Wednesday, July 15, 2009

Ξεπεράσαμε το...2000



Ναι καλά, ξεπεράσαμε τη δεύτερη χιλιετία...:-P

Αν σκεφτώ βέβαια, ότι έχω τέτοιο ψώνιο, που εδώ και δύο χρόνια, κάνω ένα τουλάχιστον κλίκ στη σελίδα αυτή, ημερησίως, τότε ώς δια μαγείας και μαγγανείας έχουμε:

300 μέρες -στις άδειες δε μπαίνω ίντερνετ καλέεεεε- επί 2 έτη μας κάνει 600 κλίκ!!

Άρα ο καλύτερος αναγνώστης μου, είμαι εγώ ο ίδιος!!

Γι' αυτό το λόγο θα αυτοβραβευτώ και θα κεράσω τον εαυτό μου ένα παγωτό "φρούτα του δάσους" για το μεγάλο αυτό επίτευγμα.

Ευχαριστώ το θεό, τη μαμά μου, και πάνω απ όλα την υπηρεσία μου που δε μου αναθέτει βαριές δουλειές!!!

Καλό καλοκαίρι (μέχρι κάτι να με ξανατσαντίσει, και να πιάσω πληκτρολόγιο και ποντίκι :-P)

Friday, July 10, 2009

Μετρό


Για μιά ακόμη φορά, τα μπλεξίματα με τα μηχανάκια και τις ζημιές τους, με οδήγησαν στη χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς.
Αυτό καμμιά φορά μπορεί και να είναι χρήσιμο για την ψυχική μου υγεία, γιατί κοινωνικοποιούμαι -τρόπο τινά- και περπατάω στην πόλη χαζεύοντας ανέμελος, χωρίς να με νοιάζει άν κορνάρει κάποιο ταξί πίσω μου.
Οταν όμως έξω η θερμοκρασία φλερτάρει με τον αριθμό 40, τότε δεν είναι καλή ιδέα να περπατάς σε μία τσιμεντένια σαχάρα στις τέσσερεις το απόγευμα.
Στάθηκα στην αποβάθρα του μετρό στο Πανεπιστήμιο και κοίταξα γύρω μου.
Ηρεμία, χαλαρότητα, όλα στη θέση τους, επιβάτες, προσωπικό και τρένα, όλα ρυθμισμένα σε μία σταθερή περιοδικότητα, που έχει λογική, ρυθμό και διακριτά όρια.
Που έχει πρόγραμμα, οργάνωση και σχέδιο.
Και σκέφτηκα ότι ο ίδιος κόσμος που λίγο πρίν, στην επιφάνεια του δρόμου, καφριάζει και εκτονώνεται με την κάθε ευκαιρία, που δαγκώνει προς πάσα κατεύθυνση ευρισκόμενος σε μόνιμη κατάσταση άμυνας, βρίσκει στο τακτοποιημένο περιβάλλον του μετρό, μία άλλη Ελλάδα, μία άλλη κοινωνία, πιό κοντά στις υποσχέσεις των κάθε λογής εξσυγχρονιστών.
Και προσαρμόζονται! Όλοι! Και με το που διαβαίνουν το κατώφλι της αποβάθρας του Συντάγματος, απορρίπτουν το τρίχινο σκουτάρι του νεοβάρβαρου πολίτη, και ενδύονται το σιδερωμένο κουστούμι του Λονδρέζου, του Παριζιάνου, του Μιλανέζου!
Συμμετέχουν, αποδέχονται, επιλέγουν, στηρίζουν, καταβάλλοντας δίχως να βαρυγκομήσουν, το αλμυρό αντίτιμο του εισητηρίου, που αξίζει το ένα ευρώ, για τις συνθήκες στο μετρό, ενώ δεν το αξίζει για τις συνθήκες στο τρένο ή στο λεωφορείο!
Είναι άραγε σωστό, να προσαρμόζουμε τη συμπεριφορά μας, αναλόγως των συνθηκών που συναντούμε?
Πιστεύω πως όχι.
Η κατάλληλη και ουσιαστική παιδεία, για έναν σωστό ανθρώπο, δεν αφορά διακρίσεις και κατα περίπτωση συμπεριφορές, ούτε και θέτει στεγανά στη σκέψη και την πράξη. Αντίθετα δημιουργεί την ανάγκη για συνεχή βελτίωση, για αναζήτηση και για αναθεώρηση.
Με λίγα λόγια, οι αρχαίοι Αθηναίοι, δεν ήταν άξιοι πολίτες, επειδή το περιβάλλον στο οποίο κινούνταν καθημερινά παρείχε κάλος και αισθητική, πέρα από την ικανοποίηση των πρακτικών αναγκών τους, αλλά διότι μπορούσαν να διακρίνουν, ότι η Πόλη, εντάσσεται στο γενικότερο σύστημα κοινωνικής παιδείας και ενάρετου βίου.
Πολίτης σημαίνει, ο έχων λόγο με (διάλογος) αλλά και γιά την Πόλη, άρα είναι κάποιος που αποτελεί μία μικρογραφία της, και όχι κάποιος αδιάφορος διαβάτης, τύχαια περαστικός.
Η αλλιώς, είναι ασύμβατο και τελικά ανόητο να λέμε ότι, ένας σοβαρός άνθρωπος θα έχει το σπίτι του καθαρό και περιποιημένο, την ίδια στιγμή που επιλέγει να ρυπαίνει την Πόλη μέσα στην οποία ζεί.
Είναι ανόητο να είμαστε κοινωνικοί κανίβαλλοι σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, αλλά να μην είμαστε μέσα στο μετρό. Η σε κάποιο ανάλογο χώρο, που λειτουργεί με κάποιες αυτονόητα πολιτισμένες συνθήκες.
Ο πολιτισμός και η παιδεία αφορούν τους ανθρώπους και τα έργα τους.
Άρα είναι πρώτα και κύρια ψυχικές και νοητικές δεξιότητες.
Από την άλλη μεριά, δε μπορώ να μην εντυπωσιαστώ, από την θετική αντίδραση του κόσμου, απέναντι στο ορθό, το λογικό, το καλαίσθητο και το ενάρετο.
Όσο και να γκρινιάζω, ότι είμαστε συνένοχοι, στον καθημερινό τραμπουκισμό, άλλο τόσο θαυμάζω, το πόσο, απομονώνοντας συμπεριφορές μάζας και μόδας, ο Ελληνας διαθέτει ένα αγαθό ένστικτο-κληρονομιά-γενετικό υλικό, που του δείχνει το δρόμο.
Και συνεχίζω να ελπίζω, ότι έστω και από την ανάποδη, δηλαδή μέσα από έργα τεχνικά, και ψυχαγωγικά, όλοι εμείς δικαιωνόμαστε, για το μύχιο και βαθύ μας αίτημα, για μία ωραιότερη και λογικότερη, πραγματικά ανθρώπινη κοινωνία.
Μία κοινωνία ανθρώπων ελεύθερων πνευματικά!

Thursday, July 2, 2009

Αγαπητέ κύριε Τενέζο



Μένω στον Αγιο Παντελεήμονα,μερικά στενά πιό κάτω απο εκεί που έχεις στήσει τη σκηνή σου.

Κάθε μέρα,γυρνώντας από τη δουλειά μου,περνάω από την Πατησίων και σε βλέπω,πιστό στην απεργία πείνας που κάνεις.

Δε σου κρύβω,ότι προβληματίστηκα πολλές φορές εξαιτίας σου,άλλωστε είχα διαβάσει την επιστολή σου στον Πρωθυπουργό,σε διάφορα φόρουμ,και είχα παρακολουθήσει κουβέντες φίλων με αφορμή τη διαμαρτυρία σου.

Κατέληξα ότι δε συμφωνώ με αυτό που κάνεις,και θα μου απαντήσεις ότι δε σε ενδιαφέρει η γνώμη ενός αγνώστου. Δεκτό.

Θα ήθελα όμως να σου πώ μερικές μου σκέψεις,αν μου επιτρέψεις,κάνοντας μία φιλική κουβέντα μαζί σου.

Κοίτα γύρω σου.

Λίγο πιό κάτω,αλλοδαποί μετανάστες έχουν στρώσει την πραμάτεια τους,προσπαθώντας να την πουλήσουν στους περαστικούς.
Στην ΑΣΟΕΕ νεαροί φοιτητές σπουδάζουν,προσπαθώντας να χτίσουν ένα καλύτερο μέλλον για τον εαυτό τους.
Στα μαγαζιά τριγύρω διάφοροι άνθρωποι εργάζονται για 700 ευρώ υπομένοντας τρελά αφεντικά και παλαβούς πελάτες,και περιμένουν να σχολάσουν για να γυρίσουν σπίτι τους και να συνεχίσουν τη ζωή τους.
Στο δρόμο,λίγο πιό κεί από τη σκηνή σου,χιλιάδες άνθρωποι περνούν κάθε λεπτό,πηγαίνοντας κάπου,προσδοκώντας ότι ο δρόμος θα τους φέρει ένα καλύτερο αύριο.

Ξέρεις τι κοινό έχουν όλοι αυτοί, οι άγνωστοι σε σένα?

Ότι, δικαίως ή αδίκως, αγωνίζονται καθημερινά για να κερδίσουν τη ζωή τους, πέφτουν,ξανασηκώνονται,ματώνουν και θεραπεύονται,πονάνε και χαίρονται,γελάνε και κλαίνε,και πάνω απ όλα ΕΛΠΙΖΟΥΝ ότι ο θεός τους, θα τους δώσει τη δύναμη -ίσως- να στέκονται στα πόδια τους θαρραλέοι,στις καλές και τις κακές στιγμές.

Προσπαθούν,το δώρο της ζωής,να το εξαργυρώσουν,ο καθένας με τα προβλήματα του.

Και μέσα σ' αυτή τη γειτονιά της ανέχειας,της φτώχειας και της εξαθλίωσης,των θαμπών ονείρων και της ξεθυμασμένης ελπίδας, των φθαρμένων όπλων που έλεγε και ο Κίπλινγκ σ ένα του ποίημα,στέκεσαι ακίνητος,καθηλωμένος από την απόφαση σου να σταματήσεις να ζείς.

Γιατί?

Επειδή κάτι πήγε στραβά στη ζωή σου,τά χασες όλα,και σε χτύπησανε με αδικία και μίσος?

Ξέρεις πόσοι από αυτούς που κοιτάζεις κάθε μέρα,να προσπερνούν,μοιάζουν με τσακισμένα καράβια?
Με πουλιά που δεν έχουν πιά φτερα?
Με τραγούδια χωρίς μελωδία πιά?
Ξέρεις?

Κι όμως,ο αέρας σφυρά στ αυτιά μας,ο ήλιος μας ζεσταίνει,και πάντα βρίσκεται ένα χαμόγελο να μας πει "Καλημέρα"!

Σήκω από την απάθεια και τον εγωϊσμό σου,παράτα τις ανώφελες (δυστυχώς στη χώρα μας) εικασίες ότι κάτι θ' αλλάξουν αυτοί για χάρη σου,και στάσου στα πόδια σου.

Και ξεκίνα από την αρχή τη ζωή σου,χωρίς να περιμένεις κάτι,παρά να ξημερώσει η επόμενη μέρα,και να σε βρίσκει γερό,υγιή,με την οικογένεια σου να σου γελά,και το δρόμο διάπλατα ανοιχτό μπροστά σου.

Ηρθε η ώρα,να δείξεις,ότι είσαι ένας πραγματικός αγωνιστής,και όχι κάποιος που τό βαλε στα πόδια,επειδή η ζωή του φέρθηκε σκληρά.

Εύχομαι το καλύτερο,στον αληθινό αγώνα σου,τον εσωτερικό,απέναντι στον αλήθινό σου εχθρό,τον ίδιο σου τον εαυτό.

Φιλικά,ένας άγνωστος διαβάτης