Το δίλημμα

Πλέον ακόμα και στα μάτια των πλέον δύσπιστων έχει γίνει φανερό ότι τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας, έκρυβαν πίσω τους όλα τα μεγάλα σφάλματα που συνόδεψαν την δημιουργία της ευρωζώνης και της Ε.Ε γενικότερα
Για να το πω απλούστερα. Σκεφτείτε από τη μία την οργάνωση των Η.Π.Α και από την άλλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Απλά, καμία απολύτως σχέση
Στην Ευρώπη, υπάρχει (η μάλλον υπήρχε) μια πολύ χαλαρή πολιτική σχέση, με χαρακτήρα κυρίως κοινωνικό και εμπορικό (τόσο σε προϊόντα όσο και σε χρήμα). Όμως κακά τα ψέματα, τα κράτη δε μοιράζονται μεταξύ τους, ούτε κοινή κουλτούρα, ούτε κοινές επιδιώξεις. Απαραίτητα δηλαδή συστατικά, για περαιτέρω, ουσιαστική σύσφιξη και δημιουργία γερών θεμελίων μιας οντότητας.
Έτσι, σήμερα, με το που έσκασαν οι διάφορες φούσκες, οι περισσότεροι έσπευσαν να λουφάξουν στο παραγώνι τους, ξεχνώντας τις αγάπες και τα λουλούδια περί κοινής αγοράς και κοινών επιδιώξεων, προσπαθώντας να φυλλάξουν τα νώτα τους και να σώσουν τον εαυτό τους.
Η Γερμανία πρώτη, φυσικά.
Αναρωτιέμαι γιατί περιμένουμε περισσότερα από μια χώρα που πάντοτε έκανε το ίδιο πράγμα. Ήθελε να είναι ο αρχηγός και δεν το έκρυψε ποτέ της. Προσπάθησε άπειρες φορές να πρωτοστατήσει, να γίνει ηγέτιδα δύναμη μέσω της οικονομικής της επιρροής, και μερικώς το κατάφερε. Μερικώς, γιατί οι μεγάλες προσδοκίες, απαιτούν και μεγάλες ηγεσίες. Και η Μέρκελ δεν είναι μεγάλη ηγέτης. Σε καμμία περίπτωση. Έτσι εξηγούνται οι συνεχείς παλινωδίες της
Κάτι αναμενόμενο, μιας και ουδείς είχε προβλέψει την έκταση της κρίσης
Η κρίση υπάρχει γιατί υπάρχουν θεμελιώδη προβλήματα στην Ευρωζώνη. Με πρώτο και κύριο το ότι η βιομηχανική παραγωγή δεν είναι καθόλου φτηνή, και επειδή έχει μεταφερθεί στην Ανατολή, με χαμηλότερα εργατικά κόστη, οι χώρες της Ευρώπης ουσιαστικά μόνο υπηρεσίες και κατανάλωση μπορούν να καταγράψουν, σε ανταγωνιστικά μεγέθη
Κατά τη γνώμη μου, αυτή τη στιγμή το μεγάλο δίλημμα είναι το εξής:
Είτε να αγοράσουν τα χρέη των χωρών του Νότου, οι πλούσιου του Βορρά, όπως έκανε κάποτε η Γερμανία με την Ανατολική της μεριά, εφαρμόζοντας διάφορα δημοσιονομικά μέτρα πειθαρχίας και ελέγχου ώστε να εξασφαλίσουν τα δανεικά και την επιτυχία των προγραμμάτων τους.
Είτε να αποφασίσουν ότι θα το διαλύσουν το μαγαζί (έτσι κι αλλιώς διαλυμένο είναι σε οικονομικό επίπεδο, εφόσον δεν υπάρχει κεντρική οικονομική διακυβέρνηση, παρά μόνο "συστάσεις" και "συμφωνίες") δημιουργώντας εντός της Ευρώπης, δύο διαφορετικές οικονομικές ζώνες, με διάφορα οφέλη και προβλήματα που θα δημιουργηθούν.
Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι θα διαλυθεί το ευρώ ως νόμισμα και αποθεματικό αξίας.
Σημαίνει όμως ότι, η φτωχή ζώνη (με τις χώρες του Νότου) θα λειτουργεί ως μια νέα Κίνα ή νέα Αλβανία αν προτιμάτε, για τους Βόρειους. Με χαμηλά εργατικά κόστη, πλουτοπαραγωγικές ενεργειακές πηγές, τουριστικές υπηρεσίες και αναψυχή, φύλαξη των εξωτερικών συνόρων της Ευρώπης ως πρώτο κύμα ανάσχεσης των λαθρομεταναστών, και πολλά άλλα διάφορα που ο καθένας μπορεί να σκεφτεί.
Με λίγα λόγια η Ευρώπη των δύο ταχυτήτων, όπως λέγεται, έχει λόγο να φτιαχτεί και να λειτουργήσει. Γιατί θα εξυπηρετήσει καταστάσεις, δύσκολες αυτή την εποχή, για τους ισχυρούς εταίρους μας.
Κάποιοι μιλούν για την πρώτη επιλογή και την προκρίνουν ως καλύτερη. Δηλαδή ότι η αντίδραση στον πόλεμο των χρηματαγορών, θα πρέπει να είναι η σύσφιξη της Ευρωζώνης, η κοινή διακυβέρνηση, η πολιτική ενοποίηση με κοινό διευθυντήριο στις Βρυξέλες και αποκεντρωμένη διοίκηση, η ενιαία οικονομική πολιτική μέσω κοινού προϋπολογισμού και τα λοιπά. Θεωρώ ότι είναι λάθος σκέψη.
Και είναι λάθος γιατί η Ευρώπη μπορεί να υπάρξει μονάχα ως χαλαρή ένωση κρατών και όχι ως ομοσπονδία. Υπάρχουν τεράστιες ανισότητες μεταξύ των χωρών μελών, σε κάθε επίπεδο. Υπό αυτή την έννοια μάλιστα, έχουν δίκιο να λένε ότι η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη ήταν ιστορικό λάθος. Είναι σαφές ότι η Ελλάδα, δεν έχει καμμία σχέση ούτε με τη Φινλανδία, ούτε με την Αυστρία. Σε βασικά συστατικά της οργάνωσης και της διοίκησης της. Σε κουλτούρα δημοκρατίας, καλύτερα.
Αντιθέτως, έχει μεγάλη σχέση με τις Βαλκανικές χώρες και αυτός θα έπρεπε να είναι ο κύριος ρόλος της. Μια Βαλκανική Ζώνη, οικονομικής συνεργασίας, με συμμετοχή των κρατών που γειτονεύουν μαζί μας θα ήταν ένα λογικότερο πρώτο βήμα, προς μια μεταγενέστερη ωριμότερη ένταξη, του Βαλκανικού μπλοκ συνολικά, σε διαδικασίες "εξευρωπαϊσμού" εφόσον είχαν συμφωνηθεί τα δεδομένα και οι προϋποθέσεις της ένταξης αυτής.
Αυτό ποτέ δε συνέβη, για διάφορους λόγους, και σήμερα βρισκόμαστε απολογούμενοι για ένα σωρό πράγματα, για τα οποία δε φταίμε. Δε φταίμε που η Ελληνική ηγεσία, ουδέποτε μπόρεσε να προετοιμάσει τη χώρα κατάλληλα, ώστε να προσαρμοστεί σε ένα διαφορετικό περιβάλλον. Η αν το πάρουμε από νωρίτερη χρονική αφετηρία, ποτέ δεν αξιολόγησε πραγματικά, τη θέση της χώρας μέσα στο περιβάλλον που κινείται, ώστε να προκρίνει την βέλτιση λύση, βάση μακροπρόθεσμου ΕΘΝΙΚΟΥ προγραμματισμού.
Τι θα γίνει τελικα? Αυτό θα το δείξουν οι εξελίξεις τις οποίες σε λίγο καιρό θα έχουμε στο πιάτο
Όπως έχω πεί και παλιότερα, εμείς δεν έχουμε κανένα ρόλο μέσα στο όλο σύστημα, απλά θα εκτελέσουμε εντολές όπου και να κάτσει η μπίλια του μέλλοντος.
Είτε δηλαδή μας εντάξουν σε μια φτωχή ζώνη, εκτός ισχυρού ευρώ, είτε αποφασίσουν ότι θα πρέπει να φτύσουμε αίμα, για να ξεπληρώσουμε με κάθε τρόπο (υποθηκεύοντας κάθε αξία κινητή και ακίνητη, ενδεχομένως) τα δανεικά που εξαγόρασαν το χρέος μας
Εμείς αυτό που πρέπει με κάθε τρόπο ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ να κάνουμε, σε αυτές τις συνθήκες είναι απλό:
Να προετοιμαστούμε κατάλληλα, αλλάζοντας τη δομή της κοινωνίας και της οικονομίας με ριζικές μεταρρυθμίσεις που θα φέρουν τη λογική πίσω στην πατρίδα μας. Την ορθή πρακτική και την επιχειρηματικότητα. Την κοινωνική και πολιτική ειρήνη. Την πρόοδο και τη μελλοντική προοπτική
Η Ελλάδα είναι από τις ελάχιστες χώρες που αυτή τη στιγμή, ΜΠΟΡΕΙ να παρουσιάσει μεγέθη ανάπτυξης σε κάθε τομέα, ακριβώς γιατί σήμερα στην Ελλάδα, δεν υπάρχει σχεδόν ΤΙΠΟΤΑ. Άρα μπορούν εκ του μηδενός να γίνουν σημαντικά ξεκινήματα που θα δώσουν ώθηση.
Ότι και να συμβεί τριγύρω μας, οφείλουμε να εργαστούμε πάνω σε νέες βάσεις. Απο εκεί ξεκινούν όλα
Προσωπικά δε με ενδιαφέρει η οικουμενική κυβέρνηση-βιτρίνα του Παπαδήμου, ούτε οι λεονταρισμοί του Σαμαρά. Όποιος και να επιπλεύσει είναι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ να καταθέσει καινούργιο συνταγματικό χάρτη, να αναθεωρήσει πλήρως τη νομοθεσία της χώρας και να δεσμευτεί ότι θα εφαρμόσει ΒΑΣΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ για όσο καιρό χρειαστεί ώστε να κατασκευαστεί νέα ΘΕΣΜΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, που θα λειτουργεί υπέρ της δημιουργίας. Μιλώ για το ίδιο το κράτος, αλλά και για τον ιδιωτικό τομέα.
Ας αλλάξουμε όσα μπορούμε. Θα είναι εντυπωσιακή η βελτίωση με τις σωστές παρεμβάσεις
Αν δεν κάνουμε τίποτα και επιμείνουμε στις νοοτροπίες εθνικοπατριωτικού ολοκληρωτισμού ή αριστερόστροφης θυματοποίησης, θα είναι σα να κυνηγάμε για μία ακόμη φορά την ουρά μας....