέφτομαι, κουτά κι απορρημένα, σιωπηλα.
Γιατί ρε μάνα?
Γιατί ρε γιέ?
Ν απλώνεις τα χέρια και να μη φτάνεις?
Να κόβεις τα χέρια σου και να ματώνεις?
Να μην κλείνει αυτή η πληγή?
Κι αποχωρώ απο το έργο αυτό ηττημένος, θλιμένος πρίγκιπας κι εγώ, πάνω σε άλογο θλιβερό, ντυμένος με τα ξεφτισμένα μου κουστούμια, τραβώντας ένα δρόμο περήφανο, μα τόσο διχασμένο..
Στρώσεις πάνω σε στρώσεις η καθημερινότητα, σα μούμια φασκιώνεται η μέρα, και ήλιος δε μπαίνει απ τα παράθυρα μας.
Και οι φιγούρες κιτρινίζουν λες και τις καίς με αναπτήρες και καντηλάκια με κόκκινα φυτίλια, σαν εικονίσματα, σαν τοιχογραφίες, και χάνουν τα χρώματα τους κι αρρωσταίνουν κι εξασθενίζουν οι μνήμες που σ έχουν θεμελιώσει άνθρωπο κι όχι απλά ζωντανό.
Κι αναρωτιέμαι.
Ποιό θαύμα και ποιά συγχώρεση μπορεί να είναι ο Θεός, σ αυτόν τον κόσμο?
Και κάποτε στο αχνό φώς, μιάς πρωτης μέρας αγαπημένης, να σηκωθείς απ το τραπέζι σου και αγκαλιαστουμε, μάνα.
Έχουμε τόσα Θήτα να ξορκίσουμε.

Δευτεριάτικα

Λάλας:

Δεν ξέρω και δε με ενδιαφέρει τι καινούργιο έχει σκεφτεί ο κ. Λάλας και πρωταγωνιστεί σ αυτή την καινούργια διαφήμιση που μιλάει σ ένα μικρόφωνο προς το κοινό του.
Αλήθεια όταν τον βλέπω αλλάζω το κανάλι. Και δε βρίσκεται μόνο στα κανάλια αλλά και στο ίντερνετ. Και δε μπορώ να αποφύγω να βλέπω τη φάτσα του και αυτά τα γελοία μίκυ μάους πολύχρωμα γυαλιά.
Δε τον γουστάρω καθόλου απο πολλά χρόνια, όχι γιατί δεν εκτιμώ τη δημοσιογραφική του δουλειά, δείγματα της οποίας έχω διαβάσει στο βήμα-γκαζίνο,αλλά γιατί τον θεωρώ αντιαισθητικό.
Το Λάλα και τον Ταγματάρχη τους είχα γνωρίσει το 1992 όταν έκαναν στον Σκάι εκείνη την εκπομπή "τα κακά παιδιά" την οποία εντελώς αγνοούσα μιας και ποτέ δεν ασχολήθηκα με το ραδιόφωνο,οπότε και δεν ήμουν ούτε στο ελάχιστο προϊδεασμένος, πριν την επίσκεψη μας στο στούντιο,μαζί με μία καθηγήτρια μας, με την αφορμή της επετείου της 28ης Οκτωβρίου. Τότε ετοιμάζαμε μία γιορτή στο σχολείο και είχα γράψει για την περίσταση κάποιους στίχους,τους οποίους είχε μελοποιήσει ένας άλλος φίλος μου ο Τασούλης (πρόσφατα τον είδα σε μία τηλεοπτική διαφήμιση) και ήθελαν να το πούμε στον αέρα στην εκπομπή τους.
Εγώ ανίδεος, όταν ερωτήθηκα πώς το έγραψα εκείνο το στιχάκι απάντησα ότι το σκέφτηκα ένα μεσημέρι στο κρεβάτι μου ξαπλωμένος, που ήταν και η αλήθεια, και αμέσως εισέπραξα τα πειράγματα του Λάλα περί του κρεβατιού..
Δε θυμάμαι κάτι άλλο από τη φάση αυτή ,αλλά καταλήγοντας, όποτε τον βλέπω αλλάζω δρόμο. Μου θυμίζει έναν υπερφυσικό μπόμπο με μούσια ,βγαλμένο απο φωτογραφίες των αρχών του αιώνα, οπου τα παιδιά ποζάρανε ντυμένα με ναυτικά ρουχα και αθώο-σκανταλιάρικο ύφος κωλόπαιδου, ο οποίος λογικά στη ζωή του έχει φάει άπειρη καζούρα για το παρουσιαστικό του, και κατα τη γνώμη μου καθόλου άδικα...

ΤραΝσέξουαλ:

Χαζεύοντας χτές αργά στην τηλεόραση, επεσα σε μία εκπομπή του Σκάϊ - τηλεόραση, που ήταν ουσιαστικά ένα ρεπορτάζ για τη ζωή και τα προβλήματα μίας γυναίκας τρανσέξουαλ η για να είμαι ακριβολόγος transgender.
Η κατηγορία αυτή περιλαμβάνει όσους ανθρώπους γεννήθηκαν κορίτσια αλλά θέλουν να γίνουν αγόρια κάνοντας πλαστική (αιδοιοπλαστική ή φαλλοπλαστική, όπως αναφέρθηκε στο ρεπορτάζ) στα γεννητικά τους όργανα ,διαμορφώνοντας τα ,καθ' ομοίωση φυσιολογικών ανδρικών αδένων, συμπληρώντας ουσιαστικά την συνολική αλλαγή στο σώμα τους, που από τέλεια γυναικείο μεταμορφώνεται μεσω ορμονοθεραπειών και πλαστικών επεμβάσεων, σε τέλεια (σχεδόν) ανδρικό.
Φυσικά το ρεπορτάζ ήταν τοποθετημένο στην Αμερικάνικη ήπειρο σε κάποια κλασσική επαρχία, και λέω φυσικά γιατί ώρες-ώρες το όλο θέμα έρεπε προς τη γελοιότητα με όλες αυτές τις συνεντεύξεις και τα σχόλια της οικογένειας και των φίλων για το αν "έπρεπε"η "δεν έπρεπε" εν μέσω χωραφιών του νότου και τζιποειδών και αμερικάνικων σημαιών παντού.
Αυτο που περισσότερο με άγγιξε ήταν η απελπισμένη προσπάθεια του ανθρώπου αυτού να γίνει αγόρι. Και λέγοντας απελπισμένη δεν υπαινίσομαι την χρηματική αδυναμία η την τεχνική ανεπάρκεια. Αλλά τα συναισθήματα και το πείσμα του να "γίνει" κάτι που πραγματικά πίστευε ότι ήταν, μέσα στο κλίμα αγνοιας, δυσπιστίας, προκαταλήψεων, απο τη μία, αλλά και απόλυτης ελευθερίας στην επιλογή, και αποδοχής της απόφασης αυτής απο το κοινωνικό σύνολο (αναζήτηση εργασίας, καθημερινότητα κλπ).
Το δεύτερο που με συγκλόνισε ήταν η δωδεκαετής σχέση του ανθρώπου αυτού με τη γυναίκα του (!!) και η προσπάθεια της να καταλάβει την καινούργια τους ζωή μετά τις πλαστικές επεμβάσεις. Με λίγα λόγια το ότι ο πρωταγωνιστής δεν είχε ανδρικά γεννητικά όργανα, αλλά χρησιμοποιούσε βοηθήματα, για 12 χρόνια,δεν ήταν λόγος, για την κοπέλα, να μην είναι παντρεμένη μαζί τ0υ!
Και μετά λέμε για γάμους ομοφυλοφύλων στην Ελλάδα...
Εντάξει, δε μπορώ να πώ ψέματα. Ολο αυτό το θέμα είναι πολύ έξω απο τη ζωή και τα ενδιαφέροντα μου και με ξένισε πολύ..η τόση δυστυχία και η τοση προσπάθεια όμως με καθήλωσαν μπροστά απο την τηλεόραση βάζοντας με σε σκέψεις.
Τελικά άνθρωπος είναι η ψυχή η το σώμα?
Τελικά η ταυτότητα και ο γεννετήσιος προσδιορισμός μας, είναι τόσο πολυ σημαντικά, ώστε να ευτυχούμε η να δυστυχούμε βάση αυτών?
Πολύ τραγικές ιστορίες....

Amber Alert :

Και ενώ προσπαθούσα ακόμα να καταλάβω τι στην ευχή είναι αυτό το "αλέρτ" που μέχρι και στις πινακίδες ρύθμισης κυκλοφορίας της εθνικής και της αττικής οδού έβλεπα καθημερινά, και ενώ μας βομβάρδιζαν ολημερίς με τις γλυκύτατες φατσούλες των δύο μικρών αγοριών, έσκασε η αληθεια σαν χιροσίμα μέσα στα μυαλά μας.
Τα παιδάκια δεν απήχθησαν, αλλά τα πούλησαν οι γονείς τους, οι οποίοι κατοικοεδρεύουν κάπου στην Κομοτηνή αν δεν απατώμαι.
Να μπώ στον πειρασμό να τη χαρακτηρίσω κωμικοτραγική ιστορία?
Μόνο τραγική..για πολλούς λόγους.
Αναρωτιέμαι απλά, πόσα χρόνια πίσω βρίσκονται, ανθρωπολογικά, όσοι κακομεταχειρίζονται παιδάκια...πόσω μάλλον όταν είναι οι γονείς τους..
Ε ρε Καιάδα που χρειαζόμαστε -ναι Καιάδα όχι Κορυδαλλό

Euro :

Μέχρι στιγμής τα φαβορί κερδίζουν και τα πράγματα δείχνουν ξεκάθαρα για τους δύο πρώτους ομίλους.
Με την εθνική τι γίνεται?
Ελπίζω να κερδίσουμε αύριο -ως φαβορί, και να μη σπάσουμε τη σειρά που έχει πάρει το θέμα μέχρι στιγμής.
Όμως δεν ξέρω άν έχουμε τα φόντα να περάσουμε κόντρα σε Ισπανία και Ρωσσία.
Προσωπικά είμαι απαισιόδοξος.
Ισως να έπρεπε όλοι να είμαστε, αλλα ειναι και τα διαφημιστικά budget στη μέση...

60

Ε,λοιπον,η 60στη μου αναρτηση ας ειναι ένα γενικότερα πολιτικόλογο πόστ.
Χωρίς κάποιον ουσιαστικό λόγο αλλά με πολλά ουσιαστικά ερωτήματα σε σχέση με τα διάφορα που συμβαίνουν τριγύρω.

Αυτό που περισσότερο με απασχολεί, είναι η σύνδεση μεταξύ πληροφορίας και δράσης, μέσα στο "τυπικό δημοκρατικό περιβάλλον" στο οποίο κινούμαστε στην Ελλάδα.

Με λίγα λόγια, λέω ότι, βομβαρδιζόμαστε καθημερινά απο πολλές πληροφορίες, εντός και εκτός των γεγονότων που βιτρινάρονται απο τα Μέσα, ώς "πρώτης σημαντικότητας".
Και ενημερωνόμαστε,και μαθαίνουμε και πληροφορούμαστε και συζητάμε και αναρωτιόμαστε και τελικά συμμετέχουμε με τη δική μας λογική και πρακτική δυνατότητα,στο αλισβερίσι της πληροφορίας.

Τι τελικά κάνουμε όμως,με αυτές τις πληροφορίες? Και πώς τελικά μας επηρρεάζουν (αν μας επηρρεάζουν) ώστε να γίνουν μοχλός δράσης και ενέργειας, η αντίδρασης απέναντι σε όσα διαδραματίζονται?

Η δική μου παρατήρηση τον τελευταίο καιρό,που συζητάμε για την ακρίβεια και που ακούγονται- εξαγγέλονται ένα σωρο οργανωμένες δράσεις,είτε για το πετρέλαιο,είτε για το γάλα,είναι ότι ο Ελληνας πρέπει να φτάσει στον απόλυτο πάτο,για να αποφασίσει να δράσει η να σηκώσει το κεφάλι απο την εγωϊστικη και εγωκεντρικη κοσμάρα του,και να αρθρώσει μια αποτελεσματική συμμετοχή στην γενικευμένη ανησυχία. Και όχι απλά να φτάσει στον πάτο,αλλά να θίγεται ο ίδιος προσωπικά και ατόμικα,να επηρρεάζεται ο καθημερινός μικροκοσμος τον οποίο αναγνωρίζει και αποκωδικοποιει ως κοινωνικο-οικογενειακο του περιβάλλον.

Αιτία αυτής της καθυστέρησης δράσης η αντίδρασης απέναντι στις πληροφορίες περι "γενικευμένης κρίσης" ,μπορεί να είναι το 50 % της παραοικονομίας και ότι ο μέσος Ελληνας ,ακόμα "έχει τον τρόπο του" να εξοικονομεί πόρους,ώστε να μη λιμοκτονεί,όπως οι ομάδες πάγιας και αμετάβλητης μισθοδότησης (συνταξούχοι,μισθωτοί ευρύτερου δημόσιου τομεα κλπ) που δεν δύνανται για διάφορους λόγους να ελιχθούν αποτελεσματικά στην αγορά εργασίας.

Ένα άλλο αίτιο ειναι η ανύπαρκτη κοινωνική και γενικότερη παιδεία,του Ελληνικού λαού,και η παρατήρηση ότι ΔΥΣΤΥΧΩΣ το έτος 2008,μοχλοί ενεργοποιήσης του "κοινού αισθητηρίου" μπορεί να είναι η εκκλησία,η εθνική ομάδα,οι γάμοι των γκέϊ, και άλλες σάχλες - με λίγα λόγια καταστάσεις αναγόμενες σε "πιστεύω" ,και όχι σε "διάλογο" και κοινωνική διάδραση-αλληλεπίδραση, που θα περίμενε κανείς να λειτουργεί,μέσα σε μια τόσο οργανωμένη επικοινωνιακα χώρα,με τόσες -ελεγχόμενες εστω στην πλειοψηφία τους- πηγές πληροφορίας..

Να παραλείψω να αναφερθώ στην κοινωνιολογικά ελλιπέστατη -για να μην πω ανορθόδοξη- κοινωνικοποίηση του Έλληνα ,μέσω της ,κουτσαυλης και μεσαιωνικών αντιλήψεων οικογενειας του? Που αναπαράγει τον κουτομαντράχαλο και την πονηροπουτανίτσα? Που διαιωνίζει την εγωιστική μικρο-θεώρηση του κοινωνικού συνόλου,μέσα απο παραμορφωτικούς καθρέπτες ηθικών απαγορεύσεων και απο την άλλη ανήθικων προτροπών?

Άρα τι μένει τελικά? Η επι της ουσίας αδράνεια και πρακτικά η ανάδειξη και προαγωγή της εμπορευματοποιημένης πληροφορίας -ώς προϊοντος δηλαδη- , σε σχέση με την παιδαγωγική-αξιοποιήσημη, επι-δραστική (ως αποτέλεσμα) πληροφορία..

Η αλλίως,να χαμε, να λέγαμε..

Και επεκτείνω τη σκέψη μου:

Πως μπορεί να λειτουργήσει μία δημοκρατία όταν ο λαός αρνείται να τη συντηρήσει,επι της ουσίας? Οταν αρνείται να παρέμβει? Οταν αρνείται να συμμετέχει? Οταν προκρίνει τον ατομισμό έναντι της συλλογικής συνείδησης? Οταν αρνείται να στηρίξει το δημόσιο και στηρίζει κατα συρροή τα ιδιωτικά κεφάλαια?

Και καταλήγω : Ποιο το νόημα της πληροφορίας,εάν δεν έχει δημιουργικό αποτέλεσμα? Εαν δεν δημιουργεί κίνητρα? Εαν δέν χρησιμοποιείται στο διάλογο?

Ξέρω...καμμία σημασία δεν έχουν αυτοι οι προβληματισμοί,καμμία αλλαγή δεν πρόκειται να έρθει..αλλα νά..με φλόμωσα στην ποίηση και ήθελα να γράψω κάτι διαφορετικό!!