Auf Wiedersehen

Χτές βράδυ, άξαφνα, μάθαμε το δυσάρεστο-ο Βέρνερ έφυγε.
Ήταν από καιρό στο τελευταίο στάδιο του καρκίνου, μιάς πάθησης που παίρνει από κοντά μας, τους καλύτερους ανθρώπους.
Την τελευταία φορά που μας είχε επισκεφτεί -θα έχει περάσει ένας μήνας-ήταν σίγουρο ότι ήθελε με τον τρόπο του να μας χαιρετήσει, και να μας ευχαριστήσει, για όλα αυτά τα χρόνια της απροσδόκητης γνωριμίας μας και μερικών ουσιαστικών ανθρώπινων στιγμών, που ζήσαμε μαζί.
Γνωρίστηκαν με τη θεία μου, πρίν πολλά χρόνια, όταν η μισή μου οικογένεια ξενιτεύτηκε στη Γερμανία για δουλειά, και μετά από περιπέτειες κατέληξαν σε μια κοινή ζωή με πολλά σκαμπανεβάσματα και συγκινήσεις.
Όταν τον πρωτογνώρισα, φοιτητής στην Ιταλία, οδηγούσε το αυτοκίνητο της θείας, ώς άλλος σωφέρ, κατακόκκινος και ξερακιανός, μ' ένα αμήχανο χαμόγελο, αλλά και μιά εγκάρδια χειραψία, εξαφανίζοντας το δικό μου χεράκι, μέσα στην τεράστια παλάμη ενός ντόμπρου εργάτη από τη Στουτγκάρδη.
Θα ήταν στα 65 του όταν ήρθε για διακοπές στην Ελλάδα για πρώτη φορά, και προσπαθήσαμε να ανταλλαξουμε μερικές κουβέντες παραπάνω, εγώ στα μισά αγγλικά μου, εκείνος στα μισά γερμανικά του, στη μέση οι γλωσσομαθείς στην οικογένεια, και τελικά καταφέραμε να πούμε ότι μας αρέσει το ποδόσφαιρο και ότι οι ολυμπιακοί αγώνες είναι σπουδαίο πράγμα.
Καμμιά φορά τα λόγια δε χρειάζονται, παρά για να επιβεβαιώσουν όσα νοιώθεις και όσα υποννοείς, όταν έχεις απέναντι σου ψυχές αγνές, ταλαιπωρημένες και ερειπωμένες σχεδόν, από τα κρύα και τις βροχές της μοναξιάς και των σφαλμάτων τους.
Αρκεί ένα ποτηράκι κρασί και το σπινθίρισμα των ματιών που γεμίζουν από αγάπη, υπόγεια και τρυφερή, για να νοιώσεις και να συμπάσχεις, να είσαι άνθρωπος και άντρας, χωρίς πολλά πολλά, χωρίς πληθωρισμούς και ανατιμήσεις, χωρίς υπερβολές και συγκινήσεις, χωρίς φιοριτούρες και περιττούς ασπασμούς-ταφόπλακες της ουσίας-της σιωπής, που καθαγιάζει και σέβεται το ανάστημα και το παράστημα του καθενός μας.
Κι έτσι ο Βέρνερ έγινε για μένα ένας φίλος καλός, και ένας Έλληνας Γερμανός, ευγενής και γαλαντόμος, πιό τζέντλεμαν κι από τα μειράκια του Κολωνακίου, που δήθεν κατάγονται από σπουδαία τζάκια, πιό χουβαρντάς από φίλους παλιούς και πιό χαβαλετζής από άλλους που μας ενώνει η κοινή γλώσσα, αλλά μας χωρίζουν τα κοινά πάθη.
Τον θαύμαζα και τον θαυμάζω, γιατί στα τελευταία του, έκανε μια μεγάλη στροφή, μετάνοιωσε για όσα πίστευε ότι έπρεπε να μετανοίωσει, έκλεισε τα οφειλόμενα του στο Θεό και του ανθρώπους, και με μιά ζεϊμπεκιά, κι ένα τελευταίο ποτήρι, μας έγνεψε με το χέρι του, από το κρεβάτι του πόνου του, και εκτοξεύτηκε για τα καλά προς τον παράδεισο του, ένα παράδεισο για όσους γεννήθηκαν ταπεινοί και πέθαναν ταπεινότεροι, από επιλογή.
Και  επειδή τα πάντα κύκλους κάνουν, και ο θάνατος με τη ζωή είναι δυό αδερφια που άλλοτε γλεντάνε και άλλοτε θρηνούν, και ξανά από την αρχή γκρεμίζουν και ξαναχτίζουν τα σύμπαντα μας, λίγο μετά το νέο για το φίλο μου που ξεκουράστηκε, έλαβα στο e-mail μου, τις φωτογραφίες του νεογέννητου του φίλου μου του Λεωνίδα, από τη μακρινή Φινλανδία.
Τι ειρωνία, θα λεγε κάποιος-τι θάυμα, θα αναφωνούσε κάποιος άλλος.
Τα κόκκινα μάγουλα του μπέμπη και τα πιό κόκκινα του Βέρνερ έχουν κάτι κοινό.
Γιορτάζουν τα Χριστούγεννα, ο καθένας με τον τρόπο του, και μας φέρνουν χαρμόσυνα μηνύματα, τόσο διαφορετικά και τόσο ίδια μαζί.
Να ζούμε κάθε στιγμή, να κλαίμε και να γελάμε, να νοιώθουμε τη χαρά και τον πόνο,και πάνω απ όλα κάθε καινούργιο χρόνο να γινόμαστε πιότερο άνθρωποι, πιότερο γελαστοί, όχι γιατί μαζέψαμε περισσότερα λεφτά, αλλά γιατί κερδίσαμε περισσότερους φίλους-περισσότερους συμπορευτές, στο ανηφορικό μας μονοπάτι.
Έχε γειά και καλή μας αντάμωση, καλέ μου φίλε.