Μελαγχολικός Χειμώνας (Γράμμα σ ένα φίλο) - Θα περιμένω να ξημερώσει

Ι.
Κάθησα να σου γράψω
δίπλα σ ένα παράθυρο ανοιχτό
Νοιώθωντας την παγωμένη ανάσα του Χειμώνα
Σήμερα έβρεξε πρώτη φορά
μετά το καλοκαίρι
Γιατί?
Έβγαλα απο τη βαλίτσα
το πιό ζεστό πουλόβερ
Και βγήκα στις έντονες μυρωδιές του δρόμου
Κάτι άλλαξε μέσα μου
Νοιώθω πιό μόνος
Τα ζευγαράκια όπως πάντα
για ψώνια στην αγορά
Θυμήθηκα τους χειμώνες στην Ιταλία
Τη βροχή-το κρύο
Τη χαρά-τη θλίψη
Την ελπίδα-το κενό
Αυτό είναι το δευτερόλεπτο
Που ένας χειμώνας απέκτησε νόημα
Αυτή είναι η ώρα της συνήθειας
(Όλα τα συνηθίζει ένας άνθρωπος)
Τι φριχτό να μη μπορείς
Κάθε στιγμή να τη ζήσεις
Σα νά σαι μωρό παιδί
απ την αρχή
(Νοιώθω ένας γέρος)
Κι όμως ξέρω -βαθιά μέσα μου
Αυτή η ηρεμία είναι ευεργετική
φυτρώνουν λουλούδια
Και άγρια ζώα έχουν βρεί καταφύγιο
στη ζούγκλα της ψυχής
Απο το τραπεζάκι που σου γράφω
Από αυτή τη γωνιά της γής
Ευχή και κατάρα σου στέλνω
Μή λυγίσεις.


ΙΙ.
Δέν ξέρω τι να κάνω
ακόμα μιά φορά

Θα περιμένω να ξημερώσει

Και ίσως όλα τα δύσκολα
να διαλύσουν με τρόπο μαγικό
όπως η μάνα μου έκανε
όταν ήμουν μικρός
και φοβισμένος -όπως και τώρα

Μου λείπεις.

Σημείωση : Τα κειμενάκια αυτά τα ξέθαψα, απο ένα συρτάρι με θυμητάρια του στρατού. Γράφτηκαν σ ένα καφέ της Ξάνθης το 99 και στη σκοπιά, σ ένα μπλέ ξεθωριασμένο μπλοκάκι, μαζί με τα τηλέφωνα του στρατοπέδου,τις βάρδιες και στίχους απο αγαπημένα τραγούδια.

Μπορεί κάποτε να σε ξανασυναντήσω

Καθώς το τρένο ανεβαίνει,
μ'ενα γουργουρητό, μές το πορτοκαλί του σάλι

Βαδίζοντας για το χείμωνα,
ανάμεσα απο τα πράσινα δέντρα που σιγα-σιγα χλωμιάζουν

Εναλλασόμενες εικόνες,
της γειτονιάς και της ανέμελης ζωής μας

Καθώς οι ράγες στραφτοκοπάνε,
και πυρώνουν από το μύχιο φώς

Ξεχωριστές,
σαν τις πυκνές, ξανθιές σου μπούκλες

Κοιτάζω,
τους άγνωστους ανθρώπους, εξοικειωμένος

Μπορεί,
κάποτε να περιμένεις ξανά,στην αποβάθρα

Εσύ,
χρώμα,ήχος,γεύση,αλήθεια και αντίθεση

Καθώς το τρένο ανεβαίνει,
ξεψυχισμένα,μέσα στο ασπρόμαυρο παλτό του.

Ενα τίποτα

Γραφω και ξαναγράφω κατα καιρούς για κάτι μηχανάκια που μου τραβάνε την προσοχή
Τα αντιμετωπίζω κι αυτά σαν καθετί που μου τραβά την προσοχή
Σαν τους ανθρωπους

Με συναίσθημα και ενδιαφέρον στην αρχή και με αδιαφορία και απαξίωση στο τέλος

Κάποτε ερχονται οι αναμνήσεις να απαλύνουν - να τροχίσουν- να αμβλύνουν τελοσπάντων τις θετικες κι αρνητικές αιχμές των γεγονότων η απλά των φαντασιώσεων
Και όλα γίνονται μιά μικρη παρακαταθήκη που θα μπορούσε να χωρέσει σε καποιο κουτακι του μυαλου,και να τελειώνω μαζι της

Ομως το πιο μεγαλο ψεμα,ειναι να προσπαθεις να βαλεις τελος,σε κατι που δεν τελειωνει

Στην αναγκη

Που ειναι κατι πολυ βαθυτερο,πιανει ριζα σχεδον,και ειναι ενα στοιχειο εντελως προστυχο,γιατι δε μπορεις ν απαλλαγεις σχεδον ποτε απο αυτο
Μια θα εισαι ικετης και ζητιανος ξεφτιλας,δικος της
Και μια θα εισαι υπερηφανος κι αποστασιοποιημενος,παρεα με κανα δυο αλλους ομοτιμους μαλακες,πανω απο κανα ποτο,να απαρνιεσαι με παρρησια την υπαρξη της

Η αναγκη ειναι ενα μουνι,τιποτα παραπανω,κι οπως το ιδιο το μουνι,δεν εχει τιποτα μεσα
Αλλα λυσσας να το γαμησεις
Ετσι νομιζεις,οτι εσυ γαμας
Μεχρι να ρεψεις,να γινεις τζανκυ,να χασεις το νοημα που εχουν ολα αυτα που ξεκινησες να κανεις.

Χτες καποιος με πηρε τηλεφωνο και μου θυμισε ποσο ξεφτιλας ειμαι
Ποσο αδυναμος
Μου ειπε οτι πουλαει αυτη τη μοτοσυκλετα που ειχα φτιαξει,περισυ
Και ξαφνικα τυφλωθηκα και μπουκωσα και κουφαθηκα,απο το λαμπερο της μωβ,το αστραφτερο της ασημι,τον ηχο απο την καρμπον εξατμιση
Αλλα κυριως φτιαχτηκα γιατι,φανταστηκα τον εαυτο μου,με το υφος του γνωστη,του σπουδαιου,του καμποσου,του παλιου,να τη χαλβαδιαζω ακουγοντας μια παρεα του καφενε να με επαινει,και να μου αποδιδει τα μοτοσυκλετιστικα μου ευσημα
Που την κατεχω και την βολταρω,και επιμενω να πιστευω οτι ΑΥΤΗ ειναι κατι που μου δινει υπογραφη,ταυτοτητα,στιγμα,οντοτητα,υπαρξη,ψυχη,ζωη,πουτσο για να γαμησω τη σαπιλα,την καθημερινοτητα,την βαριεστημαρα μου,το κενο της ψυχης μου,το κενο της ελπιδας μου,τα αποτυχημενα και κατακρημνισμενα μου ονειρα,τη ματαιοδοξια μου

Ποιος ειμαι? Τι κάνω?
Ημουν για χρονια,αυτος που ειχε τα κλειδια με το ταδε μπρελοκ
Αυτο ημουν
Ημουν για χρονια αυτος που δουλευε στην ταδε δουλεια
Αυτο ημουν
Ημουν για χρονια αυτος που ειχε τις ταδε καβατζες
Αυτο ημουν

Και χτες θυμηθηκα,οτι δεν ειμαι τιποτα,παρα δυο ποδια,δυο χερια κι ενα κεφαλι,αγελαστο τις περισσοτερες φορες,και μια καρδια γεματη τρυπες,αλλοτε απο τα δικα μου χερια κι αλλοτε απο των αλλονων
Ενας ανθρωπος σαν ολους τους αλλους,σαν αυτους που σουλατσαρουν τα πρωινα στην πλατεια Συνταγματος,βριζοντας τους τσολιαδες κ το κρατος

Ποιος ειμαι?Τι κανω?
Αν με ρωτησουν με τι ασχολουμαι δεν ξερω τι να τους πω
Αν εκεινη η κοπελα που ζητησα ραντεβου με ρωτησει,τι ενδιαφεροντα εχω στη ζωη μου,τι θα της πω?
Να της μιλησω για το παρελθον μου?
Να της μιλησω για τοτε που βουλωσαν τα σωληνακια της βενζινης στην πιστα των Σερρων?
Για τα σκασμενα λαστιχα στην επιδαυρο?
Για τα κλαμμενα ματια,στα δαση στο καρπενησι,που εψαχνα τα γιατι και τα πως,του πατερα μου?
Για την αναγκη μου να ξεφυγω,να βρω μια αγαπη ολη δικη μου?

Ποιος ειμαι Σημερα?Τι κανω Σημερα?

Ουτε ενα μπρελοκ δεν εχω πια,δεν εχω τιποτα
Μοναχα μερικες κοινοτυπες ιστοριες,για να σπασει το καλαμακι τον αφρο ενος πικρου φραπε,και τιποτ αλλο
Κι αναρωτιεμαι,τετοια επαρση,τετοιος εγωισμος,τετοιο θρασσος και τετοια παραμυθια,πως μπορεσα να τα πιστεψω,για τον εαυτο μου?
Και να ταυτιστω μ αυτα
Και να τα υπηρετησω?
Εγω που παριστανα τον ελευθερο ανθρωπο?

Στεναχωρες σκεψεις,ομολογω,σκληρες κι απανθρωπες
Ομως αληθινες,και ξεκαθαρες,σα μια λεπιδα που κοβει τα ψευτικα παραπετασματα καπνου..
Και μια συνειδητοποιηση ομως
Οταν μαθεις πως εισαι ενα τιποτα
Μπορεις να γινεις πραγματικα κατι

Οι «Βάκχες» του Ευριπίδη σε αμερικανικά πανεπιστήμια

Οι παραστάσεις ξεκίνησαν στη Νέα Υόρκη και συνεχίζονται σε πανεπιστημιακούς χώρους άλλων πόλεων.
Οι «Βάκχες» του Ευριπίδη παρουσιάζονται σε αμερικανικές πόλεις, κυρίως σε πανεπιστήμια, συγκεντρώνοντας μεγάλο αριθμό θεατών, αλλά και αποκομίζοντας πολύ καλές κριτικές από τοπικά ΜΜΕ.

Την αρχαία αυτή τραγωδία μεταφέρει στην Αμερική το Θεατρικό Σχήμα του Λεωνίδα Λοϊζίδη, υπό την αιγίδα των υπουργείων Εξωτερικών, Τουριστικής Ανάπτυξης, Μεταφορών και Επικοινωνιών, του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου, του Οργανισμού Προβολής Ελληνικού Πολιτισμού, του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Αθηναίων και με την στήριξη του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού-ΗΠΑ με τον πρόεδρό του Θεόδωρο Σπυρόπουλο, της Ελληνικής Εταιρίας «Παιδεία» και τον πρόεδρό της Ηλία Τομάζο, καθώς και άλλων ομογενειακών φορέων.

Παρά το γεγονός ότι είναι το μοναδικό έργο της αρχαιότητας, όπου ο Διόνυσος πρωταγωνιστεί ως ανθρωποποιημένος θεός, εντούτοις ο σκηνοθέτης καινοτόμησε και ανέθεσε όλους τους ρόλους σε γυναίκες.
«Οι οκτώ γυναίκες ηθοποιοί καταχειροκροτούνται από τους θεατές, δίνοντας παράλληλα το άλλο, δημιουργικό πρόσωπο της χώρας μας», δήλωσε ο κ. Λοϊζίδης, σημειώνοντας: «Ο ελληνικός πολιτισμός αγκαλιά με όλο τον κόσμο, αυτό είναι το σύνθημα της περιοδείας μας. Και αποτελεί χρέος μας να βγάλουμε προς τα έξω αυτά που έχουμε κληρονομήσει από τους προγόνους μας, αλλά και να τα προστατεύσουμε».

Τη μουσική του έργου έγραψε ο βραβευμένος μουσικοσυνθέτης, Δημήτρης Κατής. Στο ρόλο του Διόνυσου εμφανίστηκε η Έμιλυ Παύλου, του Τειρεσία η Χριστίνα Μορογιάννη, του Κάδμου η Μαριάννα Οικονομίδου, του Πενθέα η Μαρία Μαλλούχου, του Θεράποντα η Χρυσάνθη Γεωργαντίδου και η Λουίζα Ζούζια, του Αγγελιοφόρου η Ευτυχία Παπαδοπούλου, ενώ τον Χορό αποτελούσαν οι: Βασιλική Πίντζα, Ευτυχία Παπαδοπούλου και Μαρία Μαλλούχου, με επικεφαλής τη Λουίζα Ζούζια και την Χρυσάνθη Γεωργαντίδου.

Το έργο προσάρμοσε-μετάφρασε η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών Μαρίκα Θωμαδάκη, τα σκηνικά και τα κουστούμια επιμελήθηκε η Δέσποινα Βολίδη, ενώ υπεύθυνη για τις χορογραφίες είναι η Ελβίρα Μπαρτζώκα, τις μάσκες ετοίμασε ο Ευσεκίας Τριβουλίδης και την οργάνωση παραγωγής ανέλαβε η Χρυσάνθη Γεωργαντίδου.

Το Θεατρικό Σχήμα του Λεωνίδα Λοϊζίδη θα δώσει συνολικά παραστάσεις σε 18 πόλεις των ΗΠΑ και μετά θα συνεχίσει με εμφανίσεις σε χώρες της Ευρώπης και της Αυστραλίας. Το έργο παρουσιάζεται στα ελληνικά με αγγλικούς υπέρτιτλους.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_03/10/2008_250665

ΥΓ. ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΡΕ ΘΕΙΑ!ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!