Αθλητισμός και κινηματογράφος

Ο κινηματογράφος είναι το ψυχαγωγικό μέσο που μπορεί να απευθύνεται σε τεράστιες λαϊκές μάζες με την ίδια απήχηση, διαχρονικά, χωρίς να χάνει τη φρεσκάδα και τη δημιουργική του αύρα, καλύπτοντας ένα ευρύτατο θεματικό φάσμα με πολλές παραλλαγές.
Είναι σίγουρο ότι τα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας είναι δυσδιάκριτα όταν μιλάμε για σενάρια, ιστορίες, παραμύθια, διηγήσεις, λογοτεχνικά έργα κάθε είδους , που μετατρέπονται στις κινηματογραφικές ταινίες που ο καθένας από εμάς ανακαλεί συχνά πυκνά στις παρεΐστικες του συζητήσεις.
Ίσως γι αυτό το λόγο ο κινηματογράφος, έχει μια ξεχωριστή θέση στην καθημερινότητα πολλών ανθρώπων, από κάθε χώρο, μιας και πραγματεύεται τέτοια αληθοφανή στοιχεία, – η τέχνη μιμείται τη ζωή ,θα έλεγε κάποιος λόγιος- ,που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι συμβαίνουν στη διπλανή πόλη, στο γείτονα μας, στην εργασία κάποιου γνωστού, στο σχολείο του παιδιού μας, στο γήπεδο που παίζαμε κι εμείς ποδόσφαιρο.
Η εμπειρία αυτή λοιπόν, της συμμετοχής του ίδιου του θεατή στα πιο δημοφιλή αθλήματα και παιχνίδια, όπως το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το μπόξ, το baseball και το American football (ragby) -στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού- ,τον κάνει να «συμμετέχει» στην εξέλιξη της πλοκής αλλά και να ανασύρει τις δικές του μνήμες και ταυτόχρονα του κρατά το ενδιαφέρον σε υψηλά επίπεδα. Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι, ως φίλαθλοι και κινηματογραφόφιλοι ,ικανοποιούμαστε διπλά όταν βλέπουμε μία ταινία αθλητικού περιεχομένου
Ο χώρος του αθλητισμού προσφέρεται με ιδανικό τρόπο, ως δεξαμενή άντλησης ιδεών και ερεθισμάτων, για το σεναριογράφο-δημιουργό, μιας κινηματογραφικής ταινίας. Οι λόγοι είναι πολλοί, αλλά κυρίως ένας : Ο Ήρωας.
Ο αθλητής είναι ο τέλειος ήρωας.
Είναι ένα πρόσωπο ταυτισμένο με τις ηθικές αξίες που πρεσβεύει ο αθλητισμός, είναι συνήθως όμορφος, έχει ένα χάρισμα-ικανότητα που του δίνει επαγγελματικά πλεονεκτήματα, είναι άνθρωπος του μόχθου και της προσπάθειας, ακούραστος και δυναμικός ψυχικά με τεράστια αποθέματα σθένους, με λίγα λόγια αποτελεί ένα κινηματογραφικό χαρακτήρα- πρότυπο, του ατόμου που μέσω της συνειδητής προσπάθειας κατακτά τους στόχους του, χωρίς να πάψει ποτέ να πολεμά για να τους πετύχει. Είτε πρόκειται για τον αντίπαλο αθλητή, είτε για τον ίδιο του τον κακό εαυτό. Τα παραδείγματα πολλά:
Ο Will Smith στην ταινία με τίτλο “Ali”.O Robert de Niro στην ταινία “Raging Bull”.Ο Sylvester Stalone στη σειρά ταινιών Rocky.Ο Robert Redford στην ταινία “The natural”.
Απ την άλλη μεριά, πέρα από τον Ήρωα που αναδεικνύει την ατομική προσπάθεια, ένα μεγάλο μέρος της αθλητικής κινηματογραφίας είναι αφιερωμένο στην Ομάδα, στο σύνολο, στην παρέα που μεγαλουργεί, που κάνει θαύματα μέσα από τη συνεργασία και την αλληλεγγύη ,τους κοινούς στόχους και τα μεγάλα όνειρα για επιτυχία, δική μας αλλά και του κοινωνικού συνόλου μέσα στο οποίο δρούμε, ως αναπόσπαστο κομμάτι του :
«Η απόδραση των 11» , «Οι δρόμοι της φωτιάς», «Remember the titans” με τον Denzel Washington, “Friday Night Lights” με τον Billy Bob Thornton κ.α.
Η πληθώρα των αθλημάτων και η εξάπλωση του αθλητισμού σε κάθε μορφή, είτε είναι κλασσικός είτε όχι αποτελεί επίσης ένα καλό λόγο που η βιομηχανία του θεάματος επενδύει θεματολογικά σε αυτό το είδος σινεμά. Σε όλα τα μέρη του κόσμου οι άνθρωποι μπορούν ν αναγνωρίσουν χωρίς κόπο –ακόμα και χωρίς να γνωρίζουν τη γλώσσα- ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου ή έναν αγώνα δρόμου οποιουδήποτε είδους. Και αυτή η διεθνής γλώσσα ,η παγκόσμια κοινή εμπειρία, κάνει τον κινηματογράφο ένα πολιτιστικό και ψυχαγωγικό διαβατήριο που αφορά άτομα κάθε ηλικίας και κάθε επαγγέλματος, δίχως σύνορα και διαχωρισμούς ,δίχως διακρίσεις και αντιπαλότητες. Ο κινηματογράφος ,όπως και ο αθλητισμός ενώνουν.
Επίσης δίδεται η ευχέρεια στους παραγωγούς να εφευρίσκουν πρωτότυπα θέματα χωρίς να περιορίζονται από το χώρο και το χρόνο, μιάς και ο χώρος του αθλητισμού είναι δυναμικός και διαχρονικός και οι αξίες που προβάλλει είναι πάντοτε επίκαιρες και εκπαιδευτικές με κάθε τρόπο. Ακόμα και ως κίνητρο να αθληθείς ο ίδιος. Να γίνεις ο ήρωας που θαυμάζεις στο πανί της αίθουσας. Να πετύχεις.
Να δοκιμάσεις λίγο από το νέκταρ της επιτυχίας, λίγη από τη λάμψη του Hollywood στη δική σου καθημερινότητα.
Η ιστορία του κινηματογράφου ταυτίζεται με την ιστορία του αθλητισμού στον 20ο αιώνα. Παράλληλες πορείες με επίκεντρο τους τον άνθρωπο είτε ως άτομο είτε ως σύνολο μέσα στην ομάδα. Στην αρχή με δειλά βήματα από πρωτοπόρους και οραματιστές, στη συνέχεια ταχύτερα με την τεχνολογία να συνεισφέρει ολοένα και περισσότερο, και σήμερα όπου μιλάμε για τεράστιες βιομηχανίες, οι οποίες έχουν ανάγκη και επίκεντρο τον άνθρωπο της κάθε εποχής, ως αρχή και τέλος τους, ως συμμέτοχο και σκηνοθέτη ταυτόχρονα.
Είτε πρόκειται για τον παρηκμασμένο προπονητή Tony d’Amato (Al Pacino), στην ταινία «On any given Sunday» , που συνθλίβεται κάτω από το βάρος της εποχής που δεν επιτρέπει στους ρομαντικούς να «δηλητηριάζουν» με τις ιδέες τους την ανάγκη για επιτυχίες και κέρδη, είτε για τον πρωταγωνιστή του “Goal” Santiago Munez που ξεκινώντας από τις αλάνες τής Καλιφόρνια κατακτά το παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
Πάντοτε οι πρωταγωνιστές στη μεγάλη οθόνη, αλλά και στα γήπεδα, θα είναι οι άνθρωποι και τα όνειρά τους.
Και για όσο υπάρχει η ανάγκη να ονειρευόμαστε, θα παράγονται κινηματογραφικές ταινίες που θα διηγούνται ιστορίες ανθρώπων και εποχών με αληθινά πάθη, επιδιώξεις και αγωνία για το μέλλον.
Ποιός ξέρει? Ίσως κάποτε έχουμε κι εμείς μια ιστορία να διηγηθούμε.
Μέχρι τότε, τα όνειρα μας, περιμένουν στην αναπαυτική πολυθρόνα της αίθουσας του σινεμά , και στην κερκίδα (η το χορτάρι για τους ικανότερους) του γηπέδου της αγαπημένης μας ομάδας.

Ως το μπαλκόνι σου

Mου φαινεται θα ρθω ως το μπαλκονι σου
Θ' αρχισω πετρες να πεταω
Μεχρι να σπασω το μικρο το τζαμι σου
Και να βγεις εξω να με δεις να σου γελαω

Ποσες στιγμες το σκεφτηκα πως επρεπε
Σημαδι SOS να εκπεμψω στα βραχεα
Μα εχουν μπλεχτει απο καιρο της μοιρας οι συχνοτητες
Και μοναξιας ανεβασα σημαια

Μαθε λοιπον καρδουλα κατακοκκινη
Ενας σου χτυπος τη ζωη μου συννεφιαζει
Νοιωθω πως ηλιος φωτεινος ακομα δεν ξημερωσε
Χωρις τα χειλη σου νομιζω δε με νοιαζει

Μου φαινεται θα ρθω ως το μπαλκονι σου
Ροδι να σπασω στο δικο σου το περβαζι
Και να βουλιαξω παλι στο κρεβατι σου
Με το μικρο το καναρινι να κοιταζει

Ετσι για να σου πω ξανα οτι μου ελειψες
Για να σου πω να βγουμε καμμια μερα
Για να μου πεις κι εσυ πολυ αδιαφορα
Εχω δουλεια μη μ ενοχλεις αντε πιο περα

Μαθε λοιπον μυτουλα κατακοκκινη
Δε μου περναει του ερωτα σου το συναχι
Κι οταν εσυ κρυωνεις θα φτερνιζομαι
Και παντα θα χω ενα κομπο στο στομαχι
.

Μίσος

Η συνάδελφος μου,αυτή που βλέπω καθημερινά επι 8 συναπτά έτη στο γραφείο μου,να μου λέει καλημέρα,καλησπέρα,καληνύχτα,είναι ο άνθρωπος που αντιπαθώ περισσότερο.
Είναι αυτή που έχουμε περάσει τόσα μαζί,καλά και άσχημα στο μικρόκοσμο μας,που ξέρω και ξέρει τη ζωή μου,που μου έχει ευχηθεί 8 φορές "χρόνια πολλά",που με εμπιστεύεται περισσότερο απο τον καθένα,που έχουμε συζητήσει άπειρα θέματα,άπειρες φορές.
Σήμερα τσακωθήκαμε αλλά δεν ένοιωσα καθόλου καλύτερα.
Είναι τόσο βαθιά μέσα μου,ριζωμένη,η αντίδραση, σε όλα όσα αυτή η γυναίκα αντιπροσωπεύει,που θεωρώ σχεδόν ιερό μου καθήκον,να καλλιεργώ μέσα στα έγκατα μου -να τρέφω- ένα αιχμηρό σάρκινο μαχαίρι,αντιπάθειας και μίσους,κι ενίοτε να το αφήνω να χτυπήσει και να ματώσει,είτε γιατί το στρέφω πάνω της,είτε γιατί -τελικά- το γυρίζω σε μένα,βρίζοντας την καλή μου ανατροφή και τους καλούς μου τρόπους.
Το πιο δύσκολο έργο στη σημερινή εποχή,δεν είναι να διαφέρεις,αλλά να υποχρεώνεσαι να συναναστρέφεσαι (και να ζείς) σε κάθε μήκος και σε πλάτος,σε κάθε επ-έκταση,άπλωμα και τέντωμα,τη διαφορετικότητα του άλλου.
Και λέγοντας διαφορετικότητα εννοώ,όσα σας χωρίζουν,και στέκονται στην πραγματικότητα αναμεσά σας,και σας διακρίνουν,αντίθετα με την καθημερινή υποκριτική και δήθεν αλληλέγγυα συναδελφική σας συνήθεια.
Υποκρισία απέναντι σε μένα.
Απο την αρχή την είχα αντιπαθήσει.
Τώρα λοιπόν,δεν έχει διαφορά, η δική της αναπνοή,απο τις εξατμίσεις που ρυπαίνουν το κέντρο της Αθήνας.
Η παρουσία της,ρυπαίνει το χώρο και την ψυχή μου,η αισθητική και οι τόνοι βλακείας και ανωριμότητας που σέρνει στις σκάλες,στα θρανία,στα ντουλάπια,στα κυλικεία,στο σπίτι και στη δουλειά της.
Τώρα λοιπόν κατάφερα να γίνω ένας αναίσθητος άνθρωπος. Να μάθω να επιβιώνω.
Και να μη νοιάζομαι.
Τότε για ποιό λόγο τσακωθήκαμε σήμερα?
Οι λέξεις έβγαιναν απο μόνες τους χωρίς να το προσπαθήσω.
Πνίγηκα.Βράχνιασα.Στέγνωσε το στόμα μου.
Κι αυτό που έμεινε στο τέλος ήταν μονάχα το κενό απέναντι γραφείο.
Ότι δηλαδή υπήρχε και πρίν,πρωτού αποφασίσω να την κοιτάξω ,χωρίς να φοβάμαι.