Γιατί δεν θα πληρώσω

Αποφάσισα να μην πληρώσω έκτακτη εισφορά εισοδήματος. Αποφάσισα επίσης να μην πληρώσω το τέλος ακίνητης περιουσίας μέσω ΔΕΗ. Θα μου πείτε, κι εσύ γιατί μας το λες?
Το λέω γιατί έχω άγχος και γιατί φοβάμαι. Γιατί είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου, που θα αθετήσω μια υποχρέωση μου, ως πολίτης αυτής της χώρας
Εργάζομαι εδώ και μερικά χρόνια. Για άλλους πολλά, για άλλους ελάχιστα. Όντως, μέχρι να βγω στη σύνταξη (αν υπάρχει Ελλάδα και σύμπαν μέχρι τότε εννοώ) έχω μέλλον, είναι αλήθεια
Μέχρι στιγμής, είμαι φορολογικά συνεπής σε όλα. Πως θα μπορούσα να μην είμαι όμως ως μισθωτός με εξαρτημένη σχέση εργασίας?
Για παράδειγμα ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι μπορώ να υποβάλλω ψευδή δήλωση εισοδήματος. Να δηλώνω ότι να' ναι. Ποιος θα με είχε ελέγξει ποτέ? Θα μπορούσα να μην έχω δηλώσει ποτέ επίσης, τα οχήματα μου. Όσα είχα κατά καιρούς. Να μην πληρώνω τέλη κυκλοφορίας. Να μην πληρώνω ΕΡΤ. Να μην ζητάω ποτέ απόδειξη για τίποτα. Να μη δηλώνω ενοίκια ή περιουσία (ούτε περιουσία έχω, ούτε ενοίκια λαβαίνω, αλλά για την ιστορία της συζήτησης αναφέρονται). Και ότι άλλο θα μπορούσε κάποιος να κρύψει.
Εγώ ποτέ δεν κρύφτηκα. Μαλακία μου τελικά. Όταν κοιτάζω τον καθρέφτη δε βλέπω έναν περήφανο Έλληνα, ούτε έναν συνεπή εργαζόμενο. Βλέπω έναν ξενυχτισμένο 35άρη (εντάξει παραπάνω είμαι, αλλά είπαμε. Η πορεία της κουβέντας) που είναι συνεχώς στρεσαρισμένος για να ανταπεξέλθει οικονομικά. Βλέπω έναν άνθρωπο γκριζαρισμένο, που διαβάζει τις ειδήσεις και βλαστημάει. Που είναι το όμορφο της ιστορίας? Μόνο η γυναίκα μου με βλέπει όμορφο τώρα πια, και μάλλον όταν έχει πέσει ο ήλιος. Κατά τα υπόλοιπα, η ειλικρίνεια και η αγαθή στάση μου απέναντι στο κράτος, καμία ευνοϊκή εξέλιξη δεν έφερε για τη ζωή μου. Καμιά επιρροή. Ότι έκανα, το έκανα μόνος μου, με την προσπάθεια και τον ιδρώτα μου. Κανένας δε μου χάρισε τίποτα, καμία προνομιακή μεταχείριση δεν είχα, κανείς δεν ασχολήθηκε ποτέ μαζί μου. Ούτε για καλό, ούτε για κακό
Αντιθέτως, ποτέ δε σταμάτησα να πληρώνω. Τα πάντα. Ότι τέλος πάντως χρειαζόμουν και χρειάζομαι για να επιβιώσω. Προσοχή, όχι να ζήσω. Που σημαίνει μερικές φορές, να ζήσω καλά. Να απολαύσω. Να χαρώ λίγο περισσότερο. Παράπονο δεν έχω, δόξα το θεό. Όλα έχουν πάει καλά.
Από τη στιγμή που τόλμησα όμως να γράψω το "Στροφή Αριστερά", γύρω στο 2007, προβλέποντας ότι χρειαζόμαστε ένα καινούργιο μοντέλο ζωής, με έμφαση στον πνευματικό πλούτο, και όχι τον υλικό, αυτός ο τελευταίος ως δια μαγείας άρχισε να εξαϋλώνεται τριγύρω μου. Με διάφορους τρόπους
Πλήρωσα για εκπαίδευση, πλήρωσα για φαγητό, πλήρωσα για υγεία, πλήρωσα για μετακινήσεις, πλήρωσα για να έχω την ησυχία μου. Πλήρωσα για κάθε τι. Το κράτος και την κοινωνία. Και ότι μου αναλογούσε. Το ίδιο όπως έκαναν χιλιάδες άλλοι συμπολίτες μου. Οι περισσότεροι Έλληνες (ίσως)
Ο λόγος που το έκανα αυτό, δεν ήταν ότι αισθανόμουν κοροϊδο. Ούτε πως δεν είχα ενημέρωση. Το αντίθετο. Ο λόγος που ήμουν διατεθειμένος να πληρώνω ήταν η εμπιστοσύνη
Κάθε συναλλαγή, είτε χρηματική, είτε πνευματική, στηρίζεται στην αρχή της εμπιστοσύνης. Και μεταγενέστερα στην προσδοκία ανταλλάγματος.
Αν υποθέσουμε ότι είσαστε Χριστιανοί, που σημαίνει ότι το αντάλλαγμα θα σας δοθεί μετά θάνατον, στον Παράδεισο, τότε αυτομάτως δεν περιμένετε και αντάλλαγμα για τις καλές σας πράξεις. Εγώ που δεν είμαι καλός Χριστιανός, και προσδοκώ το αντάλλαγμα, αντιλαμβανόμενος τις αγκυλώσεις της γραφειοκρατίας, αλλά και την σοσιαλιστική επιμονή στην κοινωνική αναδιανομή του εισοδήματος (λέμε και βλακείες είπαμε) το απεμπόλησα. Δηλαδή δεν περιμένω ανταποδοτικό όφελος από το κράτος, για τους φόρους που έχω πληρώσει. Άμεσους και έμμεσους.
Αν κάτι περίμενα, ως ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης ή έστω κινήτρου -βρε αδερφέ- για να πάω να ψηφίσω, είναι η διατήρηση ενός ελάχιστου επιπέδου εμπιστοσύνης με το πολιτικό σύστημα, τους δημόσιους άρχοντες, την κυβέρνηση, τον λόγο και τις πράξεις τους
Ε, αυτό, κατέρρευσε για τα καλά, τις τελευταίες μέρες. Μια για πάντα
Όχι μονάχα γιατί θα κληθώ να πληρώσω εγώ τα ελλείμματα και τα χρέη. Αυτό άλλωστε ήταν γνωστό από τη στιγμή που διαπιστώθηκε στην πράξη, ότι οι υπάρχοντες πολιτικοί, καμία όρεξη δεν έχουν να κάνουν τομές και πράξεις τα όσα λένε στους Ευρωπαίους
Αλλά γιατί έχουν θράσος, έπαρση, και υποτιμούν τη νοημοσύνη μου. Όπως και τη δύναμη μου
Αυτή, την όποια, κουτσουρεμένη μου δύναμη, ως μέτοχος του ευρύτερου συνόλου "λαός".
Που στο παρελθόν έχουν επιχειρήσει να την πετσοκόψουν, να την εντάξουν σε ελεγχόμενα κουτάκια, να την διχάσουν, να στρέψουν το ένα κομμάτι της απέναντι στο άλλο, να την υποτιμήσουν νομοθετικά έστω (γιατί τα παχιά λόγια χρειάζονται για να σαλαγάνε τα πρόβατα-μην ξεχνιόμαστε. Η λεκτική υποτίμηση μένει στο υποσυνείδητο με τρομακτικές συνέπειες. Οι παντρεμένοι θα με καταλαβαίνουν). Και να μας καταντήσουν από λαό, δηλαδή ένα σύνολο ανθρώπων που ζει και κινείται εντός της επικράτειας που ορίζεται από τα σύνορα μας -σε αγέλη, σε μάζα, σε πλέμπα. Όπως θέλετε πείτε το. Δεν έχει σημασία
Αγανακτώ λοιπόν. Εξανίσταμαι. Επαναστατώ και φωνάζω. Και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας.
Αυτοί οι τελευταίοι φόροι, δεν είναι χρήμα. Δεν είναι κλείσιμο της μαύρης τρύπας του προϋπολογισμού
Είναι -σταράτα και ευθέως- το αντίτιμο, για το ξεπούλημα της αξιοπρέπειας και της κοινής μας λογικής
Δεν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο. Ο καθένας ας πράξει κατά συνείδηση