Ένας Τσάκας στο πράσινο Big Brother. Σοβαρά συμπεράσματα από μία ασόβαρη προσέγγιση

Αναδημοσιεύω από την ιστοσελίδα overlap.gr, το κείμενο που έγραψα σχετικά με τον Τσάκα και τον Παναθηναϊκό. Ευχαριστώ τα παιδιά που ανέβασαν το σχόλιο αυτό και μου έδωσαν τόση χαρά. Ιδού:


http://www.overlap.gr/?p=10979

Του αναγνώστη Μάρκου!!!

Ίσως θυμούνται οι μεγαλύτεροι στην ηλικία, την τεράστια τηλεθέαση που είχε επιτύχει η προβολή του πρώτου τηλεοπτικού reality στην Ελλάδα, πριν αρκετά χρόνια. Το συστατικό της επιτυχίας του Big Brother, δεν ήταν μονάχα η πρωτοτυπία και το τεράστιο κόστος που είχε δαπανηθεί ώστε να βγαίνει στο αέρα καθημερινά.

Κυρίως βρισκόταν στην προσεκτική επιλογή των πρωταγωνιστών, που σχημάτισαν μια ομάδα που μας χάρισε στιγμές γέλιου, θλίψης, αισιοδοξίας και δράματος, μέσα από τις μικρές ιστορίες που παρακολουθούσαμε στο γυαλί. Ποτέ άλλοτε «κανονικοί άνθρωποι» δεν ήταν αντικείμενο τόσης συζήτησης και σχολιασμού. Ποτέ άλλοτε, δεν είχαμε βρεθεί με κομμένη την ανάσα, να παρακολουθούμε Χριστουγεννιάτικα, τον τελικό του show, ώστε να χειροκροτήσουμε το νικητή. Που δεν ήταν άλλος από τον πολυμήχανο Τσάκα.

To reality του ελληνικού ποδοσφαίρου

Σήμερα, το 2011, στο μαγικό κόσμο του Ελληνικού ποδοσφαίρου, ελάχιστοι αγωνιούν πραγματικά για να μάθουν τον επόμενο πρωταθλητή. Το reality της πραγματικότητας, ξεπερνά τη φαντασία των δημιουργών της τηλεόρασης, προσθέτοντας καθημερινά, καινούργια ενδιαφέροντα επεισόδια στην επικαιρότητα.

Κυρίως αυτή που αφορά τις εξελίξεις στα διοικητικά του Παναθηναϊκού. Μόνιμου – αρνητικού- πρωταγωνιστή στο σήριαλ της αθλητικής ενημέρωσης, από το 2008 που εγκαινιάστηκε το σχήμα της πολυμετοχικότητας, μέχρι τις ημέρες μας. Μέχρι προχτές συγκεκριμένα, που εμφανίστηκε ο Βλάσσης Τσάκας, ισχυριζόμενος πως εκπροσωπεί
κάποιον βαθύπλουτο Άραβα Σεϊχη (Σουλτάνο, Πρίγκηπα, όπως θέλετε βαφτίστε τον) ο οποίος φέρεται να επιθυμεί την εξαγορά του πλειοψηφικού πακέτου της οικογένειας Βαρδινογιάννη, το οποίο ως γνωστόν παραμένει ανενεργό, κατατεθειμένο σε δικηγορικό γραφείο της Αθήνας.

Το θέμα όμως, σε μια δεύτερη ανάγνωση, δεν είναι ο Τσάκας. Στο τέλος της ημέρας, η φυσιογνωμία του μπορεί για κάποιους να προκαλεί θυμηδία και μια ευχάριστη –δια του χιούμορ- απόδραση από τα προβλήματα της σύγχρονης ζωής.

Ασχέτως του αν η πρόταση τελικά αποδειχτεί αληθής ή όχι (ούτε δημοσιογράφοι είμαστε, ούτε ιδιωτικοί ερευνητές) η παρουσία του «πράσινου» Τσάκα στην Παναθηναϊκή καθημερινότητα, δημιούργησε ατελείωτες συζητήσεις, άλλοτε χιουμοριστικές, άλλοτε απαξιωτικές και συνεχίζει να προκαλεί το αίσθημα του φιλάθλου με το ιδιαίτερο ταμπεραμέντο της. Βλέπετε, σε μια κοινότητα –αυτή της αθλητικογραφίας- που κατά καιρούς έχει καταγράψει το ενδιαφέρον επενδυτών αναλόγου προφίλ με του Άραβα, δεν είναι εύκολο να αποδείξεις ότι είσαι αυτός που λες. Ειδικά όταν εμφανίζεσαι με ταξί και πρόχειρη ενδυμασία, σε σημαντικό ραντεβού με τη διοίκηση, ενώ υποτίθεται εκπροσωπείς μια τοποθέτηση πολλών εκατομμυρίων. Και προσκομίζεις έγγραφα και διαπιστευτήρια, που με μια πρώτη, πρόχειρη ματιά, θα μπορούσαν να είναι προϊόντα επεξεργασίας εικόνας
(photoshop). Δημιουργείς επιφυλάξεις και σκεπτικισμό, τελικά, όταν η εν γένει παρουσία σου στα μέσα, χαρακτηρίζεται από«λαϊκή» ρητορεία, πληροφορίες που δε μπορούν να διασταυρωθούν και «αφέλεια» στο χειρισμό των ερωτήσεων από τους δημοσιογράφους. Δίνοντας απαντήσεις αόριστες και αλληλοαναιρούμενες.

Η ουσία της υπόθεσης

Η ουσία της υπόθεσης βρίσκεται στις προσδοκίες που δημιουργεί στον
πολύπαθο φίλαθλο του Παναθηναϊκού, η επένδυση που αυτός ευαγγελίζεται. Που αρχικά λέγεται πως θα είναι 20 εκατομμύρια ευρώ και στη συνέχεια 150, από τον «φιλέλληνα» Άραβα κροίσο. Αστρονομικά ποσά σε μια περίοδο που η χώρα χρεοκοπεί και το Ελληνικό ποδόσφαιρο δε φαντάζει –κακά τα ψέματα- η ιδανικότερη επένδυση για τα ξένα κεφάλαια. Πόσο μάλλον για μια οντότητα, τους «Πράσινους», που απαξιώνεται σταδιακά όλο το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε, αρχής γενομένης από την διάλυση του πολυμετοχικού σχήματος.

Η σκληρή πραγματικότητα λέει, ότι η ομάδα βρίσκεται χωρίς γήπεδο και ιδιόκτητες εγκαταστάσεις (δηλαδή πάγια περιουσιακά στοιχεία). Με αποδυναμωμένο ρόστερ (και άρα εκ των πραγμάτων δύσκολο να πρωταγωνιστήσει σε εγχώριες διοργανώσεις). Δε συμμετέχει σε Ευρωπαϊκές διοργανώσεις, μετά από πολλά χρόνια.

Τα χορηγικά συμβόλαια είναι πετσοκομμένα, και ο κρατικός παρεμβατισμός στο απόγειο του (διαφήμιση, φορολογία, απειλές για περιορισμό της χρηματοδότησης, σκάνδαλα κλπ). Και το σημαντικότερο. Με τους φιλάθλους διχασμένους από τις επικοινωνιακές έριδες που συχνά ανακινούνται, μεταξύ των μετόχων του συλλόγου.
Που έχουν επιδοθεί σε ένα φθοροποιό αγώνα επικράτησης και επίδειξης δύναμης, πλήττοντας ανεπανόρθωτα το συναίσθημα και την αισιοδοξία του κόσμου της ομάδας.

Σε αυτό το περιβάλλον, ο καθένας ψάχνεται να ακουμπήσει σε κάποια φαντασίωση και να ονειρευτεί. Να ξεφύγει και να ταξιδέψει σε αλλοτινές –και μελλοντικές, γιατί όχι- δόξες. Αυτό φαίνεται να είναι το βασικό συστατικό του πράσινου reality. Η ελπίδα για μια καλύτερη μέρα για τον Παναθηναϊκό. Η προοπτική της ανάκαμψης σε κάθε επίπεδο. Κυρίως σε διοικητικό, σε οικονομική ευρωστία. Που είναι αναγκαία προϋπόθεση για τις «μεγάλες» μεταγραφές, και την ανταγωνιστικότητα. Για την κόντρα με τον αιώνιο αντίπαλο, τον Ολυμπιακό.

Η ελπίδα του φιλάθλου, είτε είναι οι «πράσινοι Αμπράμοβιτς», είτε οι «πορείες και τα πρωταθλήματα» σε Ελλάδα και Ευρώπη, είτε τα «μεγαλεία» που εσχάτως μας υπόσχεται ο Τσάκας, είναι ο βασικός άξονας, γύρω από το οποίο κινείται το πολυμετοχικό Big Brother.

Η θλιβερή πραγματικότητα

Εμείς από τη μεριά μας, δεν έχουμε παρά να τονίσουμε, ότι όλα όσα συμβαίνουν, αφορούν τη διαχείριση και τη χειραγώγηση αυτής της ελπίδας. Δηλαδή το θυμικό και τις προσδοκίες του μέσου Παναθηναϊκού. Αποσκοπούν στο να τον παρασύρουν στην υποσυνείδητη καλλιέργεια ονείρων και φιλοδοξιών, που με βάση την σημερινή πραγματικότητα δεν υφίστανται. Και έτσι να τον κρατούν δέσμιο των δικών τους – ιδιοτελών ενδεχομένως- επιδιώξεων που επεκτείνονται σε επιρροή και εξουσία με
παράπλευρες συνέπειες.

Κάθε σκεπτόμενος φίλαθλος, οφείλει να στηρίζει την ομάδα της καρδιάς του, έχοντας όμως κατά νου, ότι η ίδια η φύση του αθλήματος, προϋποθέτει επενδύσεις σε ποδοσφαιρική κουλτούρα. Υποδομές, ακαδημίες, αθλητική και κοινωνική παιδεία, τεχνικά σχέδια και συνεργασία με τους υπόλοιπους συμμετέχοντες του χώρου (πολιτεία, σύλλογοι, κοινωνία). Οι επενδύσεις αυτές, δεν είναι τόσο οικονομικής
φύσης, όσο ποδοσφαιρικής φύσης. Πράγμα που αποδείχτηκε πολλές φορές στην ιστορία του αθλήματος, στη χώρα μας, αλλά και διεθνώς. Τα παραδείγματα πολλά.

Από τη μία η Μάντσεστερ Σίτυ και η Τσέλσι των βαθύπλουτων εμίρηδων (που ίσως κάποτε εκπροσωπήθηκαν από το δικό τους Τσάκα) που σε σχέση με τα χρήματα που «έπεσαν στο τραπέζι», έχουν αποδώσει ελάχιστα αποτελέσματα. Από την άλλη, το φωτεινότερο παράδειγμα, η Μπαρτσελόνα, αλλά και η Άρσεναλ, που έχουν δώσει έμφαση στην ανάπτυξη ποδοσφαιρικής ταυτότητας και αθλητικής κουλτούρας, που παραμένει η ίδια ασχέτως του αν στα ταμεία υπάρχουν 10 ή 200εκατομμύρια ευρώ. Ασχέτως του αν χάνουν ή κερδίζουν τίτλους.

Συμπέρασμα

Σε τελική ανάλυση, και για να μη μακρυγορήσουμε περισσότερο, είναι και θέμα του πως ο καθένας από εμάς, αντιλαμβάνεται και βλέπει το ποδόσφαιρο. Άλλοι – πραγματιστές- ζητούν τη λάμψη, το σταριλίκι, και τις επιτυχίες με κάθε κόστος. Άλλοι –ρομαντικοί- απολαμβάνουν την προσπάθεια, το κουράγιο και τη λάσπη των χωμάτινων γηπέδων του περιφερειακού πρωταθλήματος.

Απομένει να δούμε, σε ποια πλευρά θα «κάτσει η μπίλια» του σήριαλ που
παρακολουθούμε στον Παναθηναϊκό. Στον ωμό επιχειρηματικό ρεαλισμό των επενδύσεων και των αποδόσεων των χαρτοφυλακίων? Η στην επικράτηση μιας απλούστερης –ιδεαλιστικής-προσέγγισης για την ποδοσφαιρική ανάπτυξη με «ίδια μέσα»?

Το σίγουρο είναι, ότι με την πληθώρα και την ευρηματικότητα των πρωταγωνιστών, αλλά και των ραγδαίων εξελίξεων που μέλλονται, κανένας μας, όπως και να σκέφτεται, δεν πρόκειται να πλήξει. Αυτό, ναι, είναι μια ευχάριστη απόδραση από τη στεναχώρια της ολοένα και δυσκολότερης επιβίωσης μας, στην Ελλάδα.