Και ποιός θεός....

Τροίας και Πατησίων γωνία, σήμερα το πρωί

Υψώνω τα μάτια στον ουρανό, κλείνω τα μάτια, καταπίνω τα δάκρυα μου να προσευχηθώ με καθαρή φωνή

Εσύ εκεί ψηλά δε νοιάζεσαι?

Δεν ακούς τα παρακάλια των πονεμένων?

Δεν ακούς τις φωνές που ζητούν το έλεος σου?

Τροίας και Πατησίων γωνία, σήμερα το πρωί, καθημερινότητα

Στο γκρίζο καμβά της πόλης, με τα σκληρά τοιχώματα, τα μαύρα και άσπρα πεζοδρόμια, την άσφαλτο που καίει. Τα μικρά διαμερίσματα κλουβιά και το καυσαέριο που φυσά στα παιδικά μάγουλα. Που ψάχνουν ανάσες δροσιάς, γελώντας ανέμελα.

Στριγκλιές πανικού, ο πόνος είναι μια συνήθεια στη μάζα, που γίνεται μάζα από αδιαφορία. Η από ανημπορία. Η απο παραίτηση. Η από εξοικείωση με τον πόνο. Δεν ξεχωρίζεις πρόσωπα, ούτε εθνικότητες. Μόνο τον ιδρώτα στο στέρνο όσων σκύβουν πάνω σου, να δουν το θέαμα σου.

Κι όμως, εμείς ελπίζουμε σε μια καλύτερη ζωή. Ζούμε με τις αξίες μας. Μιλάμε για τα ιδανικά μας. Για την αλλαγή, για το παρελθόν και το μέλλον μας. Αρνούμαστε να πεθάνουμε. Να ταυτιστούμε με το γκρίζο καμβά, πρωταγωνιστώντας για λίγα δευτερόλεπτα σε μια σκηνή του δράματος. Θέλουμε να ζήσουμε, αλλά πως? Κανείς δεν ξέρει και δε ρωτά. Όλοι σιωπούμε, και μετά ο καθένας πάει στη δουλειά του βουβός, με την έκπληξη στα μάτια.

Μας καταπίνει αυτή η πόλη, μας κάνει κιμά, μας πετάει συντετριμένους κάτω από το βάρος της. Μας ζουλά, μας χτυπά, μας δέρνει, μας φτύνει, μας περιφρονεί, μας ψέγει. Κι όμως. Εμείς παραστάτες και σύντροφοι της, σε επίγειες και υπόγειες διαδρομές. Αμίλητοι μπροστά στο δέος της. Στο χάος. Είναι η σαστιμάρα--σου κόβεται η ανάσα όταν προσγειωθείς απότομα στη γή, μετά τη σύγκρουση με τον κομήτη. Αυτόν που τρέχει με 200, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.

Κάπου διαβάζω "να δώσει ο Θεός, να μας σώσει"

Και ποιός Θεός θα σκύψει, Τροίας και Πατησίων γωνία, να κάνει το θαύμα του?

Πάει προσπέρασε κι αυτός, καλοκαιράκι έφερε, διακοπές, Αθήνα 2012

Λυπήσου μας καλοκαιράκι, λυπήσου τις ψυχές που δε φταίνε σε τίποτα

Κι όμως (αυτές) πληρώνουν...