Γιατί χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ?

Όσο περνάει ο καιρός, το πράγμα αρχίζει να ξεμπλέκεται, το κουβάρι, ο μίτος, για να το διατυπώσω πιο όμορφα.

Κάθε κατεργάρης αποκαλύπτεται, κάθε ρόλος στο θεατρικό γίνεται πενηνταράκια, και ακόμα και οι πλέον αδαείς, αντιλαμβάνονται.

Γιατί το σύστημα χρειάζεται το ΣΥΡΙΖΑ σήμερα? Και γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αλλάξει τροχιά, μεταλλασσόμενος από κόμμα της άκρας αριστεράς σε νέο ΠΑΣΟΚ?

Πρώτον γιατί το σύστημα απεχθάνεται τα κενά. Δεύτερον γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει να παίξει ένα σημαντικό ρόλο στην εκτόνωση της κρίσης που περνάμε.

Αυτό που λέω είναι πως το σύστημα πρέπει να εξισορροπήσει τις πολύ μεγάλες αντιδράσεις που θα προκαλέσει σε επίπεδο κοινωνίας το Μνημόνιο 3 που αυτές τις μέρες συζητείται.

Με ποιό τρόπο θα το καταφέρει αυτό? Με το να βγάλει στην εξουσία το πλέον λαοφιλές και λαοπρόβλητο κόμμα το οποίο συγκεντρώνει αυτή τη στιγμή τα υψηλότερα ποσοστά, και φαίνεται πως πείθει με την ορμή του λόγου του, αλλά και το πρόσωπο του ηγέτη του, Αλέξη Τσίπρα.

Εκλεγόμενος ο ΣΥΡΙΖΑ με την πλειοψηφία, αμέσως απελευθερώνει τον περισσότερο ατμό που βρίσκεται αυτή τη στιγμή εγκλωβισμένος μέσα στην πολιτική χύτρα, και απειλεί με έκρηξη και απρόβλεπτες συνέπειες τους εμπλεκόμενους.

Επίσης με την ίδια κίνηση, συσπειρώνει στον ίδιο χώρο τα ορφανά του σοσιαλισμού, που αφήνει πίσω του το έρημο ΠΑΣΟΚ αλλά και η παραπαίουσα ΔΗΜ.ΑΡ, ενώ ταυτόχρονα, φέρνει το αντίπαλο δέος στη λαίλαπα της ακροδεξιάς, που έχει αποσυντονίσει το μεσαίο χώρο.

Τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ? Το δεκανίκι του συστήματος, σε απλά ελληνικά.

Όπως διαχρονικά, έχει καταδικαστεί η αριστερά να υπηρετεί αυτό τον ρόλο, είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα. Είτε γνωρίζοντας το, καρπούμενη ανταλλαγμάτων, είτε αγνοώντας το, σε ακτιβιστικό ρόλο αντισυστημικού και εξωθεσμικού παράγοντα.

Αυτή τη στιγμή η Ευρώπη συνομιλεί με τον Τσίπρα. Πράγμα που σημαίνει πως εφόσον έχει αποφασιστεί ότι η Ελλάδα θα μείνει στο Ευρώ, νομιμοποιείται εμμέσως η συνέχεια και η εφαρμογή των μνημονίων, ακόμα και μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, σε λίγο καιρό.

 Και ας μην έχει κανένας αμφιβολία.

Το δρόμο τον έστρωσε η κυβέρνηση Παπαδήμου, ακολούθησε η τρικομματική, ούτως ώστε να δρέψει δάφνες ο Αλέξης, παριστάνωντας "μέσα" τον Αντρέα που "θα συγκρουστεί με το κατεστημένο". Ενώ έξω, θα τραγουδάει άλλα τραγούδια, και θα κάνει τις ίδιες συμφωνίες αμοιβαιότητας όπως και οι προκάτοχοι του.

Είναι φανερό, ότι ακόμα κι έτσι, ρήξη με το σύστημα δεν επέρχεται. Ας υπάρξει όμως το όφελος της κοινωνικής ειρήνης, στην πιο δύσκολη καμπή της σύγχρονης ιστορίας μας, ούτως ώστε να κερδηθεί χρόνος ωριμότητας για την Ελλάδα, ώστε να χωνευτούν και να εμπεδωθούν τα νέα δεδομένα για όλους μας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, αναπληρώνει το κενό και δίνει μια προσωρινή λύση, μέχρι να βρεθεί ο....επόμενος που θα οδηγήσει τη χώρα -όλοι το ευχόμαστε- σε ακόμα ασφαλέστερες κατευθύνσεις.

Προσωπικά πιστεύω πως θα είναι και ξενόφερτο πρόσωπο, ελληνοαμερικάνος, ελληνοεγγλέζος, κάτι τέτοιο τέλοσπάντων με μεγάλη εμβέλεια προσωπικότητας και προβολή στην Ευρώπη και τον κόσμο....

Το σύστημα καταρρέει

Τα όσα ζούμε τις τελευταίες ημέρες, μόνο ένα πράγμα δείχνουν.*

Ένα σύστημα σε πανικό, ένα κράτος σε διάλυση, μια κοινωνία που προσπαθεί να αντιληφθεί προς τα που κινείται "η σωτηρία", ώστε να την ακολουθήσει. Μάταια όμως.

Αυτή τη στιγμή, ο συνεκτικός ιστός του συστήματος, εκλίππει. Δεν υπάρχει πια. Ποιό ήταν το δίχτυ που κρατούσε μαζί, όλα τα ετερόκλητα και ετερόφωτα κομμάτια του πάζλ, που σήμερα το καθένα κινείται ανεμπόδιστα, συμβάλλοντας στο χάος?

Μα το φτηνό χρήμα. Τα κονέ. Τα κοινά συμφέροντα. Οι λόγοι για τους οποίους οι τυχόν "διαφορές" αμβλύνονταν, όταν επρόκειτο για την "ανάπτυξη" και την "πρόοδο" του συστήματος.

Η κόλλα που κρατούσε τις διάφορες κοινωνικές ομάδες ενωμένες στην ίδια τύχη, ήταν τα κάθε λογής και σημαντικότητας μικρά ή μεγάλα προνόμια. Το περιθώριο "ωφέλειας", στο περιθώριο της διαπραγμάτευσης με το εκάστοτε παρακλάδι του ανώνυμου, τυφλού και πανταχού παρόντος σύστηματος νομής και ελέγχου της εξουσίας.

Σήμερα το μωσαϊκό αυτό αποσυντίθεται, γίνεται κομμάτια.

Δυστυχώς, η ένταση και η φωτιά της πίεσης που δεχόμαστε από την Ευρώπη, ακόμα δεν αρκεί ώστε να "λιώσουν" τα κομμάτια και να αναμιχθούν, δημιουργώντας ενδεχομένως καινούργια κράματα. Άρα να παραχθούν νέα αιτήματα, νέες φιλοδοξίες, νέες στρατηγικές. Να φανεί ποιοί και πως θα αδράξουν την επόμενη ημέρα. Να δούμε τελικά ποιό το μίγμα της επικράτησης. Οι συσχετισμοί

Αυτή τη στιγμή παρατηρούμε την αποσάθρωση, τα τμήματα που ξεκολλούν από το σύνολο στην τύχη και καταρρίπτονται με κρότο στο σκληρό τσιμέντο της πραγματικότητας. Πολλές οι αδράνειες στην Ελλάδα, μικρή η ευελιξία, πολύ άκαμπτο το σύστημα, και για το λόγο αυτό πολύ εύθραυστο.

Τελείωσαν τα λεφτά, τελείωσε και η "πολιτική" στην Ελλάδα. Ευτυχώς θα πω εγώ, καιρός ήταν.

Καιρός ήταν να διαλυθεί αυτό το μαύρο και ανήθικο καθεστώς μαφιόζικης διακυβέρνησης και να χυθεί άπλετο φως, έστω και επιλεκτικά, έστω και κατά σύμπτωση, στις σκοτεινές βιβλιοθήκες που κρύβονται τα βρωμερά μυστικά της μεταπολίτευσης.

Καιρός είναι με λίγα λόγια, να αποχαιρετήσουμε τον τρόπο που ζούσαμε, επικοινωνούσαμε και ονειρευόμασταν. Όμως καιρός είναι να σκεφτούμε και τι θέλουμε για το μέλλον. Εμείς οι ίδιοι, προσωπικά. Όχι όσοι ενεργούν "στο όνομα του λαού", δηλαδή εξ ονόματος μας.

Ας είμαστε σε εγρήγορση. Πολλά θα δούμε και ακόμα περισσότερα θα μάθουμε. Οι εξελίξεις θα είναι καταιγιστικές.

* Λίστα Λαγκάρντ και Βαξεβάνης, βία σε βάρος των διαδηλωτών και δηλώσεις Δένδια μετά τη δημοσίευση στην Guardian, αποπομπή δημοσιογράφων--Μανδραβέλη και σήμερα των συντελεστών πρωινής εκπομπής της ΈΡΤ,  αλληλοσυγκρουόμενες δηλώσεις μεταξύ των ιεραρχών της εκκλησίας, αλλολοσυγκρουόμενες δηλώσεις μεταξύ των μελών του κυβερνητικού συνασπισμού, επιθέσεις χάκερ στο Υπουργείο Οικονομικών την 28η Οκτωβρίου....και πολλά άλλα.....

Έρχεται η ώρα του Αλέξη

Κατά πως φαίνεται η αντίστροφη μέτρηση για την κυβέρνηση συνασπισμού έχει ήδη ξεκινήσει.

Πολλά τα σενάρια που κυκλοφορούν για την επόμενη μέρα, προσωπικά το επικρατέστερο θεωρώ πως είναι ότι τα μέτρα μεν να περάσουν, αλλά να συνιστούν τελικά πύρρειο νίκη της συμπαράταξης.

Με λίγα λόγια, οι ψήφοι να κινηθούν γύρω από την οριακή πλειοψηφία που θα καθορίσει η παρουσία -πάνω κάτω- 150 βουλευτών, της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Άντε και κάτι ψιλά από ΔΗΜ.ΑΡ, ενδεχομένως.

Αυτό σημαίνει πως τα πήλινα πόδια της εξουσίας -όπως πολύ ωραία μου είπε ένας φίλος χτές- έχουν ήδη διαρραγεί και υποχωρούν κάτω από το βάρος των μεταρρυθμίσεων.

Για κακή μας τύχη, ο επόμενος στη σειρά της εξουσίας είναι ο Τσίπρας.

Δεν πρόκειται φυσικά να σχολιάσω αν μου αρέσει ή όχι, είναι προφανές ότι ασχέτως προσωπικών γούστων η πραγματικότητα έτσι υπαγορεύει. Πως αυτός θα ηγηθεί του αριστερού μπλόκ εξουσίας, έτσι όπως θα προκύψει από τις επόμενες εκλογές. Με δεκανίκια τη ΔΗΜ. ΑΡ, το "παλιό" ΠΑΣΟΚ των λαϊκιστών, ολίγο από ΚΚΕ και ψήφο εμπιστοσύνης από διάφορους "αγανακτισμένους" που πανικοβάλλονται στη θέα των ποσοστών που γράφει η Χρυσή Αυγή.

Τι συνεπάγεται η εκλογή Τσίπρα? Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο απ' όσα κάνει αυτή τη στιγμή ο Σαμαράς. Το επικοινωνιακό διαφέρει, γιατί πρακτικά με την Τροϊκα και το Βερολίνο στο σβέρκο μας, λίγα έως ελάχιστα είναι τα όσα μπορεί ένας πολιτικός να "παρουσιάσει" ως εναλλακτικές. Δεν υπάρχουν εναλλακτικές και αυτό είναι πασιφανές. Τα πάντα γίνονται ξεκάθαρα για το παιχνίδι της πολιτικής και όχι της ουσίας. Για το λόγο αυτό, φρονώ ότι και ο κύκλος εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ με αντιπολίτευση μια τριών αποχρώσεων δεξιά (την ανανεωτική της ΝΔ, την παραδοσιακή του Καμμένου και την ακτιβιστική ακροδεξιά της Χρυσής Αυγής) θα είναι βραχύβιος.

Πρώτον για λόγους ουσίας. Δεν υπάρχουν θέσεις και προτάσεις που να βασίζονται σε κάποια πραγματικότητα ή στον ρεαλισμό. Φύκια για μεταξωτές κορδέλες τάζουν στον κόσμο τους και το γνωρίζουν όλοι. Το περιβάλλον εντός του οποίου κινούμαστε τόσο τοπικά, όσο και ευρωπαϊκά, είναι ολότελα "απαγορευτικό" για κάθε παρέκλιση από τα μνημόνια.

Δεύτερον για λόγους εσωτερικής διάρθρωσης. Το σύντομο χρονικό διάστημα εντός του οποίου ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί από άθροισμα συνιστωσών, να γίνει ενιαία φωνή με στόχο την εξουσίας, είναι μικρός και αναπόφευκτα οι εσωτερικές φωνές μέσα στο συνασπισμό, είναι έντονες. Η πρώτη διάσπαση θα γίνει με το που ο Τσίπρας θα εξαγγείλει τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων με την Τροϊκα.

Τρίτον για λόγους πρακτικούς και καθημερινούς. Η ελληνική κοινωνία είναι συντηρητική και αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε άμυνα. Έχουν χαθεί κεκτημένα και προνόμια, σχέσεις και εξαρτήσεις, ενώ το χρήμα από την κορυφή προς τη βάση, έχει παύσει να ρέει. Οι απολύσεις στο δημόσιο είναι δρομολογημένες και προαπαιτούμενες, οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις είναι πλέον ο μόνος τρόπος να αλλάξει το κλίμα μέσω κάποιας ανάπτυξης. Υπάρχει τεράστια πίεση για έξοδο από την κρίση με κάθε τρόπο. Ο δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ (κρατισμός, λαικισμός και παροχολογία, συνδικάτα και μαζικές εκδηλώσεις-συλλογικές συμβάσεις-διαπραγματεύσεις κλπ) είναι ανέφικτος, στα μάτια του μέσου Έλληνα που παραδοσιακά στήριζε το δικομματισμό και τώρα πια βλέπει πως όσο και να διαμαρτύρεται τίποτα δεν αλλάζει.

Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι έστω και αν πρέπει να πιούμε το πικρό ποτήρι της ανώμαλης μετάβασης στην ομαλότητα, αυτή είναι προφανές ότι θα έρθει είτε εύκολα είτε δύσκολα. Δυστυχώς θα πρέπει να αντέξουμε τόσο τις αντιπαραθέσεις ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσής Αυγής, στο πεζοδρόμιο, όσο και την ρευστότητα εντός του κοινοβουλίου. Και όλα αυτά σε σχέση με το μαστίγιο και το καρότο που κρατά η Ευρώπη, και θα εκταμιεύει τις δόσεις με το σταγονόμετρο προεξοφλώντας και ελέγχοντας την εφαρμογή ή όχι των συμφωνηθέντων.

Δυστυχώς θα περάσουμε ένα μαύρο και δύσκολο χρονικό διάστημα, μια περίοδο ανασφάλειας και ρίσκου, επικίνδυνων κοινωνικών εκδηλώσεων και έξαρσης της βίας, έως ότου αποδειχτούν τόσο ο Τσίπρας όσο και ο Μιχαλολιάκος, "αναλώσιμα και πρόσκαιρα" πολιτικά προϊόντα, και πάρουν την άγουσα για τα κατάστιχα της ιστορίας.

Όμως πρέπει να γίνει σαφές σε όλους μας, ότι η αλλαγή της Ελλάδας, είναι μονόδρομος. Τα ψέματα έχουν τελειώσει οριστικά και το αναπόφευκτο των μεταρρυθμίσεων μέλλεται διότι πλέον η κοινωνία έχει εξαντλήσει το λίπος που μπορεί να κάψει στην πλάτη των συνήθων υποζυγίων του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα.

Είμαι αισιόδοξος ότι αυτή η βίαιη προσαρμογή, θα γίνει τελικά πράξη, έστω και μέσα από μια περιπέτεια που θα μας δοκιμάσει σε κάθε επίπεδο.

Στο χέρι μας είναι να πιστέψουμε, ότι μετά και τον τελευταίο αυτό σκόπελο η θάλασσα θα γαληνέψει...

Όσο τα σπάνε, το κατεστημένο θα βγαίνει κερδισμένο

Ήρθε λοιπόν η Μέρκελ, μας έδωσε ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, και απήλθε διαβεβαιώνοντας τους πάντες ότι θα σταθεί στο πλευρό μας.

Εμένα αυτό με ικανοποιεί στο βαθμό που με αφορά. Πόσο με αφορά? Πόσο άλλαξε τη ζωή μου προς το καλύτερο? Καθόλου. Άρα δε με αφορά το τι συνέβη, στην πραγματικότητα. Όσο και αν μου έδωσε μια προσωρινή χαρά, το γεγονός ότι -στα λόγια τουλάχιστον- η αξιοπιστία της κυβέρνησης συνεργασίας (το τονίζω αυτό) φαίνεται να είναι ικανοποιητική στην Ευρώπη. "Έξω πάμε καλά" λοιπόν. Και βέβαια δεν έχουμε να φοβόμαστε την Ευρώπη. Αλλά τον ίδιο μας τον εαυτό.

Μέσα? Τι γίνεται? Μια από τα ίδια.

Δυστυχώς αυτοί που εκπροσωπούν τις δυνάμεις της Αριστεράς στη χώρα, είναι φαιδροί, ανίκανοι και γελοίοι. Επίσης είναι εκτός πραγματικότητας, κρυμένοι στο μεσοδιάστημα, κάπου μεταξύ 1950 (εμφυλίου πολέμου) και λίγο πριν το 1990 (πριν την κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ).

Δεν έχουν προτάσεις σοβαρές. Δεν έχουν ιδέες καινούργιες. Δεν έχουν ηγεσία και ενότητα. Είναι απλά "στην απέναντι μεριά", επειδή το σύστημα χρειάζεται μια "απέναντι μεριά" για να παριστάνουμε πως "γίνεται διάλογος". Κουραφέξαλα, τίποτα δεν έγινε ποτέ και τίποτα δε γίνεται και τώρα.

Με το που άρχισε η κρίση και ξεκίνησαν να πέφτουν οι απανωτές σφαλιάρες από την Τροϊκα, όλοι πάγωσαν αμήχανοι. Στην αρχή δεν ήξεραν τι να πρωτοκάνουν, στη συνέχεια προσπάθησαν να κρυφτούν και πιο μετά ξεκίνησαν την κόντρα απέναντι στις μεταρρυθμίσεις που τα προγράμματα προσαρμογής προέβλεπαν. Οι μεν "συστημικοί", εντός των κυβερνήσεων, με την άρνηση τους να μεταρρυθμίσουν. Οι δε "εξωθεσμικοί" με τη γνωστή μέθοδο των καταλήψεων, των απεργιών, των διαμαρτυριών χωρίς αντίκρυσμα με θύματα την πόλη και τους εργαζόμενους στο κέντρο.

Και οι δύο μεριές, είναι οι δύο πλευρές του ίδιου διεφθαρμένου και παρηκμασμένου συστήματος διακυβέρνησης και ελέγχου της χώρας μας. Και έχουν προ πολλού ξεπεραστεί τόσο από τις εξελίξεις, αλλά και την πραγματικότητα που πλήττει κυρίως τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους του ιδιωτικού τομέα. Οι δημόσιοι τουλάχιστον δεν....καταργούνται, παραμένοντας υπό την ομπρέλα του προστατευτισμού των εντολοδόχων τους. Και η ζωή συνεχίζεται.

Χτες, με αφορμή τις διαμαρτυρίες απέναντι στη Μέρκελ και τα όσα γελοία διαδραματίστηκαν, τόσο με τους ντυμένους Ναζί, όσο και με τον γυμνό τουρίστα που έτρεχε στο Σύνταγμα, νόμισα πως βρίσκομαι στην κερκίδα ενός γηπέδου, στο οποίο αγωνίζεται η Εθνική Ελλάδος.

Με τη διαφορά ότι στο γήπεδο, δεν υπήρχε ούτε ο αντίπαλος στο τερέν, αλλά ούτε και στις απέναντι κερκίδες. Είμαστε μόνοι μας, και κάνουμε μπάχαλα και ψευτομαγκιές, για να εκτονώσουμε την ανάγκη μας για "δράση". Διότι χωρίς "δράση" (οποιασδήποτε μορφής) δεν έχει νόημα η ύπαρξη μας.

Δεν έχει νόημα η ΓΣΕΕ ως συνδικαλιστικός φορέας. Ούτε η ΑΔΕΔΥ. Ούτε ο Τσίπρας και οι Τσίπρες της -δήθεν- αντιπολίτευσης. Διότι αν δεν κάνουν "αγώνα" τι νόημα έχει να βγαίνουν στα κανάλια και να ξεστομίζουν "επαναστατικές κορώνες"? Άρα οι διαδηλώσεις είναι απλά αυτοσκοπός.

Η κοινωνία που πραγματικά πλήττεται δεν έχει χρόνο για τέτοιες ομορφιές. Χρειάζεται λύσεις, χρειάζεται προτάσεις, χρειάζεται ανθρώπους με υπευθυνότητα και γνώση (υπάρχουν πάρα πολλοί τέτοιοι στην Ελλάδα, αλλά τα ΜΜΕ επιλέγουν να τους κρατάνε εκτός πεδίου) να διαχειριστούν την πολυπλόκαμη κρίση. Χρειάζονται πραγματικές και ουσιαστικές δράσεις, εκεί που πραγματικά παίζεται το παιχνίδι.

Το κρυφτούλι και τα μισά λόγια το βαρεθήκαμε, δεν οδηγούν πουθενά. Τις στείρες αντιδράσεις που εκτός από φωνές και γραφικότητες, δεν προσφέρουν τίποτα, τις μπουχτίσαμε. Είναι καιρός να πάμε παρακάτω.

Έτσι ώστε να βρεθούν διαχρονικές και εγγυημένες λύσεις για τα δύο μεγάλα προβλήματα της Ελλάδας, δηλαδή το εξής ένα: Την εξισορρόπηση του εμπορικού μας ισοζυγίου, δηλαδή την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της χώρας μας, με ταυτόχρονο τον εξορθολογισμό των δημοσίων δαπανών, που θα μας επιτρέψουν να ξαναβγούμε στις αγορές.

Απλά είναι τα πράγματα.

Όμως θα πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι όσο αρκούμαστε στο να τα σπάμε, απλώνουμε βούτυρο στο ψωμί όσων "κάνουν τη δουλίτσα τους" στο παρασκήνιο, κρατώντας τα πόστα, αρνούμενοι τις μεταρρυθμίσεις που είναι προς όφελος όλων και όχι λίγων.

Χρέος της Αριστεράς είναι να στηρίξει τις μεταρρυθμίσεις και την κοινωνική δικαιοσύνη που θα προκύψει από την ενεργοποίηση της πραγματικής οικονομίας και τον περιορισμό του κρατικού παρεμβατισμού στα κοινωνικά αγαθά. Έτσι ώστε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας για τους ανθρώπους

Χρέος της Αριστεράς είναι να βοηθήσει τον πόλεμο ενάντια στην φοροδιαφυγή και τη διαφθορά, που επί της ουσίας είναι ο λόγος ύπαρξης του παρακράτους και της μαφίας των καρτέλ, των συντεχνιών και των ακραίων πολιτικών φαινομένων.

Χρέος της Αριστεράς είναι να περιφρουρήσει τις ατομικές και τις προσωπικές ελευθερίες του πολίτη, απέναντι στην αληθινή χούντα, που βρίσκεται μέσα στο σύστημα που εδώ και 30 χρόνια "μοιράζει" τον κρατικό πλούτο στα "δικά του παιδιά". Έτσι ώστε ο κρατικός πλούτος να αναδιανεμηθεί σε περισσότερους Έλληνες, ανεξαρτήτως πολιτικής προέλευσης ή "γνωριμιών"

Επιτέλους, ας αναλάβει τις πολιτικές ευθύνες που της αναλογούν, και ας βροντοφωνάξει την αλήθεια, στο γήπεδο που πραγματικά "γίνεται παιχνίδι".......

Δεν υπάρχει πολιτική βούληση για τη φοροδιαφυγή

Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν ζούμε στην ίδια χώρα.

Ο κύριος Μανιτάκης, εκπρόσωπος της ΔΗΜ.ΑΡ δηλαδή του 4,5% του Ελληνικού λαού, έχει χαράξει κόκκινες γραμμές στο ζήτημα των απολύσεων από το δημόσιο τομέα. Και ανθίσταται σθεναρά σε κάθε συζήτηση περί του θέματος. Συνεχίζοντας έτσι, την ένδοξη παράδοση άλλων πολιτικών, ζώντων και μη, ενεργών και ανενεργών, που έχτισαν την Ελλάδα μας, πάνω σε δύο πυλώνες.

• Τον "επίσημο" πυλώνα των διορισμών μέσω του δημοσίου, με διάφορα έωλα και φαιδρά κριτήρια (που σε μεγάλο βαθμό ευθύνονται για την κατακρίμνηση της ηθικής αξιοπιστίας του κράτους). 
• Και τον ανεπίσημο πυλώνα της μαύρης οικονομίας, και των περί του κράτους παροικούντων "επιχειρηματιών παροχής υπηρεσιών" (που σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται για την απώλεια κάθε ίχνους ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας).

Με λίγα λόγια, η Ελλάδα, το πολιτικό και οικονομικό μας σύστημα, έχει βάσεις αυτούς τους δύο πυλώνες και όσους τους εκπροσωπούν. Σε διοίκηση, κοινωνία και έθνος συνολικά.

Με λίγα λόγια, αυτοί οι δύο κεντρικοί άξονες λειτουργίας του κράτους μας, είναι οι υπαίτιοι που η Ελλαδα σήμερα βιώνει μια πρωτοφανή κρίση, σε κάθε επίπεδο.

Αναρωτιούνται λοιπόν οι δημοσιογράφοι "γιατί δεν ευρίσκεται το πολιτικό σθένος για να πατάξουμε τη φοροδιαφυγή". Και επίσης ρωτούν, γιατί δε γίνονται μεταρρυθμίσεις, γιατί δεν απολύεται κανένας στο δημόσιο, ενώ στον ιδιωτικό τομέα η ανεργία καλπάζει στο 30%

Και απαντώ: Αν σε ένα τραπέζι έχουν μείνει 2 μονάχα πόδια, από τα 4, θα τα κόβατε, με κίνδυνο να πέσει το τραπέζι, και όσα βρίσκονται πάνω του?

Μα είναι προφανής, πρόδηλη η απάντηση, στο ερώτημα της φοροδιαφυγής ειδικά!

Η Ελληνική οικονομία είναι τουλάχιστον στο 50% της "μαύρη"!! Η φοροδιαφυγή, η φοροαποφυγή, η συνδιαλλαγή με διεφθαρμένες Εφορίες, τα λεφτά στην Ελβετία και όλα όσα γνωρίζουμε, είναι ο δεύτερος πυλώνας ανάπτυξης και επέκτασης της οικονομίας μας!!

Και η αδικία του να φορολογούνται μονάχα όσοι είναι νομοταγείς ή απλώς δεν μπορούν να "κρύψουν" τα εισοδήματα τους, λόγω μισθωτής εξάρτησης, είναι τεράστια. Είναι απαράδεκτη σε κάθε επίπεδο.

Στο σημείο που βρισκόμαστε όμως, το τελευταίο κάστρο που θα πέσει είναι να επιτευχθεί περιορισμός της φοροδιαφυγής. Ακόμα και ο διορισμός στο δημόσιο θα γίνει θηλιά, λόγω των συνεχών μειώσεων στους μισθούς και τις συντάξεις. Ακόμα και διαθεσιμότητες και περιορισμένες απολύσεις θα δούμε. Θυμηθείτε το

Η φοροδιαφυγή όμως είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να καταπολεμηθεί. Για λόγους προτεραιοτήτων και οργάνωσης του συστήματος, αλλά και γιατί ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ και δε μπορούν να δημιουργήσουν εκ βάθρων μια οικονομία που θα στηρίζεται σε υγιείς βάσεις εντός ενός σωστού θεσμικού πλαισίου.

Είναι δυνατόν, εσύ σαν διοίκηση, να κρατάς τα κλειδιά της εξουσίας μέσω του μοιράσματος των επιδοτήσεων (έναντι αμοιβής ψήφων, αλλά και μίζας---σήμερα για να εισπράξει ιδιώτης οφειλές από το κράτος πρέπει να έχει μέσον) και εις το όνομα μιας θολής "μεταρρύθμισης", πόσο μάλλον όταν αυτή "επιβάλλεται" απο τις.....Τροϊκες, να την απεμπολήσεις? Να παραδεχτείς δηλαδή ότι είσαι...θνητός και ελέγχεσαι από νόμους και ανθρώπους...και πως δεν είσαι ο "γαμάω και δέρνω" της κάθε 4ετίας????

Δυστυχώς, στην Ελλάδα, έτσι έχουμε μάθει. Και δεν θα αλλάξουμε σύντομα, όσο μπορούμε να το αποφύγουμε. Σίγουρα σε μακροπρόθεσμη προοπτική, κάποια πράγματα θα γίνουν. Κυρίως γιατί τα μνημόνια δε βγαίνουν και ο λαός που εξαθλιώνεται συνεχώς πιέζει για νέες λύσεις, για νέες προτάσεις και ανακούφιση από τα βάρη.

Δεν είναι ανάγκη να γίνει πόλεμος, ώστε να ξεσκεπαστούν ορισμένες αλήθειες καθώς επίσης και οι πολιτικοί τους προστάτες. Όμως δεν είναι θέμα προσώπων, αλλά θέμα του τρόπου λειτουργίας της δημοκρατίας στην Ελλάδα, ΠΟΥ ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.

Ας ξεκινήσουμε από την αναθεώρηση του Συντάγματος, υιοθετώντας τα πρότυπα που πρέπει, και μετά ένα ένα τα πράγματα θα ξεκινήσουν να μπαίνουν σε μια άλλη θέση....

Ήρθε η ώρα να φεύγεις...

Η αποκάλυψη του θέματος με τη λίστα Λαγκάρντ, έρχεται να προστεθεί στις αμαρτίες του "πολύ" Βενιζέλου.

Ενός προσώπου με τεράστιες διπλωματικές και διαπραγματευτικές ικανότητες, με ταλέντο στην επικοινωνία, πλήν όμως εξαιρετικά μοιραίου στις διάφορες φάσεις εξέλιξης του ΠΑΣΟΚ. Πόσο μάλλον σήμερα, που ο ίδιος ανέλαβε το έργο του "εξσυγχρονισμού" επαναλανσάροντας τον....ήλιο τον πράσινο, αλλά σε μια άλλη, μεταμοντέρνα και ρετρό ταυτόχρονα βερσιόν. Με λίγα λόγια "παλιοί και νέοι χωράτε στη μασχάλη μου".

Γιατί χρησιμοποίησα τη λέξη "μοιραίος"? Διότι ο Βενιζέλος συνέδεσε την πολιτική του άνοδο, με καταστάσεις και περιόδους κατά τις οποίες το ΠΑΣΟΚ έγινε συνολικά χειρότερο. Στιγμές κατά τις οποίες επικράτησαν τάσεις λαϊκίστικες και γραφειοκρατικές. Φάσεις κατά τις οποίες ο σκληρός πυρήνας της λούμπεν κομματοκρατίας μπήκε σε πρώτο πλάνο και τελικά τα στελέχη που διαδέχτηκαν τους ιστορικούς πρωταγωνιστές του χώρου, αποδείχτηκαν τραγικά "ολίγοι" στα καθήκοντα τους.

Ο Βενιζέλος βαδίζει πιστά στα βήματα του Αντρέα, ως προς την τακτική. Δημιουργεί θεματικές συζητήσεις, ανακατεύει την τράπουλα με τα διαθέσιμα στελέχη του με γνώμονα την χειραγωγισιμότητα τους, φέρεται ως απόλυτος ηγεμόνας--άλλωστε φρόντισε να πάρει τα ηνία της ηγεσίας "αδειάζοντας" με τρόπο εκωφαντικό τον ελλιπή πολιτικά Γιώργο Παπανδρέου. Ενεργεί με βάση το στενό προσωπικό του συμφέρον, έχοντας διάπλατα ανοιχτά κανάλια επικοινωνίας με θεσμικούς και εξωθεσμικούς παράγοντες. Σε κάθε χώρο. Σε κάθε τόπο.

Και πάνω απ' όλα, τα κάνει όλα αυτά χωρίς να έχει το ανάστημα του αληθινού ηγέτη. Χωρίς να μπορεί να πείσει, ότι η μέχρι στιγμής σταδιοδρομία του, τον έχει κάνει κατάλληλο πρόσωπο για να πρωθυπουργεύσει. Αντιθέτως. Δεν είναι λίγες οι σκιές που πέφτουν πάνω στη φήμη του, και δυστυχώς γι΄ αυτόν, είναι βαριές κι ασήκωτες. Διότι ούτε λίγο, ούτε πολύ, οι σκιές αυτές έχουν αθροιστικά συσσωρευτεί στη γενικότερη σκοτεινιά που έχει μαραζώσει τον τόπο. Σε επίπεδο αξιοπιστίας, αλλά και αποτελεσματικότητας.

Φωτογραφικά νομοθετικά διατάγματα, αμφιλεγόμενα νομοσχέδια, κομματικές μικρο-σκοπιμότητες, ανόσιες συμμαχίες, πελατειακές σχέσεις, έλλειμμα αυτοκριτικής διάθεσης, υπερβολική αυτοπροβολή κι ένα σωρό άλλα τόσα  του καταλογίζονται. Τόσο από δημοσιεύματα, όσο και από "παλιούς" συντρόφους του. Είναι όλα αλήθεια? Είναι πόλεμος λάσπης? Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματα του.

Προσωπικά εμένα ο Βενιζέλος δε με εμπνέει. Ούτε ως πολιτικός, ούτε ως αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Δε μου κάνει ούτε ως εικόνα, ούτε ως πράξεις. Δε τον θεωρώ ηγέτη, όμως τον θεωρώ μαέστρο στη στρατηγική. Πράγμα πολύ επικίνδυνο για έναν τόσο φιλόδοξο άνθρωπο που λατρεύει την εξουσία. Ο Βενιζέλος είναι κομμάτι ενός συστήματος που υπολογίζει πάρα πολύ το πολιτικό κόστος. Δυσανάλογα σε σχέση με τις πραγματικές συνέπειες που αυτό θα πρέπει να έχει σε μια δημοκρατία.

Ο Βενιζέλος καλλιέργησε και συντηρεί τις σχέσεις με το κατεστημένο της αδράνειας, και την παρελθούσα εποχή των παχιών αγελάδων. Ο Βενιζέλος δεν είναι μεταρρυθμιστής πολιτικός. Είναι πολιτικός της άρχουσας τάξης, της μέσης οδού, της "χρυσής μετριότητας", στέλεχος που εκμεταλλεύθηκε τις ευκαιρίες που του δόθηκαν ανεβαίνοντας πολύ ψηλά στην κλίμακα της ιεραρχίας. Δίχως να έχει τη λάμψη του πρωταγωνιστή.

Τι σχέση έχει αυτός ο άνθρωπος με το ΠΑΣΟΚ? Απολύτως καμμία. Απλά εκεί γράφτηκε όταν ήταν νέος, μέσα από εκεί -από τη νεολαία- ανελίχθηκε, μέσα από εκεί βιοπορίζεται σε ανώτερες θέσεις του δημόσιου βίου. Δεν είναι ΠΑΣΟΚ, είναι Βενιζέλος. Δεν είναι σοσιαλιστής, είναι "μια απ' όλα", της κοπτοραπτικής. Δεν είναι υπέρ του κοινού συμφέροντος, είναι υπέρ του στενού. Δεν είναι λαοφιλής, είναι αγαπητός σε όσους στηρίζουν την επιρροή του.

Είναι μια λύση ανάγκης, ενός χώρου που στερείται στελεχών με ηθικό εκτόπισμα αντίστοιχο των δύσκολων περιστάσεων, στις οποίες η χώρα έχει βυθιστεί.

Το ΠΑΣΟΚ πάτωσε στις εκλογές, και θα πατώσει κι άλλο. Η τακτική του Βενιζέλου και του Κουβέλη, να πηγαίνουν κόντρα σε όσα πρέπει να γίνουν, επικαλούμενοι το "λαό που στενάζει κάτω από τη μπότα της Τροϊκας" είναι δίκοπο μαχαίρι. Στις επόμενες εκλογές δεν θα υπάρχουν στο χάρτη. Θα μπορούσα να πω και "ευτυχώς", αν δεν ήταν απέναντι ο ανόητος Τσίπρας με τον ακόμα ηλιθιότερο κομματικό του περίγυρο που στερείται και εμπειρίας.

Μαζί με το τέλος του κύκλου του κόμματος, θα κλείσει και ο κύκλος του Βαγγέλη, θέλω να πιστεύω

Μήπως ήρθε η ώρα να φεύγεις από μόνος σου, λοιπόν?

Σταθμός Βικτώρια

Σταθμός Βικτώρια 

(3ο βραβείο στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Λογοτεχνίας και Ποίησης ΟΤΟΕ για το 2012)

Ήταν μια Κυριακή που δε θύμιζε τις άλλες. Ήταν η τελευταία Κυριακή.

Σηκωθήκαμε με το στρες να έχει δέσει κόμπο τις γλώσσες μας και τις λέξεις να βγαίνουν αργά και βασανιστικά, στην προσπάθεια τους να σχηματίσουν λογικές προτάσεις.
Ντυθήκαμε βιαστικά, χωρίς να μαζέψουμε τα πράγματα μας, φάγαμε πρωϊνό, το ίδιο και απαράλλαχτο μενού που εκτόξευε τη χοληστερίνη στα ουράνια, και ανοίξαμε την πόρτα της εξόδου
Ο καιρός ήταν τυπικός της πρωτεύουσας. Τόνοι υγρασίας, ψιλόβροχο και ένα αεράκι που μόλις σήκωνε τα πανιά από τους θυρεούς και τις σημαίες που στόλιζαν τα ψηλά-κάποτε περήφανα- κτίρια. Τα μάγουλα κοκκίνισαν στα πρώτα βήματα μακριά από το ξενοδοχείο, και το νοτισμένο πρωϊνό (δεν ήταν ακόμα 10) έφτιαξε ένα φιλμ δροσιάς στο μέτωπο, τη μύτη και το πηγούνι μου. Ήμουν από μέρες αξύριστος, για να μην κρυώνω, όμως εκείνη τη στιγμή το κρύο χέρι του χειμώνα πέρασε από κάθε σπιθαμή της επιδερμίδας μου, ανατριχιάζοντας τις αισθήσεις μου.
Ένας κατακόκκινος τηλεφωνικός θάλαμος, διέκοψε τις σκέψεις μου. Στάθηκα να με βγάλει φωτογραφία η Κλαίρη, να πάρω πίσω μια ανάμνηση. Άνοιξα την πόρτα του θαλάμου, για να φτιάξω ένα ομορφότερο κάδρο και η οσμή από το κάτουρο, έφτασε στα ρουθούνια μου. Αναγούλιασα

Τότε που περπατούσα στην καινούργια μου γειτονιά, όλα ήταν καινούργια στα μάτια μου. Φρέσκα και ζωντανά. Όλα μου φαίνονταν νησίδες εμπειρίας, ανακάλυψης και δράσης. Ο κόσμος που περπατούσε στα στενά πεζοδρόμια, προσέχοντας να μην τρακάρει με τους ώμους τους αντίθετα διερχόμενους, τα χαμηλωμένα-θαρρείς φοβισμένα-βλέμματα κάθε φυλής που διάβαινε το κατώφλι της Αχαρνών, τα μικρά μαγαζιά που ξεπηδούσαν σε κάθε επόμενη γωνιά. Όλα ήταν κομμάτια του πάζλ που έφτιαχνα με τη σκέψη μου, ατενίζοντας την πρώτη μου φορά χωρίς καμία δέσμευση απέναντι στο παρελθόν. Ένα μικρό διαμέρισμα στον τέταρτο όροφο ήταν οι επάλξεις του κάστρου μου, κι εγώ ένας ιππότης με λαμπερή πανοπλία, που παραμέριζε γέρνοντας ελαφρά μπροστά, με σεβασμό, στους γείτονες και τους συγκάτοικους της παράξενης χώρας. Ήταν η σειρά μου να μοιραστώ τις ελπίδες μου για μια καινούργια αρχή. Ήταν η σειρά μου να πιστέψω πως εκείνη τη στιγμή, θα ζούσα ανεξάρτητος, την περιπέτεια μου.
Χωρίς να προσέξω σκόνταψα σε μια μαλακή μάζα, χαμηλά στα πόδια μου. Τρομαγμένος γύρισα να δω τι ήταν, τόσο κοντά στην είσοδο της πολυκατοικίας. Ένα σώμα. Ο Πολωνός που έμενε στον τρίτο, σωριασμένος από το μεθύσι, αναίσθητος, με το χαμόγελο της ευτυχίας στα χείλη. Κοίταξα το παντελόνι του και ήταν μούσκεμα. Η οσμή από το κάτουρο έφτασε στα ρουθούνια μου. Αναγούλιασα, σάστισα, και μ' ένα σάλτο πέρασα πάνω από τον άνθρωπο κι άνοιξα την πόρτα για να κρυφτώ στο σπίτι μου.

Στο βάθος του δρόμου άρχισε να σχηματίζεται η μορφή του Αβαείου. Σταθήκαμε δίπλα στα κάγκελα και κοιτάξαμε τον κόσμο που συνέρρεε για να προσκυνήσει. Κάποιοι ήθελαν να μπουν για να χαζέψουν, χωρίς να πληρώσουν εισιτήριο. Έστησα αυτί, ήταν Έλληνες. Άτιμη ράτσα σκέφτηκα, παντού είμαστε ίδιοι. Γύρισα στο καρότσι και είδα το μικρό να μου χαμογελάει. Μου ήρθε να κλάψω. Δεν ήξερα τι να του πω. Πως να γυρίσουμε πίσω? Εμείς δεν θέλουμε, αλλά πρέπει. Ο μικρός χαμογελούσε ευτυχισμένος, μακάριος, ανέμελος. Το μικρό του προσωπάκι έλαμπε σαν του Χριστού μέσα στη Φάτνη. Κοίταξα την Κλαίρη. Το βλέμμα της ήταν χαμένο κάπου, στην πάχνη που πετούσε πάνω απ το νερά του Τάμεση. Απλανές. Της έπιασα το χέρι. Πιαστήκαμε κι αγκαλιαστήκαμε, λες και αποχαιρετούσαμε ο ένας τον άλλον. Σα να περνούσαμε τις τελευταίες μας στιγμές μαζί, κάπου που ήμασταν οι εαυτοί μας. Ελεύθεροι κι ωραίοι. "Όλα θα πάνε καλά" της είπα, προσπαθώντας να φανώ πειστικός. Και με το άλλο χέρι, έσπρωξα ελαφρά το καρότσι, να περάσουμε στην απέναντι μεριά. Ήταν μια υπέροχη μέρα, αλλά και τόσο θλιβερή. Σα να κοιτάζεις το φως, μέσα από τα κάγκελα της φυλακής, να κάνεις όνειρα, να αφήνεσαι, κι εκείνη τη στιγμή το χέρι της πραγματικότητας να σε τραβάει πίσω. Εσένα και τη ζωή σου. Την κορδέλα που αμόλησες χωρίς σκέψη, σε έναν άλλο γαλανότερο ουρανό.

Μάζεψα ότι είχα ξεχάσει να πακετάρω νωρίτερα, και βγήκα στο μπαλκόνι του σπιτιού, να ποτίσω το τελευταίο λουλούδι που είχε απομείνει. Ήταν ένα αναρριχητικό φυτό, μια περικοκλάδα, που κόντρα σε καιρό, βροχές και ζέστες, ήταν κοντά μας σχεδόν τέσσερα χρόνια. Χωρίς να βγάζει άχνα. Είτε την πότιζα είτε όχι, εκείνη καταπράσινη ξεμύτιζε άλλοτε δεξιά, άλλοτε αριστερά και άλλοτε  σκαρφάλωνε στο πράσινο συρόμενο της κρεβατοκάμαρας. Που ήθελε να φτάσει? Άγνωστο.
Τα χαρτόκουτα με τα πράγματα μας ήταν στο στενό διάδρομο και περιμέναμε τους εργάτες της μεταφορικής. Το είχαμε πάρει απόφαση πως έπρεπε να φύγουμε. Κι ας είχαμε πιστέψει το δήμαρχο, τον υπουργό, την αστυνομία, πως κάτι θα γινόταν. Κι ας κουβεντιάζαμε με τον φαρμακοποιό και τον βενζινοπώλη ακριβώς απέναντι, την κατάσταση της γειτονιάς μας. Τίποτα απολύτως δεν είχε αλλάξει. Η διάρρηξη του σπιτιού μας ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της ανοχής. Και η εγκυμοσύνη της Κλαίρης ήταν η τελεία στο μακρύ κατάλογο των πρόσφατων γεγονότων. Η περιοχή βούλιαζε στην ανυπαρξία καθημερινά. Δε μπορούσες να κυκλοφορήσεις σαν έπεφτε ο ήλιος. Ολόκληρη επιχείρηση στήναμε για να αγοράσουμε ψωμί, μεταμφιεσμένοι σε Ρώσους, Βούλγαρους, Αλβανούς, κάνοντας πως μιλάμε ξένες γλώσσες για να μη δώσουμε στόχο. Μέχρι και το όνομα στο κουδούνι το είχα γράψει στα Κυριλλικά, από το φόβο μου. Το φόβο που είχε γίνει το κυρίαρχο συναίσθημα στη ζωή μας. Πως θα γεννηθεί αυτό το μωρό, με τόση πίκρα που στάζει μέρα με τη μέρα, στις σκέψεις και τις καρδιές μας, αναρωτιόμουν. Έπρεπε να φύγουμε λοιπόν. Ήταν η ώρα.
Εκείνη την είχε τσακίσει η απόφαση. Δεν ήθελε να γυρίσουμε πίσω. Αφού μόλις είχαμε ανακαινίσει. Γιατί τώρα? Δεν είχα απαντήσεις. Αλλιώς τα μετρήσαμε τότε, ήμασταν μόνοι. Ένα ζευγάρι που ζούσε τον έρωτα του. Δυο άνθρωποι που ονειρεύονταν πως θα έφτιαχναν τη ζωή τους καλύτερη, βηματίζοντας μπροστά. Ευτυχισμένοι

Η ώρα πέρασε, είχε σουρουπώσει. Η βόλτα μας απόκαμε, και σταθήκαμε σε μια πάμπ να φάμε. Απέναντι από το παράθυρο μου, ο Σταθμός Βικτώρια επιβλητικός, καθόταν στα θεμέλια της αυτοκρατορικής του καταγωγής. Η φασαρία και η μουσική ήταν χαρούμενες νότες, στο χαμηλόφωτο στέκι, που σε υπνώτιζε με τη νωχελική κίνηση των θαμώνων του. Ήταν του Αγίου Βαλεντίνου, και τα ζευγάρια κοιταζόντουσταν στα μάτια-το χα ξεχάσει. Εμείς πήραμε fish και chips, ο μικρός μπιζέλια πουρέ, φάγαμε, ήπιαμε και δυο μεγάλες μπύρες. Κάποιος γύρισε το κανάλι στην τηλεόραση και ο εκφωνητής με στόμφο ανήγγειλε πως σοβαρά επεισόδια διαδραματίζονταν στο κέντρο της Αθήνας. Κοίταξα τις μολότωφ να πέφτουν βροχή και τα δακρυγόνα να πνίγουν το πλήθος. Κάποιος με σκούντηξε για να περάσει, γύρισα να διαμαρτυρηθώ και είδα τα λουλούδια στα χέρια του. Μου πέρασε η τσαντίλα, γλυκάθηκα.

Αυτή ήταν η ζωή μας λοιπόν? Κοντράστ ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο? Χαρά και λύπη, ζευγάρι κι αυτά, να περνούν έξω από τα παράθυρα μας?

Εγώ σκεφτόμουν φωναχτά, εκείνη με άκουσε και ήρθε να με ανταμώσει. Το ραντεβού μας την ώρα του διαλλείματος, ανάμεσα στα μαθήματα που παρακολουθούσε. Μόλις που προλαβαίναμε να ιδωθούμε για λίγο, έξω από το φροντιστήριο στην Κλαυθμώνος. Της είχα πάρει μια σοκολάτα, να την γλυκάνω, ήταν του Βαλεντίνου και το κρύο έτσουζε. Εγώ παγοκολώνα από το μηχανάκι, εκείνη τυλιγμένη στο παλτό της χαμογελούσε σαν κοριτσάκι. Φιληθήκαμε, για δεύτερη φορά-έτσι νομίζω. Την αγαπούσα. Κι αυτή με αγαπούσε. Στριμωχτήκαμε δίπλα- δίπλα, σ ένα μαρμάρινο παγκάκι, κουρνιάζοντας ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Ο σταθμός Βικτώρια, λίγο παρακάτω, ο κόσμος έτρεχε να προλάβει το μετρό, χαμός γινόταν. Τι άσχημη πόλη θεέ μου της είπα, και μου έγνεψε ότι συμφωνούσε. Θέλεις να φύγουμε τότε, τη ρώτησα? Μου έγνεψε ξανά πως ναι. Σκούπισα τη σοκολάτα από τα χείλη της, την έσφιξα στον κόρφο μου, καβάλησα το παπί και χάθηκα μέσα σ' ένα σύννεφο καπνού και υγρασίας.

Έπρεπε να κάνουμε μια καινούργια αρχή