Para nada

Ξύπνησα καθυστερημένα από το χτεσινό ξενύχτι στη μικρή οθόνη
Είχα αργήσει στη δουλειά και μηχανικά άρχισα να ντύνομαι
Κλειδιά και κράνος (βλέπεις πάντα η μηχανή πηγαίνει πιο γρήγορα από το μετρό όταν βιάζομαι) και κουτρουβάλημα στις σκάλες

Εκεί στην είσοδο της πολυκατοικίας την είδα

Μια μελαχρινή ισπανίδα με πολύχρωμη φορεσιά, μεγάλα μαύρα μάτια κι ένα κόκκινο τριαντάφυλλο περασμένο πάνω απ το αριστερό της αυτί
Buenos Dias Senor! Quieres bailar?
Δεν πρόλαβα ν’ αντιδράσω καθώς ακόμα δεν είχα συνέλθει από την ομορφιά της εικόνας και βρέθηκα να χορεύω flamenco στα κίτρινα μάρμαρα στο κατώφλι της παλιάς πολυκατοικίας

Τα τακούνια της πήραν φωτιά και το θηλυκό της λίκνισμα με παρέσυρε σε μια παλιά εποχή ,το 1955 ,στις γιορτές και τις γιορτινές εκδηλώσεις της πρωτομαγιάς στη Σεβίλλη
Κόσμος ,λουλούδια ,μουσική και παντού χαρούμενα ,γιορτινά πρόσωπα να με φωνάζουν να καθίσω στο τραπέζι τους
Ποιο τραπέζι?
Γλυκές κιθάρες και βραχνές μελωδικές φωνές εκτόξευαν τους χορευτές στο ξύλινο πάλκο της πλατείας ,να στροβιλίζονται ,σαν ένα σώμα ,σε μια μυστικιστική τελετουργία ,μια γιορτή της άνοιξης και της αγάπης

Κρασί ,κρασί ,κρασί και τα τραγούδια. Και οι μελαχρινές κοπέλες μ αυτά τα μάτια που λιώνουν την πιο κρύα καρδιά του κόσμου. Την καρδιά του χειμώνα που λίγο λίγο μας μετέτρεψε σε κρύσταλλους ,που διαθλούν το φώς και τη ζεστασιά του έρωτα και της ζωντανής ,απτής μας ,εμπειρίας

Para nada. Για το τίποτα

Με φίλησε στο στόμα και με καλημέρισε. Είχα ανάψει απ το χορό και το κορμί της. Δεν ήθελα να φύγω να πάω στη δουλειά

Ξαφνικά χάθηκε. Σαν αεράκι του Μάη. Γλυκό και δροσερό. Χάδι και άγγιγμα θεραπευτικό και παρηγορητικό συνάμα

Η ανοιχτή τζαμένια πόρτα έχασκε και μου δείχνε την έξοδο. Και μ ένα σάλτο ,βρέθηκα καβάλα στη μηχανή ,να κόβω βόλτες στην Πατησίων ,με την ανάμνηση της να μ’ αγκαλιάζει από τη σέλα
Πρώτη φορά μια διαδρομή ως τη δουλειά έχει τόσο χρώμα ,τόσο κέφι ,τόσο πάθος
Όλα τα φανάρια τα βλέπω πράσινα ,όλα τα ταξί και τα λεωφορεία είναι άρματα καρναβαλικά ,με κόσμο που μου πετάει τριαντάφυλλα στο δρόμο

Κι εγώ νοιώθω σαν ταυρομάχος σε μια μεγάλη αρένα και θριαμβεύω μπροστά στο βλέμμα της. Είναι εκεί και μου πετάει το μαντήλι της ποτισμένο με τ’ άρωμα και το φιλί της
«Θέλω να είμαι νικητής για σένα απόψε» της αντιγυρίζω
“Hasta luego mi amor”

Και ο θυρωρός ,γκρινιάζει ,όπως κάθε πρωί που πάρκαρα κάτω απ τη μύτη του ,χορευτικά, με πόζα

OLE!