Διοίκηση

Ο καθηγητής κ. Μπουραντάς, σε άρθρο του στο capital.gr έθιξε το θέμα της διοίκησης του κράτους, ως σημαίνον.

Τόνισε πως κατά την άποψη του, δεν είναι υποχρεωτική συνθήκη επιτυχίας, το να γνωρίζεις το αντικείμενο του υπουργήματος σου, όσο το να γνωρίζεις την τέχνη του διοικείν. Πόσο σημαντική παρατήρηση. Πόσες πόρτες σκέψης ανοίγει και προς διαφορετικές κατευθύνσεις.

Από τη μια η ικανότητα διοίκησης που προκύπτει από την μακρόχρονη εμπειρία στην πράξη. Χωρίς αυτή η ικανότητα να σχετίζεται με το πεδίο της γνώσης που εξασκείται.

Από την άλλη το εκλογικό μας σύστημα που στέλνει μέσω της γνωστής διαδικασίας, άτομα ανίδεα από διοίκηση, να εκτελέσουν δύσκολα λειτουργήματα.

Πρόσφατα, σε μια συνάντηση με εκπροσώπους Γερμανικών τραπεζών, αλλά και της Ευρωπαϊκής επιτροπής, διαπίστωσα την άβυσσο που χωρίζει την αντίληψη περί διοικητικών λειτουργιών, ανάμεσα στους Έλληνες και τους Ευρωπαίους.

Οι Έλληνες είμαστε ικανότατοι, αλλά στις παρούσες δύσκολες και ανταγωνιστικές συνθήκες, υπολειπόμαστε σε οργάνωση και προγραμματισμό. Υπολειπόμαστε σε στρατηγική σκέψη. Παραλείπουμε τον έλεγχο. Υπονομεύουμε τις διαδικασίες με την πληθωρική μας παρουσία

Δίνουμε υπερβολική σημασία στην επικοινωνία, δηλαδή στο τι λέγεται στην κοινωνία, και στο ποιά η άποψη για τις θέσεις μας. Ενώ δε δίνουμε σημασία στις πρακτικές λεπτομέρειες που κάνουν τη ζωή μας ευκολότερη.

Το θέμα που θίγει ο κ. Μπουραντάς είναι καίριο σε συνθήκες κρίσης.

Πράγματι είμαστε δέσμιοι ενός συστήματος εκλογής αντιπροσώπων, που ουσιαστικά προωθεί κομματικές καριέρες, και δεν προκρίνει τους αξιότερους, που θα σφυρηλατηθούν για την ακεραιότητα τους, μέσα από τη φωτιά της κοινωνικής και επαγγελματικής δράσης.

Άρα εκ των προτέρων, το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο, και η αναξιοπιστία διαιωνίζεται.

Απορία ωστόσο προκαλεί, η προσέγγιση της δημόσιας διοίκησης, που φαίνεται πως είναι διαφορετική από αυτή της ιδιωτικής διοίκησης.

Ενώ δηλαδή στον ιδιωτικό τομέα, ζητούμε τα ικανότερα στελέχη, τα εμπειρότερα στη διοίκηση, τα πιο ευφυή και ευρηματικά να προσληφθούν στην εταιρεία μας. Και τα κυνηγάμε με το τουφέκι.

Στο δημόσιο επικροτούμε τους πειστικότερους λαοπλάνους, όσους δηλαδή γνωρίζουν να εκμεταλλεύονται καλύτερα το εργαλείο των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Άραγε γιατί τέτοια απόσταση στις προσεγγίσεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα?

Από την άλλη, σκέπτομαι, ότι το κράτος δεν είναι εταιρεία, ούτε όμως γίνεται σε μια εταιρεία να κάνεις ψηφοφορίες ή εκλογές, για να αποφασίσεις ποιός θα τη διοικήσει. Αυτονόητο είναι πως τη διοίκηση πρέπει να την κατέχουν όσοι έχουν τις ικανότητες, όχι μόνο γιατί έχουν τα πτυχία, αλλά γιατί το έχουν αποδείξει στην αγορά ότι επέτυχαν. Αυτό άλλωστε εξασφαλίζει σε μεγάλο βαθμό την επιτυχία μελλοντικών εγχειρημάτων

Μήπως λοιπόν θα έπρεπε οι εκλογές να αναδεικνύουν προτάσεις και όχι πρόσωπα? Και στη συνέχεια μέσω των προτάσεων αυτών, να προκρίνεται με διαφορετικό τρόπο, το πρακτικό κομμάτι της υλοποίησης τους, μέσα από ένα μεγαλύτερο στελεχιακό πεδίο?

Άρα στις εκλογές να ψηφίζουμε τι χρειάζεται ο τόπος, προγράμματα πολιτικής και όχι πρόσωπα

Στη συνέχεια, τα πρόσωπα τα βρίσκουμε μέσω ενός διαφορετικού.....ΑΣΕΠ, από τον οποίο θα προκύπτουν οι κατάλληλοι υπουργοί-μάνατζερς και τα υπόλοιπα μέλη της διοικητικής μηχανής. Απο όλο το πεδίο της πολιτικής και της κοινωνίας, της εκπαίδευσης και του δημόσιου βίου.

Τα κόμματα θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να είναι ενεργά, για να παράγουν πολιτικές προτάσεις από τη βάση. Θα πρέπει όμως να καταργηθεί δια παντός ο ρόλος τους, στην ανάδειξη βουλευτών με νομοθετικές αρμοδιότητες

Ίσως μια συνθετότερη της σημερινής Βουλής λύση, κατά τα πρότυπα ξένων κρατών, να ήταν χρήσιμη