Αυτό που κούρασε είναι η υποκρισία

Όλοι στις ιδιωτικές μας συζητήσεις, μιλάμε για το τέλος της εποχής που ζούμε, χωρίς αιδώ, χωρίς υπαινιγμούς, χωρίς κομπασμούς και εθελοτυφλία

Δεν έχω γνωρίσει παρά ελάχιστους, που αρνούνται πεισματικά να δεχτούν πως σε λίγους μήνες τώρα πιά θα υπάρξουν μεγάλες αλλαγές στην Ελλάδα. Μια Ελλάδα που παριστάνει πως διαπραγματεύεται, όμως επί της ουσίας, προσπαθεί να κερδίσει χρόνο αναβάλλοντας συνεχώς απαραίτητες και κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον της

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, παρότι ο Στουρνάρας έχει μπει σε διαδικασία "πάρτα όλα", μαζεύοντας τα ρέστα της κοινωνίας από το τραπέζι, ουδείς μπορεί να είναι αισιόδοξος πως τα μέτρα που ανακοινώνονται "θα βγούν", μέχρι το Σεπτέμβριο που θα ανακοινωθεί η έκθεση της Τροϊκα, για την Ελληνική οικονομία.

Η πραγματικότητα που αποκρύπτεται, είναι πως όχι μόνο τα μέτρα δε βγαίνουν, αλλά και ότι οι θυσίες των Ελλήνων, οι μεγάλες οριζόντιες περικοπές που υπέστησαν οι περισσότεροι εντελώς άδικα, αλλά και ένα σωρό άλλοι φόροι, πάνε εντελώς χαμένοι, μέσα στην παρούσα συγκυρία

Αυτό όμως που κούρασε, δεν είναι πως τα νούμερα δε βγαίνουν. Όπως δεν έβγαιναν τόσο καιρό

Αυτό που κούρασε και καταντά ευξευτελισμός της εναπομείνασας αξιοπρέπειας των πολιτών αυτής της χώρας, είναι πως συνεχώς αναπαράγονται τα ίδια μονότονα ψεύδη, με την ίδια ξύλινη γλώσσα, από σύσσωμο το κατεστημένο πολιτικό σύστημα. Τόσο το κυβερνών, όσο και το αντιπολιτευόμενο. Δε γίνεται να τα ξεχωρίσεις.

Αυτή τη στιγμή, η Τροϊκα ζητά να κάνουμε ένα κράτος λειτουργικό, αξιόπιστο και οικονομικό, εφαρμόζοντας μεταρρυθμίσεις που η Ελληνική κοινωνία έτσι όπως έχει οικοδομηθεί και λειτουργεί, αδυνατεί να υλοποιήσει.

Δεν εκλείπουν οι άξιοι λειτουργοί, ούτε και τα μέσα. Δεν εκλείπει πάντοτε η βούληση. Το πρόβλημα είναι πως δεν ανανεώνεται η κοινωνία με φρέσκες ιδέες, με φρέσκα πρόσωπα, τα οποία να έχουν απήχηση στον πολίτη, ως φέροντα λογικές και σοβαρές προτάσεις, που κοστολογημένες και ιεραρχημένες, θα αλλάξουν σταδιακά το πρόσωπο της χώρας

Διότι σήμερα, ο τρόπος που εκλέγονται οι άρχοντες του τόπου, αναπαράγει και ανακυκλώνει συνεχώς τον ίδιο βούρκο κομματικής σκοπιμότητας, πελατείας και συναλλαγής. Οι έχοντες συμφέροντα πολίτες ψηφίζουν αυτούς που θα τους εξυπηρετούν και το ανάποδο. Και τελικά η δημοκρατική λειτουργία της πολιτείας ακυρώνεται, μέσα από την τελμάτωση των αξιών της, σε ένα διαχρονικά αδρανές πολιτικό τοπίο με πολύ συγκεκριμένες προτεραιότητες. Που δεν είναι κοινωνικές, ούτε κάν εθνικές. Αλλά ξεκάθαρα συντεχνιακές και ιδιοτελείς

Έτσι συμβαίνει και τώρα. Οι συντεχνίες ανθίστανται με κάθε τρόπο, και την πληρώνουν οι πολλοί μέσω των "πακέτων μέτρων" που αδίκως πέφτουν στα κεφάλια όλων των Ελλήνων, χωρίς καμμία διάκριση

Και πως να γίνουν διακρίσεις, πως να ειπωθούν τα πράγματα "με το όνομα τους", όταν το ίδιο το κράτος έχει καταστεί αφερέγγυος παράγοντας σε τοπικό και διεθνές επίπεδο? Που κανένας σοβαρός άνθρωπος δε λαμβάνει υπόψη του ως φορέα ισορροπίας, ευημερίας και ανάπτυξης?

Και ενώ η αθλήτρια Παπαχρήστου, εξοβελίστηκε, "κάηκε στην πυρά" της κριτικής, για το ατυχές της σχόλιο σε ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης, ρεζιλεύοντας για μια ακόμα φορά την παράλογη Ελληνική πραγματικότητα, σε κάθε μήκος και πλάτος της υφηλίου, η έκθεση της Citibank, με τα αμείλικτα δεδομένα που παρουσιάζει, θεωρεί σίγουρο πως το Σεπτέμβριο δεν θα περάσουμε την αξιολόγηση, και θα βρεθούμε εκτός Ευρώ. Κι όμως αυτό δεν συζητείται δημοσίως. Φαίνεται πως η Παπαχρήστου είναι σημαντικότερο εθνικό κεφάλαιο, μεσούντος του θέρους, και ασχολούμαστε μαζί της.

Φοβάμαι πως η λύση που έχει προκριθεί είναι η παραμονή μεν της Ελλάδας εντός Ευρώπης, με ταυτόχρονη υπαγωγή της όμως σε ένα νόμισμα δεύτερης ταχύτητας, με το οποίο θα διεξάγονται οι εσωτερικές πληρωμές. Δεν ξέρω αν αυτό θα λέγεται δραχμή ή Νότιο Ευρώ ή Χρεο-Ευρώ. Δεν έχει και σημασία άλλωστε

Και δεν έχει σημασία, διότι όσο επιμένουμε να θεωρούμε την Ελληνική οικονομία με νομισματικούς και όχι παραγωγικούς όρους, τόσο τα φαντάσματα θα πλανώνται πάνω από τον ουρανό, σκιάζοντας τις ελπίδες μας, για μια καλύτερη μοίρα στην επόμενη 20ετία

Το βασικό θέμα που πρέπει να αντιμετωπιστεί σε επίπεδο θεσμικό είναι η μεγέθυνση της παραγωγικής δυνατότητας της Ελλάδας, η δημιουργία νέων επενδύσεων υψηλής προστιθέμενης αξίας, η πριμοδότηση της καινοτομίας με κάθε κόστος και η ποιοτική αναβάθμιση του προϊόντος Τουρισμός, με ορίζοντα τουλάχιστον 5ετίας.