Η κρίση στον Παναθηναϊκό

Πάει καιρός από τότε που έγραψα τελευταία φορά για την ομάδα μου
Ωστόσο, τα τελευταία γεγονότα είναι μια καλή αφορμή να θυμηθούμε μερικά πραγματάκια γενικότερα και να μην παριστάνουμε ότι ξανα-πέσαμε από τα (πράσινα) σύννεφα
Πως κάποιος μπορεί να καταλάβει ότι ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε κρίση?
Μήπως από τις εφημερίδες? Μα αυτές συνέχεια κάνουν θόρυβο, για την οποιαδήποτε σημαντική ή ασήμαντη αφορμή, κάνοντας πρωτοσέλιδα και μακροσκελείς αναλύσεις-προμότες για κάθε ενδιαφερόμενο
Μήπως από τους φιλάθλους-οπαδούς? Μα αυτοί συνέχεια τελούν υπό σύγχυση, τη μία να αποθεώνουν πρόσωπα και καταστάσεις και την άλλη να απαξιώνουν τους πάντες σε μια νύχτα
Μήπως από τους ίδιους τους παράγοντες του συλλόγου? Εδώ και αν μπερδεύεται κανείς με τις σαχλαμάρες, την ξύλινη γλώσσα και τις ακατανόητες δηλώσεις-χρησμούς που συχνά-πυκνά μας απευθύνουν
Τέλος, μήπως το μυστικό κρύβεται στους ποδοσφαιριστές? Δεν το πιστεύω. Και αυτοί επαγγελματίες είναι και προσπαθούν για το δικό τους συμφέρον τελικά
Ο μόνος τρόπος να δεις ότι η ομάδα αυτή είναι σε κρίση, είναι να εξετάσεις αν έχει σχέδιο
Σχέδιο για διοίκηση, σχέδιο για ποδόσφαιρο, σχέδιο για επικοινωνία, οτιδήποτε τελοσπάντων αφορά μια διαδικασία σχεδιασμού και υλοποίησης η οποία προϋποθέτει αποφάσεις και ευθύνες
Ε λοιπόν ο Παναθηναϊκός δεν έχει κανένα σχέδιο, ούτε και είχε τα τελευταία χρόνια, δηλαδή στην εποχή της πολυμετοχικότητας
Η παρουσία ή η απουσία σχεδίου, είναι ένα φαινόμενο που δεν είχε πολύ νόημα να εξετάσουμε την εποχή της οικονομικής ευμάρειας της Ελληνικής κοινωνίας και κατ' επέκταση και της φούσκας του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Φούσκες και οι δύο, που σκάνε με κρότο, αλλά τελικά παραμένουν...αδειανές
Ο Παναθηναϊκός της πολυμετοχικότητας, έφτιαξε το μύθο του πλούσιου και χουβαρντά μεγαλοπιασμένου Έλληνα, ο οποίος ξοδεύει απλόχερα για την "καψούρα" του.
Όπως και ο κάθε Έλληνας που ζούσε με δανεικά, με ξένα λεφτά από "χορηγούς" (εθνικούς και μη), και είχε φτιάξει το δικό του παραμύθι, το οποίο σήμερα καλείται να πληρώσει χρυσάφι, από τα δικά του (αυτή τη φορά) υστερήματα.
Την εποχή Βαρδινογιάννη, ίσως δεν είχαμε επιτυχίες ανάλογες "της θέλησης" και του "παραμυθιού" του Έλληνα, που θα έπρεπε να ταιριάξει το μεγαλείο της ύπαρξης του, έστω και εφήμερο, με τις αντίστοιχες απαιτήσεις προς το περιβάλλον του.
"Φτιάξτε ομάδες με παικταράδες επιτέλους" φώναζε σε κάθε ευκαιρία. "Θέλουμε πορείες και τελικό στο Τσάμπιονς λήγκ!" απαντούσαν οι εφημερίδες και τα παπαγαλάκια!
Έτσι από την εποχή των ισολογισμών και της Σημιτικής συνέπειας (άλλοι μιλούσαν για δημιουργική λογιστική) περάσαμε στην εποχή που το χρήμα, ήταν ικανό (στα μυαλά των εθισμένων σε αυτό) να χτίσει θαύματα, να φτιάξει δυναστείες, να σαρώσει τους πάντες στο πέρασμα του!
Να πολεμήσει φανταστικούς εχθρούς, όπως ο Δων Κιχώτης! Δηλαδή το "παρασκήνιο", τα "κόζα της διαιτησίας", το σατανά Ολυμπιακό και το κατεστημένο του, τις "στημένες" εφημερίδες.
Το χρήμα!Ο αυτοσκοπός της ύπαρξης του Έλληνα τεμπέλη, ανεπρόκοπου, παράσιτου, λαμόγιου, με επίπεδο κάτω του μετρίου σε παιδεία και ενημέρωση.
Και άντε μια χρονιά, αντέξαμε όρτσα τα πανιά, με καπετάνιο το "μπροστινό" Νίκο Πατέρα, με τη βοήθεια του "θα" Ανδρέα Βγενόπουλου.
Βλέπετε το κόλπο ήταν μαεστρικά στημένο, για να τσιμπήσουν οι χαζοί και οι επιπόλαιοι. Και όσοι έξυπνοι ήταν επικεφαλείς τους.
Στο ποδόσφαιρο όμως, αγωνίζονται ομάδες που έχουν ανάγκη από δομή και σχέδιο. Γιατί μιλάμε για εταιρείες με όρους σύγχρονης διοίκησης επιχειρήσεων, και το κυριότερο για κατάλληλη διαχείριση.
Όταν δε γνωρίζεις από εταιρείες, γιατί ποτέ δεν εργάστηκες ούτε σαν περιπτεράς, πως περιμένεις να καταλάβεις το πώς χρειάζεται να λειτουργεί μια ΠΑΕ? Δε γίνεται, είναι τόσο απλό
Τώρα που η παλίρροια ξεφούσκωσε και όσοι δε φορούν μαγιώ φανήκανε, είναι δεδομένο ότι όλοι γελάμε με τον ξεβράκωτο Παναθηναϊκό και τα παθήματα του.
Παθήματα που θα μπορούσαν να προέρχονται από κάποιο μύθο του Αισώπου.
Παθήματα που έχουν δίκιο να περιγελούν οι αντίπαλοι μας, γιατί σαν τα τζιτζίκια κοκορευόμασταν τόσο καιρό, ενώ ήταν θέμα χρόνου να καταστραφούμε
Η κρίση στον Παναθηναϊκό, είναι κρίση ταυτότητας, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια
Γι αυτό το λόγο είναι μεγάλο έγκλημα να μιλάμε για χρήματα, και να μην ασχολούμαστε με την ουσία των πραγμάτων. Δηλαδή το πώς πραγματικά ονειρευόμαστε τον Παναθηναϊκό
Και το σημαντικότερο όλων : Το πώς πραγματικά θέλουν να δημιουργήσουν τον καινούργιο Παναθηναϊκό όσοι τον αγαπούν αληθινά, γι αυτό που αντιπροσωπεύει. Το μεγάλο αθλητικό σύλλογο της Αθήνας, που δοξάζει την πόλη και τους αθλητές της, στην Ελλάδα και την Ευρώπη
Το ποδόσφαιρο ειδικά, δεν έχει να κάνει με χρήματα όσο νομίζουν κάποιοι. Σίγουρα χρειάζονται σε μεγάλες ποσότητες κάποιες φορές (όταν ξεκινάς να χτίσεις για παράδειγμα), όμως η συνταγή της επιτυχίας απαιτεί επενδύσεις στους σημαντικούς ανθρώπινους πόρους που καθορίζουν το σχήμα και τη μορφή μιας ομάδας.
Δηλαδή τα στελέχη του ποδοσφαιρικού τμήματος. Καθαρά και ξάστερα.
Όταν εμφανιστεί και αποκαλυφθεί, ένας άνθρωπος ή μια ομάδα ανθρώπων και μας μιλήσει για κάποιο σχέδιο συγκεκριμένο, τότε θα είμαι σίγουρος ότι η ομάδα μας θα εξέλθει της κρίσης.
Διαφορετικά θα μείνουμε σε χαζές και αδιέξοδες συζητήσεις για λεφτά και περιουσίες, που θα εξυπηρετούν καθαρά τις επικοινωνιακές ανάγκες παραγόντων ασχέτων με το θέμα, και τίποτα παραπάνω
Και δε μπορώ να φανταστώ το 2011 χωρίς ποδόσφαιρο, και χωρίς Παναθηναϊκό ομολογώ...