Ο Παναθηναϊκός ανήκει στο λαό του

Ο Παναθηναϊκός ανήκει στο λαό του, όπως και η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες

Με αυτές τις λεζάντες πορευόμαστε σε μια παράλληλη ιστορία που κρατάει σχεδόν 33 χρόνια

Και ω τι σύμπτωση, έχει το ίδιο τέλος. Ένα τέλος αναπόφευκτο από τις εξελίξεις, που και στις δύο περιπτώσεις ήρθαν με τρόπο βίαιο και καταιγιστικό. Προϊόντα μιας αγανάκτησης

Μόνο που στη χώρα μας η αγανάκτηση πάει σε λάθος μεριά, όπως και η ευχαρίστηση, όπως δηλαδή σχεδόν όλα τα συναισθήματα μας.

Η ιδιοσυγκρασία του Έλληνα, έχει χτιστεί με τέτοια πολυπλοκη υφή, από την ιστορία και τον πολιτισμό του, που είναι σχεδόν αδύνατο για έναν ορθολογιστή Ευρωπαϊο να την κατανοήσει.

Και γιατί ας πούμε, πατώντας το κόκκινο κουμπί, δεν ανάβει η κόκκινη λάμπα, αλλά η πράσινη και ταυτόχρονα το κουμπί του πετάγεται ευθεία στο μάτι, να του το βγάλει. Για να κάνει χαβαλέ.

Ο Έλληνας δεν είναι φτιαγμένος για συλλογικότητες, για κοινωνίες, για μεγάλα οργανωμένα σχέδια και εξορμήσεις. Έτσι είναι η κουλτούρα του, το τσί του. Έτσι αυτοπροσδιορίζεται. Ως ο "ένας" ανάμεσα στις άλλες "μονάδες".

Η για να το εκφράσω λαϊκότερα: Ο τύπος που δεν ξέρει πως βρέθηκε εδώ, αλλά αφού βρήκε κι άλλους, καλά περνάει. Μόνο μην του πεις "είσαι να κάνουμε ένα ντου". Εκεί δε θα μπορέσει. Είναι μαζί για την παρέα, αλλά στα δικά του τα εσωστρεφή, τους μηχανισμούς και τα κουμπάκια του, είναι απολύτως ο εαυτός του. Και στο δικό του θεό απευθύνεται, πάντα προσωπικά. Χωρίς μεσολαβήσεις.

Αυτός ο περήφανος λαός, είναι ολοκληρωτικά ανίκανος να διαχειριστεί την εξουσία, γιατί δε θέλει να έχει σχέση με αυτή. Ο Έλληνας είναι ελεύθερο πνεύμα, ανίκητο, δε φυλακίζεται και δεν πατά στη γή. Είναι Ερμής και Απόλλων, δεν είναι Ήφαιστος και Δήμητρα. Δεν είναι καλλιεργητής της γης που πατά, είναι εραστής της θάλασσας και δαμαστής των αρωμάτων της.

Και ως τέτοιος αγαπά την ομορφιά κι εμπνέεται από αυτήν, αφαιρετικά και αόριστα, αέρινα και φιλοσοφικά: "Τι είναι ο  κάβουρας, τι είναι το ζουμί του". Δώστου ιδέες, δώστου πάθη και λάθη. Δώστου χαρά και πόνο. Δώστου ζωή και θάνατο. Ο Έλληνας είναι ο ακροβάτης του σύμπαντος, ο ισορροπιστής. Ο μέγας αρχιτέκτων. Ο Γεωμέτρης

Ο Έλληνας είναι αυτός που εμπνεύστηκε την ισορροπία. Και αυτή αναζητά στο διηνεκές της ιστορίας

Αυτός ο υπερήφανος λαός, ο πιο τρυφερός και ανθρώπινος λαός της γής, είναι λόγω της ιδιοσυγκρασίας του καταδικασμένος να κυβερνάται από τους χειρότερους κυβερνήτες, από τους αθλιότερους κλέφτες και τους πιο επιτήδειους απατεώνες.

Είναι στη μοίρα και το κάρμα του, στο προσκεφάλι του κεντημένο, μαζί με τις χάρες και τη μαγεία που φύσηξε στα μαλλιά του όταν ήταν βρέφος, να τρέφεται και με στεναχώριες, αποτυχίες, τραγικά σφάλματα, ανωριμότητα και επιπολαιότητα, ζώντας για πάντα νέος, ανάμεσα σε νέους, μόνος ανάμεσα στο πλήθος που κατοικεί τη Γη.

Ήρωας.

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν, αυτή η ιστορική ομάδα της πόλης μας, της Αθήνας, της σοφής κόρης του Δία, του αρχηγού των θεών του Ολύμπου, επέστρεψε στο λαό του, στην πόλη, γλυτώνοντας από τον τύραννο Βαρδινογιάννη και τη Μοτορ Οϊλ

Όπως και η κυβέρνησις, επέστρεψε στο λαό της, μετά την τυραννία του Παπανδρέου και των λοιπών τσίρων και τσάρων της Τροϊκα και των ηγεμόνων της Ευρώπης. 

Μόνο που υπάρχει ένα προβληματάκι.

Αυτός ο περήφανος λαός, εμείς όλοι, οι Έλληνες, δεν ξέρουμε τι να τον κάνουμε

Και τον Παναθηναϊκό, αλλά και τον Αντώνη Σαμαρά. Και την μεγάλη δεξιά παράταξη του.

Κι έτσι, αναζητώντας την ισορροπία, αιώνιοι έφηβοι που τρέχουν στη δική τους χωμάτινη αρένα, εκεί στην λιόφυτη Ολυμπία της ιστορίας, ανοίγουμε έναν ακόμα κύκλο ομόκεντρο, στη δραματική μας περιήγηση στα μαρμαρένια αλώνια της αιωνιότητας

Καλή μας τύχη.