Ένας Τσάκας στο πράσινο Big Brother. Σοβαρά συμπεράσματα από μία ασόβαρη προσέγγιση

Αναδημοσιεύω από την ιστοσελίδα overlap.gr, το κείμενο που έγραψα σχετικά με τον Τσάκα και τον Παναθηναϊκό. Ευχαριστώ τα παιδιά που ανέβασαν το σχόλιο αυτό και μου έδωσαν τόση χαρά. Ιδού:


http://www.overlap.gr/?p=10979

Του αναγνώστη Μάρκου!!!

Ίσως θυμούνται οι μεγαλύτεροι στην ηλικία, την τεράστια τηλεθέαση που είχε επιτύχει η προβολή του πρώτου τηλεοπτικού reality στην Ελλάδα, πριν αρκετά χρόνια. Το συστατικό της επιτυχίας του Big Brother, δεν ήταν μονάχα η πρωτοτυπία και το τεράστιο κόστος που είχε δαπανηθεί ώστε να βγαίνει στο αέρα καθημερινά.

Κυρίως βρισκόταν στην προσεκτική επιλογή των πρωταγωνιστών, που σχημάτισαν μια ομάδα που μας χάρισε στιγμές γέλιου, θλίψης, αισιοδοξίας και δράματος, μέσα από τις μικρές ιστορίες που παρακολουθούσαμε στο γυαλί. Ποτέ άλλοτε «κανονικοί άνθρωποι» δεν ήταν αντικείμενο τόσης συζήτησης και σχολιασμού. Ποτέ άλλοτε, δεν είχαμε βρεθεί με κομμένη την ανάσα, να παρακολουθούμε Χριστουγεννιάτικα, τον τελικό του show, ώστε να χειροκροτήσουμε το νικητή. Που δεν ήταν άλλος από τον πολυμήχανο Τσάκα.

To reality του ελληνικού ποδοσφαίρου

Σήμερα, το 2011, στο μαγικό κόσμο του Ελληνικού ποδοσφαίρου, ελάχιστοι αγωνιούν πραγματικά για να μάθουν τον επόμενο πρωταθλητή. Το reality της πραγματικότητας, ξεπερνά τη φαντασία των δημιουργών της τηλεόρασης, προσθέτοντας καθημερινά, καινούργια ενδιαφέροντα επεισόδια στην επικαιρότητα.

Κυρίως αυτή που αφορά τις εξελίξεις στα διοικητικά του Παναθηναϊκού. Μόνιμου – αρνητικού- πρωταγωνιστή στο σήριαλ της αθλητικής ενημέρωσης, από το 2008 που εγκαινιάστηκε το σχήμα της πολυμετοχικότητας, μέχρι τις ημέρες μας. Μέχρι προχτές συγκεκριμένα, που εμφανίστηκε ο Βλάσσης Τσάκας, ισχυριζόμενος πως εκπροσωπεί
κάποιον βαθύπλουτο Άραβα Σεϊχη (Σουλτάνο, Πρίγκηπα, όπως θέλετε βαφτίστε τον) ο οποίος φέρεται να επιθυμεί την εξαγορά του πλειοψηφικού πακέτου της οικογένειας Βαρδινογιάννη, το οποίο ως γνωστόν παραμένει ανενεργό, κατατεθειμένο σε δικηγορικό γραφείο της Αθήνας.

Το θέμα όμως, σε μια δεύτερη ανάγνωση, δεν είναι ο Τσάκας. Στο τέλος της ημέρας, η φυσιογνωμία του μπορεί για κάποιους να προκαλεί θυμηδία και μια ευχάριστη –δια του χιούμορ- απόδραση από τα προβλήματα της σύγχρονης ζωής.

Ασχέτως του αν η πρόταση τελικά αποδειχτεί αληθής ή όχι (ούτε δημοσιογράφοι είμαστε, ούτε ιδιωτικοί ερευνητές) η παρουσία του «πράσινου» Τσάκα στην Παναθηναϊκή καθημερινότητα, δημιούργησε ατελείωτες συζητήσεις, άλλοτε χιουμοριστικές, άλλοτε απαξιωτικές και συνεχίζει να προκαλεί το αίσθημα του φιλάθλου με το ιδιαίτερο ταμπεραμέντο της. Βλέπετε, σε μια κοινότητα –αυτή της αθλητικογραφίας- που κατά καιρούς έχει καταγράψει το ενδιαφέρον επενδυτών αναλόγου προφίλ με του Άραβα, δεν είναι εύκολο να αποδείξεις ότι είσαι αυτός που λες. Ειδικά όταν εμφανίζεσαι με ταξί και πρόχειρη ενδυμασία, σε σημαντικό ραντεβού με τη διοίκηση, ενώ υποτίθεται εκπροσωπείς μια τοποθέτηση πολλών εκατομμυρίων. Και προσκομίζεις έγγραφα και διαπιστευτήρια, που με μια πρώτη, πρόχειρη ματιά, θα μπορούσαν να είναι προϊόντα επεξεργασίας εικόνας
(photoshop). Δημιουργείς επιφυλάξεις και σκεπτικισμό, τελικά, όταν η εν γένει παρουσία σου στα μέσα, χαρακτηρίζεται από«λαϊκή» ρητορεία, πληροφορίες που δε μπορούν να διασταυρωθούν και «αφέλεια» στο χειρισμό των ερωτήσεων από τους δημοσιογράφους. Δίνοντας απαντήσεις αόριστες και αλληλοαναιρούμενες.

Η ουσία της υπόθεσης

Η ουσία της υπόθεσης βρίσκεται στις προσδοκίες που δημιουργεί στον
πολύπαθο φίλαθλο του Παναθηναϊκού, η επένδυση που αυτός ευαγγελίζεται. Που αρχικά λέγεται πως θα είναι 20 εκατομμύρια ευρώ και στη συνέχεια 150, από τον «φιλέλληνα» Άραβα κροίσο. Αστρονομικά ποσά σε μια περίοδο που η χώρα χρεοκοπεί και το Ελληνικό ποδόσφαιρο δε φαντάζει –κακά τα ψέματα- η ιδανικότερη επένδυση για τα ξένα κεφάλαια. Πόσο μάλλον για μια οντότητα, τους «Πράσινους», που απαξιώνεται σταδιακά όλο το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε, αρχής γενομένης από την διάλυση του πολυμετοχικού σχήματος.

Η σκληρή πραγματικότητα λέει, ότι η ομάδα βρίσκεται χωρίς γήπεδο και ιδιόκτητες εγκαταστάσεις (δηλαδή πάγια περιουσιακά στοιχεία). Με αποδυναμωμένο ρόστερ (και άρα εκ των πραγμάτων δύσκολο να πρωταγωνιστήσει σε εγχώριες διοργανώσεις). Δε συμμετέχει σε Ευρωπαϊκές διοργανώσεις, μετά από πολλά χρόνια.

Τα χορηγικά συμβόλαια είναι πετσοκομμένα, και ο κρατικός παρεμβατισμός στο απόγειο του (διαφήμιση, φορολογία, απειλές για περιορισμό της χρηματοδότησης, σκάνδαλα κλπ). Και το σημαντικότερο. Με τους φιλάθλους διχασμένους από τις επικοινωνιακές έριδες που συχνά ανακινούνται, μεταξύ των μετόχων του συλλόγου.
Που έχουν επιδοθεί σε ένα φθοροποιό αγώνα επικράτησης και επίδειξης δύναμης, πλήττοντας ανεπανόρθωτα το συναίσθημα και την αισιοδοξία του κόσμου της ομάδας.

Σε αυτό το περιβάλλον, ο καθένας ψάχνεται να ακουμπήσει σε κάποια φαντασίωση και να ονειρευτεί. Να ξεφύγει και να ταξιδέψει σε αλλοτινές –και μελλοντικές, γιατί όχι- δόξες. Αυτό φαίνεται να είναι το βασικό συστατικό του πράσινου reality. Η ελπίδα για μια καλύτερη μέρα για τον Παναθηναϊκό. Η προοπτική της ανάκαμψης σε κάθε επίπεδο. Κυρίως σε διοικητικό, σε οικονομική ευρωστία. Που είναι αναγκαία προϋπόθεση για τις «μεγάλες» μεταγραφές, και την ανταγωνιστικότητα. Για την κόντρα με τον αιώνιο αντίπαλο, τον Ολυμπιακό.

Η ελπίδα του φιλάθλου, είτε είναι οι «πράσινοι Αμπράμοβιτς», είτε οι «πορείες και τα πρωταθλήματα» σε Ελλάδα και Ευρώπη, είτε τα «μεγαλεία» που εσχάτως μας υπόσχεται ο Τσάκας, είναι ο βασικός άξονας, γύρω από το οποίο κινείται το πολυμετοχικό Big Brother.

Η θλιβερή πραγματικότητα

Εμείς από τη μεριά μας, δεν έχουμε παρά να τονίσουμε, ότι όλα όσα συμβαίνουν, αφορούν τη διαχείριση και τη χειραγώγηση αυτής της ελπίδας. Δηλαδή το θυμικό και τις προσδοκίες του μέσου Παναθηναϊκού. Αποσκοπούν στο να τον παρασύρουν στην υποσυνείδητη καλλιέργεια ονείρων και φιλοδοξιών, που με βάση την σημερινή πραγματικότητα δεν υφίστανται. Και έτσι να τον κρατούν δέσμιο των δικών τους – ιδιοτελών ενδεχομένως- επιδιώξεων που επεκτείνονται σε επιρροή και εξουσία με
παράπλευρες συνέπειες.

Κάθε σκεπτόμενος φίλαθλος, οφείλει να στηρίζει την ομάδα της καρδιάς του, έχοντας όμως κατά νου, ότι η ίδια η φύση του αθλήματος, προϋποθέτει επενδύσεις σε ποδοσφαιρική κουλτούρα. Υποδομές, ακαδημίες, αθλητική και κοινωνική παιδεία, τεχνικά σχέδια και συνεργασία με τους υπόλοιπους συμμετέχοντες του χώρου (πολιτεία, σύλλογοι, κοινωνία). Οι επενδύσεις αυτές, δεν είναι τόσο οικονομικής
φύσης, όσο ποδοσφαιρικής φύσης. Πράγμα που αποδείχτηκε πολλές φορές στην ιστορία του αθλήματος, στη χώρα μας, αλλά και διεθνώς. Τα παραδείγματα πολλά.

Από τη μία η Μάντσεστερ Σίτυ και η Τσέλσι των βαθύπλουτων εμίρηδων (που ίσως κάποτε εκπροσωπήθηκαν από το δικό τους Τσάκα) που σε σχέση με τα χρήματα που «έπεσαν στο τραπέζι», έχουν αποδώσει ελάχιστα αποτελέσματα. Από την άλλη, το φωτεινότερο παράδειγμα, η Μπαρτσελόνα, αλλά και η Άρσεναλ, που έχουν δώσει έμφαση στην ανάπτυξη ποδοσφαιρικής ταυτότητας και αθλητικής κουλτούρας, που παραμένει η ίδια ασχέτως του αν στα ταμεία υπάρχουν 10 ή 200εκατομμύρια ευρώ. Ασχέτως του αν χάνουν ή κερδίζουν τίτλους.

Συμπέρασμα

Σε τελική ανάλυση, και για να μη μακρυγορήσουμε περισσότερο, είναι και θέμα του πως ο καθένας από εμάς, αντιλαμβάνεται και βλέπει το ποδόσφαιρο. Άλλοι – πραγματιστές- ζητούν τη λάμψη, το σταριλίκι, και τις επιτυχίες με κάθε κόστος. Άλλοι –ρομαντικοί- απολαμβάνουν την προσπάθεια, το κουράγιο και τη λάσπη των χωμάτινων γηπέδων του περιφερειακού πρωταθλήματος.

Απομένει να δούμε, σε ποια πλευρά θα «κάτσει η μπίλια» του σήριαλ που
παρακολουθούμε στον Παναθηναϊκό. Στον ωμό επιχειρηματικό ρεαλισμό των επενδύσεων και των αποδόσεων των χαρτοφυλακίων? Η στην επικράτηση μιας απλούστερης –ιδεαλιστικής-προσέγγισης για την ποδοσφαιρική ανάπτυξη με «ίδια μέσα»?

Το σίγουρο είναι, ότι με την πληθώρα και την ευρηματικότητα των πρωταγωνιστών, αλλά και των ραγδαίων εξελίξεων που μέλλονται, κανένας μας, όπως και να σκέφτεται, δεν πρόκειται να πλήξει. Αυτό, ναι, είναι μια ευχάριστη απόδραση από τη στεναχώρια της ολοένα και δυσκολότερης επιβίωσης μας, στην Ελλάδα.

Άλλος για Χίο τράβηξε, άλλος για Μυτιλήνη

Θα ήθελα σήμερα να καταθέσω μια γνώμη πάνω σε ορισμένα πράγματα που διαπιστώνω
Δηλαδή το εξής ένα:
Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, όπως είναι από καιρό γνωστό βιώνουμε τις συνέπειες μιας χρεοκοπίας
Το πρόβλημα όμως δεν είναι μια χρεοκοπία από μόνη της. Όσο το τι κάνεις αφενός για να την αποτρέψεις και αφετέρου, εφόσον δε μπορείς να την αποτρέψεις, να την κάνεις όσο το δυνατόν πιο "εύκολη" για το σύνολο του πληθυσμού
Σε αυτές τις δραματικές περιστάσεις για μία ακόμη φορά, γίνεται φανερό ότι η πολιτική, η κοινωνία και οι αγορές, είναι τρεις παράγοντες, που ο καθένας έχει τραβήξει το δικό του ξεχωριστό και ανεξάρτητο δρόμο
Θα έλεγε κάποιος, θα υπέθετε, ότι αυτοί θα έπρεπε να συνεργάζονται, να συνυπάρχουν, να συντονίζονται. Υπό την εποπτεία και τη διεύθυνση ενός κυβερνητικού σχήματος που θέτει θεσμικά και κανονιστικά πλαίσια για να λειτουργεί το σύστημα προς όφελος της χώρας. Είναι αυτονόητο, δεν είναι?
Σας ρωτώ εγώ τώρα. Έτσι όπως σας τα ανέλυσα παραπάνω, βλέπετε να ισχύει κάτι τέτοιο?
Το μόνο που σίγουρα ισχύει είναι η χρεοκοπία και το "κούρεμα" 50% των μισθών πολλών ανθρώπων, με κάθε τρόπο και μέσον. Δια της έμμεσης και άμεσης φορολόγησης. Δια της ραγδαίας ανόδου των τιμών διαβίωσης. Δια της κερδοσκοπικής επίθεσης στην Ελληνική οικονομία που θα απαξιώσει περαιτέρω το Ελληνικό τραπεζικό σύστημα κλπ κλπ
Είναι πραγματικά φρικτό, να διαπιστώνεις καθημερινά, ότι η πολιτική σκηνή, έχει δικό της χώρο και δικό της χρόνο. Αντιλαμβάνεται με εντελώς ιδιαίτερο τρόπο το τι συμβαίνει στην Αθήνα, την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον Κόσμο. Έχει συγκεκριμένη γλώσσα, συγκεκριμένη νοημοσύνη και επεξεργαστική ικανότητα, συγκεκριμένη εμφάνιση, αλλά καθόλου συγκεκριμένες και σοβαρές -διαχρονικά μιλάω- θέσεις. Κοντολογίς, "ότι να' ναι" η ιστορία της
Αμ οι αγορές? Δηλαδή το Ελληνικό Χρηματιστήριο (η κεφαλαιαγορά), οι Τράπεζες, οι επιχειρήσεις και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα του τόπου? Το δικό τους δρόμο επίσης. Κοιτάνε πως θα διασώσουν ότι σώζεται, πως θα ποντάρουν στον αρνητισμό ενδεχομένως, πως θα μεταφερθούν, πως θα ελιχθούν εις βάρος των άλλων. Τη μία μέρα με θετικές ειδήσεις αναθαρρούν και την επόμενη με τις σπέκουλες, καταβαραθρώνονται χωρίς σταματημό! Στο έρμαιο θαρρείς, ενός αόρατου συνωμοτικού σχεδίου για να διαλυθούν ολοσχερώς! Αφήστε τις δηλώσεις των εκπροσώπων τους (ΣΕΒ, ΕΒΕΑ,ΕΕΤ, θεσμικοί παράγοντες κλπ). Μέσα στη μαυρίλα και την απόγνωση. Για τους λόγους τους
Τέλος, αλλά όχι στον πάτο του βαρελιού, η κοινωνία. Η Ελληνική κοινωνία που βρίσκεται παραζαλισμένη, ανίκανη να αντιληφθεί τι πραγματικά συμβαίνει, ενημερωμένη με λαϊκίστικο και προφανώς αποπροσανατολιστικό τρόπο, από τον κάθε τρομολάγνο που εντέχνως ρίχνει δηλητήριο προς πάσα κατεύθυνση. Μια κοινωνία ανώριμη, κομπλεξική και εσωστρεφής, που κουβαλάει μια ιδιότυπη ερμηνεία της ύπαρξης της, σε ένα συνοθύλευμα αντικρουόμενων και παράλογων φαντασιώσεων. Μια κοινωνία που άγεται και φέρεται, ανίκανη να συγκεντρωθεί σε στόχους, προοπτικές, σταθερές και αξίες
Ο καθένας από τους τρεις αυτούς παράγοντες για πάρτη του. Για τη δική του επιβίωση. Για την επικράτηση έναντι των άλλων. Με μια σημείωση. Ότι θα έπρεπε σε μια λογική ιστορία, να είναι άρρηκτη η σύνδεση και η τροφοδότηση του ενός με τον άλλον. Να συνιστούν μια αδιαίρετη οντότητα, με διακριτά στοιχεία φυσικά, που όμως θα εξέπεμπε μία κοινή θέση, στα μάτια και στις συνειδήσεις της διεθνούς κοινότητας
Κλείνοντας λοιπόν τη σύντομη αυτή δημόσια κατάθεση της γνώμης και της απορίας μου, δεν έχω παρά να προσθέσω:
Η ιστορία μας έχει δείξει, ότι σε παρόμοιες καταστάσεις πλήρους διάσπασης μιας "εθνικής" οντότητας, σύντομα θα επέλθει η ανάγκη για επαναπροσδιορισμό των εσωτερικών και εξωτερικών της σχέσεων. Δηλαδή, θα γίνουν αλλαγές που θα καθορίσουν ξανά τις αυτές σχέσεις. Που σήμερα είτε δεν υπάρχουν πια, είτε έχουν παραχαλαρώσει.
Αναφέρομαι στις σχέσεις πολιτείας, κοινωνίας και αγορών. Αναφέρομαι στην Ελλάδα μας
Είτε έτσι, είτε αλλιώς, πολλά έχουν να δουν τα μάτια μας, το επόμενο κρίσιμο χρονικό διάστημα μέχρι τα Χριστούγεννα.
Ας ελπίσουμε φέτος να έχουμε να στρώσουμε -έστω φτωχικά- το γιορτινό τραπέζι

Μας λένε ψέματα, ξανά

Βενιζέλος και Σαμαράς μας λένε ψέματα συνεχώς
Ο ένας υποτίθεται εκπροσωπεί την κυβέρνηση και ο άλλος την αντιπολίτευση, δηλαδή -υποθετικά- το 70-80% του εκλογικού σώματος, των Ελλήνων ψηφοφόρων
Και οι δύο συναισθάνονται ότι διανύουμε προεκλογική περίοδο. Αυτό μας δείχνουν οι χτεσινές τους κατάπτυστες τοποθετήσεις
Ο Σαμαράς νομίζει πως απευθύνεται σε ηλίθιους, τάζοντας επαναδιαπραγμάτευση των όρων του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου, και ότι δε θα χάσει κάποια δόση του δανείου. Ξεχνάει φαίνεται ότι για να υπάρξει επαναδιαπραγματευση θα πρέπει να βρισκόμαστε εντός στόχων. Το ίδιο αφορά και η εκταμίευση της κάθε επόμενης δόσης
Εσείς κύριε Σαμαρά με τις αμφίβολες πολιτικές σας ικανότητες, θα μπορέσετε να αλλάξετε το χάλι της Ελληνικής οικονομίας? Αυτό το οποίο σε μεγάλο βαθμό δημιούργησε η εγκληματική πολιτική της κυβέρνησης Καραμανλή? Σε τι διαφέρετε εσείς από τον προκάτοχο σας? Μάλλον στο ύψος και τα κιλά. Γιατί τον Αβραμόπουλο και την άλλη παρέα, την είδα, μαυρισμένη και ετοιμοπόλεμη, όπως άλλοτε. Σα δε ντρέπεστε να λαϊκίζετε με την απόγνωση των Ελλήνων
Ό άλλος, ο Βενιζέλος, νομίζει ότι απευθύνεται σε μαλάκες. Τάζοντας μας μέτρα και ξανά μέτρα, ενώ όλος ο λαός τον μουτζώνει, που σήμερα τα λέει κρέας και αύριο τα βαφτίζει ψάρι. Κάνει κριτική στο Σαμαρά, λες και το πρόβλημα της Ελλάδας, είναι το ποιός θα κυβερνήσει. Ποιό κόμμα. Ψέματα και υποτίμηση της νοημοσύνης μας, και τίποτα περισσότερο. Στο βωμό της εξεύρεσης χρηματοοικονομικής μόχλευσης, έχουν θυσιαστεί τα πάντα. Η λογική και η αξιοπρέπεια. Όποια τέλοσπάντων μας έχει απομείνει
Το ότι διασυρόμαστε διεθνώς, που αναμένουμε δανεικά, για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις, λες και είμαστε ένα νεκροταφείο που περιμένει τον καντηλανάφτη να ρίξει λάδι και να φέρει κερί, δεν ενδιαφέρει το Βενιζέλο. Ούτε και το Σαμαρά.
Τελικά ενδιαφέρει μονάχα την Τροϊκα, που κατά την ταπεινή μου γνώμη, θα έπρεπε να κατέβει στις εκλογές ως αυτόνομος πολιτικός σχηματισμός. Έτσι για το άλλοθι. Για την αλλαγή
Το πρόβλημα μας, είναι ότι βλέπουμε τον κόσμο, μέσα από κομματικές παρωπίδες. Έχουμε χωριστεί σε δύο στρατόπεδα και ο ένας κατηγορεί τον άλλον. Λες και τα προβλήματα ενός έθνους, είναι υποθέσεις "ανάλυσης εργασίας" ή καταστάσεις "ερμηνείας των αρχών της οικονομικής".
Εδώ ο κόσμος καίγεται, αναζητώντας νέα πολιτική ανάγνωση, νέους κοινωνικούς θεσμούς, που θα επουλώσουν τις πληγές που άνοιξε η ελευθεριότητα των χρηματαγορών και η ανάδειξη του τραπεζικού συστήματος σε ταγό του υλισμού στην Ευρώπη. Στην Ευρώπη συζητούν πως θα χαράξουμε μια νέα πορεία, που θα καταστήσει τον ενιαίο μας χώρο, σε κυρίαρχο, με νέο ρόλο, σε σχέση με τις αναπτυσσόμενες οικονομίες (Ινδία, Ρωσσία, Κίνα, Λατινική Αμερική κλπ) που μέσω του ελάχιστου κόστους παραγωγής που μπορούν να εξασφαλίσουν σε επιχειρήσεις, καλπάζουν προς την καπιταλιστική άνοιξη.
Εμείς όμως, ασχολούμαστε, με το Βενιζέλο και το Σαμαρά. Δεν ασχολούμαστε πως θα θεμελιώσουμε κοινούς πυλώνες επιβίωσης, σταθεροποίησης και ανάπτυξης για την πατρίδα μας. Δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Αγνοούμε την πραγματικότητα. Είμαστε αδαείς και επιπόλαιοι. Καιροσκόποι και παπατζήδες. Και το χειρότερο, όλα αυτά συμβαίνουν στο ανώτατο επίπεδο εξουσίας της χώρας. Όχι σε επίπεδο λαϊκής αγοράς του Πειραιά ή των Άνω Πατησίων. Διασυρόμαστε και ρεζιλευόμαστε, επειδή είμαστε ανίκανοι σε πολιτικό επίπεδο. Επειδή η πολιτική στη χώρα μας, δεν αφορά την υλοποίηση των Συνταγματικών επιταγών, αλλά τη χειραγώγηση αυτών, πρός όφελος του κάθε κομματικού σχηματισμού και των διαπλεκόμενων συμφερόντων του, με την εκάστοτε ελίτ που "έχει ρεύμα" στην Ελλάδα!
Ποιές εκλογές και κουραφέξαλα. Θα πατώσετε. Κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν θα πάει να ψηφίσει τους δράκουλες των ονείρων του. Τους καραγκιόζηδες που με περισπούδαστο ύφος προσπαθούν να παρουσιάσουν το μηδέν, για κάτι. Έλεος!
Το ξαναλέω. Η χώρα χρειάζεται ένα μοντέλο οικουμενικής κυβέρνησης υπό την αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας, δηλαδή του πρώτου πολίτη της Δημοκρατίας, που θα λειτουργήσει καθαρά τεχνοκρατικά, προκρίνοντας τις διαρθρωτικές λύσεις που θα δρομολογήσουν τις εξελίξεις. Όπως έχει συμφωνηθεί με τους εταίρους μας
Αυτοί οι πολιτικάντηδες ψεύτες της κακιάς ώρας που ψηφίζαμε τόσα χρόνια, ερμηνεύουν όπως θέλουν τις συμφωνίες με την Τροϊκα, αφανίζοντας κάθε ίχνος αξιοπιστίας της κοινωνίας μας. Υποθηκεύοντας την ελάχιστη εμπιστοσύνη που θα πρέπει να διέπει τη σχέση μεταξύ πολιτών και πολιτευομένων. Ως εδώ και μη παρέκει. Αρκετά
Η τροϊκα ζήτησε μείωση δαπανών του δημοσίου. Το δημόσιο εξακολουθεί -μετά από δύο χρόνια απραξίας- να ζητά λεφτά από τους Γερμανούς, για να πληρώσει συντάξεις! Οι δαπάνες δεν έχουν μειωθεί καθόλου. Οι υπάλληλοι της Ολυμπιακής πληρώνονται ακόμα. Στον ΟΣΕ τα ίδια! Εκατοντάδες "περίεργοι" οργανισμοί υφίστανται, για να βολεύουν ακόμα τα ρουσφέτια τους. Οργανισμοί που οι μισοί έχουν "φιλανθρωπικό" η θρησκευτικό ή αθλητικό χαρακτήρα. Αν είναι δυνατόν! Το τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια σε εκμοντερνισμένη εκδοχή, αγκαζέ με τους "άγιους λωποδύτες" που δεν έχουν την ευθιξία να πληρώσουν οικειοθελώς τις εισφορές για την απέραντη περιουσία τους και ζητούν εξαιρεση! Η βρωμιά του ποδοσφαίρου και η αφάνεια του Ελληνικού στίβου στις πόλεις, τις γειτονιές, την καθημερινότητα των παιδιών μας!
Και έχει το θράσσος ο Βενιζέλος να μας μιλά για πατριωτικό καθήκον, την ώρα που ο Σαμαράς μας υπόσχεται ότι "αυτός ξέρει τον τρόπο" για να αντλήσει ψήφους από την απελπισία
Μαζί τα φάγατε, βρείτε τη λύση εσείς, τώρα
Ο λαός, δεν έχει ΤΙΠΟΤΑ περισσότερο να κάνει. Καλώς ή κακώς σας εξέλεξε εκπροσώπους του και οφείλεται να κόψετε το λαιμό σας, να βρείτε λύσεις και να δώσετε όραμα στον Έλληνα
Επειδή φυσικά ,αυτό δεν πρόκειται να γίνει, το πολιτικό σύστημα προκειμένου να κερδίσει χρόνο θα μας πάει σε εκλογές, για να αλλάξει η βιτρίνα του καταστήματος, ασχέτως του αν όπισθεν της, η σιδερένια μπάλα του καταστροφέα οικοδομών, θα ρίχνει τα τελευταία ντουβάρια του νεοελληνικού αστικού κρατισμού, που αποδεικνύεται πολύ σκληρός για να πεθάνει
Ζήτω η Ελλάδα λοιπόν! Η Ελλάδα που πλέον δεν ενδιαφέρεται να υψώνει τη γαλανόλευκη στο κοντάρι, αλλά τον ήλιο τον πράσινο ή τη δεξιά φλόγα της πατρίδος
Η γαλανόλευκη βλέπετε, συμβόλιζε αγώνες και προσπάθειες....και που να τρέχουμε τώρα, να ιδρώνουμε για αυτές τις λεπτομέρειες...

Γιατί δεν θα πληρώσω

Αποφάσισα να μην πληρώσω έκτακτη εισφορά εισοδήματος. Αποφάσισα επίσης να μην πληρώσω το τέλος ακίνητης περιουσίας μέσω ΔΕΗ. Θα μου πείτε, κι εσύ γιατί μας το λες?
Το λέω γιατί έχω άγχος και γιατί φοβάμαι. Γιατί είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου, που θα αθετήσω μια υποχρέωση μου, ως πολίτης αυτής της χώρας
Εργάζομαι εδώ και μερικά χρόνια. Για άλλους πολλά, για άλλους ελάχιστα. Όντως, μέχρι να βγω στη σύνταξη (αν υπάρχει Ελλάδα και σύμπαν μέχρι τότε εννοώ) έχω μέλλον, είναι αλήθεια
Μέχρι στιγμής, είμαι φορολογικά συνεπής σε όλα. Πως θα μπορούσα να μην είμαι όμως ως μισθωτός με εξαρτημένη σχέση εργασίας?
Για παράδειγμα ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι μπορώ να υποβάλλω ψευδή δήλωση εισοδήματος. Να δηλώνω ότι να' ναι. Ποιος θα με είχε ελέγξει ποτέ? Θα μπορούσα να μην έχω δηλώσει ποτέ επίσης, τα οχήματα μου. Όσα είχα κατά καιρούς. Να μην πληρώνω τέλη κυκλοφορίας. Να μην πληρώνω ΕΡΤ. Να μην ζητάω ποτέ απόδειξη για τίποτα. Να μη δηλώνω ενοίκια ή περιουσία (ούτε περιουσία έχω, ούτε ενοίκια λαβαίνω, αλλά για την ιστορία της συζήτησης αναφέρονται). Και ότι άλλο θα μπορούσε κάποιος να κρύψει.
Εγώ ποτέ δεν κρύφτηκα. Μαλακία μου τελικά. Όταν κοιτάζω τον καθρέφτη δε βλέπω έναν περήφανο Έλληνα, ούτε έναν συνεπή εργαζόμενο. Βλέπω έναν ξενυχτισμένο 35άρη (εντάξει παραπάνω είμαι, αλλά είπαμε. Η πορεία της κουβέντας) που είναι συνεχώς στρεσαρισμένος για να ανταπεξέλθει οικονομικά. Βλέπω έναν άνθρωπο γκριζαρισμένο, που διαβάζει τις ειδήσεις και βλαστημάει. Που είναι το όμορφο της ιστορίας? Μόνο η γυναίκα μου με βλέπει όμορφο τώρα πια, και μάλλον όταν έχει πέσει ο ήλιος. Κατά τα υπόλοιπα, η ειλικρίνεια και η αγαθή στάση μου απέναντι στο κράτος, καμία ευνοϊκή εξέλιξη δεν έφερε για τη ζωή μου. Καμιά επιρροή. Ότι έκανα, το έκανα μόνος μου, με την προσπάθεια και τον ιδρώτα μου. Κανένας δε μου χάρισε τίποτα, καμία προνομιακή μεταχείριση δεν είχα, κανείς δεν ασχολήθηκε ποτέ μαζί μου. Ούτε για καλό, ούτε για κακό
Αντιθέτως, ποτέ δε σταμάτησα να πληρώνω. Τα πάντα. Ότι τέλος πάντως χρειαζόμουν και χρειάζομαι για να επιβιώσω. Προσοχή, όχι να ζήσω. Που σημαίνει μερικές φορές, να ζήσω καλά. Να απολαύσω. Να χαρώ λίγο περισσότερο. Παράπονο δεν έχω, δόξα το θεό. Όλα έχουν πάει καλά.
Από τη στιγμή που τόλμησα όμως να γράψω το "Στροφή Αριστερά", γύρω στο 2007, προβλέποντας ότι χρειαζόμαστε ένα καινούργιο μοντέλο ζωής, με έμφαση στον πνευματικό πλούτο, και όχι τον υλικό, αυτός ο τελευταίος ως δια μαγείας άρχισε να εξαϋλώνεται τριγύρω μου. Με διάφορους τρόπους
Πλήρωσα για εκπαίδευση, πλήρωσα για φαγητό, πλήρωσα για υγεία, πλήρωσα για μετακινήσεις, πλήρωσα για να έχω την ησυχία μου. Πλήρωσα για κάθε τι. Το κράτος και την κοινωνία. Και ότι μου αναλογούσε. Το ίδιο όπως έκαναν χιλιάδες άλλοι συμπολίτες μου. Οι περισσότεροι Έλληνες (ίσως)
Ο λόγος που το έκανα αυτό, δεν ήταν ότι αισθανόμουν κοροϊδο. Ούτε πως δεν είχα ενημέρωση. Το αντίθετο. Ο λόγος που ήμουν διατεθειμένος να πληρώνω ήταν η εμπιστοσύνη
Κάθε συναλλαγή, είτε χρηματική, είτε πνευματική, στηρίζεται στην αρχή της εμπιστοσύνης. Και μεταγενέστερα στην προσδοκία ανταλλάγματος.
Αν υποθέσουμε ότι είσαστε Χριστιανοί, που σημαίνει ότι το αντάλλαγμα θα σας δοθεί μετά θάνατον, στον Παράδεισο, τότε αυτομάτως δεν περιμένετε και αντάλλαγμα για τις καλές σας πράξεις. Εγώ που δεν είμαι καλός Χριστιανός, και προσδοκώ το αντάλλαγμα, αντιλαμβανόμενος τις αγκυλώσεις της γραφειοκρατίας, αλλά και την σοσιαλιστική επιμονή στην κοινωνική αναδιανομή του εισοδήματος (λέμε και βλακείες είπαμε) το απεμπόλησα. Δηλαδή δεν περιμένω ανταποδοτικό όφελος από το κράτος, για τους φόρους που έχω πληρώσει. Άμεσους και έμμεσους.
Αν κάτι περίμενα, ως ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης ή έστω κινήτρου -βρε αδερφέ- για να πάω να ψηφίσω, είναι η διατήρηση ενός ελάχιστου επιπέδου εμπιστοσύνης με το πολιτικό σύστημα, τους δημόσιους άρχοντες, την κυβέρνηση, τον λόγο και τις πράξεις τους
Ε, αυτό, κατέρρευσε για τα καλά, τις τελευταίες μέρες. Μια για πάντα
Όχι μονάχα γιατί θα κληθώ να πληρώσω εγώ τα ελλείμματα και τα χρέη. Αυτό άλλωστε ήταν γνωστό από τη στιγμή που διαπιστώθηκε στην πράξη, ότι οι υπάρχοντες πολιτικοί, καμία όρεξη δεν έχουν να κάνουν τομές και πράξεις τα όσα λένε στους Ευρωπαίους
Αλλά γιατί έχουν θράσος, έπαρση, και υποτιμούν τη νοημοσύνη μου. Όπως και τη δύναμη μου
Αυτή, την όποια, κουτσουρεμένη μου δύναμη, ως μέτοχος του ευρύτερου συνόλου "λαός".
Που στο παρελθόν έχουν επιχειρήσει να την πετσοκόψουν, να την εντάξουν σε ελεγχόμενα κουτάκια, να την διχάσουν, να στρέψουν το ένα κομμάτι της απέναντι στο άλλο, να την υποτιμήσουν νομοθετικά έστω (γιατί τα παχιά λόγια χρειάζονται για να σαλαγάνε τα πρόβατα-μην ξεχνιόμαστε. Η λεκτική υποτίμηση μένει στο υποσυνείδητο με τρομακτικές συνέπειες. Οι παντρεμένοι θα με καταλαβαίνουν). Και να μας καταντήσουν από λαό, δηλαδή ένα σύνολο ανθρώπων που ζει και κινείται εντός της επικράτειας που ορίζεται από τα σύνορα μας -σε αγέλη, σε μάζα, σε πλέμπα. Όπως θέλετε πείτε το. Δεν έχει σημασία
Αγανακτώ λοιπόν. Εξανίσταμαι. Επαναστατώ και φωνάζω. Και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας.
Αυτοί οι τελευταίοι φόροι, δεν είναι χρήμα. Δεν είναι κλείσιμο της μαύρης τρύπας του προϋπολογισμού
Είναι -σταράτα και ευθέως- το αντίτιμο, για το ξεπούλημα της αξιοπρέπειας και της κοινής μας λογικής
Δεν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο. Ο καθένας ας πράξει κατά συνείδηση

Η λεζάντα μας μάρανε

Δεν έχω σκοπό να μακρυγορήσω σήμερα γιατί δεν έχω χρόνο, αλλά δεν έχω και το κέφι
Κάπου μέσα μου έχω βαρεθεί να βλέπω τόσο ψέμα, υποκρισία, διαπλοκή και μαλακία στη δημόσια ζωή του τόπου και κάπου αναρωτιέμαι γιατί να κάθομαι να ασχολούμαι, να προβληματίζομαι και να σκάω για θέματα που -ειλικρινά- δε θέλω να με αφορούν.
Εγώ έχω καταλήξει προσωπικά ότι στην Ελλάδα, όλα για τη λεζάντα γίνονται και τον θίασο χειροκροτητή που σαν άλλος "ρωμαϊκός όχλος" υψώνει η κατεβάζει τον αντίχειρα μπροστά στο θέαμα της αρένας
Δε θέλω να ξαναδιαβάσω πουθενά και από κανέναν ότι "ο λαός είναι ο μόνος που δε φταίει". Μου έρχεται να κάνω εμετό δηλαδή. Έχω απηυδήσει με αυτή την ιστορία. Ας σταματήσει και ας σοβαρευτούμε όσοι μπορούμε (τελικά)

Σύντομα μερικές μου σκέψεις:

• Πολιτικά τελειωμένο το σύστημα στη χώρα μας. Τα είπα και την προηγούμενη φορά. Εμείς θα κρατήσουμε τη λεζάντα, τις φυλλάδες, τα PR του κώλου που γίνονται για δική μας καψούρα και των αυλικών-οικογενειακών και πελατειακών γνωστών. Οι άλλοι θα επωμιστούν την ιστορία της διάσωσης της Ελλάδος. Δια της παρακάμψεως και της αποφυγής. Ε πως αλλιώς να γίνει. Τους λένε απολύστε και αυτοί καταλαβαίνουν συνταξιοδοτήστε. Και κάπου οι δικοί μας έχουν ένα δίκιο. Αυτοί διαμένουν στο "Ελλάντα", αυτοί τρώνε το γιαούρτι και τα αυγά. Αυτοί εκλέγονται και πλουτίζουν εδώ. Οι άλλοι "ντεν καταλαβαίνουν Ελλήνικος" και θα αποχωρήσουν μόλις εξασφαλίσουν ότι δεν είμαστε πέτρα στο (σοβαρό Ευρωπαϊκό) νταλκά τους. Αυτή είναι η ιστορία και αργά ή γρήγορα ας το αντιληφθούμε
• Οικονομικά? Ένα ατελείωτο παιχνίδι στο ταμπλό, με ομόλογα, μετοχές, spreads, πονταρίσματα, σορταρίσματα. Η χαρά του τζογαδόρου, που μόνο σε άλογα δεν έχει ανεβάσει τους μαλάκες που κάθε τόσο "διαρρέουν" και μια καινούργια φήμη, ώστε να ταυτίζεται και οπτικά με τα παρολί, τα γκανιάν, τα δίδυμα και τα υπόλοιπα. Μα κοροϊδευόμαστε τώρα? Η εξίσωση είναι γνωστή. Αν ξοδεύεις περισσότερα απ όσα εισπράτεις, αυτή την τύχη θα έχεις. Όλα τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες.
• Πάμε στα χαράτσια. Δεν το συζητώ, όποιος πληρώσει θα είναι κοροϊδο. Τόσο την έκτακτη εισφορά στα εισοδήματα, όσο και το τέλος στα ακίνητα, μέσω ΔΕΗ. Είναι θέμα χρόνου όλα αυτά να κηρυχτούν παράνομα και αντισυνταγματικά, να γίνουν προσφυγές που θα ζητούν εκ των υστέρων αποζημιώσεις των καταναλωτών και όλα τα όμορφα. Εγώ δεν θα πληρώσω. Φτάνει πια. Η ρεμούλα, η ανικανότητα και η αλητεία δεν έχουν όρια. Δε θέλετε να βάλετε πάτο στο βαρέλι εσείς? Θα βάλουμε εμείς. Παπατζιλίκια στο μαγαζί σας και μόνο, δηλαδή το Δημόσιο. Λυπάμαι τους δημόσιους, αλλά το κόστος της μονιμότητας σας, έχει στοιχίσει χιλιάδες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. 
• Βγενόπουλος. Είχα αποφασίσει να γράψω ένα κείμενο γι αυτόν, αλλά ξανακοιτάζοντας τις φωτογραφίες, αποφάσισα ότι δεν αξίζει τον κόπο. Ο άνθρωπος είναι γελοίο πρόσωπο και ανεπιθύμητος από εμένα, για οποιονδήποτε ρόλο μέσα σε ένα σύλλογο όπως ο Παναθηναϊκός. Τι να γράψω δηλαδή και τι να πω. Νύχτα και καληνύχτα κύριε Βγενόπουλε.
• Είμαι απλά περίεργος να καταλάβω κάποια στιγμή σε αυτή τη ρημάδα τη ζωή, τι σοϊ βίτσιο οδηγεί τους ανθρώπους να θέλουν να καταστρέψουν τα πάντα γύρω τους, προκειμένου να μπορέσουν οι ίδιοι να πάρουν κάποια εύσημα ή να αποκτήσουν ανάστημα και να φανούν άξιοι και ικανοί. Ο άξιος και ικανός, πάντοτε έχει τη συναίσθηση της κοινωνικής του αποστολής, δηλαδή της συμβολής στην ανάπτυξη του περιβάλλοντος δια της ενεργητικής του συμμετοχής. Πάμε τώρα να μελετήσουμε το νεοέλληνα "αγανακτισμένο" που ψάχνει φταίχτες. Τον είτε είναι πολιτικά, είτε κοινωνικά, είτε αθλητικά "αγανακτισμένος". Η μεγαλύτερη ξεφτίλα γι αυτόν (και δυστυχώς όχι η μεγαλύτερη ευκαιρία) είναι η δυνατότητα να μπορεί να μιλάει δημόσια, να εκδηλώνεται και να συζητά, έτσι ώστε όλοι να αντιλαμβάνονται την προσωπική και ψυχική του γύμνια. Την απαιδευσιά, την μικρότητα και την ανοησία. Την πνευματική και ηθική τεμπελιά. Την επιτηδευμένη άγνοια των σημαντικών. Την έλλειψη αντίληψης και οξυδέρκειας. Την προσκόλληση σε νοοτροπίες του περασμένου αιώνα. Δυστυχώς! 

Επανέρχομαι στη λεζάντα και το λόγο που θα μας μαράνει. 

Ο εθισμός του Έλληνα στη "δημοσιότητα" και τα καφενεία, φαίνεται από το πλήθος των blogs, κοινωνικών δικτύων, των εφημερίδων και των ΜΜΕ, των ραδιοφώνων, των δημοσιογράφων, των πολιτικών και κάθε είδους εκπροσώπων του. Ο εθισμός του Έλληνα, είναι καταστρεπτικός γιατί δεν ασχολείται με τον εαυτό του, με τις ικανότητες και τις δυνατότητες του, με τη ζωή και τα προβλήματα του. Παρά ασχολείται μονίμως με τους άλλους. Όταν ασχολείσαι μονίμως με τους άλλους, τότε έχεις απαιτήσεις από αυτούς, για να βρίσκεις να περνάς την ώρα σου. Να σε τροφοδοτούν αυτοί με θέματα, με ζητήματα, με ουσία, με ζωή, με τα πάντα. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που η Ελλάδα γονυπετής, απεγνωσμένη και σε κάθε τόνο ζητά από την ευγενική και συμπάσχουσα Ευρώπη να την ελεήσει και της δανείσει περισσότερα. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που οι Παναθηναϊκοί αναζητούν το σωτήρα που θα βάλει λεφτά στην ΠΑΕ, για να μην πάει στο πρωτοδικείο. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που κάποιοι χαζοί ακόμα πιστεύουν ότι αυτή η φάρα πολιτικάντηδων έχει αποστολή, σκοπό και δυνατότητες, να ωφελήσει με κάποιο τρόπο (η για κάποιο λόγο) όσους προστρέχουν προς βοήθεια ή "συνεργασία" μαζί τους. Τα έχουν πει σοβαροί άνθρωποι και φιλόσοφοι. Αργήσαμε να ωριμάσουμε. Δεν έχουμε ωριμάσει ακόμα σε βασικά ζητήματα. Δεν έχουμε καταλάβει τι γίνεται γύρω μας. Δεν θέλουμε. Το ότι μοιάζουμε περισσότερο στους Βούλγαρους ή τους Τούρκους δε μας αγχώνει. Στην τελική εμείς φτιάξαμε μια Ακρόπολη. Η μάλλον όχι εμείς. Οι πρόγονοι. Οι άλλοι δηλαδή, πριν από εμάς. Εμείς μόνο κανά κυβικό μπετό ξέρουμε να ρίξουμε ή καμιά μολότωφ στα ΜΑΤ, ή καμιά κλανιά στην κοινωνία, όταν δεν κινδυνεύουμε και τόσο (κύριε Λυμπερόπουλε αρχι-ταξιτζή). Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι "τι θα πουν οι άλλοι". Τι θα είμαστε εμείς οι ίδιοι, ανάμεσα στους άλλους. Τι θα δείξουμε. Όχι τι θα είμαστε. Τι θα προσφέρουμε. Πως θα βοηθήσουμε. Πως θα σταθούμε. Είμαστε μια ατελείωτη πασαρέλα μικροεγωϊσμών και σαχλαμπούχληδων που υπάρχουν για να κουτσομπολεύουν και να κατακρίνουν τους ομοίους τους. Ένα επαρχιώτικο κατιναριό, που εκτίθεται συστηματικά από "τη λεβεντιά και το καθαρό του κούτελο", σαν τον τσολιά που δάκρυσε από τα καπνογόνα. Όμως αυτή τη φορά τα δάκρυα είναι αληθινά, και δε σφουγγίζονται ούτε με ινδιάνικα καθρεφτάκια, ούτε και με άλλοθι.

Η μόνη οδός, είναι η αποκαθήλωση της λεζάντας, ως τρόπου σκέψης, και η εσωτερίκευση της κοινωνικότητας μας. Για να λειτουργήσει η πολιτεία, χρειάζονται πολίτες, δηλαδή ώριμες και θετικές προσωπικότητες. Χρειάζονται άνθρωποι που αναζητούν και ψάχνουν το καλό και το ωφέλιμο. Χρειάζονται άτομα που συμπορεύονται μέσω της κοινωνίας και δεν αντιπαλεύουν τα συστήματα. Παρά τα προσαρμόζουν σε βέλτιστες συντεταγμένες, ώστε να αξιοποιήσουν την πολλαπλασιαστική τους ισχύ. Πριν τη λεζάντα λοιπόν, χρειάζεται δουλειά, στο άχαρο, γκρίζο παρασκήνιο. 

Ας ξεπεράσουμε τις ηθικοθρησκευτικές μας αγκυλώσεις. Δεν υπάρχει άλλος κόσμος, ούτε πολλές δεύτερες ευκαιρίες, να γίνουμε "καλοί".

Μόνο ετούτος εδώ, και είναι μπροστά στα μάτια μας. Ας προσπαθήσουμε

Ούτε από το Ευρώ θα φύγουμε, ούτε θα καταστραφούμε

Καμία αντίρρηση, όλοι μας έχουν βάλει τις φωνές. Και να πεις ότι έχουν άδικο, δεν το λες.
Η Ελλάδα δίνει την εικόνα μιας πολιτικά εγκαταλειμμένης χώρας
Όμως δεν είναι μονάχα το πολιτικό έλλειμμα που δείχνει την κενότητα των καιρών μας. Είναι και το κοινωνικό. Αυτό είναι που κάνει δυσβάσταχτη την καθημερινότητα μας, αρκετές φορές
Γιατί πολύ απλά βλέπεις τριγύρω σου ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται να καταλάβουν πέντε απλά βασικά πράγματα. Αδιαφορούν προκλητικά, χώνουν τα κεφάλια στην άμμο, εθελοτυφλούν
Κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, ότι αυτή τη στιγμή η κατάσταση είναι κρίσιμη
Θα με ρωτήσετε, και αν το καταλάβουν αυτοί, τι θα αλλάξει στη ζωή μας?
Πολύ απλά θα πάψουν να κατηγορούν για τα πάντα τους άλλους. Και θα ξεκινήσουν να οργανώνονται για να αντιμετωπίσουν σοβαρά τις επερχόμενες δυσκολίες
Η εικόνα της κυβέρνησης, κάθε μέρα καθίσταται και πιο θολή. Θολή και αχνότερη.
Δυσδιάκριτη σχεδόν, παρόλο το μέγεθος των στελεχών της. Στο πολιτικό μέγεθος αναφέρομαι και όχι το σωματικό. Αυτό το πολιτικό μέγεθος ή σε απλά Ελληνικά την "πολιτική αξιοπιστία" που υποτίθεται εξαργυρώνουν, με κάθε εξαγγελία, μέτρο και δήλωση στα μέσα μαζικής αποβλάκωσης του λαού μας
Θα έπρεπε να είναι προφανές και στον πλέον ηλίθιο, αυτόν που παραπάνω έλεγα ότι παριστάνει πως δεν καταλαβαίνει και κατηγορεί μονίμως τους άλλους, ότι οι πολιτικοί μας άνδρες, είτε στην εξουσία, είτε στην αντιπολίτευση, έχουν επιλέξει να πάνε στον πάτο, μαζί με τους δημόσιους υπαλλήλους ψηφοφόρους τους.
Για το λόγο αυτό, σπασμωδικά σχεδόν μας λένε ότι η Τροϊκα τους πιέζει να πάρουν τα μέτρα εκείνα που θα διευκολύνουν την εκταμίευση της επόμενης δόσης. Όμως η πραγματικότητα είναι άλλη
Η πραγματικότητα είναι πως όλοι όσοι έχουν περάσει από τον θώκο της εξουσίας, γνωρίζουν ότι η χώρα είναι εδώ και πολλά χρόνια ανίκανη να αντιδράσει σε τέτοιες συστημικές αναταραχές. Γιατί πολύ απλά κανείς δεν έχει νομοθετήσει με σχέδιο, κανείς δεν είχε ποτέ όραμα, κανείς δεν έκανε στρατηγικό σχεδιασμό και ακόμα και τα πιο απλά πράγματα, όπως η είσπραξη των φόρων και οι δαπάνες για τις βασικές κοινωνικές ανάγκες (πχ την υγεία) αντιμετωπίστηκαν κατά κόρον, με κριτήρια μικροκομματικού, βραχύβιου ορίζοντα υλοποίησης. Με αποτέλεσμα, να βρισκόμαστε σήμερα μπροστά σε ένα δυσλειτουργικό τέρας γραφειοκρατίας που μοιάζει με μοτεράκι χορτοκοπτικού, πίσω από το οποίο έχουμε αναρτήσει ένα τροχόσπιτο που πρέπει "κάπου" να μεταφερθεί. Αυτή είναι -να το πω λαϊκά- η "ελπίδα" της ανάπτυξης? Προφανώς και όχι
Οι τελευταίες δηλώσεις Βενιζέλου και Παπανδρέου μου έδειξαν δύο πράγματα: Πρώτον ότι μας κοροϊδεύουν ψιλό γαζί, που παριστάνουν ότι "μεσιτεύουν" ανάμεσα σε εμάς, την κοινωνία, και την "κακή" Τρόικα, ώστε να νομοθετήσουν (και άρα να λειτουργήσουν) υπέρ του δικού μας συμφέροντος. Ακριβώς τα αντίθετα κάνουν ή απλά δεν κάνουν τίποτα. Δεύτερον ότι κανένας στην Ευρώπη, δεν ασχολείται σοβαρά μαζί τους, γιατί τους έχουν καταλάβει ότι τους κοροϊδεύουν στα μούτρα τους. Έχω πει σε ανύποπτη στιγμή, ότι γνωρίζουμε πως, εδώ και καιρό, απολύτως καμία πρόοδος δε γίνεται σε βασικούς τομείς της οικονομίας, που έχουν όμως συμφωνηθεί, μέσω Μνημονίου/Μεσοπρόθεσμου. Ποιόν πάνε λοιπόν να ξεγελάσουν οι ντόπιοι άρχοντες?
Στην Ευρώπη όμως έχει ήδη διαμορφωθεί μια καινούργια πραγματικότητα. Επειδή εκεί οι οικονομίες είναι παραγωγικές και η κοινωνία επίσης, διαθέτει υγιή αντανακλαστικά, οι δρομολογούμενες λύσεις, έχουν αρχίσει να πιάνουν τόπο. Ακόμα και αν υπάρχει λογικό κόστος να ληφθεί, από τους κοινωνικούς εταίρους. Έτσι, για να μας φοβερίσουν, έβγαλαν ξανά από τη φαρέτρα τους, το βέλος της "εξόδου από το ευρώ", που όπως έχω ξαναπεί, δεν είναι αληθινή απειλή. Η δική μας οικονομία, είναι το 3% του συνόλου της ευρωπαϊκής. Και να ξεπέσουμε, τίποτα δε θα πάθουν οι υπόλοιποι.
Πρόκειται λοιπόν για μία απειλή πολιτικής φύσης. Φανταστείτε η ιστορία να γράψει, ότι κάποιος Έλληνας πολιτικός, κατάφερε να βγάλει τη χώρα του από την Ευρωπαϊκή Ένωση, που μας πρωτόβαλε ο "εθνάρχης" Κων. Καραμανλής ο πρεσβύτερος. Θα είναι η υπέρτατη πολιτική ξεφτίλα. Εκεί ποντάρουν λοιπόν, και τα λένε όλα αυτά. Όχι πως δεν έχουν λόγο να το κάνουν. Και λίγα μας κάνουν
Όμως η νέα πολιτική πραγματικότητα, τους επιτρέπει να μας παρακάμψουν οριστικά, με κάποιο τρόπο, επιβάλλοντας άμεσα, και όχι έμμεσα (δηλαδή με την εμπιστοσύνη τους σε κάποια Ελληνική κυβέρνηση ή κάποια πολιτικά πρόσωπα) τα μέτρα που χρειάζονται να παρθούν, ώστε να πάρουν πίσω τα λεφτά τους. Αυτό εγώ κατάλαβα από τις τελευταίες εξελίξεις
Η πρώτη προσέγγιση ήταν να εμπιστευτούν την κυβέρνηση Παπανδρέου η οποία ψεύδεται από την πρώτη στιγμή, όπως ψέμματα έλεγε και η Νέα Δημοκρατία. Στη συνέχεια όταν είδαν ότι το σύστημα είναι τόσο σάπιο, που ούτε τα βασικά δε μπορεί να κάνει, για να πάρει μπρος (μα πως να πάρει μπρος ένα διαλυμένο μηχάνημα?) αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Έτσι και θα γίνει, θέλουμε δε θέλουμε
Το εμπόδιο για την ανάκαμψη της χώρας, είναι όσοι υπηρετούν το κατεστημένο που μέχρι σήμερα κυβερνά. Τόσο σε πολιτικό επίπεδο, όσο και σε κοινωνικό. Όχι όμως για πολύ ακόμα
Λύσεις και προτάσεις υπάρχουν. Δυνατότητες επίσης πάρα πολλές. Δεν έχετε παρά να διαβάσετε το report που ανάρτησε ο ΣΕΒ στην ιστοσελίδα του, σχετικά με το δεκαετή ορίζοντα ανάπτυξης στην Ελλάδα. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε πολλές ωραίες προτάσεις και να αναρωτηθείτε. Γιατί ακόμα, τίποτα δεν κάνουμε γι αυτά? : http://www.mckinsey.com/locations/athens/GreeceExecutiveSummary_new/
Η άποψη μου είναι ότι η χώρα δε χρειάζεται εκλογές, δηλαδή ανακύκλωση των ίδιων προσωπικοτήτων σε άλλες αποχρώσεις και ρητορική. Εκλογές σημαίνει καθυστέρηση και έξοδα, και ανακατανομή του θυμικού του λαού, σε νέα μερίδια, αλλά ξανά, στους ίδιους χώρους. Ακόμα δεν έχουν κινητοποιηθεί ή αναδειχθεί δυνάμεις κατάλληλες να διαχειριστούν την επόμενη μέρα για τον τόπο. Οι άξιοι και οι ικανοί δεν είναι πρόθυμοι να τα βάλουν με το σαρκοφάγο παλαιοκομματικό τέρας, χωρίς να έχει επέλθει μια στοιχειώδης σταθερότητα στις υποθέσεις του κράτους.
Αυτό το τελευταίο, είναι αποφασισμένο να καταρρεύσει πάνω στα κεφάλια όλων μας, χωρίς διάκριση, με τρόπο εκδικητικό και πλουραλιστικό. Χωρίς καμία διάθεση να αλλάξει, χωρίς καμία δυνατότητα να βελτιωθεί. Είναι μια μη αναστρέψιμη κατάσταση, εδώ και χρόνια
Έτσι, όπως ακριβώς οι ξένοι, θα παρακάμψουν το κράτος και το δημόσιο, που αυτοκαταστρέφεται αναπαράγοντας τα χρέη και τα ελλείμματα του, και θα απευθυνθούν στη δυναμική του ιδιωτικού τομέα, "ανοίγοντας" τις εξελίξεις προς τα εκεί μέσω των κατάλληλων επενδύσεων, χωρίς τη διαμεσολάβηση του κράτους, έτσι και εμείς οι ίδιοι, θα πρέπει να σταματήσουμε να δίνουμε σημασία στη "σοβαρότητα" του θεάτρου σκιών που παίζεται μπροστά μας, και να ατενίσουμε το μέλλον με άλλη οπτική
Πιστεύω ότι υπάρχει ελπίδα, απλά ανάμεσα σε εμάς και σε αυτή, στρογγυλοκάθεται το παχύδερμο του κρατισμού. Μέχρι αυτό να ξεφουσκώσει, μπορεί εμείς να έχουμε πεθάνει, οπότε τσάμπα σκάμε για λογαριασμό του. Όπως τα καταφέρανε, ας βρούνε και τη λύση
Εμείς οι υπόλοιποι, τη δουλειά μας και το δρόμο μας. Δεν θα καταστραφούμε

Είμαστε μακριά

"Είσαστε μακριά", είπε η φωνή στο τηλέφωνο, πριν ακουστεί το κλικ
Έτσι αποφάσισε ο πατριάρχης
Και ευθύς οι ακόλουθοι του, από αγάπη άλλοι, και από φόβο οι περισσότεροι
Αποφάσισαν πως είμαστε όντως μακριά
Και ξάφνου ο παγετός περικύκλωσε τις συνομιλίες μας
Και εξοριστήκαμε σε μακρινό ακρωτήρι, ξεχασμένοι
Είναι αστείο να παρακαλάς, όσους σε καταδίκασαν σε λήθη
Με μια του φράση, έδωσε το ρυθμό
Και το ταμπούρλο των δικαιολογιών, συνέχισε να χτυπά το μονότονο αντίο του...

Ένας κύριος έφυγε

Χτες το μεσημέρι, ένας κύριος αποχώρησε από το Ελληνικό ποδόσφαιρο
Ο κύριος Γιάννης Βαρδινογιάννης ή Τζίγκερ.
 Ένας άνθρωπος που μπήκε στο χώρο με μια συγκεκριμένη φιλοσοφία, πάλεψε, ασχολήθηκε, αδιαφόρησε, παρασύρθηκε, έπραξε όπως ο ίδιος πίστεψε σωστότερο, και μετά από μια μακρά αντιπαλότητα με φίλους και εχθρούς, έπαψε να αποτελεί κομμάτι του χώρου
Δεν έχω σκοπό να δημιουργήσω την αγιογραφία του, δεν το χρειάζεται ούτε ο ίδιος, εγώ απλώς καταγράφω την αίσθηση μου από τα γεγονότα, τα οποία και έχω στενά παρακολουθήσει από την εποχή της πολυμετοχικότητας.
Νωρίτερα βλέπετε, δεν είχα λόγο να ασχολούμαι με τα διοικητικά. Η κατάσταση ήταν συγκεκριμένη και δεδομένη. Είτε σου άρεσε, είτε όχι. Την αποδεχόσουν ή την απέρριπτες. Ήξερες τουλάχιστον με τι είχες να κάνεις. Σπουδαίο πράγμα, σε μια εποχή ανασφάλειας. Θέμα που αργοπορημένα εκτιμήσαμε
Από χτες λοιπόν, διαβάζω τον τύπο. Αυτούς που παριστάνουν τους ουδέτερους και αυτούς που είναι σχολιαστές του Παναθηναϊκού, κατ επάγγελμα. Ούτε μια φράση δικαιοσύνης. Ούτε μια πρόταση ζυγισμένη με διάθεση αυτοκριτικής.
Κριτική, ειρωνείες, καταδίκες, αποφορά, χαρές και πανηγύρια, κουβέντες που δείχνουν μικροψυχία και μικροπρέπεια. Κλασσικό δείγμα της φάρας αυτών των σχολιογράφων, που όσο έτρωγαν λόγω της οικογένειας ήταν κάπως, και μετά την αποχώρηση της έγιναν κάπως αλλιώς. Όπου φυσάει ο άνεμος, όπου πουλάμε φύλλα. Μου το είπε μάλιστα και ένας από αυτούς εχτές. "Πρέπει να προσαρμόζεσαι στο μέσο που σε πληρώνει. Επαγγελματίας είσαι". Αυτά ακριβώς ήταν τα λόγια του. Ω θεοί!
Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης μπήκε στο ποδόσφαιρο με ένα πολύ συγκεκριμένο όραμα. Ένα όραμα που εμένα με καλύπτει σαν άτομο, γιατί αντιπροσωπεύει τις αρχές του αθλητισμού. Είναι ψυχαγωγικό, εκπαιδευτικό, και πάνω απ όλα ένα άθλημα αρχών και πειθαρχίας, στο οποίο η καλύτερη ομάδα κερδίζει μέσα στο γήπεδο, μετά από 90 λεπτά έντασης και πάθους. Το όραμα αυτό, και η οργάνωση που προκύπτει εκ της επιρροής του μέσα σε ένα διοικητικό μηχανισμό, ήρθε σε μια εποχή που τριγύρω επικρατούσαν τελείως διαφορετικά ήθη και έθιμα, συμμαχίες και πρακτικές, συμπεριφορές και προσδοκίες.
Ήδη από το 1997, όταν η οικογένεια Βαρδινογιάννη αποφάσισε για δικούς της επαγγελματικούς λόγους να αποχωρήσει από το παιχνίδι επιρροής στο χώρο, ο Σωκράτης Κόκκαλης, με τις πλάτες του ΠΑΣΟΚ κυρίως, ανέλαβε τα ηνία, δημιουργώντας ένα καινούργιο status quo, αλλάζοντας δηλαδή τις ισορροπίες δυνάμεων που πάντοτε σχετίζονται με την πολιτική εξουσία. Ο Παναθηναϊκός περνάει στην άκρη, και μέχρι να επανέλθει στο προσκήνιο φιλοδοξώντας να πρωταγωνιστήσει απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο, οι απώλειες ήδη έχουν αρχίσει να καταγράφονται σε επίπεδο τίτλων, αλλά κυρίως σε επίπεδο επικοινωνιακό.
Ο καπετάνιος αποφασίζει το 2000 να αποσυρθεί, κάνοντας μια προφητική συνέντευξη, στην οποία προϊδεάζει τους διαδόχους του, δηλαδή τον ανιψιό του το Γιάννη, ότι αυτός "όπως ήρθαν τα πράγματα, είτε έπρεπε να συμβιβαστεί είτε να αποχωρήσει". Και παρέδωσε τη σκυτάλη στον επόμενο
Ο διάδοχος του καπετάνιου, είχε όλα τα μέσα να κυριαρχήσει στο χώρο, μέσα που αποκάλυψε χτες στην συνέντευξη τύπου που παραχώρησε στους δημοσιογράφους. Μπορούσε να πληρώσει παράγοντες, προέδρους, διαιτητές, να φτιάξει παράγκες και δορυφόρους επιρροής, να εξαγοράσει συνειδήσεις σχολιογράφων και εφημερίδων, να βάζει τα κανάλια του να παίζουν τον ύμνο του Παναθηναϊκού κάθε βράδυ. Να βολέψει τους αρχηγούς της θύρας 13 σε δουλειές, να χαρτζιλικώνει τους συνδέσμους, να εντάξει τους παλαίμαχους στα διοικητικά της ΠΑΕ, να πιέσει το κράτος να του χαρίσει ένα γήπεδο ενόψει των Ολυμπιακών αγώνων, και πολλά άλλα
Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης δεν έκανε τίποτα απ όλα αυτά. Και στα μάτια μου είναι ένας έντιμος και σοβαρός άνθρωπος. Που στιγμή δε θυσίασε τα πιστεύω του, που είναι πιστεύω και αρχές του Παναθηναϊκού λαού, προκειμένου να κερδίσει με τρόπους που δεν τον αντιπροσωπεύουν. Γιατί να το κάνει άλλωστε, δεν το έχει ανάγκη. Ένας άνθρωπος του δικού του επιπέδου, με ισχύ οικονομική και κοινωνική, που κατέχει τα μισά πετρέλαια της Ελλάδας, δεν έχει ανάγκη να δειχτεί, ούτε να φτιάξει δημόσιο προφίλ, ούτε του λείπει η δόξα και η εξουσία. Γεννήθηκε μέσα σε αυτά. Το χόμπι και τα κέφια του κάνει, όπως κάποτε που έφερε πρώτος μια φουλ group Α, Lancia Deltona, κατακτώντας μια περίοπτη θέση στο ράλλυ ακρόπολις, ως Έλληνας οδηγός με την καλύτερη κατάταξη στον αγώνα. Θα θυμάστε ότι οι κόντρες του με τον φίλο του το Βωβό κρατούσαν από τότε. Θα θυμάστε ότι έφερε την αντιπροσωπεία της Ferrari στην Ελλάδα. Και πολλά άλλα γνωστά και άγνωστα στοιχεία που δεν έχουν καμία σημασία πια.
Έλα όμως που ο χώρος του ποδοσφαίρου, είναι χώρος που συναρτάται από όλα τα παραπάνω. Είναι χώρος επιρροής, χώρος προβολής, χώρος ανάδειξης και πλουτισμού, χώρος εγωιστικός και "αντρικός" με την κακή έννοια του τσαμπουκά και του τραμπούκου. Χώρος που αφορά τα πλατιά λαϊκά στρώματα που συνέχεια ζητούν επιτυχίες, έχοντας πλέον απωλέσει την αντίληψη του "ευ αγωνίζεσθαι". Της πάλης και του αγώνα για την επιβίωση που ανέθρεψε το φρόνημα του ποδοσφαιρόφιλου τα παλιότερα χρόνια. Του ήθους εκείνου που επέτρεπε στους Παναθηναϊκούς να κάθονται δίπλα στους Ολυμπιακούς, και να πανηγυρίζουν αγκαλιά τις επιτυχίες της Εθνικής Ελλάδος
Έτσι η διοίκηση του Τζίγκερ απέτυχε. Και είναι γεγονός. Απέτυχε, όχι γιατί δεν είχε χρήματα, ιδέες και μέσα, αλλά γιατί δεν ταίριαξε ποτέ με το περιβάλλον δράσης της, και δε στάθηκε ποτέ ευέλικτη και προσαρμόσιμη, ώστε να φέρει αποτελέσματα. Η διοίκηση Τζίγκερ ήταν διοίκηση επιχειρηματία, με στόχευση και προοπτική, πάνω σε μια δεδομένη και αταλάντευτη γραμμή, που είχε ακολουθηθεί ως συνταγή επιτυχίας, για πολλά χρόνια πριν. Γνωρίζοντας ότι έχει αυτή την άκαμπτη αντίληψη της ποδοσφαιρικής πραγματικότητας, ο Ολυμπιακός δε δυσκολεύτηκε να πολλαπλασιάσει τις επιτυχίες του. Βλέπετε, ο Κόκκαλης, δεν είχε πρόβλημα να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που του παρουσιάστηκαν και να εδραιώσει τη δική του δυναστεία. Τα ήθη και οι απαιτήσεις των καιρών, ήταν ξεκάθαρα στο μυαλό του Θείου. Και φρόντισε να φτιάξει το μύθο του και στο ποδόσφαιρο. Μύθο που ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, λόγω ιδιοσυγκρασίας και προσήλωσης στα δικά του επιχειρηματικά πιστεύω, ποτέ δεν θέλησε να επενδύσει στη δημιουργία του
Χτες, δεν κρύβω ότι στεναχωρήθηκα. Όχι γιατί αποχώρησε η διοίκηση Βαρδινογιάννη, ούτε γιατί ο Παναθηναϊκός οδεύει προς το χάος. Λύσεις πάντοτε υπάρχουν και άνθρωποι πάντα βρίσκονται. Η αξία του brand name, και η λάμψη της ιστορίας μια ποδοσφαιρικής ομάδας δεν παραγράφονται από τη μια μέρα στην άλλη. Στεναχωρήθηκα διότι απεδείχθη, ότι στο Ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχουν θέση οι Βαρδινογιάννηδες, και όσοι πιστεύουν στις δικές τους αξίες. 
Αντίθετα, επιβραβεύονται οι Μπέοι, οι Ψωμιάδηδες, οι Χάλκοι, οι Κούγιες, οι Μαρινάκηδες, δηλαδή οι λαϊκιστές, οι πάροχοι χρημάτων και εξουσίας, σε κάθε συμφέρον που δραστηριοποιείται παρασιτικά (εντός και εκτός εισαγωγικών η λέξη) γύρω από τις ομάδες (οργανωμένοι, ασφάλεια, εισιτήρια, τηλεοπτικά δικαιώματα, ΜΜΕ, εκδρομές, πολιτική εξουσία τοπική και εθνική, αθλητική δικαιοσύνη, χορηγίες, αθλητικές εγκαταστάσεις και κρατική διαφήμιση, τζόγος και ένα σωρό άλλα)
Επιβραβεύονται οι αλητείες, οι καταστροφές, οι εκβιασμοί, οι κάθε είδους παρανομίες. Τελευταία είδαμε να γίνονται φόνοι ανθρώπων, μέσα από συμπλοκές συνδεσμιτών και να μην τρέχει κάστανο. Να γίνονται εκτεταμένες ζημιές σε πόλεις, επειδή 100 άτομα αισθάνονται ότι αδικείται η ομάδα τους. Να βλέπουμε πορείες και αμφισβήτηση κάθε δικαστικής απόφασης, γιατί θίγονται τα συμφέροντα ενός συλλόγου. Να βλέπουμε λιβελογραφήματα από ανθρώπους που δεν ξέρουν ορθογραφία, αλλά στο βωμό του διαδικτυακής επικοινωνίας, να αποθεώνεται κάθε αρνητικό και ανήθικο σχόλιο που κάνουν. Να εκτοξεύεται λάσπη προς κάθε κατεύθυνση και κανείς να μην ενδιαφέρεται. Να απαξιώνεται το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα από τον ίδιο του τον εαυτό "γιατί έχουμε υπογράψει συμφωνία και προβλέπονται ρήτρες". Να εμφανίζονται οι αρχές του χώρου αναρμόδιες, αλληλοσυγκρουόμενες και αλληλοαναιρούμενες σε βασικά σημεία, για σοβαρές υποθέσεις.
Ποια θέση μέσα σε αυτό το περιβάλλον έχει ένας άνθρωπος σαν το Γιάννη Βαρδινογιάννη? Ένας sportsman? Ο ίδιος ο χώρος τον απέβαλλε, το 2008. Ήταν θέμα χρόνου να αποχωρήσει και οριστικά και να τελειώσουν οι δικαιολογίες για όλους
Χαίρομαι όμως για ένα λόγο. Γιατί κράτησε τον Παναθηναϊκό ψηλά, διαφοροποιώντας τον σε σχέση με άλλους συλλόγους που έκαναν πράξη τις Μακιαβελλικές ρήσεις, περί "σκοπού που αγιάζει τα μέσα". Έτσι, μπορεί η ομάδα να υπολείπεται σε τίτλους, αλλά η ιστορία θα γράψει ότι στάθηκε με αξιοπρέπεια σε σκοτεινούς καιρούς, έχοντας στο πλάι του, τους αληθινούς φίλαθλους του ελληνικού ποδοσφαίρου, αυτούς που πάντοτε ήταν δίπλα στη ομάδα με αλτρουϊσμό και αγάπη, κάνοντας ωφέλιμη και ποδοσφαιρική κριτική στη διοίκηση, δίχως να απαρνούνται την Παναθηναϊκή ιδέα
Σε ένα κόσμο που επικρατεί η ανοησία, η παραίτηση ενός κυρίου σαν τον Τζίγκερ, είναι μεγάλη απώλεια
Όμως στο τέλος της ημέρας, ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει
Ο Παναθηναϊκός έχει πάψει από χρόνια να είναι ο οργανισμός που κάποτε αγάπησα. Σωστά το διαβάσατε. Ο οργανισμός, ο χώρος, οι άνθρωποι, το γήπεδο, εμείς όλοι οι φίλαθλοι του, η παρέα μας, τα πάντα έχουν αλλάξει. Έχουν ασχημήνει, και έχουν μικρύνει επικίνδυνα σε συναισθηματικό και ηθικό πεδίο
Από παραδείγματα και πρότυπα έχουν καταντήσει οχήματα βρόμικων φιλοδοξιών και κομπλεξικών μισανθρώπων που μόνο το χρήμα ξέρουν να λατρέψουν και τίποτα παραπάνω δεν έχουν να πουν για τη ζωή τους. Ούτε έχουν έργα να παρουσιάσουν
Ένας κύκλος έκλεισε λοιπόν, φορτωμένος με χιλιάδες αναμνήσεις, όμορφες και άσχημες στιγμές
Ώρα καλή Γιάννη, θα σε θυμόμαστε για πάντα