Αδιέξοδα

Ένα σίχαμα έχουν καταντήσει οι εφημερίδες και τα μέσα
Φλερτάροντας με την αδιαφορία του κοινού, που έχει γυρίσει την πλάτη στους -τύποις-επαγγελματίες δημοσιογράφους (που παρασιτικά έχουν κατακλύσει την αγορά, αντίστοιχα με άλλα επαγγέλματα), οι εκδότες μας έχουν γεμίσει αδιέξοδα
Αρνητικές ειδήσεις, αρνητικές προοπτικές, αρνητικές προβλέψεις και κριτικές.
Αλλά το χειρότερο δεν είναι αυτό.
Το χειρότερο είναι ότι αμφιβάλλω κατά πόσον σε αυτό το περιβάλλον, υπάρχει θετική συνεισφορά, θετική παραγωγή, θετική προσδοκία, στην οποία να μπορείς να ανατρέξεις, και άρα να προβάλλεις, δημοσιοποιώντας τη.
Ξέρει κανείς να μου πεί, εάν γίνεται κάτι καλό στην Ελλάδα σήμερα? Δε μιλώ για ενθουσιασμό ή κατάπληξη
Μιλώ για θετική σκέψη
Διαβάζω στις εφημερίδες για δύο νέα πολιτικά σχήματα, το κόμμα του Κουβέλη και την αναβαπτισμένη κεντροδεξιά παράταξη του Σαμαρά, την πρώην Νέα Δημοκρατία και σκέφτομαι το ίδιο πράγμα
Αποτελούν αυτά τα νέα, θετική είδηση? Πρέπει να τα τοποθετήσω σε κάποιο θετικό ισοζύγιο?
Πεποίθηση μου είναι ότι, μονάχα η κεντρική πολιτική διαχείριση θα δώσει λύσεις, δηλαδή η Προεδρία της Δημοκρατίας
Σήμερα, είναι περισσότερο επικίνδυνο από ποτέ, να χρωματίζουμε πολιτικά την αναγκαιότητα για αλλαγές και εξορθολογισμό της Ελληνικής πραγματικότητας.
Με λίγα λόγια να παίζουμε με μαρκετίστικους και αγοραίους όρους, με το μέλλον και τις ελπίδες των ψηφοφόρων
Το ζήτημα δεν είναι ποιό κόμμα έκανε τί, ώστε οι αντίπαλοι του να υπάρχουν πολιτικά, επικαλούμενοι ώς πολιτικές θέσεις, τις αντίθετες θέσεις. Εχει καταντήσει και αυτό μια γελοιότητα
Τι θέλουν δηλαδή να μας πούν? Οτι υπάρχει χώρος στην αγορά για νέους σχηματισμούς?
Ισως και να υπάρχει. Ομως αυτό είναι αγοραπωλησία, και όχι πολιτική.
Είναι εμπόριο για καταναλωτές πολιτικής και όχι θέσεις για τη διαχείριση σοβαρών υποθέσεων της κοινωνίας
Η κρίση που ζούμε δεν αντιμετωπίζεται μέσα από παρατάξεις και κατεστημένους σχηματισμούς.
Δεν είναι θέμα του ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα, το έλλειμμα ασφάλειας που υπάρχει στο υπουργείο προστασίας του πολίτη, που κόστισε τη ζωή στον υπασπιστή του υπουργού, ούτε και η μόλυνση που υπεστησαν οι ασθενείς ιδιωτικής κλινικής στις Σέρρες.
Είναι θέμα του Ελληνικού κράτους συνολικά, δηλαδή μιας συνολικής στάσης απέναντι στα πράγματα, που αφορούν τους πολίτες, και τις κοινά αποδεκτές παραδοχές, που θα διευκολύνουν καταστάσεις
Ας μην κοροϊδευόμαστε με ψεύτικα διλλήματα και ερωτήσεις. Αν φταίει ο ένας ή ο άλλος
Η χρεοκοπία μας χώρας σε κάθε επίπεδο, δεν είναι θέμα επικράτησης μιας ιδεολογίας έναντι μιας άλλης. Είναι θέμα αρνητικού ισοζυγίου, δηλαδή της συσσώρευσης εσκεμμένα λάθος επιλογών, από λάθος ανθρώπους, με λάθος νοοτροπία, που δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης μέσα σε συλλογικά δημοκρατικά όργανα.
Αυτή η λογική της κομματοκρατίας και της πολιτικής επιβίωσης με όρους μάρκετινγκ και τάργκετ γκρούπς, αναπαράγει μονάχα μια ηλίθια πολεμική αντιπαράθεση που συντηρείται από τους στρατούς των -τύποις- επαγγελματιών του τύπου, που με τη σειρά τους συμβάλλουν στην άρνηση, ώς μέσον πίεσης στον κόσμο που αγωνίζεται να επιβιώσει
Πολιτική στην Ελλάδα του χρέους, ισοδυναμεί με εμπόριο ελπίδας, διότι η συνολική ανικανότητα των πολιτικών δεν ελέγχεται από κανόνες, αλλά από κληρονομική δεοντολογία και κεκτημένη ταχύτητα ενός βαθιά εγκατεστημένου στις παραιτημένες μας συνειδήσεις, γραφειοκρατικού τέρατος
Η απόσταση των πολιτών, από την κεντρική εξουσία, έχει μεγαλώσει επικίνδυνα πολύ
Και δεν αρκεί η προσεκτική χαρτογράφηση της ανασφάλειας μας, για να βρεθούν λύσεις και προοπτικές
Αισθανόμαστε ότι η κυβέρνηση λειτουργεί ερήμην των πραγματικών μας αναγκών, νομοθετώντας χωρίς να μπορεί να προδιαγράψει μια αποτελεσματική απόδοση των μέτρων που παίρνει, υιοθετώντας ξύλινες πρακτικές, που είναι σωστές για άλλες χώρες, με διαφορετική κουλτούρα
Αυξήθηκε ο ΦΠΑ στα τσιγάρα, και όλοι το ρίξαν στα υποκατάστατα φθηνότερα
Βασικές αρχές πολιτικής οικονομίας είναι αυτές-πόσο μυαλό χρειάζεται να καταλάβουν οι υπουργοί που περιμένουν να γεμίσουν τα ταμεία, ότι σε μιά χώρα που η λέξη "έλεγχος" δεν υφίσταται παρά μόνο στα λεξικά, θα πειθαρχήσουν οι πολίτες?
Και για κερασάκι, όλα αυτά τα σαχλά περιοδικά να προσπαθούν να μας προτείνουν λιτή και σπαρτιατική καθημερινότητα, μέσα από προτάσεις οικολογικές και εναλλακτικές, λες και το αδειανό μας στομάχι, γέμιζε με πιάτα φουά-γκρά των 50 ευρώ και τώρα θα πρέπει να περιοριστεί στο ψαρονέφρι που είναι πιό οικονομικό
Χελλόου μπόϊς εντ γκίρλς, φασολάδα τρώγαμε και πρίν, απλά βγαίναμε και για κανά καφέ να κόψουμε κίνηση, ενώ τώρα κόβουμε κίνηση από το μπαλκόνι, πρωτού βυθιστούμε σε σκοτεινά όνειρα
Και ταλαιπωρημένοι από τον άστατο καιρό, συνεχίσουμε την καθημερινότητα μας, όπως μπορεί ο καθένας να κάνει
Ντριμπλάροντας αλα Μαραντόνα, τα βαρετά αδιέξοδα που κατακλύζουν το λόγο μας...

Παραρλάμα - Δημοσθένης Βουτυράς

[Δημοσθένη Βουτυρά - 'Aπαντα, τ. Α΄, εισ.-επιμ. Βάσιας Τσοκόπουλος, Αθήνα, εκδ. Δελφίνι, 1994, σσ. 139-142.]

Κάποτε του Φάρμα του ερχότανε και αναμνήσεις. Και θυμόταν ότι είχε πατέρα, που φορούσε φέσι και κόκκινο ζωνάρι, και μάνα, της οποίας είχε ξεχάσει και αυτής τη μορφή, που φορούσε τσεμπέρι. 'Aλλο τίποτα! Όλα τα άλλα τα είχε φάει το γύρισμα της ρόδας και έπειτα το κρασί, που έπινε για ξεκούρασμα. Αλλά τι ήθελε να θυμάται;

Τη γυναίκα την είχε λησμονήσει και κανείς δαίμονας δεν καταδεχόταν να του τη φέρει στο νου για να τον πειράξει. Όταν κάποτε έβλεπε καμιά να έρχεται μέσα στο κατάστημα, την κοίταζε χάσκοντας, σαν παράξενο πράγμα που πρώτη φορά το έβλεπε.

Οι τεχνίτες τον περίπαιζαν. Αυτός δεν απαντούσε ποτέ. Σχεδόν είχε χάσει τη λαλιά του. Μόνο αισθανότανε μίσος, το μόνο ανθρώπινο που του έμεινε. Δε γελούσε ποτέ, είχε απομάθει να γελά και κανείς ποτέ δεν τον είδε έστω και να χαμογελά.

Το μόνο, μέσα στο σβησμένο και έρημο από άλλα αισθήματα σώμα του, που έμεινε ήτανε το μίσος, όπως μένει, σε ερειπωμένο σπίτι ή πύργο, φίδι.

Όταν εσχόλαζε, έπινε όσο που μεθούσε, και έτσι παραμιλώντας, χωρίς να εννοεί κανείς τι έλεγε, σαν να μιλούσε τη γλώσσα της ρόδας, επήγαινε να κοιμηθεί.

Είχε και παρέα στο κρασοπουλειό που πήγαινε, αλλ' ήταν σ' αυτή σα βουβό της πρόσωπο. Φαινότανε μόνο να προσέχει σε ό,τι λέγανε. Δύσκολα όμως να του μείνει τίποτα στο νου απ' ό,τι άκουγε, όλα περνούσανε δίχως ν' αφήσουν ίχνος.

Μια βραδιά, άκουσε κάποιον πολύξερο της παρέας να διηγείται κάτι της Γραφής. Έλεγε για το χέρι κείνο που είχε γράψει στο συμπόσιο του Βαλτασάρ τις λέξεις: Μενέ, Μενέ θεκέλ, ου φαρσίν. Και ότι οι λέξεις είχαν φέρει τον τρόμο στο βασιλέα και σε όλους τους άλλους του συμποσίου και κανείς δεν βρισκότανε να τις εξηγήσει τι εννοούσαν.

Αυτά τα άκουσε με προσοχή μεγάλη, ανοίγοντας τα και τα μάτια του τρομαχτικά. Ήτανε το μόνο που μπόρεσε να χαραχθεί στο νου του μαζί με τους κρότους της ρόδας.

Την άλλη βραδιά, άμα εσχόλασε, αντί να πάει στο κρασοπουλειό, διευθύνθηκε στο δωμάτιό του. Είχε συγκάτοικο έναν πατριώτη του, ο οποίος πήγαινε πολύ ενωρίς και κοιμότανε. Την πόρτα ποτέ δεν την έκλειναν και μπήκε ο Φάρμας χωρίς να μεταχειρισθεί κλειδί ή να χτυπήσει. Ο συγκάτοικος ήτανε κει και κοιμότανε.

Ένα λυχναράκι έκαιε πάνω στο τραπέζι και φώτιζε ένα ξερό κομμάτι ψωμί και τρεις ελιές σάπιες, βαλμένες αντί σε πιάτο, σ' ένα χαρτί κίτρινο. Μια μύγα, άγνωστο γιατί, ξενυχτούσε, καθότανε πάνω στο ξεροκόμματο του ψωμιού συλλογισμένη.

Ο Φάρμας έμεινε αρκετή ώρα συλλογισμένος κι αυτός, έπειτα έφυγε γρήγορα και πήρε το δρόμο του καταστήματος που δούλευε, κοιτάζοντας κάποτε, καθώς πήγαινε, την ημισέληνο, που του φαινότανε σαν χρυσό λαμπερό ψάρι φτερωτό.

Το κατάστημα είχε και αυλή πίσω, και απ' εκεί πήγε. Ανέβηκε σε μια ελιά, μια ψωριασμένη ελιά που ήταν απ' έξω, και απ' εκεί ο άνθρωπος της ρόδας και του κρασιού ελαφρός πήδησε στην αυλή. Φύλακας δεν έμενε στο κατάστημα άλλος από ένα σκυλί, αλλ' αυτό πήγε κοντά του, μετά από ένα μικρό γάβγισμα, και του έγλειψε τα χέρια.

Μπήκε μέσα από ένα φεγγίτη πόρτας, όπου στήριξε μια μισοσπασμένη σκάλα. Στάθηκε στην κάτω αίθουσα, όπου ήτανε μεγάλα εργαλεία και τα γραφεία του καταστηματάρχη. Εκεί άναψε ένα σπίρτο και, αφού κοίταξε σαν να ζητούσε κάτι στον τοίχο, ανέβηκε σ' ένα εργαλείο και άρχισε να γράφει στον τοίχο με κάρβουνο μια λέξη:

"Παραρλάμα."

Ήταν φανταστική η λέξη, του την είχε βγάλει το κρανίο του, αλλά του φαινότανε να λέει κάτι κακό.

Έφυγε όπως είχε πάει.

Το πρωί, όταν πήγε στην εργασία, επρόσεχε να δει τι θα γίνει για τη λέξη. Και δεν πέρασε πολύ και άκουσε τη φωνή του καταστηματάρχη να φωνάζει:

"Τι είναι αυτό εκεί; Ποιος το 'γραψε αυτό;"

Η φωνή του καταστηματάρχη ήταν σα φοβισμένη.

Όλοι άφησαν τις δουλειές τους και τρέξανε να δουν.

"Παραρλάμα!"

Η λέξη που βγήκε από το κρανίο του βρισκότανε στα χείλια όλων. Μα ποιος την έγραψε;

Επρόβαλε και αυτός το πρόσωπό του από πάνω από τη σκάλα και κοίταξε. Κανείς δεν ημπορούσε να υποπτευθεί αυτόν, και ούτε ακόμα παρατήρησαν ότι δεν έτρεξε και αυτός να δει.

Ο αρχιτεχνίτης αυτόν έβαλε να τη σβήσει. Και την έσβησε λέγοντας σιγά σιγά τη λέξη.

Τη νύχτα έκανε πάλι το ίδιο. Λαλά τη λέξη δεν την έγραψε τώρα με κάρβουνο, αλλά με χρώμα κόκκινο:

"Παραρλάμα."

Το πρωί άλλος θόρυβος. Ο καταστηματάρχης κιτρίνισε πολύ. Ζητούσε τον άνθρωπο, αλλ' έξαφνα φοβήθηκε μη δεν ήταν άνθρωπος. Και όμως είπε δυνατά:

"Πρέπει να βρεθεί!"

Η ιδέα πάλι μην κάποιος ήθελε να παίξει, να τον γελωτοποιήσει, τον έκανε έξω φρενών και φώναζε ότι θα τους διώξει όλους.

Ο Φάρμας άκουσε τους τεχνίτες να λένε μεταξύ τους, μην φροντίζοντας γι' αυτόν, όπως και για το σκύλο, το φύλακα, ότι φάντασμα θα βγαίνει στο κατάστημα και αυτό θα το έγραφε! Και οι τεχνίτες έμειναν πεισμένοι ότι φάντασμα, δίχως άλλο, βγαίνει τη νύχτα και γράφει αυτή την παράξενη λέξη που κάτι θα σήμαινε στη δική του γλώσσα.

Τη νύχτα, ο κύριος του καταστήματος έβαλε φύλακες. Το πρωί δεν υπήρχε η λέξη. Αλλά σε λίγο, καθώς ο καταστηματάρχης έμπαινε, η λέξη ήτανε πάλι στον τοίχο, γραμμένη με τα κόκκινα γράμματά της.

Ο Φάρμας είχε βρει την ευκαιρία και την είχε γράψει.

Όλοι στο πόδι. Ο καταστηματάρχης ταραγμένος, κίτρινος, ο αρχιτεχνίτης, οι τεχνίτες, όλοι στεκότανε μαρμαρωμένοι εμπρός στα κόκκινα γράμματα, που κάτι θα σήμαιναν κακό μεγάλο.

"Παραρλάμα."

Οι τεχνίτες άρχισαν να ορκίζονται τους μεγαλύτερούς των όρκους, πολλοί έκλαιγαν ότι δεν γνωρίζουν τίποτα, δεν ξέρουν ποιος τα γράφει, αλλά κάποιος, κάποιο... Ήθελαν να πουν φάντασμα, αλλά δεν τολμούσαν...

Ο Φάρμας φάνηκε από ψηλά να κοιτάζει. Έπειτα τραβήχτηκε γρήγορα και πήγε κοντά στη ρόδα, κι εκεί κρατώντας το χερούλι της γέλασε, ύστερα από τόσα χρόνια, ένα σιωπηλό γέλιο!...

Τα θετικά μιάς κρίσης

Ομολογώ ότι πλέον δε μπορώ να διαβάζω εφημερίδες
Δεν αντέχω τις κακές ειδήσεις, και τις "αποκαλύψεις" που καθημερινά μας πετάνε στα μούτρα
Είναι μια ανυπόφορη κατάσταση, που με μπουκώνει και με αγχώνει χωρίς λόγο
Εντάξει, είμαστε μπορντέλο, το εμπεδώσαμε εδώ και χρόνια. Δε μπορούμε όμως να αγοράζουμε και τα κηδειόχαρτα της κάθε νοσηρής κατάστασης σε αυτή τη χώρα. Νισάφι!
Ωστόσο, με μία πολύ επιφανειακή ανάγνωση των τίτλων, και των τηλεοπτικών πάνελ, που έκανα χτές Κυριακή,έχω διαπιστώσει μερικά πολύ απλά πραγματάκια:

• Πρώτον άρχισαν να φεύγουν από την Ελλάδα οι μετανάστες που προέρχονται από Βαλκανικές χώρες. Θα έφευγαν και πολλοί από την Ασία, αν δεν υπήρχε τόση γραφειοκρατία (αλλά και τόση έλλειψη στοιχειώδους λογικής στον κρατικό μηχανισμό) να τους εγκλωβίζει στα λιμάνια και τα αεροδρόμια
• Δεύτερον οι τιμές των ενοικίων άρχισαν να μειώνονται (το ίδιο και οι τιμές για πωλήσεις κατοικιών). Αυτές οι σκανδαλώδεις χρεώσεις που επικρατούσαν, που ο καθένας ζητούσε ότι ήθελε για την οποιαδήποτε τρύπα σε "καλές περιοχές", επιτέλουν έπιασαν πάτο.
• Τρίτον άρχισε η συζήτηση για την παροχή υπηρεσιών στον τουρισμό, δηλαδή για την πάταξη της αισχροκέρδειας, αλλά και την αντιμετώπιση της από τους πολίτες με κριτική διάθεση και γνώση.
• Τέταρτον άρχισε το κράξιμο ανοιχτά και χωρίς καμμία ενοχή, σε όποιον προκαλέι με τις δηλώσεις και τις πράξεις του. Η μνημειώδης φράση του Γ.Παπανδρέου "θα μας πάρουν με τις πέτρες" έχει αρχίσε να παίρνει σάρκα και οστά, βλέπε υπόθεση "Αβέρωφ"
• Πέμπτον το κυκλοφοριακό κομφούζιο έχει ελαφρύνει σε μεγάλο βαθμό γιατί οι άνθρωποι στρέφονται στα μέσα μαζικής μεταφοράς αντί να παίρνουν το αυτοκίνητο τους (βλέπε τιμές βενζίνης)
• Έκτον οι Έλληνες ξαναγυρνάνε σε παλιές "ξεχασμένες" αξίες, βλέπε διασκέδαση στο σπίτι, γάμος, οικογενειακές συναναστροφές, παρέες και φιλίες κι ένα σωρό άλλα τέτοια μικροπράγματα

Αυτά τα παραπάνω, είναι μικρές αλλαγές, που προέκυψαν για γνωστούς λόγους.
Η κρίση, φέρνει ανεργία και ένδεια χρηματοοικονομικών πόρων, φόβο και ανασφάλεια, ενώ η παρατεταμένη πολιτική σήψη, σε συνδυασμό με την εξοντωτική νομοθεσία, αφαιρεί και από τον πλέον αισιόδοξο πολλές ελπίδες για το μέλλον
Είναι λοιπόν να χαίρεσαι ή να στεναχωριέσαι?
Προσωπικά χαίρομαι γιατί αποδεικνύεται ότι ο Ελληνας είναι γαϊδούρι, που θέλει βούρδουλα (δυστυχώς) για να συμπεριφερθεί ανθρώπινα
Και δε λυπάμαι καθόλου, ούτε συμπαραστέκομαι, στην "αγανάκτηση και την οργή", όσων λαμογιών και βολεμένων κομματικά και διαπλεκόμενα, φωνάζουν για τα "κεκτημένα" τους
Λυπάμαι όσους δε φταίνε σε τίποτα να πληρώνουν τα σπασμένα των αλητών και των διεφθαρμένων συμπολιτών τους, ακόμα και για όσους δεν παραβατούν οι ίδιοι, αλλά απλά ακολουθούν το ποτάμι της βρωμιάς γιατί δεν έχουν άλλες επιλογές επιβίωσης
Δεν είμαι εκτός κοινωνίας, ζώ και αναπνέω τον ίδιο αέρα με όλους τους Ελληνες που ανησυχούν για την πατρίδα μας
Όμως ζητώ, όπως πολλοί δίκαιοι άνθρωποι ακόμα, να μπεί ένα τέλος στα παλιά και να γίνει μια καινούργια αρχή, ασχέτως του άν τελικά τιμωρηθούν η όχι οι υπεύθυνοι
Είναι δεδομένο, ότι θα πεταχτούν στην πυρά πολλοί "αχυράνθρωποι" της δημόσιας ζωής, είτε επειδή δε μπορείς να κρύψεις ένα βουνό πίσω από ένα δέντρο (τις ανομίες τους δηλαδή, επιτέλους), είτε επειδή ο λαός χρειάζεται αίμα για να χορτάσει την απελπισία του (και άρα μαζί με τα ξερά θα καούν και πολλά παράπλευρα χλωρά)
Ομως το σοβαρότερο πρόβλημα δεν είναι τα -όποια- πρόσωπα, γιατί το θέμα δεν είναι κομματικό
Θα χαιρόμουν δηλαδή εξίσου, αν όλα αυτά τα δυσάρεστα και άδικα μέτρα, τα έπαιρνε η Νέα Δημοκρατία η το ΚΚΕ
Το σοβαρότερο πρόβλημα είναι ότι ο κρατικός μηχανισμός ΝΟΣΕΙ γιατί είναι ένα άθροισμα από κακοφτιαγμένες λειτουργίες που δεν έχουν λογική, συνοχή και έννοια. Ένα επίσημο patchwork, με λίγα λόγια, όπου patchwork βάλτε όλα τα ρετάλια που ράβονται μαζί για να δημιουργήσουν έναν καμβά που πρέπει να υπηρετήσει μια οικιακή ανάγκη
Άρα ο πόνος και η αγανάκτηση μας, θα πρέπει να έχουν τη σωστή κατεύθυνση, και να είναι πρός το αυθαίρετο που έχουμε για κράτος, και όχι μόνο για τους αυθαίρετους που το τρέχουν καθημερινά, χωρίς απαραίτητα να μας απασχολεί, το αν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα
Ναί η εξουσία δημιουργεί τη διαφθορά, αλλά πείτε μου εσείς, ποιός επέβαλε στον Έλληνα να προτιμήσει τα μέσα μαζικής μεταφοράς, επειδή αυξήθηκε η τιμή της βενζίνης
Είναι μηχανισμός εξουσίας η χρήση αυτοκινήτου "επειδή συμφέρει", η θέμα παιδείας και σεβασμού στο περιβάλλον και την κοινωνία?
Να λοιπόν η ειδοποιός διαφορά, που θα έπρεπε όλοι να επικαλούνται, αντί να κλαίνε στα κανάλια, που η "αδικη τροϊκα" μας έβαλε τα δύο πόδια, σ ένα παπούτσι
Αλλά είπαμε, ο σβέρκος του Έλληνα, θέλει ζόρι για να εξανθρωπιστεί
Ευτυχώς που δεν είναι όλοι έτσι. Όμως ευθύνη και όσων δεν είναι, το ότι τόσα χρόνια έκαναν στην άκρη, για να επικρατήσει η γενικευμένη μαλακία που γουστάρουν οι πολλοί και αδαείς και που σήμερα πληρώνουμε όλοι μας.

Θωρηκτό Αβέρωφ

Ναι σιγά μη μας έπιασε το πατριωτικό φρόνημα!
Όταν ξεκίνησε ο πανικός που προκάλεσε το "πάρτι της ντροπής" το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό, ήταν  η γνωστή ρήση του σοφού λαού : "Το μουνί σέρνει καράβι"
Ζητώ συγνώμη εκ των προτέρων που γίνομαι τόσο λαϊκός στις εκφράσεις μου, αλλά τί να κάνω ο άνθρωπος, αυτό σκέφτηκα, αυτό καταθέτω
Την ίδια στιγμή που οι δημοσιογράφοι, και οι κάθε λογής επαγγελματίες θεματοφύλακες της Ελληνοκεντρικής ηθικής μας, διαρηγνύουν τα ιμάτια, και ότι έχουν πρόχειρο ο καθένας τους, στηλιτεύοντας τα "αίσχη" που το πανελλήνιο αντίκρυσε να διαδραματίζονται στα γηρασμένα ντέκ του πλοίου-θρύλου του στόλου μας, συνέβαιναν τα εξής αναλόγου κάλους γεγονότα:
Οι προμηθευτές των δημόσιων νοσοκομείων αποφάσισαν να μη χορηγούν υλικά επί πιστώσει, η Moody's υποβάθμισε τα Ελληνικά ομόλογα στην κατηγορία "σκουπίδια" και κατ' επέκταση το κόστος δανεισμού των Ελληνικών τραπεζών ανέβηκε κι άλλο (άρα και εμείς θα δανειζόμαστε πιό ακριβά πλέον), οι συνδικαλιστές κρατάνε σε ομηρία 2 εμπορικά πλοία στο λιμάνι της Κορίνθου έχοντας προκαλέσει διπλωματικό επεισόδιο και απέραντη ξεφτίλα για ακόμα μια φορά, οι έταιροι συνδικαλιστές του Ο.Σ.Ε έχουν κατεβάσει ρολά αντιδρώντας στην εξυγίανση του οργανισμού, παρότι κάθε μέρα υφίσταται ζημιές 3 εκατομμυρίων ευρώ επιπλέον, τα μέσα μεταφοράς απεργούν, το δημόσιο υπολειτουργεί και ο καύσωνας εδώ και τρία μερόνυχτα δε μας αφήνει να κοιμηθούμε.
Και ξαφνικά στο προσκήνιο ο Ναύαρχος Αβέρωφ, με τη ναυαρχίδα και τη χαρωπή οικογένεια Πατίτσα αγκαζέ με την πρώην τηλεπαρουσιάστρια Μαριέττα Χρουσαλά, αυτή που είχε φάει στη μάπα την τούρτα του Αρναούτογλου δηλαδή, αν θυμάμαι καλά.
Είναι φανερό, οριζοντίως και καθέτως, ότι το όλο θέμα αποτελεί μια φριχτή παρεξήγηση.
Η κυρία Μαριγώ μας διαβεβαίωσε ότι η εταιρεία τους, κάθε χρόνο κάνει γιορτές πάνω στο θωρηκτό, στα πλαίσια των Ποσειδωνίων (η και έξω από αυτά καμμιά φορά θα συμπληρώσω) και ότι δεν έκαναν κάτι κακό, αντιθέτως ότι είναι φιλάνθρωποι και προσφέρουν χρήματα στο μουσείο Αβέρωφ καθώς και σε άλλα ευαγή ιδρύματα
Και έχει απόλυτο δίκιο
Με την εξής διαφορά. Ότι μιλάμε για οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου, εκτός από την Ελλάδα.
Η εικόνα του πλοίαρχου που υποδεχόταν το χαρούμενο πανηγύρι και τους εκλεκτούς καλεσμένους, αμφιτρύωνες, και λοιπούς συμμετέχοντες, είναι η χαρακτηριστικότερη και περιγραφικότερη όλων
Κοτζάμ άντρας δύο μέτρα, αξιωματικός του Πολεμικού Ναύτικού, με τις μουστάκες και τα μούσια του, και ένα κιλό χρυσάφι σε κάθε επωμίδα, έκανε κωλοτούμπες και τεμενάδες, στολίζοντας με λόγια ζάχαρη (για να μην πώ μέλι), εκφράσεις ευγνωμοσύνης και εγκαρδιότητας, και απέραντου σεβασμού, τον Πατίτσα (ούτε κάν Πατίστα ρε αδερφέ, να σου φέρει στο μυαλό καμμιά κολώνια μήπως και την παλέψεις λίγο τη βρώμα τους) και το σόι του, που καταδέχτηκαν να δώσουν 5 χιλιάρικα για την εκδήλωση χλιδής.
Το κράτος, η επίσημη Ελλάδα, ξεβρακωμένη, με τιμές και δόξες, αποκαλύπτει τα οπίσθια της (αλλά και τα εμπρόσθια της αμα λάχει να ούμε) με το που αντιλαμβάνεται το τάληρο, τη λίρα, το δολλάριο, τον πλούτο εννοώ, και λέει κι ευχαριστώ στον ευγενή που θα εκμεταλλευτεί το κλέος και το άνθος της. Την αγνότητα και την παρθενιά της.
Σα να βλέπεις πουτάνα ετών 70, να βάζει περούκα και στρινγκάκι και να κάνει πιάτσα στη Βουκουρεστίου ας πούμε, επειδή είναι καλή περιοχή
Οι μόνοι που δε φταίνε είναι οι πλούσιοι!Οι συνδικαλιστές!Οι κάθε λογής υπάλληλοι και "αθώοι που δεν ήξεραν" και εκβιάζουν όπως μπορούν το κοινωνικό σύνολο!Οι αρμόδιοι και αναρμόδιοι!
Δε φταίνε κύριοι!
Και δε φταίνε γιατί τόσα χρόνια, αυτή είναι η Ελλάδα μας. Αυτή είναι η κατάσταση στην οποία ζούμε καθημερινα. Αυτές οι συνθήκες μέσα στις οποίες θέλουμε να λεγόμαστε πολίτες, δημοκράτες, κοινωνοί, και ότι θέλει ο καθένας. Αυτές οι περιστάσεις και τα γεγονότα, που σήμερα λόγω της κρίσης, ανοίγουμε, σαν παλιά αραχνιασμένα σεντούκια, και φρικάρουμε ομαδικά, μπροστά και πίσω από τις τηλεοράσεις!
"Δικαίωμα μας είναι..." ζητωκραυγάζουν όλοι αυτοί. Έτσι έχουν μάθει, έτσι τους έχουμε μάθει, βολεμένοι μέσα στην παραζάλη και το ξεροκόμματο που μας είχαν συνηθίσει να τρώμε, "παίρνοντας μάτι" τις ασχήμιες τους, ζηλεύοντας κατά βάθος την ευμάρεια, την τύχη και τις πράξεις τους, γινόμενοι το ίδιο ακριβώς όταν έχουμε την ευκαιρία. Σε μικρότερη κλίμακα ας πούμε
Στο τιμόνι, πετώντας βλέμματα απέχθειας και αντιπάθειας στο παπάκι δίπλα, στη γειτονιά μας, πετώντας τα σκουπίδια στον κάδο του γείτονα η βάζοντας στο τέρμα τη μουσική, στην εργασία μας, ροκανίζοντας το συνάδελφο παντοιοτρόπως πρακτικά και ηθικά εποφθαλμιώντας τα προνόμια του, στις προσωπικές μας σχέσεις επιδεικνύωντας έναν αμετροεπή εγωισμό και μια εμπάθεια που σκεπάζει τα πάντα, σε κάθε έκφανση της ζωής μας τελικά, σε κάθε τρόπο και με κάθε μέσον...
Αντιδρά ο Έλληνας, που μαγαρίσανε το Θωρηκτό Αβέρωφ.
Όπως εδώ και χρόνια μαγαρίζουν τον τόπο και το δημόσιο βίο όλα τα παλιόσκυλα που λέγονται πολιτικοί και ασυδοτούν συστηματικά πάνω στη δημόσια περιουσία παράγοντας σκάνδαλα και δυστυχία για την χώρα μας
Αντιδρά ανήμπορος να κάνει και να αλλάξει κάτι, γιατί έτσι έχει μάθει κι αυτός. Να τον πηδάνε, να φωνάζει, αλλά τελικά να κάθεται "γιατί εγώ δε μπορώ να αλλάξω την κατάσταση"!
Μπορείς ρε μαλάκα, να την αλλάξεις!
Πρώτα να ρίξεις δυό φάσκελα στη μούρη σου που ανέχεται τον καθένα να σπάει πλάκα με τη ζωή σου, και μετά να πάρεις με τις πέτρες κάθε τομάρι που με αντάλλαγμα την ψυχή σου, δανείζεται και δανείζει lifestyle, εμπορεύεται και διακινεί αξίες, ιδέες, πρότυπα και ανάγκες, και σε κοροϊδεύει με καθρεφτάκια, τη στιγμή που του παραχωρείς τις Θερμοπύλες σου
Ναι σιγά μη μας έπιασε το πατριωτικό φρόνημα!
Όλα θα μείνουν ίδια, μέχρι την επόμενη φορά.
Στην τελική το ΚΚΕ, έκανε πάρτι στην Ακρόπολη, κύριε Γεωργιάδη, την ώρα που η καλή σου χόρευε για την τέρψη των εκστασιασμένων ψηφοφόρων σου, με φόντο "την εξέγερση των λαών" στον ιερό βράχο
Κι εμείς αναρωτιόμαστε ακόμα, αν οι βαρκούλες κουνιούνται στο Φάληρο, η αν τα κανόνια του πλωτού συμβόλου, είναι στραμμένα προς τη σωστή κατεύθυνση...

Τι είναι ηθική?

Τι είναι ηθική για μένα? Πως την αντιλαμβάνομαι?
Ηθική σημαίνει καθημερινές επιλογές, που εντάσσονται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο κατευθύνσεων, οδηγός του οποίου ειναι το προσωπικό όραμα του κάθε ανθρώπου
Σε όρους διοίκησης επιχειρήσεων, ηθική σημαίνει η κινητήριος δύναμη που διέπει έναν οργανισμό πρός τα βέλτιστα αποτελέσματα. Τα κέρδη και την επιτυχία
Όταν συζητάμε για ανθρώπους και κοινωνίες, τα κέρδη και οι επιτυχίες δεν είναι οικονομικού τύπου. Δεν αγγίζουν καν τη σφαίρα της ύλης.
Επιτυχία δεν είναι η συσσώρευση αγαθών, αλλά η παραγωγή τους
Επιτυχία δεν είναι η συσσώρευση γνώσης, αλλά ή ωφέλιμη αξιοποίηση της
Σε διάφορες κουβέντες με φίλους, αλλά και από κάθε πηγή πληροφόρησης, μου προκύπτει ή ανάγκη να αναφερθώ στα ηθικά κεφάλαια που απαιτούνται για να βγούμε από τη βαθιά κοινωνική κρίση στην οποία αποκαλύφθηκε ότι έχουμε περιέλθει
Χρησιμοποιώ τη λέξη αποκαλύφθηκε, διότι αναφέρομαι στα Μ.Μ.Ε και σε όσους άγονται και επηρεάζονται από αυτά, σαν τα πρόβατα που περιμένουν το σφύριγμα του τσοπάνη, για να ενεργήσουν προς κάποια κατεύθυνση. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική, και είναι γνωστή στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ
Τα ηθικά κεφάλαια έχουν εκλείψει στην Ελλάδα, και όταν ανατρέχουμε στην ανάγκη εξεύρεση τους, ασχολούμαστε με διάφορες σαχλαμάρες εθνοκεντρικές και παραδοσιακές, και μας αρέσει να μιλάμε για τους αρχαίους Ελληνες, το Βυζάντιο και την εποχή του Βενιζέλου
Ξεχνώντας φυσικά, ότι ηθική θα πεί πλαίσιο αναφοράς, πλαίσιο συμπεριφοράς και δράσης
Και ως πλαίσιο ή απλά ώς κορνίζα, εντός της οποίας ζωγραφίζει ο καθένας τη ζωή του, αποτελείται από διάφορα δομικά στοιχεία. Πρώτο φυσικα στη σκέψη μας, είναι η ατομική και κοινωνική παιδεία, όμως η αλήθεια είναι ότι προηγείται ο Νόμος.
Δε χρειάζονται αναλύσεις και αναφορές, διότι αυτά όλα είναι αυτονόητα για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο
Είναι όμως προφανές, ότι η Ελλάδα, έχει πάψει προ πολλού να παράγει ηθικά κεφάλαια, διότι η Ελλάδα έχει πάψει προ πολλού να θυμίζει κάτι συγκεκριμένο, απ' οποιαδήποτε μεριά και να την παρατηρήσεις
Άρα ο αχταρμάς της καθημερινότητας, είναι και αχταρμάς του ήθους, και του πλήθους, που μεγενθύνει την απώλεια του ήθους. Με άλλα λόγια, από πολίτες, είμαστε λαός. Γιατί ο πολίτης ανήκει στην πόλη- όπου πόλη βάλτε το σύνθετο οικοδόμημα που αποτελεί μια κοινωνίων ενεργών ανθρώπων, ενώ ο λαός ανήκει σε μια λαϊκή.
Είναι ποτέ δυνατόν σήμερα να μιλάμε για το παρελθόν?
Ποιά σχέση έχει η Πανεπιστημίου του 2010, με την Πανεπιστημίου του 1920, που κυκλοφορούσαν ας πούμε άμαξες και οι κυρίες φορούσαν καπελίνα και κρατούσαν ομπρέλες για να προφυλάσσονται από τον ήλιο?
Έχει αλλάξει η πόλη, πρός το χειρότερο. Το αισθητικό περιβάλλον εξαθλιώθηκε. Το κάλος και η ομορφιά εξαφανίστηκαν, μέσα και έξω από τους ανθρώπους
Μίλησα για το Νόμο. Την αρχή των πάντων. Το θεμέλιο λίθο, μίας πόλης, και μιας δημοκρατίας.
Πείτε μου εσείς, πως σκέφτεστε την έννοια, και πως την αντιστοιχίζετε με τους εκπροσώπους του, στην Βουλή, στην κυβέρνηση, στην εκτελεστική εξουσία και στα δικαστήρια, στους δικηγόρους και τους αστυνομικούς, στην καθημερινότητα της εργασίας και της αγοράς, στην ψυχολογία και την παιδεία του απλού ανθρώπου
Ποιό Νόμο και ποιό ήθος παράγει η Αρχή? Όλα τα υπόλοιπα έπονται συνεπώς.
Τα ηθικά κεφάλαια που απαιτούνται για την αλλαγή της κατάστασης, είναι σαν τις λίρες που καταχώνιαζαν οι παππούδες μας, για να τις προφυλάξουν από τους Γερμανούς ληστές του πολέμου. Είναι κρυμμένα μέσα μας, και όσοι τα διαθέτουν, τα φυλούν και τα μεταφέρουν στα παιδιά τους, ώς κόρη οφθαλμού. Αυτός είναι ο ρόλος της οικογένειας και της καλής παράδοσης του κάθε τόπου.
Όταν λέω καλή παράδοση, σίγουρα δεν αναφέρομαι στο πώς τυλίγεται το κοκορέτσι στην Καρδίτσα, έστω και άν η διαδικασία του, φέρνει κοντά τα μέλη της οικογένειας, και δημιουργεί ευχάριστες στιγμές. Παράδοση σημαίνει, δίνω τη φλόγα της καλοσύνης-της αγαθής ψυχής (συστατικό στοιχείο του Ελληνισμού) σε κάποιον που εμπιστεύομαι και αγαπώ.
Υποχρέωση έχουμε λοιπόν, να κάνουμε τα παιδιά μας καλούς ανθρώπους, ηθικούς και ενάρετους, όχι γιατί θα σώσουμε την κοινωνία, αλλά γιατί κι εμείς είμαστε καλοί, ηθικοί και ενάρετοι, και προσπαθούμε μέσα από το μόχθο και τον κόπο μας, να γίνουμε καλύτεροι, ηθικότεροι και εναρετότεροι. Η προσπάθεια με αγαθά μέσα, είναι η μόνη οδός για να στεκόμαστε αντάξιοι των προγόνων μας. Ασχέτως του τί τελικά θα συμβεί, κάτι που δεν επηρεάζεται μόνο απο μας αλλά κυρίως από το περιβάλλον μας.
Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνάμε όλοι μας λοιπόν, είναι αναγκαίο να συνειδητοποιήσουμε, ότι κάθε συμμετοχή, κάθε δράση, κάθε επιμονή, για ένα κόσμο δικαιότερο, και περισσότερο ανθρώπινο, είναι υποχρέωση μας, και όχι πάρεργο.
Αυτό σημαίνει ότι αναλαμβάνουμε την ευθύνη, να συμπεριφερόμαστε και να παραδειγματίζουμε τους άλλους, βάση ενός οράματος που ορίζει την υπόσταση μας. Και του ηθικού πλαισίου, που θα μας κάνει καλύτερους. Γιατί αυτός είναι ο σκοπός μας.
Να ταυτιστούμε με την ανώτερη δύναμη που ορίζει την αρμονία του κόσμου μας.
Κάτι που οι σοφοί άνθρωποι κατακτούν και καταθέτουν, μέσα από τη διαδρομή τους, δίπλα και γύρω μας. Σοφία θα πεί, κατανόηση της αιτίας και του αιτιατού.
Εγώ θα έλεγα ότι Σοφία σημαίνει νηφαλιότητα και ειρήνη. Ένα ψηλό βουνό, πάνω από μιά πεντακάθαρη λίμνη. Το πνεύμα, και η ψυχή.
Υπάρχουν λοιπόν σήμερα οι δυνατότητες να αλλάξουμε?
Η απάντηση είναι μέσα μας. Και δίπλα μας.
Αρκεί να το θελήσουμε αληθινά