Και πως να τον σταματήσουν?

Ανοίγει κάποιος την τηλεόραση και πέφτει πάνω στην ευγενική φυσιογνωμία του Αλέξη. Τη μουσική που παίζει τις τελευταίες επιτυχίες, διακόπτει η ειδησεογραφία που μιλά για τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα πρωτοσέλιδα πλέον καθημερινά φιλοξενούν δηλώσεις του αρχηγού της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Και πως να τον σταματήσουν?
Αναρωτιούνται ορισμένοι παραδοσιακοί ψηφοφόροι της δεξιάς, τι συνέβη ξαφνικά και τόσος ντόρος γίνεται, για τους "επαναστάτες με τα κοντά παντελονάκια", όπως κοροϊδευτικά τους χαρακτήριζε το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ. Και τσακώνονται μεταξύ τους στα καφενεία και φωνάζουν. "Αυτός θα μας αλλώσει τα κάστρα της μεταπολίτευσης"?
Δε σκέφτονται όμως κάτι απλό. Απέναντι στο καινούργιο που κομίζει ο Τσίπρας και οι αλληλοαναιρούμενες εξαγγελίες των στελεχών του, το παλιό "σύστημα του δικομματισμού" δεν έχει να προβάλλει κάτι που να αρέσει. Κάτι που να θέλγει και να τέρπει. Κάτι να κάνει τις καρδιές των Ελλήνων να πάλλονται στο ρυθμό μιας κάποιας αισιοδοξίας.
Μνημόνια, φόροι, μέτρα, δυστυχία, αδιέξοδο, όλα έχουν γίνει συνώνυμα στο μυαλό του ταλαιπωρημένου ψηφοφόρου. Και μπροστά σε αυτή τη στεναχώρια ο Αλέξης κραδαίνει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο ελπίδας. Άσχετο αν τα αγκάθια του είναι μεγάλα και κοφτερά. Ασήμαντο αν το τριαντάφυλλο φαντάζει ομορφότερο στις εικόνες μιας άλλης εποχής. Άκαιρο, αν ψελίσει κάποιος, πως τα σύμβολα έχουν ξεθώριάσει. Όταν ακούς παντού πως υπάρχει μια εναλλακτική, στρέφεις το βλέμμα προς τα εκεί. Και περιμένεις
Κι αυτό είναι μεγάλη νίκη, σχεδόν θρίαμβος, ένα μήνα πρίν τις εκλογές στις οποίες κρίνεται το μέλλον της χώρας στην Ευρώπη. Έτσι όπως μας περιγράφουν οι ξένοι, με κάθε τόνο, εξαντλώντας τη σοβαρότητα τους. Μόνο που οι ξένοι, δεν κατοικούν εδώ. Το λέει η λέξη. Δεν είναι δικοί μας. Δεν ξέρουν τι περνάμε εμείς. Δεν καταλαβαίνουν την καθημερινότητα μας. Απόμακροι, με τις γραβάτες σφιχτά δεμένες στο λαιμό, ταυτίζονται με τους εγχώριους συνομιλητές τους. Αυτούς που "μας έφεραν στο σημείο που βρισκόμαστε". Και μια στιγμή. Αν δεις τις φωτογραφίες, σχεδόν δεν ξεχωρίζεις ποιός είναι ο Έλληνας υπουργός και ποιός ο Βέλγος. Τέτοια η ταύτιση
Ενώ ο Αλέξης, ούτε γραβάτα δε φορεί. Θυμίζει το χειμαρρώδη χαρακτήρα του πολιτικού του προγόνου, του Ανδρέα Παπανδρέου, με το ζιβάγκο. Που με τη γροθιά υψωμένη κήρυττε την "αλλαγή", και τα πλήθη αναριγούσαν. Και τότε βλέπετε η Ελλάδα είχε ανάγκη μια αλλαγή-κάτι καινούργιο. Όπως και σήμερα
Και πως να την σταματήσουν?
Όσοι περάσανε τη βαρυχειμωνιά, παρακαλούν να έρθει η Άνοιξη, όποια μορφή και νά χει
Και μάλλον αυτό, είναι το πρόβλημα. Να πειστούμε πως ο δρόμος της αλλαγής περνάει μέσα από τις μεταρρυθμίσεις. Άραγε θα φτάσουμε στη κάλπη με το ερώτημα αυτό? Η θα πάμε για τις αγάπες και τα λουλούδια, όπως συνέβη στις 6 Μάη?
Λίγος καιρός απομένει για την οριστική απάντηση. Και την απόφαση της κοινωνίας, για το πως οραματίζεται μια καλύτερη Ελλάδα για τα παιδιά της.