Μιά παρηκμασμένη κοινωνία

Ανακοινώθηκαν οι εκλογές και η τηλε-παρέλαση ξεκίνησε, ώς αναμένετο.

Και οι προεκλογικές ομιλίες ξεκίνησαν, και οι διαφημίσεις, και οι συζητήσεις στα καφενεία, και το γνωστό γαϊτανάκι των προβλέψεων.

Δε με συγκινεί τίποτα πιά.

Παρότι τα συναισθήματα μου, ώς προς τη συγκεκριμένη εκλογική αναμέτρηση είναι εντονότερα από ποτέ, καθώς βαθιά μέσα μου ελπίζω, κάποιες αλλαγές να επέλθουν στον εργασιακό μου χώρο, σε επίπεδο διοίκησης και μόνο, αυτό που με απασχολεί είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

Η προσέγγιση των πολιτικών παραγόντων, της εξουσίας δηλαδή, πρώην, νύν και μέλλουσας, απέναντι στα αληθινά και υπαρκτά προβλήματα της κοινωνίας.

Δεν είμαι πολιτικός αναλυτής, ούτε και οικονομολόγος, είμαι απλά ένας άνθρωπος που αφουγκράζεται το περιβάλλον του. Τι αφουγκράζομαι?

Ότι ζούμε σε μία εποχή, που εκτός από την ευημερία των αριθμών, τίποτα άλλο δεν ευημερεί. Και μιλώ για όραμα, για όνειρο, για πνεύμα και αισθητική. Σε κάθε χώρο.

Περπατώ στο δρόμο και διαπιστώνω ότι έχει χαθεί η ευγένεια, οι περαστικοί κολλούν ένα μέτρο δίπλα μου, με σκουντάνε, με παραμερίζουν και κάνουν πως δε με βλέπουν.

Οδηγώ στην Εθνική Οδό και φρίττω από την βάρβαρη συμπεριφορά των άλλων οδηγών, συμπεριφορά προκλητικά αδιάφορη που με βάζει πολλές φορές σε κίνδυνο, κίνδυνο για τη ζωή μου.

Μένω στο κέντρο της Αθήνας και δεν ακούω πιά Ελληνικά, παρά ένα μίγμα ξένων γλωσσών, όχι μόνο τις λέξεις και τις προτάσεις, αλλά τη στάση του σώματος, τις εκφράσεις και τα ζητούμενα των εξαθλιωμένων, από εμένα τον χορτάτο.

'Ερχομαι στη δουλειά και αντί για πρόγραμμα, οργάνωση και αλληλεγγύη, διαπιστώνω το χάος, την ανικανότητα, την προσωπική ζωή του καθενός σε πρώτο πλάνο, και το καθήκον στο φόντο.

Συζητώ με φίλους και γνωστούς, και το κυνήγι του χρήματος, η ματαιοδοξία και το ατομικό όφελος, είναι η μόνιμη δικαιολογία, για να αποφύγουμε συζητήσεις περισσότερο ανθρώπινες και συμπεριφορές περισσότερο αληθινές, αυθεντικές και ουσιώδεις.

Και αφουγκράζομαι τριγύρω και εισπράττω, μιά οσμή και μία γεύση δυσάρεστη, ένα αδιέξοδο και μία απογοήτευση, την ήττα και την παρακμή σε κάθε γωνιά της πόλης, και κάπου αμυδρά, κάποιες φορές, κάτι ξεκάρφωτες και σκόρπιες νότες αισιοδοξίες, σε άσχετες φάσεις, να διακωμωδούν τον παραλογισμό.

Μια παρηκμασμένη κοινωνία είμαστε, παρηκμασμένη εκ θεμελίων, σάπια μέχρι το μεδούλι, όχι γιατί δεν έχουμε να φάμε, αλλά γιατί δε μπορούμε να ελπίζουμε, και δε μπορούμε να ονειρευτούμε.

Γιατί η πολιτική, είναι πλέον υπόθεση διαχείρισης και όχι πρόταση αλλαγής πραγματικής, στο όραμα και στα κραταιά ήθη. Στην παιδεία που φτιάχνει ανθρώπους ευγενείς και θετικούς, υγιή κομμάτια ενός συνόλου που πασχίζει να βρεί η να φτιάξει μιά νέα ταυτότητα.

Ζητάμε τα μάρμαρα της Ακρόπολης πίσω, αλλά δε μας αξίζει, μάλλον καλύτερο θα ήταν να τους δώσουμε ολόκληρη της Ακρόπολη, μήπως και διεγείρει τα δικά τους μέτρα και σταθμά, ώς τουριστικό αξιοθέατο σε κάποια γωνία του μουσείου τους, γιατί εδώ στην Αθήνα, έχει αποτύχει να εμπνεύσει όλους εμάς, ώς σύμβολο μιάς φωτεινής προοπτικής στο μέλλον.

Ώς δικό μας μέτρο και όραμα, ώς σύγκριση των δυνητικών μας ικανοτήτων, σε σχέση με αυτές που επικαλούμαστε ρουσφετολογώντας παραμονές των εκλογών.

Δεν ξέρω άν υπάρχει λύση, για όλα αυτά.

Ίσως αν ξεκινούσαμε πάλι σήμερα, να "διαβάζουμε" την καθημερινότητα με μάτια πολίτη και όχι τεχνοκράτη, σε 20-30 χρόνια να μπορούσαμε να ελπίζουμε, ότι η "οικονομία της αγοράς" θα μεταβαλλόταν σε "κοινωνία των πολιτών". Όλων όσων δηλαδή μπορούν να συνειδητοποιήσουν, ότι πρόοδος δεν είναι υπόθεση ενός, αλλά όσων θέλουν να συνεργάζονται και όχι απλά να συζούν σε διπλανά μπαλκόνια.

Μάλιστα η συνεργασία και η αλληλεγγύη θα έπρεπε να είναι θεσμικά κατοχυρωμένες διαδικασίες, ώς παιδευτικό εργαλείο, από την οικογένεια και το σχολείο, μέχρι την τοπική κοινότητα και την ευρύτερη αυτοδιοίκηση. 'Αμισθί φυσικά. Χωρίς γκρί και μάυρες ζώνες προτιμήσεων, χωρίς κομματικές σερπατίνες.

Εκλογές 2009 λοιπόν, η αλλαγή ας ξεκινήσει, από το πάτημα του κουμπιού της τηλεόρασης.

Για να κλείσει φυσικά.

Να κρατήσουμε έξω από τις ψυχές μας, την εικόνα που θέλουν αυτοί να πιστέψουμε, ότι μπορούμε να ελπίζουμε, και τίποτα παραπάνω.