Όταν ήμουν παιδάκι, περίμενα με αγωνία να έρθει το μεσημέρι της Κυριακής, που τα δύο κανάλια της τηλεόρασης συνήθως έβαζαν «ξένη ταινία». Εγώ ήξερα πως ήταν ξένη η ταινία, γιατί σε αυτή δεν έπαιζε ο Παπαγιαννόπουλος και η Βουγιουκλάκη, αλλά διάφοροι άλλοι ηθοποιοί με περίεργα ονόματα, που δε μπορούσα να τα προφέρω . Ούτε ο παππούς μου επίσης.
Ο παππούς μου ο Γιάννης, αγαπούσε τα γουέστερν. Δεν τον ρώτησα ποτέ γιατί. Αυτό που μου άρεσε ήταν ότι τα μεσημέρια της Κυριακής, όταν έπαιζε η τηλεόραση ταινίες με τον Τζών Γουεϊν, εγώ φοβόμουν από τα πιστολίδια και τις μάχες, και ο παππούς μου με άφηνε να κουρνιάζω στα πόδια του. Έτσι αισθανόμουν ασφαλής, αλλά μπορούσα να βλέπω και το έργο ξαπλωμένος στο χαλί, κάτω από το μεγάλο τραπέζι στο σαλόνι. Και ήμουν πολύ ευτυχισμένος
Τα παλιά γουέστερν έργα, είχαν συνήθως δύο ειδών εξέλιξη. Πρώτο είδος: Πήγαινε ο καλός πρωταγωνιστής σε μια πόλη που υπήρχαν κακοί ήρωες, μαλώνανε και στο τέλος έκαναν μονομαχία, σκοτωνόταν ο κακός και ο καλός ήρωας έφευγε με το κορίτσι. Η μπορεί να μην έφευγε αλλά το φιλούσε σίγουρα, και η δική μου καρδιά χτυπούσε μαζί τους. Δεύτερο είδος: Ο καλός πρωταγωνιστής τα έβαζε με τους κακούς Ινδιάνους, αν και κατά βάθος ήξερε ότι οι Ινδιάνοι δεν είναι κακοί αλλά έχουν κι αυτοί οικογένεια μέσα στις σκηνές τους. Αν δεν υπήρχε τέτοιο σενάριο, μουσική από στρατιωτικές ταχυδρομικές κόρνες, περήφανα άλογα, ηλιοκαμένα τετράγωνα πρόσωπα με μαντίλια στο λαιμό, σκόνη και μια κοπέλα με φουρό και αστείο καπέλο, δεν ήταν καλό το γουέστερν. Επίσης καλά γουέστερν έβγαζε μόνο μια εταιρεία, αυτή που είχε σήμα την κοπέλα που κρατάει τον πυρσό στην αρχή. Όχι της Νέας Δημοκρατίας, φυσικά, αλλά της Columbia Pictures. Αυτό το τελευταίο μου το τόνιζε η γιαγιά μου, που μας έφερνε μεζέδες στο τραπέζι. Και που γελούσε όταν με κοίταζε να τρομάζω.
Λίγο καιρό πριν, όταν γεννήθηκε το δικό μου παιδάκι, ασυναίσθητα με κατέλαβε ένα μεγάλο άγχος, να του δείξω τις ταινίες που αγάπησε ο μπαμπάς του. Και με αφορμή τις Κυριακάτικες εκδόσεις μιας γνωστής εφημερίδας, άρχισα να συσσωρεύω dvd στο τραπεζάκι του σαλονιού. Κάποια στιγμή τα δισκάκια έγιναν πολλά, οι τίτλοι ακόμα περισσότεροι, τα downloads αμέτρητα. Μαζεύτηκε ποσότητα υλικού. Κοιτάζοντας το παιδάκι μου, και το τραπεζάκι, φαντάστηκα πως θα έρθει η στιγμή που ο μικρός θα μπουσουλήσει να κρυφτεί από κάτω, όταν τρομάξει από τους πυροβολισμούς και τα ποδοβολητά στην άγρια δύση. Μπορεί κιόλας να κουλουριαστεί στα δικά μου πόδια, για να νιώσει ασφαλής. Μπορεί πάλι απλά να βαριέται και να μου ζητήσει να δούμε ένα καρτούν.
Όπως και να χει όμως, εμείς τις Κυριακές τα μεσημέρια θα είμαστε μαζί, να ονειρευόμαστε εποχές ηρωικές, αλλά και τόσο, μα τόσο ρομαντικές. Γιατί στα γουέστερν το τέλος είναι πάντοτε καλό, κόντρα με το σκληρό πρόσωπο της αληθινής ζωής. Αυτό που παίρνει από κοντά μας τους ανθρώπους που αγαπάμε. Καουμπόηδες και Ινδιάνους…..
No comments:
Post a Comment