Τίποτα δεν είναι δωρεάν

Μεγαλώνοντας γίνεται ολοένα και πιό δυσβάσταχτη η διαπίστωση πώς τα πάντα,πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων δίνονται αντί κάποιου αντιτίμου.
Και άν η συνθήκη αυτή αποτελεί ένα νόμισμα κοινωνικής διαπραγμάτευσης,όταν σκέφτομαι πως ακριβώς το ίδιο ισχύει και στις διαπροσωπικές σχέσεις,θυμάμαι τον Μπουκόφσκι.
Γιατί τον συγκεκριμένο θα μου πείς?
Γιατί αντιπαθούσε τους ανθρώπους,έστω και άν όλο το έργο του δείχνει το αντίθετο.
Αντιπαθούσε τους ανθρώπους που συνάντησα χτές,και συναντώ καθημερινά,οι οποίοι μου θυμίζουν φιγούρες σε ηλεκτρονικό παιχνίδι,που ενώ αρχικά σου επιφυλάσουν την έκπληξη της γνωριμίας τους,στη συνέχεια γίνονται απολύτως προβλέψιμοι και επαναλαμβανόμενοι,μάλλον επειδή έχουν οικειοποιηθεί ένα τέτοιο ρόλο μέσα στο περιβάλλον τους.
Μιλάω για όσους κάνουν "business", όχι με την έννοια τις παραγωγής χρήματος ,που στην τελική προυποθέτει και δημιουργικό πνεύμα, αλλά σε όσους με κάποιο τρόπο θεωρούν ότι ανήκουν σε μία κάστα εξυπνότερη,ικανότερη,δυνατότερη και πιό ανταγωνιστική, η οποία κρατά τις μοίρες της ανθρωπότητας στα χέρια της και μόνο αυτή μπορεί να αποφασίζει ποιοί θα επικρατήσουν τελικά στο νεοελληνικό κίτς στερέωμα -ως άλλοι Νωε που καθ ομοίωση συλλέγουν τα δυνατά ζώα-φίλους τους για να αντέξουν τον (κόντρα στη δική τους θεωρία-κωλοτρυπίδα) κατακλυσμό-.
Μιλάω για όσους αναγκάζουν τον Μπουκόφσκι να περνά τις νύχτες του μπροστά σε μιά μπουκάλα κόκκινο φτηνό κρασί κι ένα πακέτο τσιγάρα,γιατί τα φώτα της πόλης έγιναν πολύ δυνατά για τα μάτια και την ψυχή που γυρεύει διεξόδους,και δωρεάν επιβίωση,μέσα σ ένα τσιμεντένιο -καλά τετραγωνισμένο- λαμπερό κοσμικό και χαρούμενο σύμπαν.
Τίποτα δεν είναι δωρεάν.
Το θέμα είναι ότι αυτό το τίποτα έχει μπατάρει προς τη μεριά του χάους,επικίνδυνα πολύ...