Σκέψεις για τις εξελίξεις

Θα αποτολμήσω να καταθέσω μερικές σκέψεις αναφορικά με τη νέα κυβέρνηση, τον Παπαδήμο και όλα τα σχετικά
Δεν είμαι αισιόδοξος και θα εξηγήσω το γιατί. Γιατί επί της ουσίας, όσα έγιναν αφορούν επικοινωνιακές πρωτίστως ανάγκες και πολύ ύστερα αληθινές επιτακτικές ανάγκες της πραγματικότητας
Πως το συμπεραίνω αυτό?
Μα απ΄ όσα είδαμε να γίνονται όλες αυτές τις μέρες, με αποκορύφωμα το σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας. Τουλάχιστον στα λόγια
Τι πραγματικά χρειάζεται ο τόπος? Κυβερνήσεις συνεργασίας ή απλώς αποτελεσματικές κυβερνήσεις που θα φέρουν ολοκληρωτικές αλλαγές στην κοινωνία μας?
Νομίζω το δεύτερο. Και το νομίζω και το δέχομαι, απ όποιο κομματικό φορέα και να προέρχονται
Το σπουδαίο γεγονός που οδήγησε στην εκλογή Παπαδήμου, ήταν ξεκάθαρα, η αγανάκτηση των Ευρωπαίων ηγετών, απέναντι στις κομματικές ηγεσίες που προϊστανται στο ανέκδοτο της συναίνεσης
Δηλαδή απέναντι στο Γιώργο και τον Αντώνη. Δευτερευόντως απέναντι στους υπολοίπους που από μόνοι τους έχουν επιλέξει να βρίσκονται για διακοσμητικούς λόγους στο κοινοβούλιο. Καρπούμενοι ενίοτε, διάφορες τάσεις και δυναμικές ενέργειες από το αγανακτισμένο λαϊκό σώμα. Είτε προς τη μεριά της "επανάστασης", είτε προς τη μεριά της "επιστροφής στις ρίζες"
Ο λόγος λοιπόν για την καινούργια κοροϊδία που λέγεται κυβέρνηση συνεργασίας, δεν είναι διότι οι ντόπιοι προύχοντες πρόκριναν πως αυτή είναι η καλύτερη λύση. Αλλά γιατί οι Ευρωπαίοι, αρνούνται πλέον να συνομιλούν με πρόσωπα που έχουν ολοκληρωτικά εκπέσει από το οποιοδήποτε σοβαρό προφίλ είχαν κάποτε. Σοβαρό στα λόγια, επαναλαμβάνω
Άρα η πρωθυπουργία Παπαδήμου, είναι μια ιστορία επικοινωνίας καταρχήν, αναγκαία για να ξεκινήσουν και πάλι οι διαπραγματεύσεις. Στην ουσία της υπόθεσης όμως, τι βλέπουμε? Βλέπουμε ότι πίσω από τον Παπαδήμο (που σίγουρα είναι σοβαρός άνθρωπος) το κατεστημένο έχει κοτσάρει μια ουρά δεινοσαύρου, με τεράστιες αδράνειες, που υπό το βάρος της κουβέντας για συναίνεση και κοινή αποδοχή, θα χειριστούν τις υποθέσεις που χρήζουν επείγουσας διεκπεραίωσης, με ακόμα μεγαλύτερες καθυστερήσεις, αντιπαραθέσεις και "απόψεις", ώστε να προλειάνουν κατάλληλα την πορεία προς μια εκλογική αναμέτρηση. Γι αυτό και ο Σαμαράς έσπευσε να ξεκαθαρίσει ότι δεν συγκυβερνά, αλλά στηρίζει απλώς μια μεταβατική κυβέρνηση
Τι θα πει μεταβατική κυβέρνηση βρε παιδιά? Ας αφήσουμε τις κουταμάρες. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την υποχρέωση να ψηφίσουμε πλειοψηφικά όλα τα εξαγγελθέντα μέτρα, προκειμένου να πάρουμε την περίφημη 6η δόση και τα επόμενα 130 δισεκατομμύρια
Πόσο μεταβατικό είναι αυτό? Εγώ το βλέπω με τον ίδιο τρόπο που έβλεπα τα προηγούμενα. Αναπόφευκτο. Αναγκαστικό. Μονόδρομο
Ποιο λοιπόν είναι το θέμα? Να συμφωνήσουμε όλοι ότι για λόγους πολιτικού κόστους, κανένας δεν θα αναλάβει εξ ολοκλήρου να διαχειριστεί αυτή την καυτή πατάτα ΣΗΜΕΡΑ και να μη χαλάσει το φιλολαϊκό του προφίλ, ώστε μετά τις εκλογές η νέα "καθαρή " κυβέρνηση να πει ότι "παραλάβαμε καμένη γη και χρέη" και άρα δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα? Απλά να σας ζητήσουμε να κάνετε υπομονή, την ώρα που θα σας κλέβουμε και με τα δύο χέρια?
Αυτό είναι το θέμα? Να αλλάξουμε τον "μπροστινό", με ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής εντός και εκτός Ελλάδας, ώστε να διαιωνίσουμε την ίδια τακτική, τις ίδιες γελοιότητες, και τα ίδια αδιέξοδα, που  επηρεάζουν ευθέως, οι κομματικοί παράγοντες που σε σύνολο 48 ατόμων, "κρύβονται" πίσω από τη σοβαρότητα του Παπαδήμου? Η μήπως ο Παπαδήμος μπορεί να κάνει κάτι, που δεν έχουν καταφέρει οι προηγούμενες ηγεσίες? Πότε θα προλάβει? Με ποιούς θα το κάνει? Αφού δεν έχει "φίλους και  κολλητούς" να μοιράσει τα σπόρια, μέσα στο κατεστημένο?
Λέτε ξαφνικά να άλλαξε τόσο η κατάσταση και όλοι να έβαλαν την ανάγκη να σωθεί η πατρίδα, πάνω από το συμφέρον τους? Όχι βέβαια, απλά ο Παπαδήμος, είναι η κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Μέσα στην οποία θα αναβαπτιστούν όλα τα λαμόγια που μας έφεραν στο μη παρέκει, και θα κερδίσουν κι άλλο χρόνο. Αυτό είναι το πρόβλημα τους και μόνο. Να συνεχίσουν να υπάρχουν και να νέμονται τα οφέλη της εξουσίας
Το γεγονός όμως, ότι η Ελλάδα έχει σοβαρά προβλήματα που σίγουρα δεν είναι μονάχα οικονομικά, αλλά κυρίως κοινωνικά, δεν αλλάζει. Και οι παραπάνω κύριοι, λίγα μπορούν να κάνουν για να λύσουν αυτά τα προβλήματα.
Έχουν επικεντρωθεί στα δανεικά, στα μνημόνια και τις συμφωνίες, αλλά το τσουνάμι που έπληξε τη ζωή μας είναι ανεξέλεγκτο, διότι κάτω από την επιφάνεια, τόσο την πολιτική, όσο και τη δική μας, αυτή που συντηρούσαμε τόσα χρόνια με την πλασματική ευμάρεια, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ καμία παραγωγική βάση. Δηλαδή δεν υπάρχει το υλικό το οποίο θα γυρίσει την κατάσταση τούμπα, και θα ξεκινήσει η ανάκαμψη με θετικό τρόπο.
Διότι κατά τη γνώμη μου δεν ωφελεί να περιορίσουμε το δημόσιο και τις σπατάλες. Και δεν ωφελεί, διότι το δημόσιο και οι σπατάλες προέκυψαν για να καλύψουν κάποιες ανάγκες, εκείνη την εποχή
Η βασική ανάγκη που οδήγησε την Ελλάδα στο γκρεμό, ήταν ότι η Ελλάδα δεν παρήγαγε τίποτα σπουδαίο, δεν είχε βιομηχανία, δεν είχε δηλαδή δυνατή οικονομία ώστε να μπορέσει να σταθεί μόνη της σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Έτσι, προκειμένου να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας σε μια εξελισσόμενη με ραγδαίο ρυθμό κατάσταση, μεγάλωσε το δημόσιο, μεγάλωσαν τα έξοδα. Και ο παραγωγικός ιστός σιγά σιγά αποδομήθηκε. Μέχρι που φτάσαμε να εισάγουμε σκόρδα από την Κίνα και πορτοκάλια από την Ισπανία.
Αυτό που χρειάζεται είναι να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας μέσα από τις επενδύσεις στον ιδιωτικό τομέα, ώστε σταδιακά οι εργαζόμενοι που θα αποχωρήσουν από το δημόσιο να μπορέσουν να εργαστούν με αξιοπρέπεια. Επίσης χρειάζεται ριζική αναδιοργάνωση του κράτους σε κάθε επίπεδο. Αναθεώρηση του Συντάγματος και της νομοθεσίας. Κατάργηση κάθε γραφειοκρατίας και μείωση των φόρων στις επιχειρήσεις. Τέλος, αυτό που είναι αναγκαίο και θεμελιώδες, είναι να εγκατασταθεί από την αρχή, ένα κοινωνικό κράτος που θα προστατεύει με αξιολογικά κριτήρια, τους αδύναμους και τους φτωχούς. Σε συνδυασμό με όλα τα προηγούμενα.
Εδώ λοιπόν, βρισκόμαστε σε μια ιστορική στιγμή, που δεν πρέπει απλώς να εξασφαλίσουμε χρήματα και χρόνο, ώστε να αλλάξουμε, αλλά θα πρέπει απαραίτητα να βρούμε τη θέση μας, μέσα στο περιβάλλον που διαμορφώνεται πάνω σε καινούργιες ισορροπίες. Ισορροπίες πολύ δύσκολες και πολύ επικίνδυνες για μικρά ακυβέρνητα χάρτινα καραβάκια. Ισορροπίες που δεν είναι μονάχα εμπορικές, αλλά κυρίως γεωπολιτικές.
Αν δεν έχετε καταλάβει, η Τουρκία, είναι ξανά το κέντρο βάρους της περιοχής με συμπεριφορά επιθετική και αναπτυξιακή προς κάθε κατεύθυνση. Είναι δεδομένο ότι σε λίγο καιρό θα υπάρχουν εντονότερες επιθετικές ενέργειες της και στο στρατιωτικό πεδίο. Είναι βέβαιο ότι η Τουρκία έχει βλέψεις εις βάρος μας. Όχι γιατί θέλουν να μας κάνουν Ωθωμανική αυτοκρατορία, ούτε γιατί μισούν τους Χριστιανούς και θέλουν εκδίκηση για το 1821. Απλά γιατί, υπάρχει ΚΕΝΟΣ ΧΩΡΟΣ επιρροής στο τοπικό σύστημα, και πρέπει να καλυφθεί. Εμείς ως γνωστόν έχουμε εγκαταλειφθεί στο έλεος της ανυπαρξίας λόγω της εσωτερικής μας κατάρρευσης. Τι ρόλο να παίξουμε στα Βαλκάνια?
Δείτε πως οι Βούλγαροι με τους φτηνούς μισθούς τρίβουν τα χέρια τους, που η Ελλάδα δε μπορεί να ανταπεξέλθει. Δείτε πως οι Κύπριοι εκμεταλλεύονται τις καινούργιες πλουτοπαραγωγικές πηγές στο υπέδαφος τους, προκειμένου να ελιχθούν στο παγκόσμιο περιβάλλον. Δείτε κοτζάμ Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, να αποτιμάται λιγότερο απ΄ όσο αποτιμάται η τούρκικη θυγατρική της η Finansbank. Δηλαδή η μαμά εταιρεία να μην έχει την ίδια αξία, με την κόρη. Να έχει αντιστραφεί πλήρως η κατάσταση.
Αν λοιπόν εσείς πιστεύετε, ότι η ευφορία που έφερε η εκλογή Παπαδήμου, πρόκειται να κρατήσει για καιρό, και να φέρει όσα ελπίζουμε πως θα φέρει, σας πληροφορώ ότι από εδώ και πέρα, οι εξελίξεις θα είναι μια από τα ίδια, να μην πω και χειρότερα.
Κάποιοι λένε ότι δεν θα αποφύγουμε την επιστροφή στη δραχμή τελικά. Και ότι όσα λεφτά και να πάρουμε από τους εταίρους μας, είναι τέτοια η εσωτερική καταστροφή που βιώνουμε, που τα λεφτά θα πέσουν στη μαύρη τρύπα του χρέους και ουσιαστικά λίγα θα προσφέρουν στην ανάκαμψη της χώρας.
Ίσως να είναι και έτσι. Ας ελπίσουμε ότι μετά τις εκλογές που ΔΥΣΤΥΧΩΣ θα κάνουν οι γνωστοί καρεκλοκένταυροι, το κλίμα θα παραμείνει σταθερό και δεν θα εκτραπεί περαιτέρω.
Σε κάθε περίπτωση, είμαστε υποχρεωμένοι να κρατάμε το μυαλό μας συγκεντρωμένο σε θετικές σκέψεις και να επενδύουμε στους εαυτούς μας όσο περισσότερο μπορούμε
Έστω και αν τελικά, η μετανάστευση αποδειχτεί μοναδική σωτήρια λύση, για τους ικανούς, το μόνο που μπορεί κανείς να πάρει μαζί του, είναι η παιδεία, η κουλτούρα και η προσωπική αξιοσύνη, που δεν   εξαφανίζονται ούτε από φτώχεια, ούτε από τον παραλογισμό. Αντιθέτως, σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες μετατρέπουν τους ανθρώπους σε φωτεινούς φάρους αισιοδοξίας, για τους συνανθρώπους τους. Όπου κι αν βρίσκονται