Σα να βλέπεις τούρκικο σήριαλ

Εντάξει χάσαμε την πρόκριση από νωρίς, και δεν θα παίξουμε στην Ευρώπη
Και ρωτώ, και τι έγινε δηλαδή? Σιγά τ' αυγά
Διαβάζεις πρωτοσέλιδα, δημοσιεύματα, δημοψηφίσματα και exit-poll, μαζί με ταφόπλακες και επικήδειους για τον -άλλοτε- "πρέσβη" του Ελληνικού ποδοσφαίρου Παναθηναϊκό, και αν έχεις χιούμορ, το λιγότερο θα σε πιάσουν τα γέλια. Αν δεν έχεις πάλι, απλά θα προσπεράσεις και θα συνεχίσεις την όμορφη ζωούλα σου
Όλα τα υπόλοιπα πραγματικά δε μπορώ να τα καταλάβω με τίποτα. Μου είναι ειλικρινά δύσκολο
Οι δημοσιογράφοι και τα ΜΜΕ, συστηματικά εμπαίζουν το κοινό (το όποιο κοινό απέμεινε να παρακολουθεί τη φαρσοκωμωδία του ποδοσφαίρου μας) παρουσιάζοντας τα γεγονότα όπως ακριβώς εξυπηρετεί την αναγνωσιμότητα ή την τηλεθέαση τους. Στην περίπτωση του Παναθηναϊκού η συνταγή είναι ίδια, απαράλλαχτη και μονότονη εδώ και χρόνια. Μιζέρια, κλάψα, μελόδραμα, απαισιοδοξία και κατάθλιψη. Όλα σε πακέτο-προσφορά με χαρτομάντηλα ή μεταξωτά μαντίλια, για να κλάψουμε που χάσαμε τη μεγάλη δόξα του αθλήματος. Μη χέσω ρε παιδιά. Μην ξεράσω με τις αηδίες αυτές
Καταρχήν ο Παναθηναϊκός είναι σωματείο με ιστορία υπερεκατονταετή και είναι η ομάδα σύμβολο της πόλης των Αθηνών. Έχει ζήσει και έχει πρωταγωνιστήσει σε πολλές διαφορετικές φάσεις της σύγχρονης ιστορίας της πατρίδας μας, ως ένας εκ των μεγάλων εκπροσώπων μας, στον Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Αυτή την πραγματικότητα, κανείς δε μπορεί να την αμφισβητήσει, ούτε και να την αγνοήσει. Και φυσικά, ότι γράφεται στα βιβλία της ιστορίας, δεν ξεγράφεται. Είτε είναι θετικό, είτε αρνητικό. Έτσι λοιπόν, το ότι η ομάδα περνάει κρίση, δε λέει τίποτα απολύτως, μπροστά στο σύνολο και την πορεία που έχει διαγράψει στο χρόνο. Ας λείπουν οι κορώνες και οι ενστάσεις, καθώς επίσης και οι ανυπόστατες, επιπόλαιες και χυδαίες υπερβολές
Κατά δεύτερον, οι αιτίες της κρίσης που ζούμε είναι πολύ ξεκάθαρες, σε όποιον παρακολουθεί το θέμα, και οι απαντήσεις έχουν δοθεί εδώ και καιρό, σε όποιον συνεχίζει να τις αναζητά. Ευχαρίστως να επαναλάβω, ότι υπεύθυνοι της διοικητικής κρίσης, τα απόνερα της οποίας -υποτίθεται- πληρώνει ο σύλλογος, είναι ο κ. Βγενόπουλος και ο κ. Πατέρας, ενώ στο αγωνιστικό κομμάτι, ο ανύπαρκτος ποδοσφαιρικά (ως προπονητής εννοείται) κ. Νιόπλιας, και ο συνεχιστής του, κ. Φερεϊρα. Νέτα-σκέτα παιδιά. Όπως ακριβώς είναι τα πράγματα. Μην ψάχνετε φαντάσματα εκεί που δεν υπάρχουν
Οι συγκεκριμένοι τύποι, επενδύοντας επικοινωνιακά στη φαντασίωση του μέσου αμόρφωτου πιτσιρικά της -κάθε- Θύρας 13 και λοιπών οργανωμένων χουλιγκάνων της κακιάς ώρας, ανακίνησαν απωθημένα, κόμπλεξ, αρρωστημένα ένστικτα, συμφέροντα μικρά και μεγάλα, χαλίφηδες που θέλησαν να πάρουν τη θέση των χαλίφηδων, οργανωμένα σχέδια σε παράπλευρους τομείς (αποκτώντας πρωτοφανή για το πραγματικό τους "μέγεθος", δημοσιότητα), αναδεικνύοντας τον από χρόνια εμφύλιο στους κόλπους της ομάδας (μεταξύ οικογένειας Βαρδινογιάννη και οργανωμένων) σε "μοναδική οδό για την αλλαγή σελίδας στον Παναθηναϊκό". Οι γκαιμπελικές τακτικές τους, τα όπλα δημοσιότητας, και τα παραμύθια της χαλιμάς που πούλησαν σαν φτηνοί παπατζήδες, στους -μέχρις ενός βαθμού δίκαια- αγανακτισμένους οπαδούς της ομάδας, κατάφεραν το αδιανόητο. Να διοργανωθεί συλλαλητήριο, που ζητούσε από τον ιδιοκτήτη μιας ανώνυμης ποδοσφαιρικής εταιρείας, δηλαδή μιας επιχείρησης, μιας Α.Ε, να παραιτηθεί από τα δικαιώματα του. Ιστορία τρέλας. Να δημιουργήσεις πίεση, εμμέσως, για να αγοράσεις μετοχές μιας Α.Ε. Πρωτοφανές, αλλά και πρωτότυπο. Ευφυές
Η συνέχεια γνωστή όμως. Όλο το χαρτί απλώθηκε στις ορέξεις των "πεινασμένων" οπαδών, που έβλεπαν το μεγαθήριο Κόκκαλη να φαντάζει ανίκητο (χωρίς όμως να ξέρουν τους πραγματικούς λόγους). Ξοδεύτηκε πακτωλός χρημάτων, στο βωμό της δημοσιότητας και της επικοινωνίας. Για να προσληφθεί προπονητής που πριν ήταν βοηθός στη Μπαρτσελόνα (άρα να βρούμε κι εμείς τη μυστική συνταγή των επιτυχιών της), για να αγοραστούν παίκτες που θα δημιουργούσαν πρωτοσέλιδα σε εφημερίδες που νωρίτερα είχαν στελεχωθεί "κατάλληλα" από δημοσιογράφους του επιπέδου του κ. Β και του κ. Α, ώστε να αποθεώνουν και να αβαντάρουν τη "νέα εποχή". Για να πουληθούν πολλά διαρκείας και να δημιουργηθούν υπερβολικές προσδοκίες. Για καινούργια Γουέμπλευ. Για νέες δόξες. Μέχρι εδώ όλα καλά. Το λάθος που ήταν?
Ότι πολύ απλά, όλα αυτά έγιναν μονάχα για το φαίνεσθαι. Κανείς δεν έχτισε με ποδοσφαιρική λογική, στο αγωνιστικό κομμάτι, ενώ η εταιρεία, ως επιχείρηση, παρέμεινε διαρθρωμένη με ανθρώπους και δομές, μιας άλλης, διαφορετικής, πρότερης διοικητικής κουλτούρας, που κουβαλούσε "παλιές αμαρτίες" και ρυθμό ουσιαστικά αντίθετο, από αυτό των καινόδοξων ποδοσφαιρο-πολιτικάντηδων μετόχων που "βγήκαν μπροστά".
Έτσι, η κατάκτηση ενός ντάμπλ, προέκυψε σε ένα σημείο-καμπή όπου ο αιώνιος αντίπαλος ήταν στο καναβάτσο, αποδυναμωμένος, και ο Παναθηναϊκός είχε ενισχυθεί με παίκτες-προσωπικότητες, που ατομικά μπορεί να είχαν αρετές, αλλά συλλογικά δεν έφτιαχναν ομάδα. Έτσι όπως η διοικητική επιστήμη μας έχει διδάξει ότι φτιάχνονται οι ομάδες, κάθε είδους. Από τις ειδικές δυνάμεις του στρατού, μέχρι τις ομάδες baseball. Με σχέδιο, δομή, συγκεκριμένα αλληλοσυμπληρούμενα χαρακτηριστικά κάθε μέλους, στόχους, όραμα και καθοδήγηση. Έτσι ώστε να παράγεται το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Που μια ηγεσία έχει ορίσει βάση των αποφάσεων του Δ.Σ ή του προέδρου της (μιας και εντώ Ελλάντα, είμαστε Ανατολία, καταλαβαίνουμε από Πασά και Αγάδες, τι μας λες τώρα για board of directors και άλλα βάσανα?)
Έντεκα μπαλαδόροι δεν φτιάχνουν μια ομάδα ποδοσφαίρου. Αποδείχτηκε με τον πλέον οδυνηρό τρόπο για τον Παναθηναϊκό. Αποδείχτηκε επίσης όμως, ότι στο βούρκο του Ελληνικού ποδοσφαίρου, με την εκτεταμένη διαπλοκή σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, τα αποτελέσματα δεν ήταν πάντοτε ζήτημα της αγωνιστικής εικόνας των συλλόγων στο χορτάρι, αλλά και "μαγειρέματος" μεταξύ των μεγάλων ποδοσφαιρικών δυνάμεων και άλλων φορέων επιρροής εντός και εκτός ποδοσφαίρου. Με σκοπό αμιγώς το όφελος, αλλά και τη χειραγώγηση παράπλευρων χρησιμοτήτων. Για παράδειγμα την τηλεόραση και τις διαφημιστικές δαπάνες. Έργα αθλητικών εγκαταστάσεων. Χορηγίες από κρατικές επιχειρήσεις. Πολιτική επιρροή και ψηφοθηρία. Κοντολογίς και το ποδόσφαιρο ήταν μια μπίζνα "με το κράτος". Έτσι δεν είναι κύριε Βγενόπουλε? Κύριε Βαρδή? Κύριοι Γιαννακόπουλοι? Μην ξεχνιόμαστε παιδιά
Στο τέλος όμως, χορτασμένοι από όλα τα παραπάνω, έχουμε ξεχάσει να μιλήσουμε για την ουσία του θέματος, τη μπάλα. Τη μπαλίτσα, αυτή τη στρογγυλή φουσκωμένη δερμάτινη σακούλα, που εικοσιδύο παλικάρια προσπαθούν να κλωτσήσουν με μανία, ώστε να καταλήξει φυλακισμένη σε ένα δίχτυ φαρδύ και πλατύ. Και να συγκινήσει με το πάθος και την ακατασίγαστη συνεχόμενη παλινδρόμηση της, ανάμεσα σε ασθμαίνοντες ιδρωμένους αρσενικούς, που μάχονται να επικρατήσουν ο ένας πάνω στον άλλον, σε ένα πρωτόγονο πανηγύρι αδρεναλίνης και έντασης. That's football guys. Πόλεμος και αντιπαλότητα. Αιματοχυσία
Όταν λοιπόν αυτή την παραπάνω υπόθεση την αντικαταστήσουμε με ίντριγκες των μανδαρίνων (μετόχων, προέδρων, προπονητάδων και παραγόντων) που απλά έχουν τα λεφτά, τις καρέκλες και την εξουσία, τότε το αποτέλεσμα είναι ένα κακοπαιγμένο, προβλέψιμο και άθλιο τούρκικο σήριαλ, που υφίσταται για να μουσκεύει τα χαρτομάντηλα των θεατών, αλλά αποτυγχάνει να τους δημιουργήσει αληθινό καρδιοχτύπι. Να τους απογειώσει θετικά. Εκστατικά όπως θα έλεγε μια ξενιτεμένη ψυχή
Και έτσι γυρνάμε πάλι στην αρχή, στο πρώτο ερώτημα. Αποκλειστήκαμε από την Ευρώπη, ε και λοιπόν τι έγινε?
Έπαιξε ο Παναθηναϊκός ποδόσφαιρο, η όλοι οι άλλοι οι "τριγύρω", στη θέση του Παναθηναϊκού?
Με το χέρι στην καρδιά απαντήστε και θα καταλάβετε τι εννοώ. Χαμένος δεν είναι πάντως ο σύλλογος, να είστε σίγουροι......εκτός αν το ποδόσφαιρο το μετράμε με λεφτά

ΥΓ..φυσικά και θα απαντήσω. ο Φερεϊρα είναι ανίκανος και ανύπαρκτος. Πουθενάς, λίγος και για τα ένσημα. Και φυσικά αυτός ευθύνεται για τα τραγικά αγωνιστικά μας χάλια. Αυτός και μόνο, που επιμένει στο 4-3-3 χωρίς να έχει παίκτες να τρέξουν στα χαφ. Το παραμυθάκι με τις "ευθύνες της διοίκησης" αφήστε το για εκεί που σας συμφέρει. Ξέρετε εσείς ποιοι είστε, μια χαρά τα είπε η σημερινή επιστολή του Τζίγκερ. Έχει κουράσει η στοχοποίηση, γιατί δεν έχετε και άλλο τρόπο να υπάρξετε. Μόνο δια της άρνησης. Όχι ότι ο Τζίγκερ είναι της θετικής σχολής. Κάθε άλλο. Όμως δε διέλυσε αυτός τον πολυμετοχικό που δημιουργήσατε. Μόνοι σας τα καταφέρατε λεβέντες. Η διοίκηση δεν παίζει μπάλα, απλά πληρώνει. Τα υπόλοιπα, είναι έργο...πνοής