Ανθρωπιά

Κι όμως υπάρχει ανθρωπιά, μπόλικη, πυκνή. Γεμάτη γεύσεις, χρώματα, ιδέες και σκέψεις.

Ανθρωπιά που ο καθένας κρύβει στο δικό του εσωτερικό, κρυφό ντουλαπάκι

Αναλωνόμαστε με πάσης φύσεως κουταμάρες, με ασήμαντα πράγματα, με επιφανειακές κρίσεις και κριτικές. Όλη μας την ενήλικη ζωή προσπαθούμε να χτίσουμε μια εικόνα ψηφιδωτό, από συμβιβασμους, υπαινιγμούς, καλές προθέσεις και μισές αλήθειες.

Οι αληθινές αλήθειες, οι παντοτινές, είναι λίγα λόγια και πολλά έργα, πάντα εν κρυπτώ, όπως δίδασκε κάποιος. Οι χειρονομίες, οι εκφράσεις, τα βλέματα (που) αποκαλύπτουν την ψυχή. Μια ψυχή που δε μπορεί να κρυφτεί, τόσο στην αγαθή, όσο και στη δόλια έκφραση της, όσο και να προσπαθήσεις.

Βλέπω και ξαναβλέπω μια παλιά ταινία θρύλο του σινεμά

Οι ταινίες που στέκονται αναλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου, που είναι πάντοτε καινούργιες, όσες δεκαετίες και να κιτρινίσουν το σελιλοϊντ που αποτυπώνει τα καρέ τους, είναι οι ταινίες που φυλακίζουν αληθινές, ζωντανές ανθρώπινες στιγμές .

Μίση, πάθη, έρωτες και αγάπες. Είναι οι ταινίες που μουτζουρώνουν τον ψεύτικο αχυράνθρωπο που κρύβεται πίσω από τις προφάσεις του, και τον ζωγραφίζουν με μπογιές αδιάβροχες, ανεξίτηλες, έγχρωμες και ασπρόμαυρες. Που προτείνουν ένα καινούργιο κάδρο και όχι μια σκέτη λήψη-σεκάνς.

Είναι μια πανέμορφη γυναίκα, αλλά τόσο αθώα. Αφίλητη. Και στέκεται στη μία άκρη του μακριού τραπεζιού που παρεβρίσκονται οι συγγενείς της. Είναι γαμήλιο τραπέζι γνωριμίας. Αυτή, έχει μαύρα μάτια και μαύρα μαλλιά. Εχει κάτασπρο δέρμα και σαρκώδη χείλη. Είναι μια μικρή Παναγία, την ώρα που χαϊδεύει το λαιμό της, κοιτάζοντας σαν τρομαγμένη περιστέρα, προς την άλλη μεριά, προς τον καλό της.

Αυτός είναι άσχημος, με σκληρά χαρακτηριστικά και γερτή μύτη. Με διαπεραστικό βλέμμα. Με αποφασιστικότητα. Μια αποφασιστικότητα της αποκοτιάς, των νιάτων και της τρέλας, που σε κάνει να πιστεύεις πως τα ξέρεις όλα και πως αυτά που θές, τα όλα, μπορείς να τα έχεις. Και την κοιτάζει και της νεύει καταφατικά: "Είσαι δική μου". Και είναι δική του, ρε παιδιά

Με αυτό το βλέμμα, σπαραγμό, αυτή την απόφαση να μπλέξουν τα σύμπαντα τους σε μια μοίρα τραγική, προδιαγεγραμμένη. Κι όμως δεν αποφεύγουν τη σύγκρουση, την επιδιώκουν

Κι εκείνη τη στιγμή το φιλμ δεν είναι μια ζελατίνα με εικόνες τυπωμένες, δεν είναι λεφτά, δεν είναι μπίζνα, δεν είναι χρυσόσκονη στρωμένη στα πεζοδρόμια του χόλυγουντ. Είναι μια στιγμή αιωνιότητας, είναι χάρη και άγγιγμα Θεού, είναι ανάσταση.

Αυτά εννοώ, αυτές τις ιστορίες

Η ζωή, η ανθρωπιά, είναι σε κάτι τέτοιες φευγαλέες, ανύποπτες γκριμάτσες της μοίρας, που προσπερνάμε δίχως πολλές φορές να καταλάβουμε. Κάποιοι αργά το βράδυ καπνίζοντας το τσιγάρο τους, τις αναπολούν. Και λένε, άντε αύριο να προκάνουμε, να ζήσουμε. Κι άλλοι απλώς σφαλίζουν τα παραθυρόφυλλα, ξεστομίζουν μια γαμω-παναγία, και πέφτουνε για ύπνο

"....putting the blade on the table, he flicked it with a finger and it whirled in a flashing circle under the light.

who the hell is going to save me? he thought.

as the knife stopped spinning the answer came: you're going to have to save yourself....."