Ξαφνικά, μέσα σε καταιγισμό δημοσιευμάτων και δημοσίων παραδοχών αυτοκριτικής (ναι σιγά), κάποιοι τόλμησαν να ψελίσουν, πως η αιτία του κακού που μας βρήκε, έχει όνομα κι επώνυμο.
Και λέγεται Ανδρέας Παπανδρέου.
Αυτός λοιπόν φταίει. Για όλα
Που απογείωσε τον κρατισμό. Που έκανε επίσημη γλώσσα της χώρας το λαϊκισμό. Που είχε για συνεργάτες όψιμα λαμόγια και ανθρώπους που "ούτε ο θυρωρός τους θα τους γνώριζε" αν δεν ήταν στο κόμμα. Που διέλυσε το κράτος δικαίου και εγκαθίδρυσε τον κομματικοθρεμμένο συνδικαλισμό ως "πρωτεύοντα αφανή παράγοντα" ελέγχου της εξουσίας. Που προσέφερε την Ελληνική παιδεία βορά στον καταναλωτισμό και την ευτέλεια. Που έκανε παρέα με το Καντάφι. Που...
Είναι τόσα πολλά τα "πού"...που φοβάμαι πως πρέπει να κάνω δέκα αναρτήσεις σε αυτό το blog, για να τα καταγράψω.
Και, σα δε ντρέπεσαι Αντρέα, που έχεις πεθάνει τόσο καιρό (1996) και δε σηκώνεσαι να δώσεις εξηγήσεις. Να μας πείς γιατί κατέστρεψες τη χώρα που τόσο έλεγες πως αγαπάς. Γιατί υποθήκευσες το μέλλον της δικής μας εποχής. Και τόσα άλλα.
Όμως το αστείο έχει και όρια. Η μονόπλευρη θεώρηση της ιστορικής (πλέον) πραγματικότητας, είναι κακόγουστο ανέκδοτο. Είναι κουταμάρα. Είναι ντροπή τελικά.
Δε θα πω εγώ ποιός ήταν ο Αντρέας, όλοι ξέρουν την ιστορία και τα πολιτικά του πεπραγμένα.
Και δεν θα πω εγώ, αν ο Αντρέας ήταν "καλός" ή "κακός", μεγάλος ηγέτης ή μεγάλος λαοπλάνος, σοβαρός άνθρωπος ή φαιδρή προσωπικότητα. Ας κρίνει ο καθένας με τα δικά του μέτρα
Η δική μου "σχέση" με τον Παπανδρέου, είναι απόλυτα προσωπική-απόλυτα συναισθηματική και από πάντα ήταν μια σχέση μεγάλης αγάπης και μεγάλης εκτίμησης. Δεν τον γνώρισα ποτέ τον άνθρωπο φυσικά, ούτε αναφέρομαι σε κατ' ιδίαν επαφές. Τον "γνώρισα" από τις εφημερίδες, τον τύπο, την τηλεόραση, τις προεκλογικές συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ (σε μία πρόλαβα να πάω κάποτε, στο στάδιο Ειρήνης και Φιλίας) και κυρίως από τις μαρτυρίες των άλλων, των γνωστών και φίλων του περιβάλλοντος μου.
Έτσι δεν είμαι ο κατάλληλος να εκφέρω μια αντικειμενική άποψη.
Για μένα ο Αντρέας ήταν ο παππούλης της αλλαγής. Δηλαδή ο άνθρωπος που πήρε από το χέρι μια Ελλάδα βαθιά πληγωμένη, και της ξαναέδωσε τα πρωτόλεια συστατικά της ίδιας της της ύπαρξης.
Δημοκρατία, ελευθερίες, ανοιχτή κοινωνία των μη προνομιούχων, αποκατάσταση της ισονομίας και της ισότητας των Ελλήνων. Αξιοπρέπεια, ανάμεσα στα υπόλοιπα κράτη της Ευρωπαϊκής οικογένειας, όραμα και προοπτική, για ένα καλύτερο και φωτεινότερο μέλλον.
Δυστυχώς δεν έγινε έτσι.
Τα κόμματα, οι άνθρωποι, οι καταστάσεις, όλοι εμείς που κουβαλάμε αναμνήσεις--κομμάτια ενός μεγαλύτερου κοινού ψηφιδωτού--κοινής συνείδησης, έχουμε να καταθέσουμε το δικό μας προσωπικό μέρος εκείνης της εποχής. Κι εγώ αυτό δεν θα το κρίνω. Διότι ο καθένας είναι μοναδικά ξεχωριστός και υπεύθυνος για το τι "κρατά" απ΄όσα έγιναν. Και το πως αυτά που έγιναν, τον διαμόρφωσαν. Και το πως ο Αντρέας και το ΠΑΣΟΚ, στιγμάτισαν θετικά τον ίδιο ή απλά τον έκαναν να αποστρέφεται κάθε τι που είχε σχέση μαζί τους.
Σήμερα λοιπόν, στο εξαιρετικό του άρθρο ο Τάκης Θεοδωρόπουλος http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4750041 αναρωτιέται (και μαζί του κι εγώ) τι συνέβη ξαφνικά και η πλειοψηφία που αποθέωνε τα "εικονίσματα της δημοκρατίας", τις "εξουσίες του λαού", το σοσιαλισμό και την προοδευτική παράταξη, εμφανίζεται να αποκαθηλώνει με περισσή αηδία, με μια εντυπωσιακή μεταβολή συναισθημάτων, λόγων και έργων, το "τότε". Κάνοντας την "επανάσταση" τους, σήμερα, το 2012
Αποκαθήλωσαν τον Αντρέα, το ΠΑΣΟΚ των δύο τετραετιών, την αλλαγή και τα όσα τέλοσπάντων εννοούνται συν αυτοίς, δηλαδή τα όσα και οι ίδιοι στήριζαν, ψήφιζαν, πίστευαν και εμπιστεύονταν. Και έστω πως καλά έκαναν και τους κατέβασαν από το βάθρο της γοητείας και της σαγήνης των μαζών. Τους κατηγορούν όμως πως αυτοί ευθύνονται "γιατί έβαλαν τα θεμέλια ώστε να φτάσουμε στο σημερινό κατάντημα".
Εντάξει. Κατανοητό.
Ας περάσουν οι επόμενοι να επιρρίψουν ευθύνες στον Καραμανλή που προηγήθηκε του Αντρέα "που δεν έκανε όσα έπρεπε". Ας επιρρίψουν ευθύνες μετά στη Χούντα, πρίν τον Καραμανλή. Μετά ας πάμε στο Παλάτι και τη Βασίλισσα Φρειδερίκη. Μετά, πιο πίσω στον εμφύλιο. Στο Β Παγκόσμιο, και ούτω καθεξής. Ε δε μπορεί, κάποια στιγμή θα φτάσουμε και σε αυτά που λέει ο Ράμφος, στη δημιουργία του σύγχρονου Ελληνικού κράτους, το 1827 από τον Καποδίστρια. Ωστε να συνεχίσουμε, και να κατηγορήσουμε τους Τούρκους, και πιο πίσω τους Βυζαντινούς, και ούτω καθεξής.
Με λίγα λόγια και σε απλά Ελληνικά:
Όσο τρώγατε, ήταν καλά, και ήταν όλοι καλοί και "ηγέτες". Τώρα που πιάσαμε πάτο "όταν θυμάστε, χαίρεστε", σκάβοντας με τη σπέκουλα του (αλίμονο στον πρώτο διδάξαντα!!) λαϊκισμού, στο καρβουνιασμένο, κατακαμμένο δάσος, της Ελληνικής μας ιστορίας, για να βρείτε τους "πρωταίτιους" της Εθνικής Καταστροφής των Μνημονίων.
Τι ειρωνεία. Στα Μνημόνια που μας έβαλε ένας άλλος Παπανδρέου, ο Γιώργος, με χαρακτήρα εντελώς αντίθετο από του πατέρα του, Ανδρέα. Ένας δηλαδή σύγχρονος, πραγματιστής και σοβαρός πολιτικός, γαλουχημένος εντός της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της αστικής μας δημοκρατίας.
Δε μας φταίει λοιπόν ο Αντρέας απαραίτητα. Απλά είναι "πρόχειρος" αυτή την εποχή της "αυτοκριτικής" μας. Αυτή την εποχή του "ξεσκίσματος" κάθε παλιάς ανάμνησης, κάθε εμπειρίας που ζήσαμε, κάθε οφέλους που είχαμε εμείς προσωπικά. Μπροστά στο τρομερό σεινάμενο δάχτυλο που καταδεικνύει τον "ένοχο", δηλαδή τον κοινό ΠΑΣΟΚτσή, τον δημόσιο υπάλληλο, τον συνταξιούχο, τον ανάπηρο, την ανύπαντρη μάνα και κάθε είδους πολίτη, σαν κι εμένα. Το δάχτυλο αυτό (που κάποτε θα ήταν μαύρη κουκούλα) που ζητά το αίμα μου, διότι ΑΡΝΟΥΜΑΙ να ξεγράψω το δικό μου ποιόν, τις επιλογές, τις αντιλήψεις και τις θέσεις μου, απέναντι στα δημόσια πολιτικά πράγματα.
Αρνούμαι κύριοι να αποκαθηλώσω τον Αντρέα. Δεν αρνούμαι να αλλάξω και να αναγνωρίσω τα λάθη μου, αντιθέτως. Αρνούμαι να αυτο-ξεφτιλιστώ, διαγράφοντας το παρελθόν, επειδή εσείς σήμερα περνάτε κρίση προσωπικότητας, ψάχνοντας στα θολά νερά για φταίχτες. Κοιταχτήτε στο καθρέφτη αν θέλετε φταίχτες! Αντικρύστε το πρόσωπο σας στην πραγματικότητα.
Ας μπεί επιτέλους μια κόκκινη γραμμή στο παρελθόν και ας προχωρήσουμε μπροστά, να βρούμε λύσεις!!
Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι να βρεί τους εύκολους και πιασάρικους φταίχτες, αλλά τους πραγματικούς.
Τους φταίχτες του "μαζί τα φάγαμε". Τους φταίχτες που "αυτοί τα φάγανε". Τους φταίχτες και τους ψεύτες που κατέλυσαν τις ιδέες του ΠΑΣΟΚ, τα δημόσια αγαθά, την ίδια τη δημοκρατία και άφησαν ένα κουφάρι ποτισμένο με ετερόκλητα δηλητήρια και ασφυκτική ατμόσφαιρα.
Επιτέλους, ας ζήσουμε στο σήμερα, ας παλέψουμε και ας αγωνιστούμε για το σωστό, για να μπορέσουμε να έχουμε ελπίδα και για ένα -κάποιο- αύριο
Με το κεφάλι ψηλά, με το χαμόγελο στα χείλη και την θετική εικόνα ενός συμβολικού Αντρέα.
Δηλαδή ενός υπερήφανου, γεμάτου ζωή και γνώση Έλληνα, που αγαπά τους συνανθρώπους του και πολεμά για το δίκιο...
No comments:
Post a Comment