Η λεζάντα μας μάρανε

Δεν έχω σκοπό να μακρυγορήσω σήμερα γιατί δεν έχω χρόνο, αλλά δεν έχω και το κέφι
Κάπου μέσα μου έχω βαρεθεί να βλέπω τόσο ψέμα, υποκρισία, διαπλοκή και μαλακία στη δημόσια ζωή του τόπου και κάπου αναρωτιέμαι γιατί να κάθομαι να ασχολούμαι, να προβληματίζομαι και να σκάω για θέματα που -ειλικρινά- δε θέλω να με αφορούν.
Εγώ έχω καταλήξει προσωπικά ότι στην Ελλάδα, όλα για τη λεζάντα γίνονται και τον θίασο χειροκροτητή που σαν άλλος "ρωμαϊκός όχλος" υψώνει η κατεβάζει τον αντίχειρα μπροστά στο θέαμα της αρένας
Δε θέλω να ξαναδιαβάσω πουθενά και από κανέναν ότι "ο λαός είναι ο μόνος που δε φταίει". Μου έρχεται να κάνω εμετό δηλαδή. Έχω απηυδήσει με αυτή την ιστορία. Ας σταματήσει και ας σοβαρευτούμε όσοι μπορούμε (τελικά)

Σύντομα μερικές μου σκέψεις:

• Πολιτικά τελειωμένο το σύστημα στη χώρα μας. Τα είπα και την προηγούμενη φορά. Εμείς θα κρατήσουμε τη λεζάντα, τις φυλλάδες, τα PR του κώλου που γίνονται για δική μας καψούρα και των αυλικών-οικογενειακών και πελατειακών γνωστών. Οι άλλοι θα επωμιστούν την ιστορία της διάσωσης της Ελλάδος. Δια της παρακάμψεως και της αποφυγής. Ε πως αλλιώς να γίνει. Τους λένε απολύστε και αυτοί καταλαβαίνουν συνταξιοδοτήστε. Και κάπου οι δικοί μας έχουν ένα δίκιο. Αυτοί διαμένουν στο "Ελλάντα", αυτοί τρώνε το γιαούρτι και τα αυγά. Αυτοί εκλέγονται και πλουτίζουν εδώ. Οι άλλοι "ντεν καταλαβαίνουν Ελλήνικος" και θα αποχωρήσουν μόλις εξασφαλίσουν ότι δεν είμαστε πέτρα στο (σοβαρό Ευρωπαϊκό) νταλκά τους. Αυτή είναι η ιστορία και αργά ή γρήγορα ας το αντιληφθούμε
• Οικονομικά? Ένα ατελείωτο παιχνίδι στο ταμπλό, με ομόλογα, μετοχές, spreads, πονταρίσματα, σορταρίσματα. Η χαρά του τζογαδόρου, που μόνο σε άλογα δεν έχει ανεβάσει τους μαλάκες που κάθε τόσο "διαρρέουν" και μια καινούργια φήμη, ώστε να ταυτίζεται και οπτικά με τα παρολί, τα γκανιάν, τα δίδυμα και τα υπόλοιπα. Μα κοροϊδευόμαστε τώρα? Η εξίσωση είναι γνωστή. Αν ξοδεύεις περισσότερα απ όσα εισπράτεις, αυτή την τύχη θα έχεις. Όλα τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες.
• Πάμε στα χαράτσια. Δεν το συζητώ, όποιος πληρώσει θα είναι κοροϊδο. Τόσο την έκτακτη εισφορά στα εισοδήματα, όσο και το τέλος στα ακίνητα, μέσω ΔΕΗ. Είναι θέμα χρόνου όλα αυτά να κηρυχτούν παράνομα και αντισυνταγματικά, να γίνουν προσφυγές που θα ζητούν εκ των υστέρων αποζημιώσεις των καταναλωτών και όλα τα όμορφα. Εγώ δεν θα πληρώσω. Φτάνει πια. Η ρεμούλα, η ανικανότητα και η αλητεία δεν έχουν όρια. Δε θέλετε να βάλετε πάτο στο βαρέλι εσείς? Θα βάλουμε εμείς. Παπατζιλίκια στο μαγαζί σας και μόνο, δηλαδή το Δημόσιο. Λυπάμαι τους δημόσιους, αλλά το κόστος της μονιμότητας σας, έχει στοιχίσει χιλιάδες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. 
• Βγενόπουλος. Είχα αποφασίσει να γράψω ένα κείμενο γι αυτόν, αλλά ξανακοιτάζοντας τις φωτογραφίες, αποφάσισα ότι δεν αξίζει τον κόπο. Ο άνθρωπος είναι γελοίο πρόσωπο και ανεπιθύμητος από εμένα, για οποιονδήποτε ρόλο μέσα σε ένα σύλλογο όπως ο Παναθηναϊκός. Τι να γράψω δηλαδή και τι να πω. Νύχτα και καληνύχτα κύριε Βγενόπουλε.
• Είμαι απλά περίεργος να καταλάβω κάποια στιγμή σε αυτή τη ρημάδα τη ζωή, τι σοϊ βίτσιο οδηγεί τους ανθρώπους να θέλουν να καταστρέψουν τα πάντα γύρω τους, προκειμένου να μπορέσουν οι ίδιοι να πάρουν κάποια εύσημα ή να αποκτήσουν ανάστημα και να φανούν άξιοι και ικανοί. Ο άξιος και ικανός, πάντοτε έχει τη συναίσθηση της κοινωνικής του αποστολής, δηλαδή της συμβολής στην ανάπτυξη του περιβάλλοντος δια της ενεργητικής του συμμετοχής. Πάμε τώρα να μελετήσουμε το νεοέλληνα "αγανακτισμένο" που ψάχνει φταίχτες. Τον είτε είναι πολιτικά, είτε κοινωνικά, είτε αθλητικά "αγανακτισμένος". Η μεγαλύτερη ξεφτίλα γι αυτόν (και δυστυχώς όχι η μεγαλύτερη ευκαιρία) είναι η δυνατότητα να μπορεί να μιλάει δημόσια, να εκδηλώνεται και να συζητά, έτσι ώστε όλοι να αντιλαμβάνονται την προσωπική και ψυχική του γύμνια. Την απαιδευσιά, την μικρότητα και την ανοησία. Την πνευματική και ηθική τεμπελιά. Την επιτηδευμένη άγνοια των σημαντικών. Την έλλειψη αντίληψης και οξυδέρκειας. Την προσκόλληση σε νοοτροπίες του περασμένου αιώνα. Δυστυχώς! 

Επανέρχομαι στη λεζάντα και το λόγο που θα μας μαράνει. 

Ο εθισμός του Έλληνα στη "δημοσιότητα" και τα καφενεία, φαίνεται από το πλήθος των blogs, κοινωνικών δικτύων, των εφημερίδων και των ΜΜΕ, των ραδιοφώνων, των δημοσιογράφων, των πολιτικών και κάθε είδους εκπροσώπων του. Ο εθισμός του Έλληνα, είναι καταστρεπτικός γιατί δεν ασχολείται με τον εαυτό του, με τις ικανότητες και τις δυνατότητες του, με τη ζωή και τα προβλήματα του. Παρά ασχολείται μονίμως με τους άλλους. Όταν ασχολείσαι μονίμως με τους άλλους, τότε έχεις απαιτήσεις από αυτούς, για να βρίσκεις να περνάς την ώρα σου. Να σε τροφοδοτούν αυτοί με θέματα, με ζητήματα, με ουσία, με ζωή, με τα πάντα. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που η Ελλάδα γονυπετής, απεγνωσμένη και σε κάθε τόνο ζητά από την ευγενική και συμπάσχουσα Ευρώπη να την ελεήσει και της δανείσει περισσότερα. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που οι Παναθηναϊκοί αναζητούν το σωτήρα που θα βάλει λεφτά στην ΠΑΕ, για να μην πάει στο πρωτοδικείο. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που κάποιοι χαζοί ακόμα πιστεύουν ότι αυτή η φάρα πολιτικάντηδων έχει αποστολή, σκοπό και δυνατότητες, να ωφελήσει με κάποιο τρόπο (η για κάποιο λόγο) όσους προστρέχουν προς βοήθεια ή "συνεργασία" μαζί τους. Τα έχουν πει σοβαροί άνθρωποι και φιλόσοφοι. Αργήσαμε να ωριμάσουμε. Δεν έχουμε ωριμάσει ακόμα σε βασικά ζητήματα. Δεν έχουμε καταλάβει τι γίνεται γύρω μας. Δεν θέλουμε. Το ότι μοιάζουμε περισσότερο στους Βούλγαρους ή τους Τούρκους δε μας αγχώνει. Στην τελική εμείς φτιάξαμε μια Ακρόπολη. Η μάλλον όχι εμείς. Οι πρόγονοι. Οι άλλοι δηλαδή, πριν από εμάς. Εμείς μόνο κανά κυβικό μπετό ξέρουμε να ρίξουμε ή καμιά μολότωφ στα ΜΑΤ, ή καμιά κλανιά στην κοινωνία, όταν δεν κινδυνεύουμε και τόσο (κύριε Λυμπερόπουλε αρχι-ταξιτζή). Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι "τι θα πουν οι άλλοι". Τι θα είμαστε εμείς οι ίδιοι, ανάμεσα στους άλλους. Τι θα δείξουμε. Όχι τι θα είμαστε. Τι θα προσφέρουμε. Πως θα βοηθήσουμε. Πως θα σταθούμε. Είμαστε μια ατελείωτη πασαρέλα μικροεγωϊσμών και σαχλαμπούχληδων που υπάρχουν για να κουτσομπολεύουν και να κατακρίνουν τους ομοίους τους. Ένα επαρχιώτικο κατιναριό, που εκτίθεται συστηματικά από "τη λεβεντιά και το καθαρό του κούτελο", σαν τον τσολιά που δάκρυσε από τα καπνογόνα. Όμως αυτή τη φορά τα δάκρυα είναι αληθινά, και δε σφουγγίζονται ούτε με ινδιάνικα καθρεφτάκια, ούτε και με άλλοθι.

Η μόνη οδός, είναι η αποκαθήλωση της λεζάντας, ως τρόπου σκέψης, και η εσωτερίκευση της κοινωνικότητας μας. Για να λειτουργήσει η πολιτεία, χρειάζονται πολίτες, δηλαδή ώριμες και θετικές προσωπικότητες. Χρειάζονται άνθρωποι που αναζητούν και ψάχνουν το καλό και το ωφέλιμο. Χρειάζονται άτομα που συμπορεύονται μέσω της κοινωνίας και δεν αντιπαλεύουν τα συστήματα. Παρά τα προσαρμόζουν σε βέλτιστες συντεταγμένες, ώστε να αξιοποιήσουν την πολλαπλασιαστική τους ισχύ. Πριν τη λεζάντα λοιπόν, χρειάζεται δουλειά, στο άχαρο, γκρίζο παρασκήνιο. 

Ας ξεπεράσουμε τις ηθικοθρησκευτικές μας αγκυλώσεις. Δεν υπάρχει άλλος κόσμος, ούτε πολλές δεύτερες ευκαιρίες, να γίνουμε "καλοί".

Μόνο ετούτος εδώ, και είναι μπροστά στα μάτια μας. Ας προσπαθήσουμε