Αυτές τις μέρες είμαι θεατής, όπως κι εσείς φαντάζομαι, διαφόρων γεγονότων, διαφορετικών μεταξύ τους, που όμως έχουν κάτι κοινό
Ότι αφενός αποτελούν αφορμές για δημόσιες συζητήσεις επί συζητήσεων και αφετέρου, είναι ενδεικτικά του τρόπου που σήμερα λειτουργεί η Ελληνική πραγματικότητα. Σε κάθε τομέα
Ξεκινώντας από το "δράμα" που λέγεται δημοτικό συμβούλιο του δήμου Αθηναίων, στο οποίο καθημερινά προστίθενται καινούργια πρωτότυπα επεισόδια, με πρωταγωνιστές που έχουν όρεξη και κέφι να μας προσφέρουν δωρεάν διασκέδαση με τις τοποθετήσεις και τα τερτίπια τους. Με τις προσωπικότητες και τις αντιλήψεις τους για τα τεκταινόμενα στον πολύπαθο δήμο.
Ποιο το αποτέλεσμα όλου αυτού του παραλογισμού? Το απόλυτο μηδέν.
Ο δήμαρχος κύριος Καμίνης, που εξελέγη ως πρόσωπο καθολικής αποδοχής από μια μεγάλη δεξαμενή ετερόκλητης πολιτικής προέλευσης ψηφοφόρων, προσπαθεί να ισορροπήσει σε ένα τεντωμένο σκοινί. Το οποίο μοιραία θα σπάσει σε λίγο καιρό, μιας και ο δήμος Αθηναίων έχει πραγματικά, αληθινά και σοβαρά προβλήματα να λύσει, που απαιτούν ένα ήθος που εκλείπει από τη σημερινή μας κατάντια. Όταν λέω ήθος δεν εννοώ τη νομιμοφροσύνη, αλλά τη στάση που οφείλουν οι ασχολούμενοι με τη δημόσια ζωή να επιδεικνύουν, όταν καλούνται να συνεισφέρουν σε συζητήσεις για τα προβλήματα της κοινωνίας που υπηρετούν.
Ποια στάση κρατά το δημοτικό συμβούλιο απέναντι στον πασιφιστή Καμίνη? Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. Ο καθένας τα δικά του, άλλος να χαιρετά ναζιστικά, άλλος να προτείνει τα αντίθετα για το πρόβλημα με τους "φιλοξενούμενους" στην Πατησίων μετανάστες, άλλος να παραιτείται
Φαρσοκωμωδία. Και ανυπαρξία. Και σαχλαμαροσύνη υψηλού επιπέδου, με το δήμαρχο να καλείται να βγάλει το φίδι από την τρύπα.
Γίνεται? Όχι βέβαια, δε γίνεται. Για πολλούς λόγους
Ο βασικότερος είναι αυτός που ανέφερα προηγουμένως. Ότι για κακή τους τύχη, υπάρχουν σοβαρά και αληθινά προβλήματα να αντιμετωπιστούν που επιβάλλουν ένα στοιχειώδη σχεδιασμό, μια στοιχειώδη σωφροσύνη, μια στοιχειώδη γνώση και εμπειρία και μια στοιχειώδη ομοφωνία απέναντι σε στοιχειώδη πράγματα. Τι είναι καλό και τι κακό. Τι είναι εύκολο και τι δύσκολο. Τι χρειάζεται να γίνει και τι όχι. Ποια είναι η προτεραιότητα και ποια δεν είναι.
Γίνεται σήμερα, σ ένα δήμο, διάτρητο και καταχρεωμένο, να ανακαλυφθούν οι παραπάνω ιδιότητες, τόσο σε θεσμικό, όσο και σε οργανωτικό επίπεδο? Όχι, δε γίνεται
Γύρω γύρω όλοι και στη μέση ο Καμίνης, που δε φταίει φυσικά, αλλά από την άλλη δεν έχει το κύρος να επιβάλλει μια γραμμή ή να συσπειρώσει. Ο πρώην συνήγορος του πολίτης, κλήθηκε να παίξει ένα πολιτικό ρόλο που δε γνωρίζει. Το ρόλο του λογικού, μέσα σ ένα στίβο παραλογισμού.
Γιατί είναι πασιφανές, ότι η Αθήνα δεν είναι αυτή που ήταν πριν 5 χρόνια, να φτιάχνουμε δέντρα και να κάνουμε γιορτές για να αισθανθούμε κοσμοπολίτες στην πλατεία Συντάγματος. Η Αθήνα σήμερα είναι μια κόλαση προβλημάτων, κυρίως κοινωνικών. Και δε λύνεται από την τηλεόραση, ούτε από το βήμα του δημοτικού συμβουλίου.
Αμ ο άλλος, ο Μάϊνας? Του απηύθηνα ανοιχτή επιστολή γιατί πραγματικά ντράπηκα για λογαριασμό του. Όχι ότι περίμενα κάποια απάντηση, μην τρελαθούμε κιόλας. Κι αυτός στον κόσμο του. Ένα κόσμο ιδεών και ιδεολογίας, σε μια πραγματικότητα παράλληλη με αυτή που ζει, δυο βήματα από το σπίτι του, φοβούμενος πλέον να κυκλοφορήσει ελεύθερα, όμηρος μέσα στην ίδια του την πόλη. Και αντί να σηκωθεί να φύγει από εκεί, η να παραδεχτεί ανοιχτά ότι το πρόβλημα δεν είναι θέμα αντίληψης, αλλά θέμα υπαρκτό, κάθεται και μας τσαμπουνάει αρλούμπες ,περί των πεινασμένων και των "αθλίων" λαθρομεταναστών που πρέπει να τους συμπονέσουμε. Αντί να πάρει μέτρα για τον εαυτό του, να δράσει υπέρ της οικογένειας του, με μια κίνηση έμπρακτης διαμαρτυρίας ("αποχωρώ από το σπίτι μου γιατί αισθάνομαι εγκλωβισμένος σε μία αδιέξοδη κατάσταση", για παράδειγμα) αυτός εγκαλεί την αστυνομία και την πολιτεία, ότι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Δηλαδή ρε Μαϊνα, όταν έκλεβαν τα δικά μας σπίτια, όταν πείραζαν και ενοχλούσαν τις γυναίκες μας, όταν ρήμαζαν τα μαγαζιά μας, η αστυνομία και η πολιτεία έκαναν τη δουλειά τους? Αν την έκαναν ή αν μπορούσαν τελοσπάντων να δώσουν κάποια λύση, δεν θα το έκαναν εδώ και χρόνια? Είναι τόσο απλό. Είναι κι αυτοί μέρος του προβλήματος. Δε χρειαζόμαστε τσιτάτα ανθρωπισμού από κανένα Μαϊνα και κανένα Αλαβάνο. Εμπόλεμη ζώνη είναι το κέντρο, όχι πίνακας του Πικάσο να κάνουμε σχόλια και να "φρίττουμε" δημοσίως σκίζοντας τα ρούχα μας, για κάποιες θεωρητικές κοινωνικές ισορροπίες. Δράση, λύσεις, ενέργειες και αποφασιστικότητα χρειάζονται τα προβλήματα. Δε λύνονται με δηλώσεις κομματικής αφοσίωσης
Τα ίδια και για το Γιωργάκη και τις αποκαλύψεις Στρός-Καν. Σιγά τις αποκαλύψεις δηλαδή! Ο κόσμος το χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι. Αλλά ή πρεμούρα μας είναι να σπεύσουμε να φτιάξουμε μια εικόνα. Μια επικοινωνιακή αξιοπιστία, ώστε να έχουμε ακροατήριο. Και κατ επέκταση χειροκροτητές. Λες και αύριο μεθαύριο που το δημόσιο θα κηρύξει επισήμως στάση πληρωμών (πιθανών μετά τις εκλογές), οι μεγαλεπήβολες δηλώσεις και τα οράματα (που ποτέ δεν υπήρξαν) θα γεμίσουν τις τσέπες και τα στομάχια των απελπισμένων Ελλήνων. Που θα αναγκαστούν να δεχτούν ακόμα χειρότερη σκλαβιά, προκειμένου η χώρα μας να βρει την άκρη και να τη σκαπουλάρει από την κατάρρευση τύπου Λιβύης, Τυνησίας, Μαρόκου κλπ. Λέτε αν αύριο η ΕΕ μας "αδειάσει" και μας ωθήσει στη δραχμή για να απαλλαγεί από εμάς, οι πολίτες που θα δουν τα εισοδήματα τους να κατρακυλούν κατά 70% προς τα κάτω, να κρατήσουν την ψυχραιμία και τη νηφαλιότητα τους? Η μήπως τότε η δημοκρατία θα υπερνικήσει της αγανάκτησης και της αλητείας που θα ξεχυθεί στο δρόμο? Μετατρέποντας σε "γήπεδο Καραϊσκάκη" το κέντρο της πρωτεύουσας?
Που θέλω να καταλήξω?
Ότι με τα λόγια δε λύνονται τα προβλήματα
Αντί να προσπαθούν, όσοι τουλάχιστον έχουν πρόσβαση, να "πείσουν" η να μην "πείσουν" τους πολίτες, ας αποφασίσουν να δρομολογήσουν κάποιες λύσεις για να αποφορτιστεί το κλίμα. Να εφαρμόσουν ιδέες, να προτείνουν άλλες, να δράσουν, να εκτεθούν με το ανάστημα τους, και να επιχειρηματολογήσουν σε απλή κατανοητή και ελληνική γλώσσα (για όνομα του θεού)
Αν δε μπορούν ή δε θέλουν, ας περάσουν οι επόμενοι, μήπως μπορέσουν καλύτερα
Τελειώνοντας, θα αναφέρω και το ντέρμπι μεταξύ του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, που επίσης είναι παράδειγμα της επικαιρότητας, για την απέραντη παραφιλολογία και τη θεωρητικολογία, έναντι των αναγκαίων και αληθινών λύσεων που χρειάζονται.
Πρωτοσέλιδα, ανακοινώσεις, λόγια και κουβέντες του συρμού, θεωρίες και προτάσεις της πλάκας, παράγοντες και πρωταγωνιστές με ελάχιστο επίπεδο παιδείας και απειροελάχιστη διάθεση να συνεισφέρουν προς κάποια θετική κατεύθυνση. Απέραντη βλακεία, θεατρινισμοί, κίτρινος και ροζ χαρακτήρας τοποθετήσεων και μπούρδες με την οκά.
Και η υποκρισία να συνεχίζει να είναι το κυρίαρχο θέμα της συζήτησης
Αλλά που θα πάει, κάποια στιγμή τα λόγια θα είναι περιττά -όπως λέει και το γνωστό τραγούδι- μπροστά στις εξελίξεις. Εύχομαι μονάχα, να μη ζήσουμε στιγμές που η ιστορία αρχειοθέτησε στις μαύρες τις σελίδες.....
No comments:
Post a Comment