Επέτειος

Ήπιαμε καφε σ εκείνο το ξύλινο τραπεζι στη γωνία του μαγαζιού, με θέα το λιμάνι του Λαυρίου, με τα κάθε λογής πλεούμενα που στοιβάζονται το ένα δίπλα στ άλλο, σα μαθητές της πρώτης τάξης του δημοτικού που περιμένουν τον πρώτο τους αγιασμό, τις πρώτες κουβέντες του δάσκαλου τους, στο προαύλιο που αντικρύζουν με δέος και σεβασμό, με προσμονή και ελπίδα.

‘Ετρεμε η φωνή σου, είχαν ιδρώσει τα χέρια σου, τα μάτια σου είχαν γίνει δυό πράσινες ταραγμένες θάλασσες που έψαχναν μέρος απάνεμο να καταλαγιάσουν, κόλπο να φωλιάσουν, κατάρτι να ταξιδέψουν πιο μακρυά απ τον αφρό τους, από το κύμα τους.

Σε αγάπησα από την πρώτη στιγμή, γιατί ο αέρας και το νερό σου, έφτασαν μέχρι το τέρμα της ψυχής μου.

Και ήμουν μόνος ,κάπου εκεί ,σκυμμένος και σκεφτικός, να συλλογιέμαι, γιατί – κι αν έπρεπε- να πάρω το αυτοκίνητο κείνο το πρωί, να έρθω να σε συναντήσω.

Και τότε σε άκουσα, τον αντίλαλο και το μέταλλο του τραγουδιού σου, και σε ένοιωσα που μου κρατούσες το χέρι και ήμουν το φιλαράκι σου-το αγοράκι σου.

Και όλα ήταν στη θέση τους, ο καφές νερωμένος στο ίδιο ποτήρι σου, τα πλεούμενα σφιχταγκαλιασμένα στο μουράγιο, κι εγώ μέσα στα μάτια σου-στη θάλασσα σου, και το κατάρτι μας, το πανί μας όρτσα να πλαταγίζει στο αεράκι, κάπως λοξά, κάπως στραβά -χαριτωμένα σαν παιδική ποδίτσα σε άσπρο και μπλέ.

Και χτές όλα ήταν πάλι στη θέση τους, ένα χρόνο μετά, που είχα σχεδόν ξεχάσει ότι πέρασε κιόλας, αλλά σα να μην πέρασε ποτέ, σα να μην έχει γίνει τίποτα, και όλα να ξεκινούν απ την αρχή και ο χρόνος να μηδενίζει τα ρολόγια και τα σακούλια που γεμίζουν κούραση, σκέψεις και απογοήτευση, συνήθεια σκόνες και σκουριά...

Σε αγάπησα από την πρώτη στιγμή, γιατί είσαι τα νιάτα μου, η ανάσα μου, η αγκαλιά και το τραγούδι μου.

Κι έπρεπε να έρθω να σε συναντήσω, κι ας μην το ήξερα, και τώρα που το ξέρω δεν θέλω να σε αφήνω μόνη σου, ούτε να είμαι μακριά σου, ούτε να συμβιβάζομαι με τις στιγμές που μας κρατάνε χώρια.

Σ ευχαριστώ για τον ένα χρόνο που μου κρατάς το χέρι...

Καλό καλοκαίρι

Είναι αλήθεια ότι τελευταία έχουν συμβεί πολλά πράγματα
Απο την αλλαγή του εργασιακού μου περιβάλλοντος, απο τις διάφορες δουλειές που προέκυψαν,απο διάφορες υποθέσεις που ξεκαθάρισαν..
Είναι μία περίσταση, η τωρινή, που τα μάτια και το μυαλό μου, αρχίζουν να διακρίνουν με σαφήνεια -μεγαλύτερη απο παλιά- την πορεία των πραγμάτων.
Και είναι μία περίσταση που εγώ ο ίδιος έχω δημιουργήσει.
Αισθάνομαι καλά, αισθάνομαι αισιόδοξος, αισθάνομαι ότι ο δρόμος είναι ανοικτός και φωτεινός μπροστά μου.
Ομως ψυχανεμίζομαι ότι όσο πιέζω και διεκδικώ περισσότερα, και όσο ανεβαίνει ο πήχης, απο τη χλιαρή και άχρωμη καθημερινότητα, σε πιό περιπετειώδεις και ζουμερές σφαίρες, οι δυσκολίες και τα εμπόδια θα γίνουν πιό μεγάλα.
Αυτό ίσως είναι και το κριτήριο, η το μέτρο, της αξίας η της απαξίας των θεμάτων που αντιμετωπίζω.
Η αλλιώς ,σημασία δεν έχει μόνο το παιχνίδι,αλλά και το ποιόν αντιμετωπίζεις.
Αισθάνομαι ότι κάποια φωνή με καλεί να αποφύγω τη βολική και παιδική μερικές φορές εσωστρέφεια μου, που με κάνει απόμακρο και δυσκίνητο κάποιες ώρες.
Και να κάνω κάποια σωστά ανοίγματα.
Εχω την πίστη και το προαίσθημα ότι θα έρθει και η ώρα που θα εμφανιστούν μπροστά μου οι ευκαιρίες και οι κατάλληλοι άνθρωποι.
Ξεκινώντας λοιπόν άλλο ένα καλοκαίρι,το τριακοστό τρίτο, ξέρω πώς οι βάσεις είναι στέρεες, και ότι η καλύβα αντέχει τον αέρα.
Το ζήτημα είναι η πίστη να γίνει έργο.
Και το έργο να γίνει έτσι όπως επιθυμώ.
Με ειρήνη,αγάπη και αξιοπρέπεια.
Το βατραχάκι με μενα και εκείνη για πλήρωμα,αναχωρεί για ξεκούραση και ανασυγκρότηση,απο εβδομάδα.
Και όλα θα πάνε καλά.
Είναι αλήθεια.