Το χειρότερο απ' όλα

Για μένα σαν άνθρωπο και σαν πολίτη αυτής της χώρας, που παρακολουθώ όλο αυτό το πανηγύρι με τις διαπραγματεύσεις και τα δημοψηφίσματα και το επικοινωνιακό παιχνίδι ένθεν και ένθεν, ξέρετε ποιό είναι το χειρότερο πράγμα από όλα όσα βλέπω??

Ότι εμείς οι Έλληνες, εκπροσωπούμαστε (και το λέω συνολικά με ελάχιστες εξαιρέσεις) από αυτό το συρφετό ανίκανων και επικίνδυνων τύπων.

Πραγματικά, ότι και να πούμε, καμμία απολύτως δικαιολογία δεν υπάρχει, μιας και όσους βλέπουμε σήμερα να παίζουν τη χώρα στα ζάρια, εμείς τους ψηφίσαμε, εμείς τους αναδείξαμε, εμείς τους αποθεώσαμε και βάλαμε τη δική μας τύχη, στους δικούς τους ώμους.

Και τους σημερινούς, αλλά και τους προηγούμενους.

Είμαστε ασυγχώρητοι, αλλά περισσότερο, είμαστε απαράδεκτοι. Είναι ντροπή ατομική του καθενός μας.

Υποτίθεται ότι έχουμε δημοκρατία, αλλά εμείς ο λαός, μόνο μέσα σε μια δημοκρατία δε ζούμε. Γιατί έτσι έχουμε επιλέξει να ζούμε. Γιατί έτσι μας αρέσει. Δεν υπάρχει δικαιολογία, ούτε επιχείρημα πλέον. Έχουν πέσει οι μάσκες και όσοι επικαλούνται άλλα πράγματα, ας κοιταχτούν στον καθρέφτη τους μια και καλή.

Από που να ξεκινήσω?

Ανεχόμαστε εδώ και τόσα χρόνια το χειρότερο ρατσισμό. Τον εργασιακό. Ανεχόμαστε δηλαδή να ζούμε σε μια χώρα, όπου το κράτος επιδοτεί τους υπαλλήλους του, ενώ δεν προστατεύει την ιδιωτική οικονομία. Άρα, ανεχόμαστε, μια χώρα στην οποία το ίδιο το κράτος κάνει έμπρακτες και ουσιώδεις και αντισυνταγματικές και αντίθετες στις Ευρωπαϊκές Συνθήκες διακρίσεις. Όπου το κράτος παρέχει σκανδαλώδη προνόμια και προστατευτισμό στους μισούς Έλληνες (δημόσιους υπαλλήλους και συνταξιούχους καθώς και κρατικές ΔΕΚΟ), ενώ για τους υπόλοιπους ανθρώπους που θέλουν να εργαστούν, παριστάνει ότι λειτουργεί μια ελεύθερη καπιταλιστική οικονομία. Που στην πράξη λειτουργείται από 5-6 οικογένειες σε συνθήκες καρτέλ με την ανοχή του κράτους.

Είναι προφανές, ότι αυτός ο ρατσισμός υπονομεύει ταυτόχρονα πολλά πράγματα.

Πρώτον την ίδια τη λειτουργία της δημοκρατίας, εφόσον όσοι προστατεύουν τους ΔΥ, συνεχώς εκλέγονται, άρα η δημοκρατία υφίσταται στρέβλωση και καμία ορθή γνώμη δεν διαμορφώνεται, ενώ μονίμως τα ίδια άτομα εκλέγονται καλλιεργώντας συστηματικές πελατειακές σχέσεις

Δεύτερον την ίδια την αξιοκρατία και το κράτος δικαίου και τις αρχές της ισότητας και ισονομίας μιας χώρας που θέλει να ανήκει στις εξελιγμένες. Με το καλημέρα σας, έχουμε δημιουργήσει και συντηρούμε ένα εργατικό δυναμικό δύο ταχυτήτων

Τρίτον την υγιή οικονομική δραστηριότητα. Διότι το κράτος επιδοτεί και αβαντάρει μια οικονομία παροχών προς τους ΔΥ και τους συνδεόμενους με αυτούς επιχειρηματίες, που πληρώνονται από τους φόρους όλων των Ελλήνων, ανακυκλώνοντας ουσιαστικά μέρος του χρήματος που πηγαίνει στην κατανάλωση.

Τέταρτον γιατί το κράτος έχει υποκαταστήσει το ρόλο του ως θεσμικού ρυθμιστή και τοποτηρητή των κανόνων δικαίου και έχει μετατραπεί στον βασικό εργοδότη του Ελληνικού λαού, είτε έμμεσα, είτε άμεσα. Οι δύο αυτοί ρόλοι, προφανώς είναι αντικρουόμενοι

Πέμπτον γιατί η κατάσταση αυτή, στρέφει τη μισή κοινωνία ενάντια στην άλλη μισή, διαμορφώνοντας παγίως το πολιτικό κλίμα με την αρωγή των μέσων μαζικής παραπλάνησης που επισήμως εμείς καλούμε ΜΜΕ.

Θα μπορούσα να γράφω για ώρες, όμως αυτά είναι γνωστά.

Υποτίθεται ότι στη δημοκρατία ο λαός ελέγχει την εξουσία. Χρησιμοποιώντας ενίοτε τη δύναμη των ΜΜΕ, ως δύναμη της αλήθειας δια της έρευνας και της ελεύθερης δημοσιογραφίας.

Πότε εμείς ως Έλληνες ελέγξαμε την εξουσία? Πότε κάναμε το καθήκον μας? Πότε ασχοληθήκαμε? Πότε οργανωθήκαμε? Πότε πήγαμε στον κοινοτάρχη, στο δήμαρχο, στο βουλευτή, στον υπουργό ακόμα, για να διεκδικήσουμε, να προβάλουμε προτάσεις, να κάνουμε κριτική, να ζητήσουμε μεγαλύτερη διαφάνεια, ισότητα και πρόσβαση στις λειτουργίες του κράτους που πληρώνουμε με τους φόρους μας?

Πότε αποδοκιμάσαμε τα έντυπα και τα κανάλια που είναι ιδιοκτησία των ίδιων ανθρώπων (οι 5-6 οικογένειες που ελέγχουν την αγορά σε συνθήκες καρτέλ, βλέπε τράπεζες, ενέργεια, λιανικό εμπόριο, πρώτες ύλες κλπ) που κάνουν μπίζνες εδώ στη χώρα και είναι οι μεγαλύτεροι εργοδότες της ιδιωτικής οικονομίας?

Πότε εμείς οι Έλληνες θελήσαμε να διεκδικήσουμε οι ίδιοι θέσεις στην ιεραρχία, να δραστηριοποιηθούμε μαζικά στην πολιτική με ιδέες, με προτάσεις, με προσωπική δουλειά? Σε τοπικό επίπεδο. Σε επίπεδο φιλανθρωπικό έστω. Σε επίπεδο συμμετοχικό αλλά παρεμβατικό, όχι κουβέντα να γίνεται για να πίνουμε καφέ

Χάθηκαν οι δημιουργικοί και φιλόδοξοι άνθρωποι στην Ελλάδα? Έμειναν μονάχα οι αδιάφοροι και οι βολεμένοι? Πραγματικά απορώ

Τι άλλο να γράψω

Τα σημερινά μας καταντήματα, η ξεφτίλα και η απαξίωση μας ως κοινωνία, το ότι στις τόσο κρίσιμες ώρες της πατρίδας, η κυβέρνηση βρίσκεται στο έλεος των πλιατσικολόγων από τη μία, αλλά και των εκπροσώπων της παρωχημένης μεταπολίτευσης από την άλλη, είναι απόρροια της δικής μας ολιγωρίας.

Πονάει η καρδιά μου και το κεφάλι μου να βλέπω αυτό το τσίρκο να παριστάνει ότι εκπροσωπεί την Ελλάδα, τους Έλληνες.

Ότι αυτοί εκπροσωπούν μια χώρα, της οποίας η πρωτεύουσα είναι χτισμένη στους πρόποδες μιας Ακρόπολης. Ενός μνημείου πολιτισμού και δημοκρατίας. Αν μη τι άλλο, της προσπάθειας ο άνθρωπος να προοδεύσει στηριγμένος στη λογική του και στις δυνάμεις του

Σιχαίνομαι τους ζήτουλες, τους γύφτους, τους θρασείς και γλωσσάδες που ολημερίς τρολάρουν και αλλοιώνουν κάθε απόπειρα για σοβαρή συζήτηση.

Σιχαίνομαι εγώ σαν άνθρωπος όλο αυτό το σκυλολόι που έχει καταντήσει τη χώρα μου, μια εξευτελισμένη γονυπετή καρυάτιδα που συνεχώς ζητά λεφτά, λες και τα λεφτά είναι το πρόβλημα της.

Σε αυτή την κατάσταση δε γίνεται να χωρέσει άνθρωπος που έχει πατριωτικά συναισθήματα δίχως αντάλλαγμα. Άνθρωπος που θέλει να είναι υπερήφανος για τη δουλειά και τα επιτεύγματα του. Άνθρωπος με προσωπικό ήθος, χαρακτήρα και αξιοπρέπεια.

Ίσως γι΄αυτό και πήραμε τα ξένα, δεν έχω ακόμα την απάντηση.

Όμως ακόμα και έτσι να μην ήταν, ως εδώ και μη παρέκει.

Είναι ώρα, με χρεοκοπία ή όχι, εντός η εκτός ευρώ, να λειτουργήσει ένα σύστημα λογικής στην Ελλάδα. Μια δημοκρατία και μια κοινωνία θεσμών και αρχών που να παράγει αξίες και ιστορία.

Το χειρότερο απ' όλα, είναι να μην το αντιλαμβανόμαστε αυτό.

Και να βασανιζόμαστε αιωνίως στις ίδιες λούμπες, σαν τα ποντίκια που τρέχουν μέσα στην ρόδα τους.....