Όταν το έλεγα, δε φανταζόμουν φυσικά, ότι θα έπεφτα τόσο πολύ μέσα, δια της πλαγίας οδού
Το νέο ΠΑΣΟΚ (ο ΣΥΡΙΖΑ με λίγα λόγια) βγαίνοντας δεύτερο κόμμα, αν αθροίσει τα ποσοστά του, με το παλιό ΠΑΣΟΚ, το τρίτο κόμμα, τότε διαπιστώνουμε πως άνετα κατακτά την πρώτη θέση, στις προτιμήσεις του λαού, ως "ευρύτερη σοσιαλιστική κεντροαριστερά". Ναι είναι κωμικοτραγικό, αλλά τόσο αληθινό.
Γιατί το αναφέρω τώρα? Ποιός ο λόγος?
Διότι είναι εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία εκλέγονται κάθε φορά οι ψεύτες και οι λαϊκιστές του χειρίστου είδους, με παρόμοιο ύφος, εδώ και 30 τόσα χρόνια.
Πρώτος διδάξας ο Αντρέας, μην το ξεχνάμε, ωστόσο ο Αλέξης έχει να αντιμετωπίσει ένα τελείως διαφορετικό εξωτερικό πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον. Τόσο διαφορετικό, ώστε να απορεί κανείς, πως η ίδια μέθοδος της εξαπάτησης, ακόμα παράγει τα ίδια πολιτικά αποτελέσματα.
Δια της ατόπου απαγωγής, θα μπορούσα να διαπιστώσω, ότι ναι, μοιάζει τελικά να είναι διαφορετικό το περίβλημα των περιστάσεων, αλλά μέσα, εντός της ψυχοσύνθεσης του Έλληνα, παραμένουν οι γνώριμες σταθερές πολιτικές αγκυλώσεις.
Και όντως, αν το καλοσκεφτούμε, πως να αλλάξει η αντίληψη, τη στιγμή που τα εργαλεία της αλλαγής, δηλαδή η παιδεία και η ενημέρωση, είναι τα πρώτα κάστρα που έχουν πέσει στα χέρια του "εχθρού"?
Χτες, στο Forbes, διάβασα το περίφημο άρθρο του Ελληνοαμερικάνου, που φωνάζει "Ας δώσουμε στην Ελλάδα αυτό που της αξίζει τελικά: Τον Κομμουνισμό". Σοκαρίστηκα ειλικρινά από την ωμότητα της γραφής, αλλά σκέφτηκα ότι μόνο με το σόκ μπορείς να συνειδητοποιήσεις, αυτό που όλοι καταλαβαίνουν έξω από τη χώρα μας. Ότι στην πράξη ζητάμε να εξακολουθήσει να υφίσταται η αυταπάτη, το όνειρο, το αόριστο και το παράλογο, που τόσα χρόνια μασκάρευαν και απέκρυπταν, τα πολλά δανεικά χρήματα, που δημιούργησαν μια νέα κοινωνική μεσαία τάξη.
Αυτή η κοινωνική μεσαία τάξη, που επί χρόνια ακουμπούσε στο δικομματισμό, "έκατσε" πάνω στα θεμέλια ενός βαθιά καταχωνιασμένου πολιτικού συντηρητισμού (που δεν εκφράζουν τα μεγάλα κόμματα που εκ των πραγμάτων είναι πολυσυλλεκτικά και άρα διαθέτουν ένστικτα χαμαιλέοντα στο DNA τους) που αρνούμενος να "διαβάσει" τις εξελίξεις σε Ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο (με πρώτη και σημαντικότερη, την αλλαγή που έφερε η παγκοσμιοποίηση) αντιδρά πεισματικά σε οτιδήποτε μπορεί να τον ανανεώσει. Είναι σα να έχτισες μια μεζονέτα, πάνω από ένα παλιό ξύλινο σπίτι, και να ελπίζεις ότι στο σεισμό θα αντέξει το οικοδόμημα.
Και να που ο σεισμός και οι μετασεισμικές δονήσεις, έχουν ραγίσει και τραυματίσει την μεζονέτα που η ευημερία και οι ανέσεις κατασκεύασαν. Και απελπισμένοι οι ιδιοκτήτες, για να σωθούν, αντί να βγούν από το σπίτι, έξω στην απλωσιά, στα πράσινα λιβάδια, που τουλάχιστον βλέπουν τι έχουν να αντιμετωπίσουν, τι έκαναν?
Κατέβηκαν στα υπόγεια, κάτω από τη μεζονέτα, δηλαδή στην ξύλινη πατροπαράδοτη παράγκα
Ναι αλλά εκεί, δεν έχει ηλεκτρικό, δεν έχει σύγχρονα μέσα. Έχει μαγγάλι, έχει στόφα, έχει σίδερο με κάρβουνα, έχει αλέτρι και υνί. Γιατί πάντοτε στα υπόγεια οι γονείς μας κρατούσαν τις αναμνήσεις, τα ενθύμια, από αλλοτινές εποχές διαφορετικές και δύσκολες. Γιατί πάντοτε ο άνθρωπος έχει την τάση να ανέρχεται και να αφήνει πίσω του, θαμμένα τα προηγούμενα ερεθίσματα, ώστε να ανέβει επίπεδο, χτίζοντας καινούργια βιώματα και νέα προοπτική για τη ζωή και την οικογένεια του.
Μετά από τους φανερούς συμβολισμούς αυτής της παραβολής, επανέρχομαι στην πολιτική και το τοπίο που έχει σχηματιστεί. Μπορεί να ακουστεί παράλογο, όμως είμαι πάρα πολύ αισιόδοξος μετά τη χτεσινή αποτυχία να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας, και θα εξηγήσω το γιατί:
Πρώτον γιατί υπάρχει αρκετός χρόνος, μέχρι τη 17η Ιούνη, ώστε ο κόσμος να σκεφτεί διαφορετικά, αντιμετωπίζοντας την επερχόμενη κατάρρευση των δημόσιων οικονομικών και τις αφόρητες πιέσεις της Τροϊκα και της Ευρωζώνης, στην πραγματική ζωή του. Έτσι, θα πάμε σε εκλογές με τα πραγματικά διλήμματα μπροστά μας, και όχι τα ψεύτικα. Τα πραγματικά διλήμματα είναι "Ευρώπη ή Αφρική" και "Φτώχια ή Εξαθλίωση". Τα ψεύτικα διλήμματα είναι "Μνημόνιο ή Αντί-Μνημόνιο" και "Δραχμή ή Ευρώ". Ας επιλέξει ο σοφός λαός, τι μέλλον επιθυμεί να έχει λοιπόν. Τα ψέματα τελείωσαν
Δεύτερον γιατί υπάρχει αρκετός χρόνος, ώστε οι πολιτικές δυνάμεις της σύνεσης και της Ευρωπαϊκής λογικής να συνασπιστούν σε ένα ενιαίο μέτωπο, το οποίο με σαφήνεια θα ενημερώσει και θα διατυπώσει θέσεις σοβαρές και υπεύθυνες. Απέναντι στο μέτωπο του λαϊκισμού και της ανοησίας, που προκειμένου να ωφεληθεί από το momentum της εποχής, τάζει λαγούς με πετραχήλια, παραπληροφορώντας το λαό, ψευδόμενο κατάφωρα και παράνομα, με τις εκτός πραγματικότητας πολιτικές και οικονομικές του θέσεις. Ο ελληνοαμερικάνος του Forbes, γράφει πως "μόνο στα πανεπιστήμια πλέον διδάσκονται τα θεωρήματα των αριστερών κομμάτων που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, καθώς στην πραγματική ζωή κανείς δεν τα παίρνει στα σοβαρά". Ιδού η Ρόδος λοιπόν. Στο χέρι των σοβαρών η ευθύνη για ενημέρωση του Ελληνικού λαού
Τρίτον γιατί υπάρχει αρκετός χρόνος, ώστε όλοι οι πολιτικοί καραγκιόζηδες που ξεπήδησαν δήθεν από την "αγανάκτηση" και την "καταπίεση", να πάνε σπίτια τους, αποκαθηλωμένοι μπροστά στα ζόρια της αναγκαιότητας. Μιλάω για τη Χρυσή Αυγή, τον Καμμένο, τον Τσίπρα και τα άλλα παιδιά. Ο χρόνος είναι σύμμαχος υπέρ του ξεκαθαρίσματος του πολιτικού τοπίου. Ας κάνουν γρήγορα οι δημοσιογράφοι τη δουλειά τους μια φορά σωστά και ας ξεμπροστιάσουν τα νούμερα, τους κωλοτούμπες, τους αστείους, και ας τους δώσουν στις ερχόμενες εκλογές τα ποσοστά που τους αρμόζουν.
Τέταρτον γιατί, μπροστά στην επιλογή για αποσταθεροποίηση της περιοχής μας, και ανεξέλεγκτες συνέπειες για το μέλλον του Ευρώ και άλλων χωρών του Νότου, οι μεγάλες δυνάμεις της Ε.Ε, έχουν αλλάξει ρότα, λαμβάνοντας το μήνυμα από την εκλογή Ολάντ. Πως δηλαδή, οι κρίσεις χρειάζονται και απαιτούν ΕΞΩΣΤΡΕΦΕΙΑ μιας και οι κρίσεις είναι ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ φαινόμενα, δηλαδη αλληλεπιδραστικά. Δεν αρκεί να τακτοποιήσεις τα του οίκου σου, αλλά να βγείς και έξω, και να συνεννοηθείς με τους φίλους, για να αντιμετωπίζεις τα προβλήματα σου. Αυτό που έλεγα δηλαδή παραπάνω. Όχι να κρύβεσαι στα παλιά ξύλινα υπόγεια και να προσπαθείς να καταλάβεις πως δουλεύει το σίδερο με τα κάρβουνα. Αλλά να βγείς έξω στο λιβάδι, με ορατότητα των καταστάσεων και αγκαζέ με τους άλλους κατοίκους της φάρμας, να βρείς μια λύση. Να βάλεις πλάτη κι εσύ, όπως βάζουν κι αυτοί σε σένα.
Πέμπτον και σημαντικότερο, γιατί, είναι επιτέλους η ώρα, η Ελλάδα να πάρει τα μπροστά της. Και η ώρα είναι τώρα. Τώρα. Η σοβαρότητα της κατάστασης, είναι ιστορικά συγκρίσιμη σε μέγεθος, με άλλες κρίσιμες καμπές που το έθνος αντιμετώπισε ανάλογες προκλήσεις. Δηλαδή την ΕΞΗΣ ΜΙΑ. Τον ίδιο του τον εαυτό. Σε αυτές τις ώρες, της εθνικής ευθύνης, δεν απαιτείται μονάχα ισχυρή ηγεσία. Απαιτείται ισχυρή θέληση και ισχυρή πεποίθηση, πως ο δρόμος της αλήθειας είναι μονάχα ένας. Και είναι αυτός με τον κόπο, το μόχθο, την καινοτομία, την ανανέωση, την σοβαρότητα και τη θυσία του ατομικού, μπροστά στο συνολικό. Είναι ο μακρύτερος και πιο επίπονος. Είναι ο δρόμος που μόνο οι Έλληνες μπορούν να ζητούν με ευχαρίστηση, αντιλαμβανόμενοι την ιστορική και πολιτιστική τους κληρονομιά, περί "αρετής". Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία. Ιδού λοιπόν το διακύβευμα. Έχουμε τα κότσια να ζήσουμε ελεύθεροι από το κακό μας κάρμα? Ή φτιαχτήκαμε να είμαστε ραγιάδες, κρυμμένοι στα σκοτάδια, ζήτουλες και αναξιοπρεπείς στην εσωστρέφεια και τις ακατάληπτες ιδέες μας?
Για όλους τους παραπάνω λόγους, ελπίζω. Μακάρι να βγώ αληθινός στο τέλος και να επικρατήσει το σωστό για τη χώρα μας. Καιρός είναι.
No comments:
Post a Comment