Το άρθρο το οποίο έγραψε ο Χρήστος Μπουκώρος βρίσκεται έδω :
http://www.taxydromos.gr/ArticleDetail.aspx?nodeSerial=001001006&nodeId=51&articleId=20485#
Έτυχε να το διαβάσω στο bikenet και απάντησα παραθέτωντας μερικές σκέψεις μου για το θέμα. Με ευχαρίστηση διαπίστωσα ότι άρεσε σε μερικούς φίλους, κι έτσι το ανεβάζω κι εδώ:
Πολύ ωραίο το άρθρο, γιατί συγκεντρώνει και παραθέτει πολλά στοιχεία, που όμως δεν έχουν τόσο νόημα ώς προς το θέμα "δανεισμός", όσο ώς προς το θέμα "μηδενική ανάπτυξη".
Η χώρα μας δεν έχει παραγωγικούς συντελεστές να διαθέτει για την ανάπτυξη, είναι χώρα που παραδοσιακά στηρίζεται σε ήπιες μορφές οικονομίας, δηλαδή αγροτικη και κτηνοτροφική παραγωγή, αλιεία, εμπόριο και τουρισμό, άν τε να βάλω και τη ναυτιλία μέσα στο εμπόριο.
Όταν εισάγεις τις πρώτες ύλες και τα προϊόντα που κινούν την οικονομική δραστηριότητα σου,θα αναγκαστείς να εισάγεις και χρήμα. Όλα λοιπόν έχουν ένα νόημα διαχρονικά,όταν δεν επενδύουμε στην παραγωγή,στην ανάπτυξη,και στο μέλλον.
Είμαστε μια μικρή χώρα, με περιορισμένες δυνατότητες, πολύ συγκεκριμένες, τις οποίες και δεν εξυπηρετούν οι γενικές τάσεις και επενδύσεις που γίνονται με εγγυητή το κράτος. Για παράδειγμα η Ελλάδα έχει την υψηλότερη ποιότητα ανθρώπινου δυναμικού και όμως δεν εξάγει επιστήμονες και στελέχη, αλλά διώχνει φοιτητές, με το στρεβλό σύστημα εκπαίδευσης που όλοι γνωρίζουμε. Έχει την δυνητικά καλύτερη τουριστική παροχή υπηρεσιών, αλλά επιμένει σε παρωχημένες κρατικές πολιτικές ασυδοσίας και πελατειακής σχέσης, ενώ μεμονωμένες προσπάθειες-κυρίως ξένης προέλευσης- υποσκελίζουν την Ελληνική δραστηριότητα. Αυτά για παράδειγμα τα αναφέρω.
Η Ελλάδα δε δανείζεται από χόμπι, διαχρονικά, ούτε δανείζεται βάση ενός σκοτεινού σχεδίου για υποθήκευση της εθνικής της κυριαρχίας. Δανείζετα ι γιατί δεν παράγει, αλλά κυρίως διακινεί.
Το μέγιστο έγκλημα που συντελείται, είναι το ίδιο που κάνουν χιλιάδες συμπατριώτες μας καθημερινά. Το κράτος δανείζεται για να ζήσει σήμερα και αύριο, και όχι για να σχεδιάζει και να επενδύσει στο μέλλον. Στο όποιο μέλλον τέλοσπάντων, μπορεί να προσδοκά. Ό σο για το χρέος, ξεχάστε ότι γίνεται να αποπληρωθεί, δεν αποπληρώνεται. Το θέμα είναι να πληρώνουμε τους τόκους, αυτό τους απασχολεί. Τ ο αν εμείς θέλουμε να παραμείνουμε ημιθανείς οικονομικά ή να πάμε όσο γίνεται μπροστά, είναι θέμα εσωτερικό δικό μας, και κανενός άλλου.
Όσο για τη σοβαρότητα των κυβερνήσεων, απλά δείτε το πόσο καθυστερούμε να ενσωματώσουμε το κοινοτικό δίκαιο στο δικό μας, ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΟΜΕΑ της καθημερινότητα ς μας. Και διατηρούμε/διατηρούν αυτή τη βλαχοεπαρχιώτι κη νοοτροπία και την επιφυλακτικότητα, δήθεν για να γίνει ομαλή μετάβαση και τετοιες παπαριές. Λες και δε μαθαίνονται τα πάντα σήμερα, αλλά περιμένουμε το ταχυδρομικό περιστέρι να μας πεί τα νέα. Κι εγώ αναρωτιέμαι αν είναι μαγκιά, ας πούμε, να παίρνεις επιδοτήσεις για τη νεανική επιχειρηματικό τητα, να τα χρησιμοποιείς για να κλείσεις τρύπες και επιδόματα στον ΟΑΕΔ, και μετά να λές : "Ευχαριστ ούμε για τα λεφτά αγαπητοί μας Ευρωπαίοι, αλλά θα εξετάσουμε το άν μπορούμε να ενσωματώσουμε αυτό το νόμο, και άν μας συμφέρει κλπ κλπ"
Απλά το κράτος που στηρίζουμε, μονίμως κάνει το νταβατζή για νοσηρά καθεστώτα, κυρίως στον εργασιακό τομέα. Αυτά τα νοσηρά καθεστώτα που εκβιάζουν, απειλούν και χειραγωγούν τον -έτσι κι αλλιώς- όμηρο στην ανάγκη τους, πολίτη. Τα νοσηρά αυτά καθεστώτα είναι πολύ συγκεκριμένα και τα ξέρουμε όλοι : Από τις τράπεζες και τις αλυσίδες σουπερμάρκετ, μέχρι το μεγαλογιατρό/δικηγόρο και τον εργολάβο, τον φοροτεχνικό και τον μεγαλοαγρότη/συνεταιρισμό, τις ΠΑΕ και τις διάφορες επιτροπές και πολλούς άλλους αεριτζήδες, που κλέβουν ανενόχλητοι με την ανοχή του νόμου.
Το χειρότερο όμως δεν έιναι ότι πτωχεύσαμε οικονομικά, ή μάλλον ότι είμαστε διαρκώς σε πτώχευση, αλλά είναι ότι, έχουμε πτωχεύσει ηθικά και κοινωνικά και ότι έχουμε συμβιβαστεί με αυτό,λες και είμαστε καρκινοπαθείς. .
Σε οποιοδήποτε τομέα της κοινωνίας και να κοιτάξεις, υπάρχει αρρώστια, έχουν επικρατήσει οι μαλάκες και οι σάπιοι και όσοι έχουν απομείνει το 'χουν ρίξει στην παλαβή για να επιβιώσουν!
Τουλάχιστον παλιότερα, υπήρχαν 5 αξίες στη ζωή, και έστω και χωρίς λεφτά υπήρχε μια αξιοπρέπεια. Αξ ιοπρέπεια στην οικογένεια, στην εργασία, τουλάχιστον στην επιφάνεια, να περνάει η μέρα πιό ανθρώπινα. Σήμερα τίποτα δεν απέμεινε στη χώρα μας, παρά μόνο οι αναμνήσεις.
Ας σβήσει κάποιος τα φώτα να τελειώνουμε με το πτώμα, βρώμισε πιά. Ακόμα και τα "πάλι με χρόνια με καιρούς" μας τελειώσανε, όσο δεν πονάμε αυτό τον τόπο.
Έχουμε αποκτηνωθεί σχεδόν όλοι, έχουμε γίνει εγωιστάκια και αμερικανάκια, μικρόψυχοι και καραγκίοζηδες που κοιτάνε να αρπάξουν το κομμάτι του διπλανού τους.......... ....
