Η Ελλάς δεν ξέρει τι θα πει δημοκρατία

Ο τίτλος που έβαλα τα λέει όλα.

Λυπάμαι αν δυσαρεστήσω κάποιους πατριώτες που αναπολούν την Αττική Δημοκρατία και τις αγορεύσεις των πολιτών στην Πνύκα. Έστω και αν ποτέ (αυτοί οι πατριώτες) δεν έζησαν τις λαμπρές αυτές στιγμές που με τόσο στόμφο μνημονεύουν στις "κατάλληλες" περιστάσεις. Δεν έχει σημασία. Η ιστορία, έστω και στην πιο θολή και ακαθόριστη μορφή της, γίνεται ακλόνητο επιχείρημα όταν απευθύνεσαι σε άσχετους και ημιμαθείς.

Ο λαός νομίζει, ότι δημοκρατία σημαίνει "να αποφασίζει ο λαός" και να επικρατεί "η γνώμη της πλειοψηφίας". Ναι. Όμως δίπλα σε αυτά υπάρχουν κι άλλα τόσα, που όταν λείπουν, αντί για δημοκρατία, έχουμε για πολίτευμα το τυφλό αδερφάκι της, την οχλοκρατία.

Ο λαός νομίζει, ότι δημοκρατία σημαίνει να έχουμε κοινοβούλιο, να κάνουμε εκλογές, να είμαστε "ελεύθεροι να αποφασίζουμε", να επικρατεί το συμφέρον των πολλών, έναντι των λίγων και άλλα τέτοια γραφικά.

Ο λαός, με λίγα λόγια, είναι πλήρως παραπλανημένος, για το τι εστί δημοκρατία.

Στην αρχαία Ελλάδα, δημοκρατία σήμαινε, ότι κράτος, δηλαδή κοινωνία, δηλαδή έθνος, ήταν ο δήμος. Ο δήμος, αποτελούταν από τους πολίτες. Δηλαδή από μια κάστα ανθρώπων, με πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά αμιγώς εθνοκεντρικά, πολύ συγκεκριμένα καθήκοντα και πολύ συγκεκριμένες υποχρεώσεις. Στην αρχαία Ελλάδα λοιπόν, εκ προοιμίου, δεν υπήρχε ισότητα και ισονομία για όλους τους κατοίκους μιας πόλης. Υπήρχαν φυλετικές, πολιτικές, πολιτιστικές, γενεαλογικές κλπ κάθε είδους διακρίσεις. Υπήρχα με λίγα λόγια όρια σαφώς καθορισμένα, για το ποιός θα συμμετείχε στα πολιτικά πράγματα. Στις υποθέσεις της πόλης.

Σε μεταγενέστερες φάσεις της ιστορίας, διαπιστώσαμε ότι το αρχαίο Ελληνικό μοντέλο ήταν λειτουργικό, μόνο όταν τα αυστηρά καθορισμένα όρια τηρούνταν ευλαβικά, όχι μόνο αναφορικά με το ποιοί ήταν οι πολίτες και τι έκαναν στην πόλη, αλλά και σχετικά με τους νόμους και την οργάνωση που επίσης πολύ αυστηρά διέτρεχαν την καθημερινότητα.

Και έρχομαι στο σήμερα, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα.

 Μόνο δημοκρατία δεν έχουμε σήμερα στη χώρα μας, σε αυτό το άναρχο και αναρχικό αμπέλι, στο οποίο μόνο οι ταμπέλες με τις έννοιες έχουν απομείνει να κρέμονται, κενές ουσίας.

Γιατί, όχι μόνο δεν τηρούνται οι νόμοι του κράτους, αλλά σε κανένα επίπεδο δεν υπάρχει οργάνωση, ευρυθμία, αξιοπιστία και καθορισμένα όρια με υποχρεώσεις και ευθύνες, για τον καθένα εξ ημών.

Δημοκρατία δίχως οργάνωση, νομιμότητα και ελεύθερες συναλλαγές μεταξύ ιδιωτών δεν υφίσταται. Δημοκρατία δίχως αυστηρά καθορισμένα πλαίσια δράσης του κράτους δεν υφίσταται. Δημοκρατία δίχως σεβασμό σε συγκεκριμένες αξίες, υπαρκτές και βιωματικά καθημερινές, δεν υπάρχει. Δημοκρατία  δίχως αισθητική, δίχως γλώσσα, δίχως πολιτισμό, δίχως ιστορία, δίχως τελικά παραγωγή ιδιαίτερης ταυτότητας, μοναδικής και συγκεκριμένης, δεν νοείται πουθενά στον κόσμο.

Έτσι, μόνο κατ' όνομα, αστειευόμενοι μεταξύ μας, μπορούμε να θεωρήσουμε πως η Ελλάδα έχει δημοκρατικό πολίτευμα, όταν επί της ουσίας, η διακυβέρνηση της χώρας, αλλά και η κοινή καθημερινότητα, περισσότερο μοιάζουν με φασιστικά ολοκληρωτικά καθεστώτα, στα οποία επικρατεί το δίκαιο του ισχυρού, απόλυτο και μη αμφισβητήσιμο. Ενώ ο φτωχός, ο αδύναμος και ο ανίσχυρος, έχουν στα χέρια τους  μονάχα τις αναμνήσεις και τις στρεβλές αντιλήψεις άλλων εποχών της ιστορίας.

Στην Ελλάδα του σήμερα, η βία, η αντιπαράθεση, ο εγωισμός, η μικροπρέπεια και η αδιαλλαξία, η μικρόνοια και η αμορφωσιά, ο εκβαρβαρισμός κάθε πολιτιστικής έκφρασης, υπέρ της μαζικής αποχαύνωσης, περισσεύουν. Στην Ελλάδα του σήμερα, η πλειοψηφία είναι άξεστοι και άσχετοι άνθρωποι που ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους, ενώ η μειοψηφία στενάζει υπό το βάρος της αδυναμίας της να διαμορφώσει χρήσιμες καταστάσεις για τον τόπο.

Και λόγω του ότι το δημοκρατικό πολίτευμα που σήμερα διαθέτουμε απαιτεί και την εκλογική διαδικασία για να αντιπροσωπεύεται ο λαός, κάθε φορά που ψηφίζουμε, αναπαράγουμε τα ίδια πρότυπα, από την ίδια πλειοψηφία που ανάπηρη πνευματικά, ηθικά, πολιτιστικα και κοινωνικά, συντηρεί την επίσης ίδια άθλια πολιτική τάξη κούτσαβλων και ανίκανων ανθρώπων.

Η Ελλάδα δεν ξέρει τι θα πεί δημοκρατία, αλλά και οι νέες γενιές, δε γνωρίζουμε την δημοκρατία-ούτε κατά φαντασία.

Γνωρίζουμε μια αυταπάτη, διακοσμημένη με ευσεβείς πόθους και αποσπασματική γνώση, η οποία καμμία απολύτως σχέση δεν έχει με το τι πραγματικά συμβαίνει, τόσο εδώ, όσο και έξω.

Δημοκρατία σημαίνει πάνω απ όλα, μια διαρκής προσπάθεια για να ζεί ο άνθρωπος καλά, μαζί με τους άλλους συνανθρώπους-συνκοινωνούς του. Και να παράγουν καλό για να απολαμβάνουν καλό.

Η δημοκρατία είναι ιδανικά ένας τρόπος διοίκησης μια κοινωνίας, που αποσκοπεί στην κατάκτηση του ανώτερου κατά Πλάτωνα επιπέδου που μπορεί να κατακτήσει η ανθρώπινη φύση. Της αρετής.

Ας αναλογιστούμε τελικά, πως μας αξίζει να ζούμε. Και ας κάνουμε κάτι για αυτό...