Δεν έχει όρια το καραγκιοζιλίκι

Ξεκίνησε η εβδομάδα μας με τη φοροκάρτα. Ποιά φοροκάρτα βρε γελοίοι?
Βρε κουτορνίθια, βρε ανερμάτιστοι, βρε καραγκιοζάκια!
Ήθελα να 'ξερα, ποιος πήρε αυτή τη μίζα, για να φτιάξει ένα μέσο συλλογής οικονομικών στοιχείων (την φοροκάρτα δηλαδή), το οποίο μπορούν μεν να το προμηθευτούν οι πολίτες, αλλά ουδείς έμπορος γνωρίζει τι να το κάνει!
Η σκέψη ίσως να έχει και μια λογική, στο μυαλό του ανθρώπου που σκέφτηκε την υλοποίηση της. Ίσως. Δεν είμαι και σίγουρος για τη λέξη πια.
Δεν είμαι σίγουρος ούτε για τη δέσμευση της κοινωνίας, στο άρμα της καινοτόμου ευρεσιτεχνίας που μας πλασάρουν με κάθε επισημότητα. Με την έννοια ότι καταργείται το χαρτάκι της απόδειξης, μπορώ να πω "εντάξει αντέχεται η ιδέα". Μα όταν σκέφτομαι, αμέσως μετά, ότι η καθημερινότητα του μαγαζάτορα γίνεται απλά πιο δύσκολη, όταν εκτός από το ποσόν που πληκτρολογεί στην ταμειακή μηχανή, θα πρέπει να περάσει και μια κάρτα στο μηχάνημα για τις πιστωτικές, συνειδητοποιώ ότι το μέτρο θα αποτύχει εν τη γεννέσει του. Όπως και τόσα άλλα. Τόσες φαεινές ιδέες.
Όταν σκέφτομαι ότι τόσοι ηλικιωμένοι στη χώρα μας δε μπορούν ούτε εισιτήριο να χτυπήσουν, πόσο μάλλον να πάνε για ψώνια στο μπακάλη, γελάω με το θέμα. Όταν συζητώ με συναδέλφους μου και μου λένε το ίδιο, ότι απλά είναι αδύνατον να πιείς ένα καφέ και να σου φέρουν το μηχάνημα μπροστά σου, για να περάσουν το ποσό στην κάρτα, αντιλαμβάνομαι πόσο πρακτικά ανεφάρμοστη λύση είναι η φοροκάρτα. Και πως, ακριβώς παρόμοιο θα είναι το κάζο, με αυτό της επιστροφής χρημάτων (φοροαπαλλαγές) για τις δηλώσεις εισοδήματος του 2010.
Όταν η Ελληνική κυβέρνηση προκρίνει τέτοιες αστειότητες, για να αντιμετωπίσει σοβαρά θέματα, όπως αυτό της φοροδιαφυγής, εύκολα καταλαβαίνουμε ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο στη ζωή μας. Ότι απλά συμμετέχουμε στο γαϊτανάκι με τα ανέκδοτα, ότι κοροϊδευόμαστε για να περνάμε την ώρα μας.
Το πρόβλημα μου δεν είναι η φοροκάρτα. Και η κάθε φοροκάρτα. Άλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά, που αποδεικνύεται πόση σχέση (καμία απολύτως δηλαδή) έχουν οι ιθύνοντες που αποφασίζουν, με την πραγματικότητα. Αντιθέτως. Η καταιγίδα των μέτρων που λαμβάνονται καθημερινά πλέον, είναι ένα λογιστικό πάρτι και τίποτα παραπάνω
Κόψε απο δω. Βάλε λίγο εκεί. Να, στη γωνία πάνω δεξιά, φαίνεται ένα κενάκι. Ας το συμπληρώσουμε. Μια τόμπολα η εθνική μας οικονομία. Αρλεκίνοι και Μαϊκ Λαμάρ, οι υπουργοί μας, μόνο που δεν προκαλούν το γέλιο στα μωρά παιδιά. Αλλά το κλάμα σε τόσους ανθρώπους που δε φταίνε.
Αποδεικνύεται επίσης, ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η πολιτική διαχείριση. Δηλαδή το αποτέλεσμα που θα βγάλει το Α ή Β κόμμα στη Βουλή. Το οποίο Α διαφέρει από το Β, σε βασικά σημεία, θεωρίες, απόψεις, ιστορία, θεμελιώδεις πολιτικές, ώστε να έχει νόημα η επιλογή του. Η μια απόρριψη του, ενδεχομένως. Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το ποιό πρόσωπο θα κάτσει στην καρέκλα του διευθυντή της χορωδίας. Ούτε καν η μουσική που θα παίξει η ορχήστρα. Το πρόβλημα είναι ένα και απλό. Κανείς στη χορωδία δεν ξέρει μουσική. Δεν παίζει κάποιο μουσικό όργανο, δε γνωρίζει τη θεωρία της μουσικής. Δε γνωρίζει νότες, παρτιτούρες, αρμονία, αντίστιξη. Ο μαέστρος όμως, που κάθε φορά μετα βαϊων και κλάδων, ανεβάινει στο πόντιουμ καταχειροκροτούμενος από τους λάτρεις του, απαιτεί να παίζει η χορωδία τα έργα των μεγαλύτερων μουσουργών. Να παίζει για παράδειγμα Τσαϊκόφσκυ. Μπετόβεν. Σοπέν. Ραχμανινοφ. Μπαχ. Μέντελσον. Μητρόπουλο. Κι εγώ δεν ξέρω ποιόν άλλο. Μια χορωδία που δεν ξέρει πως είναι το μπουζούκι, αν μοιάζει δηλαδή με πεπόνι ή αν είναι βιολοντσέλο, καλείται να έχει άποψη για τις πενιές του Χιώτη ή τα ακόρντα του Ζαμπέτα. Γίνονται αυτά?
Δεν είναι μονάχα η κακοφωνία. Δεν πρόκειται για αισθητικής φύσης ζήτημα. Πρόκειται για πεταμένα λεφτά. Για ανικανότητα. Κι όμως αυτή την ανικανότητα εμείς επιμένουμε να την οδηγούμε στα κοινοβούλια, να την επικροτούμε και να την χειροκροτούμε, μόνο και μόνο γιατί μας εξασφαλίζει μια θέση στο ακροατήριο. Δε μας ενδιαφέρει που δεν ξέρουν μουσική. Εμείς ψήνουμε ρέγγα με εφημερίδες, στους διαδρόμους. Ίσως να έχουμε και walkman στα αυτιά. Ίσως να χαϊδεύουμε και τη γυναίκα μας (αυτό όντως θα ήταν πολύ καλό για το ηθικό μας). Παραλογισμός!! Τρέλα!!
Αυτό που αποδεικνύεται είναι ότι ο συνεκτικός ιστός της Ελληνικής κοινωνίας που καταρρέει με κάθε τρόπο, δεν ήταν οι αρχές, οι αξίες, τα ιδανικά, η ιστορία, η κουλτούρα, η γλώσσα, τα κοινά βιώματα, οι κοινές επιδιώξεις, όπως συμβαίνει παντού στον κόσμο. Σε συντεταγμένες πολιτείες δηλαδή
Ο συνδετικός κρίκος, ήταν η παράνοια! Η κοινή αποδοχή της τρέλας και της "ότι νά ναι" αντίληψης του καθενός που σουλατσάρει με το πάσο του στο δημόσιο βίο. Η σιωπηρή αποδοχή, ότι "οι άλλοι ξέρουν", χωρίς όμως εμείς όντως να ξέρουμε. Γιατί είχαμε στα αυτιά το ipod με τα δικά μας τροπάρια. Και σιγά μη μας ενοχλήσουν οι άλλοι
Η Ελλάδα λοιπόν είναι ένα συνοθύλευμα, ένα άθροισμα, ένα σύνολο, από επιμέρους οντότητες που μέσα στο κέλυφος τους κρυμμένες, συγκρούονται καθημερινά παράγοντας κρότο, τριβές, απόγνωση και πορεία συγκρουσιακή. Χωρίς κατεύθυνση, τριγυρνώντας γύρω από τους ίδιους (και ξανά μανά) και τους ίδους άξονες. Τις ίδιες προκαταλήψεις. Και έχει ο Θεός.
Οντότητες που δεν επικοινωνούν. Δε μπορούν? Δε θέλουν? Δεν το επιδιώκουν?
Πάντως στην ανάγκη για συσπείρωση, που απαιτούν οι περιστάσεις, είμαστε όλοι απόντες. Δεν ξέρουμε τον τρόπο. Δεν έχουμε ιδέα πως να το καταφέρουμε. Να ρίξουμε μια ματιά στον διπλανό και να γίνουμε ομάδα. Σήμερα που χρειάζεται ενότητα και κοινωνική αλληλεγγύη, ανακαλύπτουμε ότι δεν ξέρουμε την αλφαβήτα. Ζούμε μόνοι και απομονωμένοι, στην εγγύτερη κοσμάρα μας. Και απο που να πιαστούμε τώρα?
Και από την τρομάρα μας, καταφεύγουμε στις εύκολες λύσεις. Άρνηση! Αποφυγή! Φωνές και κραυγές αγωνίας. Υστερία και τρομάρα. Πανικός! Και προσφεύγουμε σε κάθε πρόθυμη αγκαλιά. Αριστερούς Αναρχοφασίστες. Δεξιό Εθνικισμό. Εκκλησία. Λαϊκισμό. Συνομωσιολογία. Καί ότι προκύψει. Ότι να ναι!! Μόνο για την κοίλη γή δε μας είπαν ακόμη, αλλά όπου να ναι θα μας το πουν.
Είμαστε για τις φοροκάρτες τους. Ετσι μας έχουν μετρήσει. Με την κάθε παπαριά να σαστίζουμε και να ψαχνόμαστε, και να ψελίζουμε "συγνώμη δε γνωρίζω", για να πληρώνεται ο νταβατζής να "μεσιτεύει". Μας έχουν μετρήσει για ντουβάρια, για χαζούς, για φυτά. Πως να το πω αλλιώς
Σταματώ εδώ. Το καραγκιοζιλίκι δεν έχει όρια. Κάποια στιγμή όμως, ακόμα και ο ίδιος ο Καραγκιόζης θα πρέπει να φωνάξει " Μπάστα". Όχι τη Σάσα, δυστυχώς