Παναθηναϊκός Vs Ολυμπιακός – Ποδόσφαιρο Vs Επικοινωνίας

Ασχέτως οπαδικών προτιμήσεων, τα συμπεράσματα που βγάζουμε από τη φετινή πορεία των δύο αιώνιων εχθρών είναι πολύ διδακτικά για όλους τους φιλάθλους ανεξαιρέτως.

Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε ως μεγάλο αουτσαϊντερ, χωρίς διοίκηση, χωρίς πωλήσεις εισιτηρίων διαρκείας, μέσα σε κλίμα καθολικής απαξίωσης, με γκρίνια και δυσοίωνες προοπτικές να μελαγχολούν τους φίλους τους.

Από την άλλη ο Ολυμπιακός ξεκίνησε ως το μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση κάθε εγχώριου τίτλου, προπονητή που συνέχιζε δεύτερη χρονιά, ισχυρή διοίκηση με διάθεση να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις για περισσότερο ανταγωνιστικές εμφανίσεις, κυρίως στην Ευρώπη. Μέσα σε κλίμα ευφορίας για «μεγάλα πράγματα», που θα έκαναν σκόνη κάθε αντίπαλο, και το Καραϊσκάκη γεμάτο από φίλους της ομάδας, σε φιλικά και επίσημους αγώνες.

Σήμερα, ενόψει του εξ αναβολής αγώνα με το Λεβαδειακό στο ΟΑΚΑ, τα δεδομένα έχουν ανατραπεί τελείως. Ο Παναθηναϊκός προελαύνει στο πρωτάθλημα με ενίοτε καλές εμφανίσεις και νοοτροπία ομάδας, ενώ ο Ολυμπιακός έχει ανοίξει έναν ακόμα κύκλο εσωστρέφειας, αναζητώντας τα αίτια του κακού αγωνιστικού του προσώπου.

Κάποιοι μιλούν για θαύματα Φερεϊρα, για απροσδόκητες εκπλήξεις, για την «πόρνη μπάλα», για την χαμηλή ποιότητα ορισμένων παικτών του Ολυμπιακού, που «φορτώθηκε» συμβόλαια από σκάουτερς με «ιδιαίτερα» γούστα, μέχρι και για «παράγκες» διαιτησίας και ΕΠΟ που «υποσκάπτουν» την –όποια- αξιοπιστία απέμεινε στο Ελληνικό πρωτάθλημα.

Η πραγματικότητα όμως φαίνεται να είναι απλούστατη, και το παραμύθι να μην έχει δράκο.

Η κρίση, και το κυνηγητό των κυκλωμάτων του παρασκηνίου, εξασθένησαν την επιρροή των «περίεργων» του Ελληνικού ποδοσφαίρου, ενώ έδωσαν τη χαριστική βολή στην αξιοπιστία των οπαδικών αθλητικών εφημερίδων, που –δυστυχώς για τους εργαζόμενους τους- παρακμάζουν μέρα με τη μέρα, αναζητώντας καινούργιους «χορηγούς» και πελατεία μέσω του ίντερνετ.

Με λίγα λόγια, ο κόσμος αντιλήφθηκε πως, παρότι τα λόγια είναι όμορφα, και οι Τσάκες φέρνουν Άραβες φορτωμένους με λεφτά, η πραγματικότητα του ποδοσφαίρου εξελίσσεται αποκλειστικά και μόνο στο χορτάρι, με όρους ποδοσφαιρικής λογικής.

Ο Παναθηναϊκός από τη μία, μαζί με πολλές ομάδες της επαρχίας, ελλείψει ισχυρού επικοινωνιακού προσώπου, που συνήθως εξαρτάται ευθέως από την προσωπικότητα κάποιου προέδρου-αφεντικού, εστίασε την προσπάθεια του πάνω στη δουλειά του προπονητή. Μακριά από την παράλογη πίεση του παρελθόντος, που «έπνιγε», τη νηφάλια προσέγγιση των τακτικών επιλογών και της προσπάθειας των παικτών της ομάδας και του τεχνικού της επιτελείου, κατάφερε φέτος να λειτουργήσει ορθολογικά. Αποδεικνύοντας πως, ούτε μεταγραφές εκατομμυρίων χρειάζονται, ούτε ζάμπλουτοι επενδυτές με πούρα, ούτε παρασκήνιο, ούτε και μαγικά κόλπα βγαλμένα από το καπέλο, για να αποδώσει μια ποδοσφαιρική ομάδα στο γήπεδο θέαμα και αποτελέσματα. Χωρίς να ισχυριζόμαστε πως το επίπεδο είναι υψηλό, η προσπάθεια του Παναθηναϊκού και των μικρών της επαρχίας, στηρίζεται πάνω στις βασικές αρχές του αθλήματος και στη συγκέντρωση γύρω από υπαρκτό και συμβατό με την πραγματικότητα, όραμα

Ο Ολυμπιακός, από την άλλη, με τον πανίσχυρο επικοινωνιακό του μηχανισμό στην πρώτη γραμμή επίθεσης, πάνω ακόμα και από όσα επιτάσσει η ποδοσφαιρική προσέγγιση, αυτοπαγιδεύτηκε στις υπερφίαλες δηλώσεις των παραγόντων του, πραγματοποιώντας μεταγραφές «για τα μάτια των φιλάθλων», παρακάμπτοντας τις πραγματικές ανάγκες ενίσχυσης του ρόστερ, που από την καλοκαιρινή προετοιμασία έβγαζαν μάτι. Έτσι, αναλώθηκε στην επικοινωνία των στόχων προς την κοινωνία, χωρίς να έχει ουσιαστικά δουλέψει βάση ενός ρεαλιστικού σχεδίου του προπονητή του, βρισκόμενος στη συνέχεια εκτεθειμένος από το αναμενόμενο ξεφούσκωμα της ομάδας. Η πίεση, οι παράλογες προσδοκίες των εφημερίδων και των οπαδών, η επαναφορά παλαιμάχων παραγόντων με νοοτροπίες άλλων εποχών, έχουν απομακρύνει τον Ολυμπιακό από το στόχο του, που είναι ο πρωταθλητισμός, και τον έχουν μετατρέψει σε μηχανισμό αναζήτησης εύκολων δικαιολογιών, για να καλυφθούν άλλα προβλήματα.

Εδώ λοιπόν διαπιστώσαμε, πως στην Ελλάδα, η ανάγκη της επικοινωνίας, και η λαχτάρα των φιλάθλων για ενημέρωση γύρω από την αγαπημένη τους ομάδα, έχουν τοποθετηθεί με προκλητικά λανθασμένο τρόπο, μέσα στο ποδοσφαιρικό σύστημα. Η ευθύνη φυσικά είναι πρώτα και κύρια των ίδιων των ομάδων, που αντί να εστιάσουν στην παραγωγή ποδοσφαίρου, και κουλτούρας αθλητικής αξίας, ασχολούνται με τη «βιτρίνα», χωρίς να ενδιαφέρονται πραγματικά να φέρουν κόσμο στο γήπεδο, με το θέαμα και την ομορφιά που μπορούν να προσφέρουν.

Ο λόγος που αυτού του είδους η επικοινωνία, διαδραματίζει εξέχοντα ρόλο στο Ελληνικό ποδόσφαιρο (σε αντίθεση με άλλες χώρες), είναι απλός. Είναι εύκολη, απλή, εξυπηρετεί πολλούς παράγοντες άσχετους με το άθλημα, που έχουν «άλλες επιδιώξεις», είναι μηχανισμός προβολής και διαφήμισης προσώπων και πραγμάτων σε ευρεία κλίμακα, αποτελεί τεράστιο μοχλό πίεσης και τέλος, έχει άμεσα αποτελέσματα.

 Έτσι, αποκρύπτεται τεχνητά η ανυπαρξία αληθινών υποδομών στις ποδοσφαιρικές ομάδες που προσθέτουν αξία και  χρειάζονται σοβαρές επενδύσεις, με μακροπρόθεσμη λογική και απόδοση. (γήπεδα, προπονητικές εγκαταστάσεις, σοβαρές ακαδημίες, δίκτυο σκάουτινγκ, σοβαρή χρηματοοικονομική διαχείριση βλ. uefa fair play κλπ)

Η επικοινωνία λοιπόν, τα λόγια και οι φρούδες ελπίδες, είναι απλώς το άλλοθι, όσων ΔΕΝ θέλουν να ασχοληθούν σοβαρά με το άθλημα, αλλά αναζητούν πρόσκαιρες και μερικές φορές «ύποπτες» χαρές και δόξες. Αυτό φυσικά, δεν ισχύει πάντοτε.

Όμως το ποδόσφαιρο που όλοι αγαπάμε, δεν έχει ανάγκη από «τελάληδες» για να πείσει για την ομορφιά του, όταν η πρώτη ύλη (διοίκηση, παίκτες, προπονητές, τακτικές, υποδομές) είναι κατάλληλη. Τα αποτελέσματα φαίνονται δια γυμνού οφθαλμού μέσα στο γήπεδο και από τον πλέον αδαή. Το όμορφο παιχνίδι, είναι αυτοδιαφημιζόμενο. Είναι από μόνο του καλό.

Μεσάζοντες και «γνώστες», μισθοφόροι και διαμεσολαβητές, χρειάζονται, όταν το «εμπόρευμα» είτε είναι σκάρτο, είτε είναι άλλο από αυτό που κληθήκαμε να καταναλώσουμε. Και εκεί, χρειάζεται η προπαγάνδα, για να μην πιστεύουμε σε όσα βλέπουν τα μάτια μας, αλλά να σκαρφιζόμαστε «άλλα κόλπα» για να πιστέψουμε στο τέλος και οι ίδιοι πως ο γιαλός είναι στραβός.

Σήμερα, που ο φίλαθλος διαθέτει πρόσβαση σε όλα τα εξελιγμένα ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα, είναι τουλάχιστον κουτό, να προσπαθείς να τον πείσεις για κάτι που ο ίδιος αντιλαμβάνεται μέσω της σύγκρισης, προσβάλλοντας τη νοημοσύνη του. Ενώ, αν προσπαθήσεις να «παίξεις» με τα δικά σου μέτρα και σταθμά, επενδύοντας μακροπρόθεσμα, είναι δεδομένο πως το κέρδος θα είναι πολλαπλάσιο, αλλά θα φτιάξεις και ένα κοινό πιο απαιτητικό, με γνώσεις και κουλτούρα, που θα πλαισιώνει κάθε μελλοντική σου δυνατότητα.