Ένας κύριος έφυγε

Χτες το μεσημέρι, ένας κύριος αποχώρησε από το Ελληνικό ποδόσφαιρο
Ο κύριος Γιάννης Βαρδινογιάννης ή Τζίγκερ.
 Ένας άνθρωπος που μπήκε στο χώρο με μια συγκεκριμένη φιλοσοφία, πάλεψε, ασχολήθηκε, αδιαφόρησε, παρασύρθηκε, έπραξε όπως ο ίδιος πίστεψε σωστότερο, και μετά από μια μακρά αντιπαλότητα με φίλους και εχθρούς, έπαψε να αποτελεί κομμάτι του χώρου
Δεν έχω σκοπό να δημιουργήσω την αγιογραφία του, δεν το χρειάζεται ούτε ο ίδιος, εγώ απλώς καταγράφω την αίσθηση μου από τα γεγονότα, τα οποία και έχω στενά παρακολουθήσει από την εποχή της πολυμετοχικότητας.
Νωρίτερα βλέπετε, δεν είχα λόγο να ασχολούμαι με τα διοικητικά. Η κατάσταση ήταν συγκεκριμένη και δεδομένη. Είτε σου άρεσε, είτε όχι. Την αποδεχόσουν ή την απέρριπτες. Ήξερες τουλάχιστον με τι είχες να κάνεις. Σπουδαίο πράγμα, σε μια εποχή ανασφάλειας. Θέμα που αργοπορημένα εκτιμήσαμε
Από χτες λοιπόν, διαβάζω τον τύπο. Αυτούς που παριστάνουν τους ουδέτερους και αυτούς που είναι σχολιαστές του Παναθηναϊκού, κατ επάγγελμα. Ούτε μια φράση δικαιοσύνης. Ούτε μια πρόταση ζυγισμένη με διάθεση αυτοκριτικής.
Κριτική, ειρωνείες, καταδίκες, αποφορά, χαρές και πανηγύρια, κουβέντες που δείχνουν μικροψυχία και μικροπρέπεια. Κλασσικό δείγμα της φάρας αυτών των σχολιογράφων, που όσο έτρωγαν λόγω της οικογένειας ήταν κάπως, και μετά την αποχώρηση της έγιναν κάπως αλλιώς. Όπου φυσάει ο άνεμος, όπου πουλάμε φύλλα. Μου το είπε μάλιστα και ένας από αυτούς εχτές. "Πρέπει να προσαρμόζεσαι στο μέσο που σε πληρώνει. Επαγγελματίας είσαι". Αυτά ακριβώς ήταν τα λόγια του. Ω θεοί!
Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης μπήκε στο ποδόσφαιρο με ένα πολύ συγκεκριμένο όραμα. Ένα όραμα που εμένα με καλύπτει σαν άτομο, γιατί αντιπροσωπεύει τις αρχές του αθλητισμού. Είναι ψυχαγωγικό, εκπαιδευτικό, και πάνω απ όλα ένα άθλημα αρχών και πειθαρχίας, στο οποίο η καλύτερη ομάδα κερδίζει μέσα στο γήπεδο, μετά από 90 λεπτά έντασης και πάθους. Το όραμα αυτό, και η οργάνωση που προκύπτει εκ της επιρροής του μέσα σε ένα διοικητικό μηχανισμό, ήρθε σε μια εποχή που τριγύρω επικρατούσαν τελείως διαφορετικά ήθη και έθιμα, συμμαχίες και πρακτικές, συμπεριφορές και προσδοκίες.
Ήδη από το 1997, όταν η οικογένεια Βαρδινογιάννη αποφάσισε για δικούς της επαγγελματικούς λόγους να αποχωρήσει από το παιχνίδι επιρροής στο χώρο, ο Σωκράτης Κόκκαλης, με τις πλάτες του ΠΑΣΟΚ κυρίως, ανέλαβε τα ηνία, δημιουργώντας ένα καινούργιο status quo, αλλάζοντας δηλαδή τις ισορροπίες δυνάμεων που πάντοτε σχετίζονται με την πολιτική εξουσία. Ο Παναθηναϊκός περνάει στην άκρη, και μέχρι να επανέλθει στο προσκήνιο φιλοδοξώντας να πρωταγωνιστήσει απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο, οι απώλειες ήδη έχουν αρχίσει να καταγράφονται σε επίπεδο τίτλων, αλλά κυρίως σε επίπεδο επικοινωνιακό.
Ο καπετάνιος αποφασίζει το 2000 να αποσυρθεί, κάνοντας μια προφητική συνέντευξη, στην οποία προϊδεάζει τους διαδόχους του, δηλαδή τον ανιψιό του το Γιάννη, ότι αυτός "όπως ήρθαν τα πράγματα, είτε έπρεπε να συμβιβαστεί είτε να αποχωρήσει". Και παρέδωσε τη σκυτάλη στον επόμενο
Ο διάδοχος του καπετάνιου, είχε όλα τα μέσα να κυριαρχήσει στο χώρο, μέσα που αποκάλυψε χτες στην συνέντευξη τύπου που παραχώρησε στους δημοσιογράφους. Μπορούσε να πληρώσει παράγοντες, προέδρους, διαιτητές, να φτιάξει παράγκες και δορυφόρους επιρροής, να εξαγοράσει συνειδήσεις σχολιογράφων και εφημερίδων, να βάζει τα κανάλια του να παίζουν τον ύμνο του Παναθηναϊκού κάθε βράδυ. Να βολέψει τους αρχηγούς της θύρας 13 σε δουλειές, να χαρτζιλικώνει τους συνδέσμους, να εντάξει τους παλαίμαχους στα διοικητικά της ΠΑΕ, να πιέσει το κράτος να του χαρίσει ένα γήπεδο ενόψει των Ολυμπιακών αγώνων, και πολλά άλλα
Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης δεν έκανε τίποτα απ όλα αυτά. Και στα μάτια μου είναι ένας έντιμος και σοβαρός άνθρωπος. Που στιγμή δε θυσίασε τα πιστεύω του, που είναι πιστεύω και αρχές του Παναθηναϊκού λαού, προκειμένου να κερδίσει με τρόπους που δεν τον αντιπροσωπεύουν. Γιατί να το κάνει άλλωστε, δεν το έχει ανάγκη. Ένας άνθρωπος του δικού του επιπέδου, με ισχύ οικονομική και κοινωνική, που κατέχει τα μισά πετρέλαια της Ελλάδας, δεν έχει ανάγκη να δειχτεί, ούτε να φτιάξει δημόσιο προφίλ, ούτε του λείπει η δόξα και η εξουσία. Γεννήθηκε μέσα σε αυτά. Το χόμπι και τα κέφια του κάνει, όπως κάποτε που έφερε πρώτος μια φουλ group Α, Lancia Deltona, κατακτώντας μια περίοπτη θέση στο ράλλυ ακρόπολις, ως Έλληνας οδηγός με την καλύτερη κατάταξη στον αγώνα. Θα θυμάστε ότι οι κόντρες του με τον φίλο του το Βωβό κρατούσαν από τότε. Θα θυμάστε ότι έφερε την αντιπροσωπεία της Ferrari στην Ελλάδα. Και πολλά άλλα γνωστά και άγνωστα στοιχεία που δεν έχουν καμία σημασία πια.
Έλα όμως που ο χώρος του ποδοσφαίρου, είναι χώρος που συναρτάται από όλα τα παραπάνω. Είναι χώρος επιρροής, χώρος προβολής, χώρος ανάδειξης και πλουτισμού, χώρος εγωιστικός και "αντρικός" με την κακή έννοια του τσαμπουκά και του τραμπούκου. Χώρος που αφορά τα πλατιά λαϊκά στρώματα που συνέχεια ζητούν επιτυχίες, έχοντας πλέον απωλέσει την αντίληψη του "ευ αγωνίζεσθαι". Της πάλης και του αγώνα για την επιβίωση που ανέθρεψε το φρόνημα του ποδοσφαιρόφιλου τα παλιότερα χρόνια. Του ήθους εκείνου που επέτρεπε στους Παναθηναϊκούς να κάθονται δίπλα στους Ολυμπιακούς, και να πανηγυρίζουν αγκαλιά τις επιτυχίες της Εθνικής Ελλάδος
Έτσι η διοίκηση του Τζίγκερ απέτυχε. Και είναι γεγονός. Απέτυχε, όχι γιατί δεν είχε χρήματα, ιδέες και μέσα, αλλά γιατί δεν ταίριαξε ποτέ με το περιβάλλον δράσης της, και δε στάθηκε ποτέ ευέλικτη και προσαρμόσιμη, ώστε να φέρει αποτελέσματα. Η διοίκηση Τζίγκερ ήταν διοίκηση επιχειρηματία, με στόχευση και προοπτική, πάνω σε μια δεδομένη και αταλάντευτη γραμμή, που είχε ακολουθηθεί ως συνταγή επιτυχίας, για πολλά χρόνια πριν. Γνωρίζοντας ότι έχει αυτή την άκαμπτη αντίληψη της ποδοσφαιρικής πραγματικότητας, ο Ολυμπιακός δε δυσκολεύτηκε να πολλαπλασιάσει τις επιτυχίες του. Βλέπετε, ο Κόκκαλης, δεν είχε πρόβλημα να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που του παρουσιάστηκαν και να εδραιώσει τη δική του δυναστεία. Τα ήθη και οι απαιτήσεις των καιρών, ήταν ξεκάθαρα στο μυαλό του Θείου. Και φρόντισε να φτιάξει το μύθο του και στο ποδόσφαιρο. Μύθο που ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, λόγω ιδιοσυγκρασίας και προσήλωσης στα δικά του επιχειρηματικά πιστεύω, ποτέ δεν θέλησε να επενδύσει στη δημιουργία του
Χτες, δεν κρύβω ότι στεναχωρήθηκα. Όχι γιατί αποχώρησε η διοίκηση Βαρδινογιάννη, ούτε γιατί ο Παναθηναϊκός οδεύει προς το χάος. Λύσεις πάντοτε υπάρχουν και άνθρωποι πάντα βρίσκονται. Η αξία του brand name, και η λάμψη της ιστορίας μια ποδοσφαιρικής ομάδας δεν παραγράφονται από τη μια μέρα στην άλλη. Στεναχωρήθηκα διότι απεδείχθη, ότι στο Ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχουν θέση οι Βαρδινογιάννηδες, και όσοι πιστεύουν στις δικές τους αξίες. 
Αντίθετα, επιβραβεύονται οι Μπέοι, οι Ψωμιάδηδες, οι Χάλκοι, οι Κούγιες, οι Μαρινάκηδες, δηλαδή οι λαϊκιστές, οι πάροχοι χρημάτων και εξουσίας, σε κάθε συμφέρον που δραστηριοποιείται παρασιτικά (εντός και εκτός εισαγωγικών η λέξη) γύρω από τις ομάδες (οργανωμένοι, ασφάλεια, εισιτήρια, τηλεοπτικά δικαιώματα, ΜΜΕ, εκδρομές, πολιτική εξουσία τοπική και εθνική, αθλητική δικαιοσύνη, χορηγίες, αθλητικές εγκαταστάσεις και κρατική διαφήμιση, τζόγος και ένα σωρό άλλα)
Επιβραβεύονται οι αλητείες, οι καταστροφές, οι εκβιασμοί, οι κάθε είδους παρανομίες. Τελευταία είδαμε να γίνονται φόνοι ανθρώπων, μέσα από συμπλοκές συνδεσμιτών και να μην τρέχει κάστανο. Να γίνονται εκτεταμένες ζημιές σε πόλεις, επειδή 100 άτομα αισθάνονται ότι αδικείται η ομάδα τους. Να βλέπουμε πορείες και αμφισβήτηση κάθε δικαστικής απόφασης, γιατί θίγονται τα συμφέροντα ενός συλλόγου. Να βλέπουμε λιβελογραφήματα από ανθρώπους που δεν ξέρουν ορθογραφία, αλλά στο βωμό του διαδικτυακής επικοινωνίας, να αποθεώνεται κάθε αρνητικό και ανήθικο σχόλιο που κάνουν. Να εκτοξεύεται λάσπη προς κάθε κατεύθυνση και κανείς να μην ενδιαφέρεται. Να απαξιώνεται το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα από τον ίδιο του τον εαυτό "γιατί έχουμε υπογράψει συμφωνία και προβλέπονται ρήτρες". Να εμφανίζονται οι αρχές του χώρου αναρμόδιες, αλληλοσυγκρουόμενες και αλληλοαναιρούμενες σε βασικά σημεία, για σοβαρές υποθέσεις.
Ποια θέση μέσα σε αυτό το περιβάλλον έχει ένας άνθρωπος σαν το Γιάννη Βαρδινογιάννη? Ένας sportsman? Ο ίδιος ο χώρος τον απέβαλλε, το 2008. Ήταν θέμα χρόνου να αποχωρήσει και οριστικά και να τελειώσουν οι δικαιολογίες για όλους
Χαίρομαι όμως για ένα λόγο. Γιατί κράτησε τον Παναθηναϊκό ψηλά, διαφοροποιώντας τον σε σχέση με άλλους συλλόγους που έκαναν πράξη τις Μακιαβελλικές ρήσεις, περί "σκοπού που αγιάζει τα μέσα". Έτσι, μπορεί η ομάδα να υπολείπεται σε τίτλους, αλλά η ιστορία θα γράψει ότι στάθηκε με αξιοπρέπεια σε σκοτεινούς καιρούς, έχοντας στο πλάι του, τους αληθινούς φίλαθλους του ελληνικού ποδοσφαίρου, αυτούς που πάντοτε ήταν δίπλα στη ομάδα με αλτρουϊσμό και αγάπη, κάνοντας ωφέλιμη και ποδοσφαιρική κριτική στη διοίκηση, δίχως να απαρνούνται την Παναθηναϊκή ιδέα
Σε ένα κόσμο που επικρατεί η ανοησία, η παραίτηση ενός κυρίου σαν τον Τζίγκερ, είναι μεγάλη απώλεια
Όμως στο τέλος της ημέρας, ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει
Ο Παναθηναϊκός έχει πάψει από χρόνια να είναι ο οργανισμός που κάποτε αγάπησα. Σωστά το διαβάσατε. Ο οργανισμός, ο χώρος, οι άνθρωποι, το γήπεδο, εμείς όλοι οι φίλαθλοι του, η παρέα μας, τα πάντα έχουν αλλάξει. Έχουν ασχημήνει, και έχουν μικρύνει επικίνδυνα σε συναισθηματικό και ηθικό πεδίο
Από παραδείγματα και πρότυπα έχουν καταντήσει οχήματα βρόμικων φιλοδοξιών και κομπλεξικών μισανθρώπων που μόνο το χρήμα ξέρουν να λατρέψουν και τίποτα παραπάνω δεν έχουν να πουν για τη ζωή τους. Ούτε έχουν έργα να παρουσιάσουν
Ένας κύκλος έκλεισε λοιπόν, φορτωμένος με χιλιάδες αναμνήσεις, όμορφες και άσχημες στιγμές
Ώρα καλή Γιάννη, θα σε θυμόμαστε για πάντα