Αγαπητέ κύριε Τενέζο

Μένω στον Αγιο Παντελεήμονα,μερικά στενά πιό κάτω απο εκεί που έχεις στήσει τη σκηνή σου.

Κάθε μέρα,γυρνώντας από τη δουλειά μου,περνάω από την Πατησίων και σε βλέπω,πιστό στην απεργία πείνας που κάνεις.

Δε σου κρύβω,ότι προβληματίστηκα πολλές φορές εξαιτίας σου,άλλωστε είχα διαβάσει την επιστολή σου στον Πρωθυπουργό,σε διάφορα φόρουμ,και είχα παρακολουθήσει κουβέντες φίλων με αφορμή τη διαμαρτυρία σου.

Κατέληξα ότι δε συμφωνώ με αυτό που κάνεις,και θα μου απαντήσεις ότι δε σε ενδιαφέρει η γνώμη ενός αγνώστου. Δεκτό.

Θα ήθελα όμως να σου πώ μερικές μου σκέψεις,αν μου επιτρέψεις,κάνοντας μία φιλική κουβέντα μαζί σου.

Κοίτα γύρω σου.

Λίγο πιό κάτω,αλλοδαποί μετανάστες έχουν στρώσει την πραμάτεια τους,προσπαθώντας να την πουλήσουν στους περαστικούς.

Στην ΑΣΟΕΕ νεαροί φοιτητές σπουδάζουν,προσπαθώντας να χτίσουν ένα καλύτερο μέλλον για τον εαυτό τους.

Στα μαγαζιά τριγύρω διάφοροι άνθρωποι εργάζονται για 700 ευρώ υπομένοντας τρελά αφεντικά και παλαβούς πελάτες,και περιμένουν να σχολάσουν για να γυρίσουν σπίτι τους και να συνεχίσουν τη ζωή τους.

Στο δρόμο,λίγο πιό κεί από τη σκηνή σου,χιλιάδες άνθρωποι περνούν κάθε λεπτό,πηγαίνοντας κάπου,προσδοκώντας ότι ο δρόμος θα τους φέρει ένα καλύτερο αύριο.

Ξέρεις τι κοινό έχουν όλοι αυτοί, οι άγνωστοι σε σένα?

Ότι, δικαίως ή αδίκως, αγωνίζονται καθημερινά για να κερδίσουν τη ζωή τους, πέφτουν,ξανασηκώνονται,ματώνουν και θεραπεύονται,πονάνε και χαίρονται,γελάνε και κλαίνε,και πάνω απ όλα ΕΛΠΙΖΟΥΝ ότι ο θεός τους, θα τους δώσει τη δύναμη -ίσως- να στέκονται στα πόδια τους θαρραλέοι,στις καλές και τις κακές στιγμές.

Προσπαθούν,το δώρο της ζωής,να το εξαργυρώσουν,ο καθένας με τα προβλήματα του.

Και μέσα σ' αυτή τη γειτονιά της ανέχειας,της φτώχειας και της εξαθλίωσης,των θαμπών ονείρων και της ξεθυμασμένης ελπίδας, των φθαρμένων όπλων που έλεγε και ο Κίπλινγκ σ ένα του ποίημα,στέκεσαι ακίνητος,καθηλωμένος από την απόφαση σου να σταματήσεις να ζείς.

Γιατί?

Επειδή κάτι πήγε στραβά στη ζωή σου,τά χασες όλα,και σε χτύπησανε με αδικία και μίσος?

Ξέρεις πόσοι από αυτούς που κοιτάζεις κάθε μέρα,να προσπερνούν,μοιάζουν με τσακισμένα καράβια?

Με πουλιά που δεν έχουν πιά φτερα?

Με τραγούδια χωρίς μελωδία πιά?

Ξέρεις?

Κι όμως,ο αέρας σφυρά στ αυτιά μας,ο ήλιος μας ζεσταίνει,και πάντα βρίσκεται ένα χαμόγελο να μας πει "Καλημέρα"!

Σήκω από την απάθεια και τον εγωϊσμό σου,παράτα τις ανώφελες (δυστυχώς στη χώρα μας) εικασίες ότι κάτι θ' αλλάξουν αυτοί για χάρη σου,και στάσου στα πόδια σου.

Και ξεκίνα από την αρχή τη ζωή σου,χωρίς να περιμένεις κάτι,παρά να ξημερώσει η επόμενη μέρα,και να σε βρίσκει γερό,υγιή,με την οικογένεια σου να σου γελά,και το δρόμο διάπλατα ανοιχτό μπροστά σου.

Ηρθε η ώρα,να δείξεις,ότι είσαι ένας πραγματικός αγωνιστής,και όχι κάποιος που τό βαλε στα πόδια,επειδή η ζωή του φέρθηκε σκληρά.

Εύχομαι το καλύτερο,στον αληθινό αγώνα σου,τον εσωτερικό,απέναντι στον αλήθινό σου εχθρό,τον ίδιο σου τον εαυτό.

Φιλικά,ένας άγνωστος διαβάτης