Γυναίκες

Επειδή έχω πολύ ελεύθερο χρόνο στη ζωή μου, κυρίως τα πρωϊνά, αισθάνομαι έντονη την ανάγκη να χαζεύω.

Εντός του γραφείου το χάζεμα σημαίνει ίντερνετ, μιάς και λείπουν όλα όσα θα μπορούσαν να έχουν το επίθετο "ενδιαφέρον" δίπλα τους.

Βρίσκω λοιπόν παλιές, γνώριμες και γνωστές φάτσες, κυρίως από την εποχή που πήγαινα σχολείο και ο Χολαργός -η περιοχή που έμενα τότε- ήταν μία τελείως διαφορετική γειτονιά, ή έστω έτσι νομίζει κάποιο μικρό παιδί, που προσπαθεί να χωρέσει τον κόσμο και τους φίλους του σε κοντά παντελονάκια, σιδερότυπα και μίκυ μάους, αντάμα με τα πρώτα καρδιοχτύπια και την αγωνία για την εξέταση στη Χημεία τις Παρασκευές τελευταία ώρα.

Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι οι γυναίκες.

Όλες όσες ήταν ροκούδες, ανεξάρτητες, τρέντυ και προχωρημένες, είναι όλες ξανθιές μέζ, με άψογο μακιγιάζ και δύο μωρά στην αγκαλιά η κάθε μία.

Θα μου πείς κι εσύ, τι σε πειράζει. Και θα πώ ότι δε με πειράζει καθόλου.

Απλά σκέφτομαι πόσο αλλάζουμε απέξω μας, ενώ απο μέσα μας παραμένουμε οι ίδιοι και οι ίδιοι, σε κάθε φάση της ζωής- διαδρομής μας.

Βέβαια στο παραπάνω παράδειγμα οι ομοιότητες της γενιάς είναι παροιμιώδεις, και δεν περιορίζονται στην εμφάνιση μονάχα, αλλά στο γενικότερο πρότυπο με το οποίο κάποιοι προσπάθησαν να συγκρουστούν στα νιάτα τους, καταφέρνοντας απλά να το τελειοποιήσουν, κάνοντας το ακόμα ακριβότερο (κυριολεκτικά και μεταφορικά).

Και οι κοπέλες του Β2 έγιναν σαν τις μαμάδες τους, και οι κοπέλες του Γ3 σαν τις θειάδες τους, και ποζάρουν όλο χάρι, δίπλα στους λαμπερούς εξίσου απογόνους τους.

Και ψάχνω να θυμηθώ γιατί ερωτευόμουν τότε, και σήμερα ξενερώνω τόσο.

Γιατί αυτά που τότε ήταν τόσο πολύ σπουδαία και σημαντικά, το νάζι, το χαμόγελο, η πρόσκληση για καφέ στην πλατεία και το φλερτάκι στα διαλείματα, σήμερα έχει γίνει μιά εικόνα κοινότυπη, βαρετή και τέλεια αμερικανοποιημένη, στην ελληνική της βερσιόν φυσικά, στο "Έρωτες" και όχι στο "Τολμη και γοητεία".

Και σκέφτομαι φωναχτά, ότι κι εγώ δεν έχω αλλάξει καθόλου σε σχέση με τότε, σε όσα ζητώ και σε όσα ψάχνω, άρα γιατί αυτές ν' αλλάξουν?

Και σκέφτομαι φωναχτά, ότι υπήρχαν κάποιες άλλες που κάναμε παρέα, λιγότερο λαμπερές, αλλά πιό έξυπνες και πιό σπινθηροβόλες, που περίμεναν να φάμε τα μούτρα μας από τις στάρ, για να τις "δούμε" πόσο χαριτωμένα μιλούσαν στις συναντήσεις και τα πάρτυ της εποχής.

Και αυτές παραμένουν ίδιες, να μην πώ ότι ομόρφυναν ακόμα περισσότερο.

Γυναίκα θα πεί, ξέρω να χαμογελώ, ξέρω να αγκαλιάζω, ξέρω να μιλώ χωρίς να λέω πολλά με λέξεις, κυρίως όμως θα πεί, ξέρω να περιμένω.

Τέτοιες γυναίκες, σπουδαίες, δεν έχω γνωρίσει πολλές στη ζωή μου, μάλλον έχω γνωρίσει μόνο μία που να θέλει να με κάνει παρέα και σκέφτομαι ότι χρειάστηκε να φανώ τυχερός, εκτός από αρκετά γοητευτικός, για να μην είμαι εγώ, δίπλα της, σε μιά φωτογραφία με το στημένο και θεατρινίστικο ύφος της μικροαστικής ευτυχίας του νεοέλληνα.

Σαν όλες αυτές, που τελικά έχουν μεγαλύτερη αξία, από την ίδια την καθημερινότητα που μοιράζεσαι με τον άνθρωπο σου.

Και για να ξέρεις να μοιράζεσαι, θα πρέπει να ξέρεις να χάνεις από τις γυναίκες την πρωτοκαθεδρία, την πρωτοβουλία, την εγωιστική σου διάθεση απέναντι στο σύμπαν, και να ξέρεις ότι καλύτερα περνάει, όποιος αρκείται να απολαμβάνει τις κατάλληλες και συνειδητές επιλογές στη ζωή του.

Μακριά από τα φώτα. Μόλις σβήσουν.

Αγκαλιά με τη μοναδική που κάνει την καρδιά σου να χτυπά.