Αυτή τη στιγμή γράφω με φοβερό πονοκέφαλο
Πρίν καμμιά ώρα ήμουν μ' ένα φιλαράκι για καφέ σε μαγαζί που συχνάζουμε χρόνια
Ομολογώ ότι δεν είχα προσέξει την ποσότητα του καπνού που διαχεόταν στην ατμόσφαιρα, προερχόμενη απο την αρειμάνια συνήθεια των υπολοίπων πελατών, και δε φανταζόμουν ότι μπαίνοντας στο σπίτι μου, τα ρούχα και τα μαλλιά μου θα βρωμοκοπούσαν τόσο έντονα -σαν τασάκι αισθάνομαι- εξαιτίας αυτού.
Εντάξει, έκοψα τό κάπνισμα 2 ή 3 χρόνια πρίν -δε θυμάμαι ακριβώς- και προσωπικά νοιώθω πολύ καλύτερα που το έκανα, απο την άλλη μεριά όμως δε μ' αρέσει να νουθετώ και να υποδεικνύω στους άλλους τι είναι καλό και σωστό για την υγεία τους, σωματική και πνευματική, και πραγματικά αποφεύγω να το κάνω, ειδικά όταν έχω απέναντι μου ενήλικες.
Πέραν όμως της προσέγγισης αυτής, και πέραν του νόμου που τελικά κάποτε πρέπει να εφαρμοστεί και στην Ελλάδα, ειδικά στους δημόσιους χώρους, το κάπνισμα είναι θέμα πολιτισμού.
Βέβαια θα μου πείτε, όταν μιά κοινωνία ολόκληρη, ένα πολιτικό σύστημα, έχει θεμελιωθεί πάνω σε ένστικτα βάρβαρα, ηλίθια, αναξιοπρεπή, ψευτομαγγιώρικα, παρωχημένα και αντιαισθητικά, όπου η έννοια της συμβίωσης και του αλληλοσεβασμού εκλίπει τα μάλα, τότε το τσιγάρο σε μάρανε?
Το τσιγάρο μου βρωμάει όμως.
Κι εφόσον μου βρωμάει αυτό, τότε και όλη η παραπάνω φιλοσοφία του άξεστου νεοέλληνα που τραμπουκίζει υπέρ των "δικαιωμάτων" ελευθεριάζουσας αυτοδιάθεσης και χειραφέτησης του, εις βάρος του διπλανού, αποκτά τη μυρωδιά του καπνού, της μπόχας και της αποφοράς ενός κλειστού χώρου, περίκλειστου με τζάμια, γεμάτου θόρυβο και τσίκνα, και απλανών βλεμάτων ηδονής αναλόγων με του Αλή Πασά μπροστά στον αργιλέ του.
Δε γίνεται κύριε, το έτος 2009, να θές να λέγεσαι πολιτισμένος Ευρωπαίος και οι συνήθειες σου να είναι ίδιες και απαράλαχτες των μαχμουρλήδων τεμπελχανάδων και δυσκίνητων Τουρκαλβανών γειτόνων. Ούτε και γίνεται η κυρία να γνωρίζει τα ντεφιλέ και τις τιμές του κάθε επώνυμου οίκου, αλλά να τινάζει αδιάφορα τη στάχτη της ξεφυσώντας κι αναστενάζοντας βαμμένη σαν τη Λολομπριτζίτα κατηγορώντας τον άτιμο ανδρικό πληθυσμό.
Και αν τα παραπάνω προκαλούν και λίγο γέλιο να τα διαβάζεις, δεν παύουν να είναι τυπικές στιγμές μιάς καθημερινότητας που υπογραμμίζει το έλλειμμα προσαρμοστικότητας και προσαρμογής σε όσα συνεπάγεται μια μοντέρνα θεώρηση της έννοιας "ποιότητα ζωής".
Kαι έιναι κρίμα,Ελληνα εμπνευστή του κάλους, και των Ολυμπιακών Αγώνων.
Να στοιβαζόμαστε σαν τις σαρδέλες μέσα στα καφέ, νέοι και γέροι, και να καπνίζουμε και να πίνουμε καφέ σαν αργόσχολοι, να διαθέτουμε τα περισσότερα μαγαζιά του είδους ανά κάτοικο, να πληρώνουμε χρυσάφι τα 150 μλ ροφήματος, να μην έχουμε εξαερισμό και καθαρό περιβάλλον, να κάνουμε μιά ζωή καθιστική και να διατρεφόμαστε με το χειρότερο τρόπο, και από την άλλη να διαμαρτυρόμαστε που γυρίζουμε σπίτια μας με πονοκέφαλο και στυφά στόματα, τα μαλλιά και τα ρούχα μας έτοιμα για πλυντήριο-στεγνωτήριο-καθαριστήριο.
Κι άν πάς να πείς και μιά κουβέντα στο διπλανό σου, εισπράττεις τη χειρότερη συμπεριφορά, λες και εσύ τον ενοχλείς, και όχι αυτός που σου χώνει την "άποψη" του και το στυλάκι του και το "ωχ αδερφέ" του, στο ρουθούνι.
Πέρα από τις γραφικότητες όμως και την κοινωνική αναξιοπρέπεια του λαού μας, υπάρχει και σοβαρότατο θέμα επαγγελματικής επάρκειας και υπευθυνότητας των καφέ. Δηλαδή ας σταματήσουμε να κοροϊδευόμαστε, ότι υπάρχει χώρος καπνιστών και μή καπνιστών, σε χώρους που δεν έχουν σχεδιαστεί κατάλληλα -αλλά είναι εννιαίοι, χωρίς διαχωριστικά- και ας αποφασίσουμε όλοι τι υπηρεσίες, και πώς θα τις προσφέρουμε και άν τις καταναλώνουμε ή όχι.
Εγώ προσωπικά δεν ξαναπατάω σε καφέ που δεν έχει χώρο που θα μπορώ να αναπνέω ελεύθερα, χωρίς να εισπνέω τον καπνό του διπλανού θαμώνα. Δεν αντέχεται. Είναι μαρτύριο και είναι κακή υπηρεσία απέναντι στον πελάτη.
Από την άλλη εκτιμώ τα μαγαζιά που αναφέρουν ρητά σε ταμπέλα, ότι θέλουν πελάτες καπνιστές, και εκεί πλέον, μπορείς να κάνεις την επιλογή σου ως προς το άν θα μπείς η αν θα προσπεράσεις.
Επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί οι επιχειρηματίες του χώρου δε λανσάρουν καταστήματα με τη νοοτροπία η το σλόγκαν "smoke-free καφέ", ώστε να προσελκύσουν άτομα που δε γουστάρουν τελικά να βρωμίζουν απο την τσιγαρίλα. Αν διαβάζει κανένας απο αυτούς ας ξέρει εκ των προτέρων ότι θα προτιμήσω το δικό του καφενείο, παρά τα άλλα που μας μπουχτίζουν με την παρωχημένη και αντικοινωνική τους νοοτροπία.
Δεν είναι θέμα μόδας επιτέλους. Ούτε ξαφνικά έγινα υγιεινιστής η χορτοφάγος η ισόβιο μέλος συλλόγων γυμναστικής και άθλησης. Είναι θέμα πολιτισμού, επαναλαμβάνω. Θέμα αντιμετώπισης του συνανθρώπου, αλλά και του ίδιου μας του εαυτού.
Θέμα κουλτούρας, αισθητικής και παιδείας.
