Δημόσια συζήτηση σημαίνει δημοκρατικά αντανακλαστικά

Από την απαρχή της κατάρρευσης της Ελληνικής κρατικής φούσκας, μετά τη βία και τον πανικό, παρατηρώ πως διάφορες συζητήσεις για διάφορα θέματα έχουν ξεκινήσει
Αναφέρομαι στη συζήτηση, έστω με όρους δελτίων ειδήσεων, άρθρων σε blogs, αποσπασμάτων σε σελίδες του ίντερνετ. Ακόμα και ατάκες, σχόλια και σπόντες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης
Συζήτηση πάνω σε διάφορα ζητήματα ταμπού, που κανείς δεν άγγιζε σε τέτοια έκταση και βαθμό, στο δημόσιο λόγο. Γιατί αρθρογραφίες και προβληματισμός πάντοτε υπήρχε
Όμως το να ανοίγει η συζήτηση και να μιλάμε χωρίς "πολιτική απόχρωση" για θέματα που όντως μας αφορούν όλους, δε θυμάμαι να γίνεται
Μιλάω για την παιδεία, για την υγεία, τη δημόσια ασφάλιση, τα δημόσια οικονομικά, το μαύρο χρήμα και τη φοροδιαφυγή, τους παράλογους όρους απασχόλησης και μισθοδοσίας στο δημόσιο, τον μαφιόζικο και κλικαδόρικο τρόπο λειτουργίας μεγάλου μέρους του ιδιωτικού τομέα, τα αίσχη και τις μοχλεύσεις του τραπεζικού συστήματος, την ανεπάρκεια και τις δημόσιες σχέσεις του πολιτικού συστήματος, τη βία και την αλλοίωση της πραγματικότητας από μεριάς τύπου. Για το ποδόσφαιρο ακόμα. Για τα μεγάλα έργα. Για πολλά θέματα.
Ξεκαθαρίζω εξ αρχής
Κανένα μνημόνιο και καμία κρίση δε σώζουν τις εσωτερικές παθογένειες που εμείς οι ιδιοι δημιουργήσαμε δια της ανεπάρκειας, της αδιαφορίας και της άγνοιας μας. Καμία δύναμη στον κόσμο, δεν πρόκειται να γκρεμίσει και να διορθώσει ξανά, τα κακώς κείμενα που με μορφή χάρτινης παραγκούπολης, αποτελούν σήμερα το τοπίο, σε πολλούς τομείς της καθημερινότητας μας
Ξεκαθαρίζω εξ αρχής
Πολιτικό σύστημα και πολίτες, ανήκουν στην ίδια σφαίρα. Ο ένας δίνει και ο άλλος παίρνει. Μπορεί να μην είναι ο ίδιος βαθμός ευθύνης. Σίγουρα δεν είναι. Όμως η ύπαρξη τέτοιας έκτασης διαφθοράς, δείχνει ανοχή και ωφέλεια, εκ μέρους ενός σημαντικού κομματιού του κοινωνικού συνόλου. Δείχνει άγνοια, αδιαφορία και ανικανότητα κατανόησης, από ένα άλλο κομμάτι του κοινωνικού συνόλου. Δείχνει αφέλεια και κουταμάρα, από κάποιο άλλο. Δείχνει συνενοχή και διαπλοκή, για κάποιο άλλο. Και ούτω καθεξής.
Ξεκαθαρίζω εξ αρχής
Συμμέτοχοι και συνένοχοι στην εμφάνιση και διατήρηση των αποστημάτων αυτών, είναι άπαντες οι μετέχοντες της κοινοβουλευτικής λειτουργίας, με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις. Αναφέρομαι σε όλα τα πολιτικά κόμματα αδιακρίτως. Και εδώ δεν είναι ίδιος ο βαθμός ευθύνης. Δεν ευθύνονται το ίδιο τα κόμματα εξουσίας, με τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Στο βαθμό που οι αντιπαραθέσεις τους είναι καθαρά πολιτικές, όχι. Στο βαθμό που οι αντιπαραθέσεις τους γίνονται κοινωνικό πρόβλημα όμως, τότε ναι, η ευθύνη πέφτει στους ώμους ολονών
Ξεκαθαρίζω εξ αρχής
Καμία συζήτηση, που γίνεται για το θεαθήναι, η κατευθύνεται λόγω αναγνωσιμότητας, η γίνεται για λόγους μόδας και επικαιρότητας ή γίνεται για να γίνεται και να περνά η ώρα, δεν προάγει τη δημοκρατία, δεν εξυπηρετεί την εύρεση λύσεων και την εκτόνωση των εντάσεων. Στην περίπτωση της Ελλάδας της ομερτά όμως, της μαφίας, της μίζας, της συγκάλυψης και της κουστουμαρισμένης αλητείας, ΕΣΤΩ και η εμφάνιση μια διευρυμένης συζήτησης, είναι ένα καλό βήμα, προς μία καλή κατεύθυνση
Θα ήθελα να γίνω πιο συγκεκριμένος στο θέμα της παιδείας και της υγείας που τελευταία συζητάμε χωρίς κανένας να εμποδίζει τις ένθεν και ένθεν καταγγελίες που με μορφή χιονοστιβάδας πέφτουν στα ανυποψίαστα κεφάλια μας, αλλά και το μέγεθος της κριτικής που γίνεται απο τους περισσότερους


Παιδεία: Επιτέλους φάνηκε γιατί τα πανεπιστήμια δεν είναι λειτουργικά. Και το κυριότερο ποιοί ευθύνονται. Με ονόματα και διευθύνσεις. Και για να προλάβω ορισμένους. Και βέβαια φταίει η ευρύτερη επαναστατική αριστερά για τα καραγκιοζιλίκια της. Για το ότι έχει μετατρέψει το πανεπιστήμιο σε φάτνη κόκκινων γενίτσαρων. Φταίνε όμως και οι υπόλοιπες "δημοκρατικές δυνάμεις". Που όχι μόνο ανέχονται τις κακές μειοψηφίες. Αλλά αδιαφορούν, εξασφαλίζοντας πλάγιους τρόπους για να κάνουν τη δουλίτσα τους. Και άσε την αριστερά να φωνάζει. Ο μπαμπούλας αποπροσανατολίζει, κι εμείς στα κρυφά χορταίνουμε από την πίτα. Ρίχνουμε και το ξεροκόμματο στο σκύλο που γαβγίζει, για να μην πεθάνει από...ασιτία και πάψει να γαβγίζει, και όλα καλά. Κύριοι πρυτάνεις της πλάκας και του ασύλου. Όμως το ζουμί είναι στις κρατικές επιχορηγήσεις. Στην εκλογή σε θέσεις εξουσίας και πρόσβασης. Γιατί  μη μου πείτε, πως όταν είσαι "καθηγητής" δεν θα σε ζητήσει για "σύμβουλο" ένας βουλευτής. Η μία εταιρεία. Και βέβαια εξυπηρετεί να έχω και λιγάκι "μαύρο στρατό" ως μοχλό πίεσης. Που τα σπάει και τα διαλύει "ανεξέλεγκτα" όταν δεν του κάνουμε τα κέφια. Και εμείς "νιπτουμε τας χείρας μας" γιατί παραβιάζονται τα "δικαιώματα" κάποιων. Κάποιοι φωνάζουν για την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας παιδείας. Τσάμπα φωνάζετε. Δεν υπάρχει ιδιώτης που να τα κάνει τόσο σκατά όπως εσείς. Έχετε τα πρωτεία. Το πρόβλημα μου όμως, είναι γιατί να σας πληρώνω. Αυτό με ενοχλεί...

Υγεία: Το πάρτι των φαρμάκων. Το πάρτι με τα φακελάκια, τις προμήθειες, τις φαρμακοβιομηχανίες, τις κρυφές αποθήκες, τα σικέ επιδόματα, τις άδειες κλίνες των εντατικών που έχουν κοστίσει 10 φορές περισσότερο απ όσο πραγματικά αξίζουν, τις προνομιακές μεταθέσεις και τα αγροτικά, τις λίστες της ντροπής για βαριά περιστατικά, τη διαπλοκή σε όλο της το μεγαλείο, που έχει υπονομεύσει τις προσπάθειες των καλών και ηθικών στοιχείων που με αυταπάρνηση προσπαθούν να εξυπηρετήσουν τους έχοντες πραγματική ανάγκη. Το παρτι με τις χορηγίες που κρύβουν ξέπλυμα χρήματος, τις απευθείας αναθέσεις σε φίλιες εταιρείες, τα δωρεάν ταξίδια, τα δώρα, τα ιατρικά υλικά που υπερτιμολογούνται, το εμπόριο βρεφών και οργάνων, ότι μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου έχει αρχίσει σιγά σιγά να βγαίνει στη φόρα. Και γιατί να μη βγεί δηλαδή? Λειτουργεί κάτι σωστά, όπως πρέπει? Εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, όλο αυτό το χάλι? Ποιοί πραγματικά φταίνε? Και σε τί βαθμό?

Δεν έχω αυταπάτες. Έφερα δύο παραδείγμα συζήτησης, για αποστήματα που εδώ και πολλά χρόνια έχουν σχηματιστεί και συντηρούνται στο σώμα της έρημης της Ελλάδας. Δεν έχω ελπίδες πως θα αλλάξουν πολλά. Όμως και μόνο που τα συζητάμε ως ΚΟΙΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ και όχι προβλήματα κακής διακυβέρνησης ενός συγκεκριμένου κόμματος, θα μας βάλει στη σωστή πορεία σκέψης για να ξεκαθαρίσουμε πέντε δέκα βασικά

Ότι πρώτα και κύρια, πρέπει να ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ , οι απαραίτητες και αναγκαίες υποδομές ενός σύγχρονου κράτους, ΥΠΕΡ του κοινωνικού συνόλου, χωρίς καμία διάκριση. Και μετά να έπεται η συζήτηση περί διαχείρισης και διακυβέρνησης, που απαραίτητα οφείλει να κινείται εντός της νομιμότητας και εντός της λαϊκής εντολής.

Σήμερα εμείς κάνουμε τα αντίθετα. Πρώτα διαλύσαμε τα πάντα, τον κοινό χώρο, και τις κοινές διαδικασίες και μετά αλληλοκατηγορούμαστε. Λες και όσοι καυγαδίζουν, είναι ιδιοκτήτες η αποκλειστικοί διαχειριστές. Λες και θα ζούν στον αιώνα τον άπαντα. Λες και είναι θέμα κομμάτων, το πως θα διοικούνται συνταγματικά κατοχυρωμένες διαδικασίες. Όχι δεν είναι θέμα κομμάτων και "ερμηνειών" το πως θα λειτουργεί το δημόσιο σχολείο η το δημόσιο νοσοκομείο. Η το πως θα εξυπηρετούν καλύτερα τους Έλληνες πολίτες. Είναι εθνικά ζητήματα που απαιτούν εθνική συννενόηση και εθνική στρατηγική.

Οι διαχωριστικές γραμμές και οι κοκκορομαχίες, πάνω από τέτοια ζητήματα, προέρχονται ξεκάθαρα εκ του πονηρού, και είδαμε που μας έχουν οδηγήσει

Χοτέλ Σουδάν

Ο λόγος που ξύπνησα ήταν το ροχαλητό του δίπλα που είχε καταντήσει τόσο ενοχλητικό που έτριζαν τα τζάμια. Κοίταξα το πεταμένο σεντόνι και είδα έναν άνθρωπο σε μια αστεία εμβρυακή στάση να κοιμάται βαριά. Όπως ήταν το συνηθισμένο του. Τα χείλη μου ήταν κάτασπρα από το σάλιο που είχε ξεραθεί. Πέρασα τη γλώσσα πάνω τους, τα μούσκεψα, και με την ανάστροφη του χεριού έστρωσα τα μαλλιά  πάνω από το μέτωπο μου. Γύρισα στο πλάϊ κι αφουγκράστηκα το χώρο. Το μαξιλάρι ήταν άσπρο με κεντημένο το λογότυπο του ξενοδοχείου: Hotel Σουδάν. Μύριζε ξηρό σαπούνι ή κάτι τέτοιο, ένα υλικό που χρησιμοποιούν οι εταιρείες καθαρισμού σαν του ξάδερφου του Γιώργου στο Λαύριο. Έτσι μύριζαν πάντοτε τα ξένα μαξιλάρια, κάτι ξένο, στεγνό, και ξινό. Καθαριότητα επαγγελματική, απόμακρη και προκατασκευασμένη. Που πήγε ο αυθορμητισμός του άλλοτε, η πρωτοτυπία? Μα κι εσύ-θα μου πεις- τι ψάχνεις τώρα. Μια αυθόρμητη μηχανή στεγνού καθαρισμού ή έναν υπάλληλο με φαντασία στο πλυντήριο του ξενοδοχείου? Ο άλλος άφησε έναν αναστεναγμό, μετά ξεφύσηξε αφήνοντας μια στριγγιά παρατεταμένη ριπή αέρα στην ατμόσφαιρα. Αει σιχτίρι παιδάκι μου, τον σκούντηξα να πάει πιο πέρα. Μα να μου φορτωθεί με το έτσι θέλω ο πίθηκας δεν το ήθελε ούτε ο Θεός. Σε όποιον πιστεύει τέλοσπάντων. Η κουρτίνα ήταν μπαλωμένη και κιτρινισμένη από το τσιγάρο. Γαριασμένη, τσαλακωμένη, με κάτι ξεπλυμένα πορτοκαλί ανθάκια που κάποτε πλέκονταν σε μπουκέτο, στολίζοντας ένα νοικοκυρεμένο Αθηναϊκό περβάζι. Κάτι μου θύμιζε κι αυτό. Της θείας της Κατίνας το σπίτι, τα πλακάκια στο μπάνιο, να τι μου μοιάζει. Μα από το ίδιο μαγαζί τα ψώνισαν και οι δύο? Τέτοια η ομοιότης. Αισθάνθηκα άσχημα μισόγυμνος μέσα στο κρύο δωμάτιο. Είχε περάσει ώρα και το ρίγος διαπέρασε το στέρνο μου, έπρεπε να σηκωθώ. Ο άλλος τίποτα, αμέτοχος στο δράμα μου, να συνεχίζει το αέρινο βιολί του, στριφογυρνώντας. Μπήκα στο λουτρό για να συνέλθω. Τα μισόσκουριασμένα ρουμπινέτα έτρεξαν καυτό νεράκι και ο ατμός κόλλησε στον καθρέφτη-φάρο, μες το τοπίο της ομίχλης. Ανακουφίστηκα από τη ζεστασιά, τη θαλπωρή και την ανωνυμία. Το άγγιγμα του νερού σα χάδι στοργής, μερικά μέτρα από την ασχήμια του κέντρου. Πως είχαμε βρεθεί εκεί κάτω ρε παιδί μου? Έσπαγα το κεφάλι μου να σκεφτώ αλλά μάταια. Η πόρτα έτριξε και μπήκε ο άλλος να κατουρήσει. Ρε συ τι κάνεις, πας καλά? Του φώναξα πετώντας του σαπουνάδα -χαμπάρι δεν πήρε. Αναρωτιέμαι που τον βρήκε ο ξάδερφος και τον κουβάλησε στο μαγαζί μου. Τι δουλεία έχεις ρε με τέτοιους εσύ, τον είχα ρωτήσει και μου κλεισε το μάτι πονηρά ψιθυρίζοντας «δουλειές». Ναι σιγά τις δουλειές. Φύγε ρε αγόρι μου από τη λεκάνη, να ξεπλυθώ και κάθεσαι, μπα που έμπλεξα ο άνθρωπος. Τυλίχτηκα με τις πετσέτες και έτρεξα ξανά στο κρεβάτι. Μα να μη βρίσκεις ησυχία πουθενά αδερφέ μου, τι κατάσταση. Έπρεπε να ντυθώ να κατέβω στο μαγαζί, στο ισόγειο του ξενοδοχείου. Να ανοίξω για να πουλήσω κάνα πακέτο τσιγάρα, όπως είχαμε συμφωνήσει με το αφεντικό. Θα έφερνε γκρούπ από την Αίγυπτο γύρω στις 11, και ήθελαν Μάλμπορο να καπνίσουν οι χαρμάνηδες. Μάλμπορο από τα άλλα, όχι τα ελληνικά. Από εκείνα που έφερνε ο ξάδερφος με τις «δουλειές» του. Και μου χε φορτώσει το Βούλγαρο που ροχάλιζε, να κάνουμε το κονέ. Τι να μιλήσεις με το βόδι να πουμε, που κοιτούσε με το να μάτι. Μεγάλε πήγε καλά η τουαλέτα, του είπα θυμωμένος, αλλά αδιαφόρησε. Σιγά μην ασχοληθεί, το πακέτο με τα ευρώ ήθελε για να γυρίσει Σέρρες. Ντύθηκα, ντύθηκε κι αυτός, μου είπε καφέ, εντάξει θα πάρουμε από τον καφενέ πιο δίπλα, για να μην ενοχλήσουμε τη ρεσεψιόν. Η ρεσεψιόν που κοιμόταν 24 ώρες το 24ωρο βρέξει χιονίσει, με κολλημένη τη μούρη στα ίδια ανθάκια με της κουρτίνας του δωματίου μου. Αυτό λέγεται και μανιέρα, έτσι δεν είναι? Ο καφετζής έφερε τους καφέδες, ο Βούλγαρος έσκασε ένα γελάκι στα ξαφνικά, και πριν προλάβω να μπω στο κλίμα ο ξάδερφος πάρκαρε το φορτηγό στη βιτρίνα. Που είσαι ρε Γιώργο, μπλέξαμε χτες βράδι και δεν προλάβαμε. Του είπα την ιστορία με τις φίλες του άλλου που φέραμε για ποτά, και τα λεφτά που είχα στο τσαντάκι. Και πως τα ποτά έκαναν τη ζημιά και το τσαντάκι εξαφανίστηκε μαζί με τα κορίτσια, αλλά ο άλλος λιποθύμησε στο μαγαζί και τον κουβάλησα πάνω μη μου πεθάνει. Και η δουλειά δεν έγινε και μου μεινε αμανάτι αυτός και το χρέος, και δεν είχα και τσιγάρα να γεμίσω τις προθήκες. Και τι θα γινόταν με τους τουρίστες, θα φώναζε ο κύριος Βασίλης ο ξενοδόχος του Σουδάν. Ο Γιώργος κατσούφιασε με την εξέλιξη αλλά δεν είπε τίποτα. Θα βρούμε λύση, έχουμε ώρα παιδιά. Μου λέει έλα λίγο πιο δω και βγάζει μια δεσμιδα με κατοστάρικα από την τσέπη. Δάνειο για να ξεμπλέξεις αδερφέ, και διώξε τον άλλον ζημιά μας έκανε. Όμως ό άλλος είχε πιεί τον καφέ και είχε γύρει ροχαλίζοντας στην καρέκλα. Ρε τι πάθαμε πρωινιάτικα, δεύτερη φορά το φόρτωμα του, τι γκαντεμιά είναι αυτή χριστέ μου. Του χωσα τα λεφτά στη μέσα τσέπη, τον βάλαμε στο φορτηγό του Γιώργου και φύγαμε για Κηφισσό. Του κέρασα και το εισιτήριο για πίσω, να φύγει να πάει στον τόπο του μακριά από μένα. Γυρνώντας σταθήκαμε σε μια αποθήκη και πήρα μια κούτα Μάλμπορο Ελληνικά. Τι να κάνω. Δεν είχε κέρδος σήμερα. Γύρισα και κοίταξα τον ξάδερφο, δεν είχε χάσει την ψυχραιμία του στιγμή, παρότι τα είχα κάνει μούσκεμα. Το ήξερα πως με αγαπούσε και συγχωρούσε τις βλακείες μου, όσα χρόνια και να περνούσαν. Με άφησε δυο μέτρα από το μαγαζί και μάρσαρε χαιρετώντας. Οι Αιγύπτιοι είχαν φτάσει στο Σουδάν.

Δεσμευθείτε ως χώρα, ως πολιτικό σύστημα, ως κοινωνία

Σήμερα το πρωί είδα το άρθρο αυτό σε γνωστή οικονομική σελίδα
Είναι το ρεζουμέ, η ουσία, των όσων ζητεί η Ευρώπη από την Ελλάδα, σχετικά με το καινούργιο δάνειο
"Δεσμευθείτε ως χώρα, ως πολιτικό σύστημα, ως κοινωνία, ότι θα εφαρμόσετε όσα ζητούμε, ώστε να εκταμιεύσουμε τα 130+ δισεκατομμύρια ευρώ που θα σας δώσουν χρόνο, να κάνετε ριζικές μεταρρυθμίσεις"
Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως δυστυχώς τέτοια δέσμευση δε δύναται να δωθεί. Εντελώς ειλικρινά και τίμια, αν κάποιος Έλληνας πολιτικός είναι έντιμος, ειλικρινής και τίμιος, εννοώ, και μπορεί να δηλώσει ευθαρσώς την αλήθεια αυτή
Φυσικά, δε συμφέρει την Ελλάδα να πει αυτή την αλήθεια (για μια ακόμη φορά)
Δεν την συμφέρει διότι -κακά τα ψέματα- αν δεν πάρει τα λεφτά τα δανεικά, θα βουτήξει στην ανυποληψία, σε καθημερινό επίπεδο, μια ώρα αρχύτερα. Και δυστυχώς λύσεις για τα χειρότερα δεν υπάρχουν. Μα εδώ λύσεις για τα -λιγο πριν τα χειρότερα- δεν βρίσκονται, πόσο μάλλον για τις καταστροφές που έπονται, από τυχόν "ατύχημα"
Με τα ψέματα μπορείς ποτέ να προκρίνεις τις αλήθειες και τις αναγκαιότητες? Ρωτώ
Όμως το βαθύτερο πρόβλημα που βρίσκεται στο γιατί δε μπορούμε να δεσμευτούμε ως χώρα, ως πολιτικό σύστημα, ως κοινωνία, ότι θα αλλάξουμε, δε μπορεί να απαντηθεί από οικονομολόγους.
Οι οικονομολόγοι, και οι πολιτικοί που χρειάζεται να συνδιαλέγονται μαζί τους, ζητούν στοιχεία, απαντήσεις, ρεαλισμό, δεδομένα και αλήθειες ψυχρές λογιστικές "εδώ και τώρα".
Πως να τους εξηγήσεις, ότι το μόρφωμα που χτίζεται από την απαρχή του νέου Ελληνικού κράτους (μετά την επανάσταση του 1821) δεν επιτρέπει διαφορετικές επιλογές, γιατί έχει φτιαχτεί "στραβά" (σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη) απο άκρη σε άρκη
Ας το δούμε λίγο αναλυτικότερα.
Καταρχήν είναι δεδομένο πως αντιβαίνει τις Συνταγματικές διατάξεις, τόσο η προσωρινή κυβέρνηση Παπαδήμου, όσο και η μορφή του δεύτερου Μνημονίου, έτσι όπως συζητείται.
Είναι ενάντια σε κάθε λογική, δημοκρατική και κοινωνική, το να διαπραγματεύεται μια υβριδική κυβέρνηση, με την Ε.Ε για ζητήματα τα οποία δεν είναι σε θέση να διαπραγματευτεί εφόσον δεν διαθέτει την τυπική νομιμοποίηση από το εκλογικό σώμα.
Είναι εκτός κάθε δημοκρατικού και συνταγματικού θεσμού, να τίθενται όπως τίθενται ζητήματα εκβιαστικά από μεριάς Ε.Ε που αφορούν θεμελιώδη ζητήματα ενός κράτους μέλους, όπως η εσωτερική του διακυβέρνηση, η οικονομική του πολιτική, το βιοτικό του επίπεδο και ένα σωρό άλλα ουσιώδη ζητήματα. Αποτελεί βεβήλωση της κρατικής κυριαρχίας, της αρχής της αυτοδιάθεσης, το ίδιο το σύνταγμα της Ευρώπης που αποτελεί χαλαρή πολιτική ένωση--μια ομοσπονδία κρατών με κοινά συμφέροντα (υποτίθεται)
Από τη στιγμή λοιπόν που ζούμε σε "ειδικές και έκτακτες συνθήκες", το πιο σωστό και δίκαιο θα ήταν -καλώς η κακώς έτσι επιβάλλει το πολίτευμα που έχουμε αποδεχτεί- να προσφύγουμε άμεσα σε εκλογές ή δημοψήφισμα ή τελικά οτιδήποτε θα δώσει τη δυνατότητα στην Ελληνική κοινωνία να αποφασίσει τι θέλει να κάνει και προς τα που πρέπει να πάει.
Αυτό, αυτομάτως θα έκλεινε τα στόματα όλων όσων εσκεμμένα ανάβουν φωτιές προς τη μία η την άλλη κατεύθυνση και παρατείνουν το μαρτύριο της σταγόνας για τον Ελληνικό λαό.
Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, εξέφρασε το λαϊκό φρόνημα και το λαϊκό συναίσθημα, εγκαλόντας τον καθε Σόιμπλε που μας κρατά (του έχουμε επιτρέψει) από τα παπάρια
Δυστυχώς οι υπόλοιποι Έλληνες πολιτικοί, που δε μπορούν να παράξουν εναλλακτικές λύσεις και να προκρίνουν αποτελεσματικα και βιώσιμα συστήματα διαχείρισης του "πριν" και του "μετά" της χρεοκοπίας μας, και άρα να δώσουν όραμα και ελπίδα στην κοινωνία, δε μπορούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Αποτυχαίνουν εδώ και τόσα χρόνια. Τώρα θα επιτύχουν?
Πόσο μάλλον ο "μπροστινός" Παπαδήμος, το "φερέγγυο πρόσωπο", που ας μην ξεχνάμε, πάλι μας επέβαλαν οι ξένοι να κάνουμε πρωθυπουργό, μετά την δημόσια γελοιοποίηση του Γιώργου Παπανδρέου (άλλο είχε δίκιο για το δημοψήφισμα--μόνο που καθυστέρησε 2 χρόνια, και το ανακοίνωσε όταν ήδη ήταν πολύ αργά)
Αφού λοιπόν δε μπορούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, το μόνο που μπορούν να κάνουν, είναι να δείξουν πως "κάνουν ότι μπορούν" σε επίπεδο διαπραγματεύσεων.
Που ούτε αυτό το καταφέρνουν. Διότι δεν το ξέρουν και δεν το κατέχουν σα δεξιότητα. Είναι άσχετοι και ανεπαρκείς. Είναι δουλοπρεπείς και ανήθικοι. Δεν έχουν μέσα τους φιλότιμο. Δεν είναι πατριώτες
Άντε όμως πως γίνεται συμφωνία και τελικά πείθονται οι Ευρωπαίοι, ότι η Ελλάδα και το Ελληνικό πολτικό σύστημα και η Ελληνική κοινωνία δεσμεύονται όλοι με μια φωνή, πως θα "συμμορφωθούν" και άρα θα εγγυηθούν ότι θα ξεπληρώσουν κάποτε τα δάνεια. Και ότι θα "αλλάξουν"
Στην πράξη, στην πραγματικότητα, είναι εφικτό να εφαρμοστούν όσα ζητούνται, μέσα σε τόσο δραματικές με μέγεθος και επείγοντα χαρακτήρα, συνθήκες? Εσείς τι λέτε?
Χτές ένα ζευγάρι εργαζόμενων (στον ΟΕΚ που καταργείται), απειλούσε να τερματίσει τη ζωή του.
Οι άνθρωποι αυτοί έχουν ένα παιδί με προβλήματα υγείας, και μετακόμισαν απο την Πρέβεζα στην Αθήνα ώστε να είναι κοντά στους κατάλληλους γιατρούς. Τώρα που -έτσι ξαφνικά- αποφασίστηκε πως "πρέπει" να κλείσει ο ΟΕΚ, αυτοί οι τραγικοί γονείς τι θα απογίνουν? Πως αυτό το κατεστραμμένο κράτος θα στηρίξει τους απολυμένους εργαζόμενους? Με ποιές υποδομές θα αντισταθμίσει το κόστος που δημιουργείται? Το ανθρώπινο, το κοινωνικό, το οικονομικό, το πολιτικό (το βάζω τελευταίο) κόστος?
Να ο πρώτος λόγος που δε γίνεται να δεσμευτεί η χώρα, το πολιτικό σύστημα, η κοινωνία.
Δεν υπάρχουν υποδομές και συστήματα τέτοια, που να μπορέσουν να απορροφήσουν το κόστος των μέτρων. Είναι τόσο δύσκολο να το καταλάβει κάποιος αυτό? Κατά τη γνώμη μου όχι δεν είναι δύσκολο. Είναι στοιχειώδες να μπορείς να συνδέσεις την αιτία με το αποτέλεσμα.
Μόνο και μόνο να δεί κανείς, πόσα κονδύλια ΕΣΠΑ μένουν αναξιοποίητα αρκεί.
Μόνο και μόνο να δει κάποιος το 20% της ανεργίας, αρκεί.
Μόνο και μόνο να δει κάποιος στην τηλεόραση, το κέντρο της Αθήνας να ξανακαίγεται, αρκεί. Για όνομα του θεού! Έχουμε χάσει το αυτονόητο!
Όταν μια κοινωνία δεν αστυνομεύεται, όταν κάθε έννοια δημόσιου χώρου βανδαλίζεται και βιάζεται συστηματικά, όταν οι νόμοι δεν εφαρμόζονται πουθενά, όταν η κοινή λογική στην αντιμετώπιση των προβλημάτων υποκαθίσταται από κορώνες ακραίων στοιχείων και συμφέροντα της κάθε είδους μικρο-μαφίας, ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να ζητάς από μια χώρα, ένα πολιτικό σύστημα, μια κοινωνία, να δεσμευτεί ότι θα εφαρμόσει πράγματα που δεν εφαρμόζονται λόγω της ίδιας της παρούσας κατάστασης? Πόυ έχει δομηθεί μέσα από μακρόχρονες ιστορικές αναγκαιότητες και διεργασίες?
Όχι βέβαια
Και τι πρέπει να γίνει τότε?
Μα εδώ χρειάζονται ρε παιδιά οι πολιτικοί. Που υποτίθεται πως διαπραγματεύονται για τα δάνεια. Εδώ χρειάζονται να επικοινωνήσουν την πραγματικότητα και να δεσμευτούν οι ίδιοι υπεύθυνα πως κάποια πράγματα μπορούν η δε μπορούν να γίνουν!
Και αυτοί λένε συνεχώς ψέματα. Μέσα και έξω. Γιατί αυτό ξέρουν να κάνουν. Λένε ψέματα πως θα κάνουν μεταρρυθμίσεις. Δε μπορούν.
Γιατί δε μπορούν?. Γιατί η κοινωνία δεν θέλει. Και τι θέλει η κοινωνία? Δεν ξέρω, ας τη ρωτήσουμε! Αυτό σημαίνει δημοκρατία! Αυτό σημαίνει λαϊκή νομιμοποίηση!
Αν βγεί ΕΝΑ ΚΟΜΜΑ και δηλώσει μέσω των προγραμματικών του εξαγγελιών, όσα περιλαμβάνει το μνημόνιο. Και αν δεσμευτεί να τα εφαρμόσει. Πόσες ψήφους λέτε να πάρει?
Εγώ πιστεύω καμμία απολύτως! Ξέρετε εσείς κάποιον άνθρωπο που να θέλει να φτωχύνει ξαφνικά? Να χάνει σπίτι, εργασία, ανέσεις, επειδή κάποιος άγνωστος λόγος "εθνικού συμφέροντος" προέκυψε?
Κανείς δεν το θέλει!!Κανείς δεν το δέχεται!!
ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΟΝΤΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ, ΤΟ ΔΕΧΟΝΤΑΙ, ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΜΑΣ, ΔΙΧΩΣ ΝΑ ΜΑΣ ΡΩΤΗΣΟΥΝ
Αυτό πως λέγεται? Σας ρωτώ
Ας κοιτάξουμε λοιπόν την πραγματικότητα κατάματα.
Εφόσον ζούμε σε οικονομική δικτατορία, όποιος και να βγεί, θα είναι υποχρεωμένος να εφαρμόσει τα ανεφάρμοστα στο βαθμό που έχει τις "άκρες" μέσα στην κοινωνία. Δηλαδή ελάχιστα ως καθόλου. Ωφελώντας "τους δικούς του". Έτσι δε γινόταν μέχρι σήμερα στην τελική? Αυτός είναι ο Ελληνικός τρόπος διάχυσης της εξουσίας από την κορυφή προς τα κάτω. Παραδοσιακά. Λόγω κουλτούρας. Λόγω παιδείας. Λόγω ιδιοσυγκρασίας και ιστορίας. Λόγω επιλογής. Λόγω απουσίας εναλλακτικών λειτουργικών επιλογών.
 Άρα οι εκλογές θα εξυπηρετήσουν αποκλειστικά και  μόνο προσωπικές και συντεχνιακές φιλοδοξίες και όχι το γενικό συμφέρον
ΕΓΩ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΩΣ ΕΛΛΗΝΑΣ, ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ: ΝΑ ΔΕΣΜΕΥΤΕΙ Η ΧΩΡΑ, ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ, ΟΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΕΝΑ ΝΕΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ---ΕΦΕΞΗΣ ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΘΑ ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΙ ΑΔΙΑΚΡΙΤΩΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΟΠΩΣ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ (αυτή θέλουμε όμως? πάλι πρέπει να ρωτήσουμε το λαό!!Και πρέπει να τον ρωτήσουμε, γιατί μόνο ο λαός θα πρέπει να αποφασίζει)
Αν εφαρμόζονταν οι νόμοι, ο πρύτανης που παρέδωσε τη Νομική στους κουκουλοφόρους θα έπρεπε να έχει ξηλωθεί από το αξίωμα του και να λογοδοτεί γονυπετής για την ελλειμματικότητα του.
Το ίδιο ο ακατανόμαστος και γελοίος Παπουτσής, θα έπρεπε να έχει εξοριστεί στην άγονη γραμμή, για πάντα, χωρίς δικαίωμα εκλέγεσθαι για το υπόλοιπο της ζωής του. Γιατί αυτοί οι δύο είναι υπεύθυνοι ο καθένας στο κομμάτι του, για το αίσχος των τελευταίων ημερών.
Θα έπρεπε σήμερα (αν εφαρμόζονταν οι νόμοι) να έχουν ξηλωθεί όλα τα επίορκα λαμόγια των εφοριών, των τελωνείων, των ελεγκτικών μηχανισμών, της δημόσιας τάξης, της δικαιοσύνης, των υπουργείων, των ΔΕΚΟ, των τραπεζών και όλων των παραγόντων που αποδεδειγμένα ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ με διάφορους τρόπους, την ορθή λειτουργία και τη νομιμότητα των θεσμών που υπηρετούν.
Θα έπρεπε σήμερα να έχουν συλληφθεί και φυλακιστεί, όλοι οι υπεύθυνοι για τα δεκάδες πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά σκάνδαλα που έχουν συμβάλλει τα μέγιστα στην απαξίωση του σύγχρονου Ελληνικού κράτους, ο καθένας με τον τρόπο του. Ευχαρίστως δίνω 100 ευρώ το μήνα, για όσο χρειαστεί, ώστε να χτιστεί μια καινούργια φυλακή, και να μπουν αυτοί όλοι εκεί μέσα. Για εγκλήματα κατά της χώρας
Κι όμως, όλοι οι παραπάνω που κατέχουν ακόμα "τα πόστα" και "τα κονέ" τριγυρνούν ελεύθεροι και "διαπραγματεύονται"
ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΣΤΕ ΠΩΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ, και άρα στα παπάρια τους, αν η γιαγιά παίρνει 300 ευρώ σύνταξη ή ο νέος 440 καθαρά από έναν εργοδότη που αν δεν του κάτσεις για πίπα, σε διώχνει εύκολα την επόμενη μέρα, χωρίς συνέπειες
Ας φτιάξουμε εμείς πρώτα, μια χώρα, ένα πολιτικό σύστημα, μια κοινωνία που να λειτουργεί και μετά τα λέμε. Για να λειτουργούν και να υπάρχουν αυτά όλα, προαπαιτείται η τήρηση και ο σεβασμός των νόμων.
Όλα τα υπόλοιπα ΕΠΟΝΤΑΙ

Αποκάλυψη Τώρα

Η πρώτη φουρνιά νεοσύλλεκτων πέρασε την πύλη του στρατοπέδου. Οι παλιοί φαντάροι ήταν παραταγμένοι δεξιά κι αριστερά του δρόμου που ανέβαινε μέχρι το κτίριο της μονάδας. Κοιτούσαν τους νέους γελώντας. Κοροϊδεύοντας το άχαρο περπάτημα τους. Ήταν αδύνατο να βαδίσεις σωστά φορτωμένος με το λουκάνικο, τις καινούργιες παραλλαγές και τα θεόστενα άρβυλα. Τα καψώνια που σου εξιστορούσε ο πατέρας σου, είχαν μόλις αρχίσει. Ειρωνικά σχόλια που κουδούνιζαν στα αυτιά σου.


Ένας μόνιμος λοχίας σε απάλλαξε από την αμηχανία της στιγμής. Φώναξε τα ονόματα της ομάδας σου, και παραταχθήκατε μπροστά στην είσοδο των κοιτώνων. Όλα ήταν καινούργια. Δεν είχες ξαναβγεί από το σπίτι σου ποτέ. Δεν είχες λείψει άλλοτε, τόσο καιρό, μακριά από τους δικούς σου. Αισθανόσουν μόνος κι έρημος. Ίσως το ίδιο να συνέβαινε και στους υπόλοιπους. Τους διπλανούς σου. Μακάρι, ευχόσουν. Το ήθελες να κάνεις ένα τσιγάρο κερασμένο. Να στο προσφέρουν, να ξεπεράσεις τη φυσική σου συστολή, να χαμογελάσεις και να απλώσεις το χέρι. Να αντιγυρίσεις ένα νεύμα αποδοχής. Να προσφέρεις τη δική σου φωτιά.

Ήταν σκληρό το στρώμα, ξεχαρβαλωμένο. Πολυκαιρισμένο και παλιακό. Κίτρινο φελιζόλ, στο χρώμα της μαργαρίνης. Οι σούστες αλληθώριζαν βγάζοντας αστείους ήχους. Σαν να βλέπεις μια αρχαία τσόντα στο σινεμά και να ακούς το τρίξιμο του σουμιέ. Έτσι το πήρες. Στο χαβαλέ. Έσκασες στα γέλια κοιτώντας τριγύρω, κρατώντας το στομάχι σου, από το ξέσπασμα Αδιαφορούσες για τα απορημένα βλέμματα των υπολοίπων στο θάλαμο. Αδιαφορούσες για τα χιλιάδες κορμιά που ξεκουράστηκαν απάνω στο στρατιωτικό κρεβάτι. Εσύ ο κάποτε ευαίσθητος σιχασιάρης. Απλώς γύρισες από την άλλη. Ήταν αργά και νύσταζες. Το στρώμα σε αγκάλιασε σα να πονούσε μαζί σου. Η βρωμιά του σε παρηγόρησε, ήσουν κι εσύ μέσα στη σκόνη. Μάλλον έτσι βρωμούσαν τα κρεβάτια του στρατού. Ε, πατέρα?

Δεν πέρασε ώρα κι ακούστηκε ένας κρότος. Κάτι μεταλλικό σερνόταν στο μωσαϊκό. Σαν αλυσίδα. Μισάνοιξες τα μάτια, κάποιος ήταν απέξω. Φοβήθηκες. Θέλησες να δεις. Το στρώμα υποχώρησε στιγμιαία από το βάρος σου, όταν ανασηκώθηκες υπνωτισμένος. Σα να ήθελε να σε κρατήσει στον κόρφο του. Να σε φυλάξει. Σαν να ήξερε κάτι που εσύ αγνοούσες. Που δε θα μπορούσες να γνωρίζεις - ρε ψάρι. Τα χέρια του σε γράπωσαν προτού καταφέρεις να αντιδράσεις. Σε τσουβάλιασε κι άρχισε τις κλωτσιές. Σε χτυπούσε με τον αορτήρα ενός όπλου. Ήσουν ανυπεράσπιστος. Ήσουν μόνος κι έρημος. Έβλεπες το κορμί σου να γίνεται ένα κουβάρι από δέρμα και κόκαλα. Κοίταζες από ψηλά - από εκεί που είχες αποδράσει για να αντέξεις. Σαν σπουργιτάκι, που κουρνιάζει σε μαρκίζα. Μακριά από τους διώκτες του. Σου ήρθε να βάλεις τα γέλια με την εικόνα. Ήταν κωμικοτραγική. Μα θα ξυπνούσες πάλι τους άλλους στο θάλαμο. Με τα απορημένα βλέμματα. Και ίσως να τις έτρωγες ξανά. Κι ίσως να το άξιζες κι από πάνω. Όπως συμβαίνει στο στρατό. Ε πατέρα?

Ένα στιβαρό χέρι απλώθηκε, να σε σηκώσει. Δεν ήξερες για πόσο βρισκόσουν στο έδαφος. Από ένστικτο άρπαξες το γιακά της θολής φιγούρας και στάθηκες τρεκλίζοντας στα πόδια σου. Που να ήσουν άραγε? Τι μέρα ήταν? Πως έλεγαν το παιδί που σε φώναζε με το μικρό σου όνομα? Τίποτα δεν είχε νόημα. Τίποτα δεν ήταν λογικό. «Χριστέ μου έχω χάσει το μυαλό μου» -σκέφτηκες.

Κάποιος σε κάθισε στην καρέκλα. Σου έφεραν νερό να πιείς. Οι εικόνες τριγύρω άρχισαν να αποκτούν σαφήνεια και χρώμα. Το τσούξιμο στο κούτελο, από το αλκοολικό επίθεμα, σε τάραξε. Ήσουν στο στούντιο σου στην Καλιφόρνια.

Εσύ ο Φράνσις Φόρντ Κόππολα. Ο σκηνοθέτης της «Αποκάλυψης Τώρα».

Ο Μάρλον έφταιγε. Ο Συνταγματάρχη Κούρτς Αυτό το πειραχτήρι, που και καράφλας, μορφάζοντας σαν κλόουν του τσίρκου, δεν είχε σταματήσει να σε προγκάει. Να απαντά στα δικά σου καψώνια. Να σε τραβολογά από τα μούσια, όποτε έβρισκε την ευκαιρία. Να σε σκουντά με το που πάλευες να του θυμίσεις τη γωνία λήψης Αυτό το αστείο μούτρο, ο Κούρτς, να κοροϊδεύει εσένα! Ανήκουστο!

Εσύ φταις που τον διάλεξες απ’ το casting. Που υπαναχώρησες. Στο έλεγαν πως κάνει σα μικρό παιδί. Κι ας ήταν ο φτασμένος Μάρλον Μπράντο. Δεν έδωσες σημασία, τον αγαπούσες. Και τώρα, το πληρώνεις. Ο πόνος που σου τρυπούσε τα μηλίγγια, στο θύμισε. Το πατσαβούρι με το γράσο που σου είχε πετάξει, φωνάζοντας ότι δε γουστάρει το σενάριο. Αυτό το κομμάτι γλιστερό πανί, που σε είχε στείλει να κάνεις σκι στο πλατό, καταλήγοντας με το καύκαλο στριμωγμένο ανάμεσα σ’ ένα φωτιστικό, κι ένα παγκάκι. Ορίστε το αποτέλεσμα. Ένα καρούμπαλο και η χολή πρησμένη. Και μια ακόμα ημέρα γυρισμάτων, χαμένη. Καταστροφή!

Έγειρες πίσω να ανασάνεις καλύτερα. Αυτή η ταινία είχε στοιχειώσει τη σκέψη σου. Είχες μπει για τα καλά στη φρίκη της. Μπέρδευες την πραγματικότητα με την πλοκή της. Εσύ που δεν είχες ποτέ υπηρετήσει στο στρατό. Τώρα γνώριζες τα πάντα. Βίωνες τις κακουχίες, την πείνα και τα καψώνια, σα να ήσαν αληθινά. Έβλεπες το πράσινο και το χακί, επάνω σε κάθε χρώμα. Και τους δικούς σου ανθρώπους να συντονίζονται, βαδίζοντας με βήμα, σε μια μονότονη παρέλαση. Ήσουν μόνος κι έρημος. Εσύ και ο Κούρτς, να κοιτάζετε ο ένας τον άλλον. Το παγωμένο βλέμμα του Μάρλον να φυλακίζει την αγωνία σου. Και να τη μετατρέπει σε οργή και πόνο. Σαν σπουργιτάκι, που κουρνιάζει σε μαρκίζα. Μακριά από τους διώκτες του. Ανατριχίλα. Το ρίγος που διαπερνά την πλάτη σου - η υγρασία της ζούγκλας του Βιετνάμ. Γίνεται ηλεκτρική ριπή. Σε τσουρουφλίζει . Το κορμί σου τυλίγεται γύρω από τα σίδερα της καρέκλας. Σαν κουβάρι από δέρμα και κόκαλα. Κι ίσως να το αξίζεις κι από πάνω, που τρέμεις έτσι. Ε συνταγματάρχη?

Τεντώνεσαι και πονούν τα πλευρά σου. Μάλλον έχεις ραγίσει μερικά. Ώρα να σκεφτείς την επόμενη ημέρα των γυρισμάτων. Ανασκουμπώθηκες, ζητώντας τσιγάρο. Στο κέρασε το πειραχτήρι. Σου γέλασε φιλικά. Ξεπέρασες τη φυσική σου συστολή, χαμογέλασες πίσω και άπλωσες το χέρι, να αντιγυρίσεις ένα νεύμα αποδοχής.

Να προσφέρεις τη δική σου φωτιά.