Δεν υπάρχει περίπτωση, ούτε μια στο εκατομμύριο, να απευθυνθώ σε αυτόν τον καραγκιόζη με το μικρό του όνομα.
Με το μικρό όνομα απευθυνόμαστε σε άτομα οικεία μας, άτομα που αγαπάμε ή έστω προσπαθούμε να ενστερνιστούμε. Αυτός, είναι περίγελως, είναι για φτύσιμο κοινώς.
Ούτε με το μικρό του όνομα, αλλά ούτε και με το επώνυμο του θα μείνει στην ιστορία. Θα μείνει στο χρονοντούλαπο της όμως, σύντομα και οριστικά, ως η επιτομή του πολιτικάντη Ελληνικού τύπου, δηλαδή το υπο προϊόν μιας περιόδου γεμάτης ψεύδη και αυταπάτες, που κατέρρευσε στα κεφάλια των ψηφοφόρων του.
Ψηφοφόροι του, για να τα λέμε όλα, είναι οι ίδιοι που κάθε φορά ψήφιζαν έναν ηγέτη μάγο, ένα λατρευτικό τοτέμ που από άμβωνος κύρηττε αρλούμπες ανεφάρμοστες έξω από το ίδρυμα Ελλάδα. Ένα ίδρυμα για αυτιστικούς ανθρώπους που αυτοικανοποιούνται με το να είναι μοναδικά διαφορετικοί στη σαχλαμάρα.
Έφτασε όμως το τέλος.
Όταν τα λέγαμε, χρόνια πριν, ήμασταν γραφικοί. Είχα ρωτήσει τη Μαριλένα την Κοππά στο γραφείο της στην Ακαδημίας, τι θα γίνει μετά τον Τσίπρα? Τότε μου είχε απαντήσει, είναι νωρίς ακόμα κάνε υπομονή.
Εγώ έκανα και κάνω υπομονή, η Μαριλένα άφαντη, επέστρεψε στην καριέρα καθηγητού στην Πάντειο και η εποχή που ο ήπιος σοσιαλισμός του Γιώργου Παπανδρέου ήταν σαν φρέντο καπουτσίνο με ολίγη, πέρασε ανεπιστρεπτί.
Ο λαός, ο σοφός ξερόλας λαός που ζούσε και ζει με το ένα πόδι στην παρανομία και το άλλο στη λαμογιά απεφάνθη ότι μετά την παράδοση των όπλων του ΚΚΕ, στη Βάρκιζα, το παιχνίδι δεν είχε ακόμα τελειώσει για την αριστερά. Έτσι νεκρανέστησε την μούμια, αυτήν που μέχρι και στον Περισσό είχαν ξεχάσει πως υπήρχε (όχι όμως στην Κουμουνδούρου). Αυτή τη φορά όχι σε ρόλο μπαμπούλα για να τρομάξει κανέναν συνταξιούχο της CIA, αλλά σε ρόλο αρλεκίνου με μάσκα Γιάνη Βαρουφάκη και των υπολοίπων. Για να γελάσει ο κάθε πικραμμένος.
Γέλασαν. Γελάσαμε. Και μετά κλάψαμε και ξανακλαίμε. Και μετά ανακαλύψαμε ότι τελικά αυτό το χαρτάκια που ρίχνουμε στο κουτί την ημέρα των εκλογών, είναι σοβαρή υπόθεση. Η τουλάχιστον θα έπρεπε.
Όσο και να διακωμωδήσεις τη δημοκρατία, εκδικείται, πανάθεμα τη. Γιατί "δεν έχει αδιέξοδα". Δηλαδή, πάντα θα βρει τον τρόπο να σου βγάλει έναν καθρέφτη φάτσα κάρτα και να σε κάνει να αντιμετωπίσεις την ασχήμια σου.
Όχι--δε λέω ότι έξω είναι καλύτερα. Όχι δεν είναι.
Αλλά τουλάχιστον τέτοιους, σαν αυτόν που ούτε το μικρό του όνομα καταδέχομαι να πώ, τους παίρνουν με τις λεμονόκουπες μια στο τόσο.
Εμάς δε μας αρέσει. Προτιμάμε να τους στήνουμε στο βάθρο και να γελάμε. Να δίνουμε στον εαυτό μας άλλοθι για την αναπηρία και την ολιγοσύνη μας.
Ε αυτή τη φορά, στο κεφαλάκι μας και περαστικά. Και φτού ξελεφτερία ε...
