Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο, έχεις ξεχάσει που ακριβώς θέλεις να πας..

Όσα κι αν έχω, δανεικά πια δε σου δίνω, να κάνεις βόλτες με το magic bus....
Ταξιδιάρα ψυχή, αποκαλούσαν τον πρωταγωνιστή/πρωταγωνίστρια του θρυλικού τους ροκ τραγουδιού οι "Τρύπες", την εποχή που στοιβαζόμασταν στο Ρόδον για να τους ακούσουμε, τρώγοντας ένα τσουβάλι ξύλο από τους -σε έκσταση- φίλους του συγκροτήματος.
Ταξιδιάρα ψυχή και σήμερα η Ελλάδα, που κάθε λίγο και λιγάκι απευθύνεται στους "φίλους" από τη Δύση, για να της δώσουν τα λεφτά που χρειάζεται, για να συνεχίσει την περιπλάνηση στον κόσμο των παραισθήσεων. Εκτός αν νομίζει κάποιος ότι magic bus σημαίνει κάτι άλλο. Ταξίδι στη Ντίσνεϋλαντ για παράδειγμα ή στο Λάγκο ντι Γκάρντα (άλλη παιχνιδούπολη στη βόρεια Ιταλία)
Δυστυχώς η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη και οι δυσκολίες δεδομένες
Ακόμα και σήμερα, ένα σχεδόν χρόνο από τη στιγμή που το ΠΑ.ΣΟ.Κ ανήλθε στην εξουσία, αναλαμβάνοντας τις τύχες της χώρας, τίποτα ουσιαστικό δεν έχει γίνει, για να γυρίσουμε σελίδα
Τα λεφτά του ΔΝΤ-μνημονίου, εξυπηρετούν ληξιπρόθεσμες οφειλές και όχι μεταρρυθμίσεις, κατεστημένες ομάδες εξουσίας (βλέπε κόμματα, κοινοβουλευτισμό,συνδικαλιστικές ομάδες, τοπική αυτοδιοίκηση και περί αυτών συμφέροντα, ομάδες επαγγελματιών που απολαμβάνουν "προνόμια", κλπ), τη συντήρηση του υδροκέφαλου και κρατοκεντρικού συστήματος οικονομίας, που αποτρέπει τους ιδιώτες να δραστηριοποιηθούν σοβαρά σε διάφορους κλάδους της οικονομίας.
Έτσι, και περισσότερα λεφτά να μπουν στην Ελλάδα, σίγουρα θα πάνε σε αυτά τα στόματα, ώστε να συνεχίσουν να υπάρχουν. Και σίγουρα, όσο οι Ευρωπαίοι, δεν ανοίγουν το πουγγί (και πολύ καλά κάνουν), τόσο η εσωτερική προπαγάνδα των στρατευμένων ΜΜΕ και των εγκάθετων τσάτσων τους, θα δημιουργεί φοβικά σύνδρομα, υστερία και απελπισία, απόγνωση και κατάθλιψη, στους Έλληνες εκείνους που ακόμα τους ακούν και τους δίνουν σημασία. Και η "αντίδραση" απέναντι στο δαίμονα Τροϊκα, θα δυναμώνει, η "ανυπακοή" και η απείθεια απέναντι στο νόμο, και όλα αυτά τα σαχλά κινήματα θα πληθαίνουν. Ποια "ανυπακοή" και κουραφέξαλα. Δεκανίκι του συστήματος κι αυτή, όπως και όλοι οι καρνάβαλοι της αριστεράς, που είναι υπέρ της διαιώνισης του βολέματος, της κλίκας, του μέσου και της διευκόλυνσης, της επικράτησης και της επιβολής των αποφάσεων της οποιασδήποτε μειοψηφίας, έναντι της βούλησης της πλειοψηφίας. Δικτατορία του προλεταριάτου κυριολεκτικά. Και μάλιστα ενός προλεταριάτου εντελώς λούμπεν, όχι γιατί είναι φτωχό, αλλά γιατί είναι υπέρ του δέοντος χορτάτο και αρνείται να μετακινηθεί από τις πάγιες υπερεξουσίες του. Που προϋποθέτουν την ύπαρξη του σημερινού συστήματος τροφοδότησης τους, από τις δημόσιες δεξαμενές. Με διάφορους τρόπους.
Που βρίσκεται η διαχωριστική γραμμή μεταξύ της νόμιμης διεκδίκησης του δικαίου του εργαζόμενου/υπαλλήλου/ιδιοκτήτη/επιχειρηματία/αγρότη/φοιτητή/συνταξιούχου κλπ, και της ηθελημένης άγνοιας, που αντιδρά τυφλά χωρίς να ενδιαφέρεται να καταλάβει? Θα αργήσουμε να ξετυλίξουμε αυτό το κουβάρι εδώ στην Ελλάδα. Ίσως να μην το καταφέρουμε και ποτέ. Γιατί είναι δύσκολο να αλλάξουμε συνήθειες και αντιλήψεις, ξεφεύγοντας από τον εγωϊστικό μας μικρόκοσμο. Και τα συμφέροντα μας
Εδώ όμως έγκειται και η αποτυχία του ΠΑ.ΣΟ.Κ αλλά και όλων των σημερινών πολιτικών δυνάμεων του τόπου, πράγμα που θα αποδειχτεί περίτρανα στις επερχόμενες εκλογές, όπου η αποχή θα σημειώσει πρωτοφανή άνοδο. Αποτυχία να εξηγήσουν, να πείσουν, να φανούν αξιόπιστοι και εχέγγυοι συνομιλητές με μια κοινωνία που αλλάζει δραματικά. Που σπαράζει πίσω από το προσωπείο της αθωότητας. Της επιτηδευμένης παρθενίας και αμώμου αγνότητας.
Αποτυχία και εγκληματική ανικανότητα, να συνδεθούν τα λόγια με τα έργα. Να γίνουν οι τομές που απαιτούν οι περιστάσεις. Να προχωρήσουμε με συναίνεση και  ομοψυχία. Να ξεκαθαριστούν με κρυστάλλινο λόγο όλα τα σκοτεινά σημεία. Να αποσαφηνιστούν τα πάντα, με απλές σταράτες κουβέντες, και να ειπωθεί με ρεαλιστικό πνεύμα το τι πρέπει να γίνει και γιατί. Να καταλάβουν όλοι τι συμβαίνει στην Ελλάδα και γιατί συμβαίνει.
Αποτυχία και εθνική προδοσία, την ύστατη στιγμή, να κοιτάνε να διασώσουν ότι μπορούν από τις κομματικές ταμπακέρες, και να υποθηκεύουν τη διεθνή οικονομική και πολιτική θέση της Ελλάδας με τα τερτίπια και τις πονηριές τους. Τις αλχημείες και τη δημιουργική τους λογιστική. Τις μεθόδους που οδηγούν στην πλήρη εξαθλίωση εκατομμύρια κοσμάκη, που δε φταίει σε τίποτα.
Σήμερα, είμαστε πλήρως εξαρτημένοι από τις αποφάσεις άλλων, σχετικά με τη ρευστότητα του δημοσίου τομέα μας, και είμαστε κυριολεκτικά στο έλεος τους. Δεν έχουμε καμία διαπραγματευτική δυνατότητα. Και αν το μνημόνιο ήταν όντως το τελευταίο μας όπλο, ώστε να μην κηρύξουμε στάση πληρωμών (και φουντάρουμε μια ώρα νωρίτερα όλοι μαζί), τα λεφτά μας τα έδωσαν για να αλλάξουμε πορεία στην πράξη. Όχι στα λόγια
Σήμερα, δεν υπάρχει πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα, που να μπορεί να το πράξει αυτό
Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα. Υπάρχει κενό εξουσίας σοβαρό, τεράστιο, ανυπέρβλητο. Χάσμα και έρεβος. Χάος και άβυσσος. Όλα τα υπόλοιπα είναι μαρμελάδες και σιρόπια
Δε μπορούν τα παλικάρια, πράσινα, μπλε και κόκκινα. Αυτά ξέρουν, αυτή την πελατεία έμαθαν, δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξουν κάτι. Δε γνωρίζουν αλλά δε θέλουν κιόλας
Ας μας κάνουν το χατίρι λοιπόν, αντί να σκούζουν και να φωνάζουν ότι πεθαίνουν και ότι πονάνε, μπας και τους λυπηθεί κανένας ρομαντικός, να ανέβουν στο πρώτο αεροπλάνο, για όπου θέλουν, όπως οι άλλοι δικτάτορες των μεσογειακών χωρών, και ας μας αδειάσουν τη γωνιά μια ώρα νωρίτερα.
Λύσεις θα βρεθούν, μην ανησυχείτε. Οι Ευρωπαίοι δανειστές μας δεν είναι ηλίθιοι να μη θέλουν τα λεφτά τους πίσω. Μην τρελαθούμε κιόλας. Όχι ότι δε μας αγαπούν. Ωραιότατα νησιά έχουμε, και πανέμορφες γυναίκες. Εύγευστα σουβλάκια και δροσερά κρασιά. Ψηλά βουνά και γαλανές θάλασσες. Και βαθιές επίσης
Όμως είναι προφανές, ότι αυτοί οι κερατάδες που μας κυβερνάνε, οι δικοί μας, και λεφτά να τους δώσουν, δε θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους για να μην εξαφανιστούν πολιτικά. Για να μη χάσουν τη λεζάντα και τις χορηγίες των "δικών" τους. Αυτών με τους οποίους πραγματικά "τα φάγανε". Και ρεύονται στη μούρη μας, ζητώντας και τα ρέστα.

Αντί επιλόγου σας παραπέμπω σε όσα γράφει ο Κώστας Στούπας στο www.capital.gr : Οι Γερμανοί αντιμετωπίζουν το εξής δίλλημα. Αν δώσουν πολλά, οι μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα που είναι απαραίτητες για τη σύγκλιση θα αναβληθούν. Υπουργοί, συνδικαλιστές και συντεχνίες περιμένουν σαν τα «κοράκια»... Αν δεν δώσουν αρκετά, οι αγορές θα επιτεθούν και το ντόμινο θα συμπαρασύρει και ισχυρούς κρίκους του ευρώ...

Ιδού λοιπόν η ρόδος, ιδού και το πήδημα...η για να το πω αλλιώς, Λονδίνο, Άμστερνταμ η Βερολίνο, 

για να πάνε να κρύψουν τις πομπές τους, οι "δημοκράτες" μας και το συνάφι τους

Εμείς έχουμε προ πολλού κατέβει, από το μαγικό τους λεωφορείο........

Λαϊκό τραγούδι και παραμύθια

Αφορμή πήρα από ένα καλαμπούρι και σκέφτηκα δυο-τρία πραγματάκια επί του θέματος, και θέλησα να σας τα πω και να τ ακούσω κι εγώ
Γιατί κάποιες έννοιες είναι διαχρονικές, και κάποιες αλλάζουν συνεχώς, μιας και είναι δεμένες με τις αλλαγές της ίδιας της κοινωνίας, του λαού, της ψυχολογίας και της αισθητικής που διαμοιράζεται ευρέως από τα μέσα και τα λοιπά εργαλεία διέγερσης των νευρικών μας απολήξεων
Κάποτε λαϊκό τραγούδι σήμαινε το μουσικό θέμα που αντιπροσωπεύει μια κοινωνική τάξη, συνήθως τη λεγόμενη "λαϊκή", δηλαδή όχι τη "λόγια" ή μορφωμένη ή εύπορη.
Τους απλούς ανθρώπους που συνήθως ήταν φτωχοί ή σε ανεκτά επίπεδα διαβίωσης, εργάτες, υπάλληλοι, τεχνίτες, και λοιπές κατηγορίες. Που διαβίωναν σε ορισμένες γειτονιές, σε ορισμένες συνοικίες που είχαν και την αντίστοιχη κουλτούρα της καθημερινότητας. Στα δικά μου μάτια, και τα δικά μου αυτιά, τέτοιες εικόνες υπάρχουν πια μόνο στις Ελληνικές ταινίες που όλοι αγαπήσαμε (εντάξει, όχι και όλοι)
Έτσι, με βάση όσα σκέφτηκα παραπάνω, λαϊκό τραγούδι είναι το ρεμπέτικο (ίσως στην περιθωριακή του έκφραση, αν περιθώριο μπορούμε να χαρακτηρίσουμε εκείνες τις ομάδες που το μετέδωσαν στους Έλληνες, προερχόμενοι ως πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, και όσους ήταν οι "μάγκες" και τα "κουτσαβάκια" της εποχής, πριν το μεσοπόλεμο) δηλαδή τα Ελληνικά blues. Επίσης λαϊκό τραγούδι είναι οι φωνές του '50 και του '60 που όλοι γνωρίζουμε. Καζαντζίδης, Μπιθικώτσης, Διονυσίου, Μαρινέλλα, και τα σχετικά μπουζούκια.
Από τη δεκαετία του '70 και μετά, ο χώρος της λαϊκής διασκέδασης, που μέχρι τότε ήταν επίσης δεδομένος (ταβέρνες με όργανα, εστιατόρια με τραγουδιστές, καπηλειά κλπ) αρχίζει να αλλάζει. Γίνεται περισσότερο αστικός, μιας και η ίδια η Ελλάδα αρχίζει να γίνεται περισσότερο αστική με αποκορύφωμα τη μεταπολίτευση και τις αρχές του ΄80 που το γκλάμουρ, το κιτς, τα εφέ και οι υπερπαραγωγές τύπου καμπαρέ ή μπολερό, με πρωτοστάτη το Γιάννη Φλωρινιώτη και άλλους, γίνονται το "νέο" που αντικαθιστά σταδιακά τα παραδοσιακά μπουζούκια
Ο Έλληνας γνωρίζει το show, θέλει λάμψη και λούσα, θέλει ευρώπη και τζετ σετ, κι εκείνη την εποχή ο Αντρέας εισάγει την αλλαγή, που μεταφέρει χρήμα σε λαϊκότερα στρώματα, που μέχρι πρότινος ήταν νοικοκυριά περιορισμένων δυνατοτήτων.
Το δημόσιο και τα κλειστά επαγγέλματα ανθίζουν και μαζί με την κουλτούρα του μεγάλου αδερφού (το κράτος) το λαϊκό τραγούδι γίνεται πίστα, μπαλέτα, λουλούδια και σπασμένα πιάτα, επίδειξη πλούτου και νεοπλουτισμού, κοινωνική ανάγκη.
Ποια τα προβλήματα και οι στεναχώριες του Έλληνα του 1930? Η ένταξη στην κοινωνία ή η απόρριψη της, ο έρωτας και τα ναρκωτικά, τα προβλήματα με το σύστημα, η προσπάθεια του κοσμάκη να σηκώσει κεφάλι σε ένα περιβάλλον που καθημερινά αποδεικνυόταν ασταθές και επισφαλές.
Το 1950, η οικονομική ανέχεια, η φτώχεια, η μετανάστευση, οι αξίες του πτωχού πλην τίμιου εργάτη, σε αντίθεση με τον παραδοσιακά πλούσιο καβατζωμένο. Το 1980 ο Έλληνας ασχολείται με την καψούρα (όχι τον έρωτα), το σεξ (όχι την αγάπη), τον υλικό πλουτισμό και την ευμάρεια (όχι τον πόνο της μάνας), την αφθονία (και όχι τη στέρηση) και τη dolce vita (και όχι τα αποκαϊδια μιας βασανισμένης από πολέμους,εμφυλίους και εξεγέρσεις, κοινωνίας)
Σήμερα το λαϊκό τραγούδι είναι τα music halls που στριμώχνεσαι να ακούσεις παραγωγές που θυμίζουν διάφορα πράγματα, μιας και βουτάνε απ όλες τις μουσικές το κατιτίς τους. Είναι τα μεγαλομπουζούκια  με διάφορους ημίγυμνους τραγουδιστές απροσδιόριστης μουσικής ταυτότητας που σε διάφορους τόνους προκαλούν το κοινό να εκτονωθεί διονυσιακά. Είναι και τα τηλεοπτικά κανάλια που κάνουν διαγωνισμούς ταλέντων και το κοινό συμμετέχει ενεργά με την επιδοκιμασία ή την αποδοκιμασία του (σάμπως και η eurovision κάτι τέτοιο δεν είναι?)
Και έρχομαι να σκεφτώ : Η μουσική μας είναι κομμάτι της ιστορίας μας, και η ιστορία μας κομμάτι της μουσικής μας. Τι ακριβώς ακούμε σήμερα? Τι είναι λαϊκό τραγούδι σήμερα?
Ίσως να είναι η μουσική που παίζουν οι μετανάστες στον Άγιο Παντελεήμονα, ίσως τα τραγούδια που σκαρφίζονται τα μικρά μαθητο-φοιτητο-ζιζάνια στις καταλήψεις και τις πορείες τους, ίσως είναι τα συνθήματα που ακούγονται στα γήπεδα. Ίσως πάλι να είναι τα ποπ χιτάκια που βάζει η Ναταλία Γερμανού, κι ακούνε στη διαπασών οι επιβάτες στο μετρό. Ίσως τέλοσπάντων, να είναι τα downloads, και το ίντερνετ, η μουσική που ακούμε στις καφετέριες και σιγοψιθυρίζουμε όταν επιστρέφουμε από τη δουλειά μας
Κατά τη γνώμη μου οι μεγάλες σκηνές δεν προσφέρουν λαϊκό τραγούδι, αλλά κιτς διασκέδαση, ασορτί με την αισθητική του σημερινού Έλληνα, που έχει τουρλουμπουκιάσει και σαλαμοποιήσει τα πάντα όλα, σε συσκευασία του ενός. Και έχει βαρυστομαχιάσει. Και θεωρεί επιβεβλημένο να χρυσοπληρώσει κι από πάνω. Γιατί είναι μια διαφορετική "εμπειρία", μια εναλλακτική θεατρική παράσταση συναισθηματικών εναλλαγών και νοητικών σκαμπανεβασμάτων. Όπως ακριβώς και η καθημερινότητα του
Δεν ξεγελιέμαι από την ιστορική διαδρομή της μουσικής του λαού. Δεν ξεγελιέμαι από το σημερινό της ξεπεσμό. Πάντοτε σημείο αναφοράς της ήταν το χρήμα και οι κοινωνικές τάξεις. Πάντοτε διαχωριζόταν από τις νότες, τη γλώσσα, το ύφος και τις ερμηνείες. Ακόμα και τα μουσικά όργανα που χρησιμοποιούνταν για την παραγωγή της. Ανέκαθεν χαρακτηριζόταν από το πάθος και τα σφάλματα των ανθρώπων, παρά τις επιτυχίες.
Η λαϊκή μουσική εμπεριέχει τη βυζαντινή εκκλησιαστική παράδοση στα γονίδια της, και ταυτόχρονα την εξορκίζει στο βωμό της δυτικότροπης αναγκαιότητας της να επιβιώσει.
Και πέρα απ όλα τ' άλλα, λαϊκή μουσική σημαίνει την ύπαρξη και τη ζωή των κατοίκων μιας πόλης, μιας χώρας, ενός ιστού, που περιγράφεται από μια πολιτιστική ταυτότητα συγκεκριμένη, αδρή και βαθιά ανθρωπιστική. Που έχει ρίζες βαθιές και τώρα πια, ταυτόσημες με την ψυχολογία μας
Το αληθινό λαϊκό τραγούδι λοιπόν, είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση, βιωματική και επίπονη, για να την ξεφτιλίζουμε εννοιολογικά, μέσω του γενικόλογου χαρακτηρισμού -ταμπέλα πασπαρτού- (ως δήθεν λαϊκό τραγούδι) του κάθε μουσικού είδους που εκπέμπουν τα ΜΜΕ, και οι καταναλωτές μπουκώνονται ταχύτατα, με άγχος και μανία
Κι ο λόγος που με ενοχλεί, να αποκαλείται ο κάθε αχταρμάς, ως "λαϊκός", είναι η αυθεντικότητα, που πηγάζει (η θα έπρεπε να πηγάζει) από τα ίδια τα συστατικά του γνωρίσματα, δηλαδή το λαό
Αναρωτηθείτε, ποιος σήμερα είναι ο Ελληνικός λαός, και θα καταλάβετε γιατί τσαντίζομαι από τα παραμύθια. Πάντως δεν είναι ούτε η μπέσα, ούτε η πάστρα, ούτε η αγνότητα, οι αξίες, η ανεμελιά και η καλή καρδιά. Δεν είναι ο πόνος του πεινασμένου, αλλά το ρέψιμο του χορτάτου. Δεν είναι ο έρωτας που μια τρυφερή ψυχή τραγουδά στο ταίρι της, αλλά η εκσπερμάτωση του αρωματισμένου γόη καταφερτζή, μέσα στο γυναικόμορφο δίποδο πλάσμα που φλερτάρει.
Δεν είναι Ελλάδα, αλλά κάτι από Ευρώπη, από Βαλκάνια, και....υπερπέραν.....μέσα στο μίξερ της προσφοράς και της ζήτησης.
Κι εμένα δε με αφορά, όπως ποτέ δε με αφορούσε. Γι αυτό απέχω, και προτιμώ να μην ακούω τίποτα, παρά να ακούω σαχλαμάρες
Κι αν και οι σαχλαμάρες, είναι δεκτές κάποιες στιγμές, τις άλλες, τις δικές μου, τις σημαντικές, προτιμώ να ακούω τα ίδια και τα ίδια παλιά τραγούδια που ακουμπάνε την ψυχή μου
Που θέλει να ζει στο άλλοτε, το παραμυθένιο, που όλοι οι άνθρωποι αγαπούσαν κι αγαπιόντουσταν χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς υλικά βοηθήματα
Τραγούδι θα πει ψυχή. Λαϊκό τραγούδι θα πει Ελληνική ψυχή.
Ελπίζω κάποτε να βρούμε κι απ τα δύο....

Με την επικοινωνία μονάχα, δε λύνονται τα προβλήματα

Αυτές τις μέρες είμαι θεατής, όπως κι εσείς φαντάζομαι, διαφόρων γεγονότων, διαφορετικών μεταξύ τους, που όμως έχουν κάτι κοινό
Ότι αφενός αποτελούν αφορμές για δημόσιες συζητήσεις επί συζητήσεων και αφετέρου, είναι ενδεικτικά του τρόπου που σήμερα λειτουργεί η Ελληνική πραγματικότητα. Σε κάθε τομέα
Ξεκινώντας από το "δράμα" που λέγεται δημοτικό συμβούλιο του δήμου Αθηναίων, στο οποίο καθημερινά προστίθενται καινούργια πρωτότυπα επεισόδια, με πρωταγωνιστές που έχουν όρεξη και κέφι να μας προσφέρουν δωρεάν διασκέδαση με τις τοποθετήσεις και τα τερτίπια τους. Με τις προσωπικότητες και τις αντιλήψεις τους για τα τεκταινόμενα στον πολύπαθο δήμο.
Ποιο το αποτέλεσμα όλου αυτού του παραλογισμού? Το απόλυτο μηδέν.
Ο δήμαρχος κύριος Καμίνης, που εξελέγη ως πρόσωπο καθολικής αποδοχής από μια μεγάλη δεξαμενή ετερόκλητης πολιτικής προέλευσης ψηφοφόρων, προσπαθεί να ισορροπήσει σε ένα τεντωμένο σκοινί. Το οποίο μοιραία θα σπάσει σε λίγο καιρό, μιας και ο δήμος Αθηναίων έχει πραγματικά, αληθινά και σοβαρά προβλήματα να λύσει, που απαιτούν ένα ήθος που εκλείπει από τη σημερινή μας κατάντια. Όταν λέω ήθος δεν εννοώ τη νομιμοφροσύνη, αλλά τη στάση που οφείλουν οι ασχολούμενοι με τη δημόσια ζωή να επιδεικνύουν, όταν καλούνται να συνεισφέρουν σε συζητήσεις για τα προβλήματα της κοινωνίας που υπηρετούν.
Ποια στάση κρατά το δημοτικό συμβούλιο απέναντι στον πασιφιστή Καμίνη? Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. Ο καθένας τα δικά του, άλλος να χαιρετά ναζιστικά, άλλος να προτείνει τα αντίθετα για το πρόβλημα με τους "φιλοξενούμενους" στην Πατησίων μετανάστες, άλλος να παραιτείται
Φαρσοκωμωδία. Και ανυπαρξία. Και σαχλαμαροσύνη υψηλού επιπέδου, με το δήμαρχο να καλείται να βγάλει το φίδι από την τρύπα.
Γίνεται? Όχι βέβαια, δε γίνεται. Για πολλούς λόγους
Ο βασικότερος είναι αυτός που ανέφερα προηγουμένως. Ότι για κακή τους τύχη, υπάρχουν σοβαρά και αληθινά προβλήματα να αντιμετωπιστούν που επιβάλλουν ένα στοιχειώδη σχεδιασμό, μια στοιχειώδη σωφροσύνη, μια στοιχειώδη γνώση και εμπειρία και μια στοιχειώδη ομοφωνία απέναντι σε στοιχειώδη πράγματα. Τι είναι καλό και τι κακό. Τι είναι εύκολο και τι δύσκολο. Τι χρειάζεται να γίνει και τι όχι. Ποια είναι η προτεραιότητα και ποια δεν είναι.
Γίνεται σήμερα, σ ένα δήμο, διάτρητο και καταχρεωμένο, να ανακαλυφθούν οι παραπάνω ιδιότητες, τόσο σε θεσμικό, όσο και σε οργανωτικό επίπεδο? Όχι, δε γίνεται
Γύρω γύρω όλοι και στη μέση ο Καμίνης, που δε φταίει φυσικά, αλλά από την άλλη δεν έχει το κύρος να επιβάλλει μια γραμμή ή να συσπειρώσει. Ο πρώην συνήγορος του πολίτης, κλήθηκε να παίξει ένα πολιτικό ρόλο που δε γνωρίζει. Το ρόλο του λογικού, μέσα σ ένα στίβο παραλογισμού.
Γιατί είναι πασιφανές, ότι η Αθήνα δεν είναι αυτή που ήταν πριν 5 χρόνια, να φτιάχνουμε δέντρα και να κάνουμε γιορτές για να αισθανθούμε κοσμοπολίτες στην πλατεία Συντάγματος. Η Αθήνα σήμερα είναι μια κόλαση προβλημάτων, κυρίως κοινωνικών. Και δε λύνεται από την τηλεόραση, ούτε από το βήμα του δημοτικού συμβουλίου.
Αμ ο άλλος, ο Μάϊνας? Του απηύθηνα ανοιχτή επιστολή γιατί πραγματικά ντράπηκα για λογαριασμό του. Όχι ότι περίμενα κάποια απάντηση, μην τρελαθούμε κιόλας. Κι αυτός στον κόσμο του. Ένα κόσμο ιδεών και ιδεολογίας, σε μια πραγματικότητα παράλληλη με αυτή που ζει, δυο βήματα από το σπίτι του, φοβούμενος πλέον να κυκλοφορήσει ελεύθερα, όμηρος μέσα στην ίδια του την πόλη. Και αντί να σηκωθεί να φύγει από εκεί, η να παραδεχτεί ανοιχτά ότι το πρόβλημα δεν είναι θέμα αντίληψης, αλλά θέμα υπαρκτό, κάθεται και μας τσαμπουνάει αρλούμπες ,περί των πεινασμένων και των "αθλίων" λαθρομεταναστών που πρέπει να τους συμπονέσουμε. Αντί να πάρει μέτρα για τον εαυτό του, να δράσει υπέρ της οικογένειας του, με μια κίνηση έμπρακτης διαμαρτυρίας ("αποχωρώ από το σπίτι μου γιατί αισθάνομαι εγκλωβισμένος σε μία αδιέξοδη κατάσταση", για παράδειγμα) αυτός εγκαλεί την αστυνομία και την πολιτεία, ότι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Δηλαδή ρε Μαϊνα, όταν έκλεβαν τα δικά μας σπίτια, όταν πείραζαν και ενοχλούσαν τις γυναίκες μας, όταν ρήμαζαν τα μαγαζιά μας, η αστυνομία και η πολιτεία έκαναν τη δουλειά τους? Αν την έκαναν ή αν μπορούσαν τελοσπάντων να δώσουν κάποια λύση, δεν θα το έκαναν εδώ και χρόνια? Είναι τόσο απλό. Είναι κι αυτοί μέρος του προβλήματος. Δε χρειαζόμαστε τσιτάτα ανθρωπισμού από κανένα Μαϊνα και κανένα Αλαβάνο. Εμπόλεμη ζώνη είναι το κέντρο, όχι πίνακας του Πικάσο να κάνουμε σχόλια και να "φρίττουμε" δημοσίως σκίζοντας τα ρούχα μας, για κάποιες θεωρητικές κοινωνικές ισορροπίες. Δράση, λύσεις, ενέργειες και αποφασιστικότητα χρειάζονται τα προβλήματα. Δε λύνονται με δηλώσεις κομματικής αφοσίωσης
Τα ίδια και για το Γιωργάκη και τις αποκαλύψεις Στρός-Καν. Σιγά τις αποκαλύψεις δηλαδή! Ο κόσμος το χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι. Αλλά ή πρεμούρα μας είναι να σπεύσουμε να φτιάξουμε μια εικόνα. Μια επικοινωνιακή αξιοπιστία, ώστε να έχουμε ακροατήριο. Και κατ επέκταση χειροκροτητές. Λες και αύριο μεθαύριο που το δημόσιο θα κηρύξει επισήμως στάση πληρωμών (πιθανών μετά τις εκλογές), οι μεγαλεπήβολες δηλώσεις και τα οράματα (που ποτέ δεν υπήρξαν) θα γεμίσουν τις τσέπες και τα στομάχια των απελπισμένων Ελλήνων. Που θα αναγκαστούν να δεχτούν ακόμα χειρότερη σκλαβιά, προκειμένου η χώρα μας να βρει την άκρη και να τη σκαπουλάρει από την κατάρρευση τύπου  Λιβύης, Τυνησίας, Μαρόκου κλπ. Λέτε αν αύριο η ΕΕ μας "αδειάσει" και μας ωθήσει στη δραχμή για να απαλλαγεί από εμάς, οι πολίτες που θα δουν τα εισοδήματα τους να κατρακυλούν κατά 70% προς τα κάτω, να κρατήσουν την ψυχραιμία και τη νηφαλιότητα τους? Η μήπως τότε η δημοκρατία θα υπερνικήσει της αγανάκτησης και της αλητείας που θα ξεχυθεί στο δρόμο? Μετατρέποντας σε "γήπεδο Καραϊσκάκη" το κέντρο της πρωτεύουσας?
Που θέλω να καταλήξω?
Ότι με τα λόγια δε λύνονται τα προβλήματα
Αντί να προσπαθούν, όσοι τουλάχιστον έχουν πρόσβαση, να "πείσουν" η να μην "πείσουν" τους πολίτες, ας αποφασίσουν να δρομολογήσουν κάποιες λύσεις για να αποφορτιστεί το κλίμα. Να εφαρμόσουν ιδέες, να προτείνουν άλλες, να δράσουν, να εκτεθούν με το ανάστημα τους, και να επιχειρηματολογήσουν σε απλή κατανοητή και ελληνική γλώσσα (για όνομα του θεού)
Αν δε μπορούν ή δε θέλουν, ας περάσουν οι επόμενοι, μήπως μπορέσουν καλύτερα
Τελειώνοντας, θα αναφέρω και το ντέρμπι μεταξύ του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, που επίσης είναι παράδειγμα της επικαιρότητας, για την απέραντη παραφιλολογία και τη θεωρητικολογία, έναντι των αναγκαίων και αληθινών λύσεων που χρειάζονται.
Πρωτοσέλιδα, ανακοινώσεις, λόγια και κουβέντες του συρμού, θεωρίες και προτάσεις της πλάκας, παράγοντες και πρωταγωνιστές με ελάχιστο επίπεδο παιδείας και απειροελάχιστη διάθεση να συνεισφέρουν προς κάποια θετική κατεύθυνση. Απέραντη βλακεία, θεατρινισμοί, κίτρινος και ροζ χαρακτήρας τοποθετήσεων και μπούρδες με την οκά.
Και η υποκρισία να συνεχίζει να είναι το κυρίαρχο θέμα της συζήτησης
Αλλά που θα πάει, κάποια στιγμή τα λόγια θα είναι περιττά -όπως λέει και το γνωστό τραγούδι- μπροστά στις εξελίξεις. Εύχομαι μονάχα, να μη ζήσουμε στιγμές που η ιστορία αρχειοθέτησε στις μαύρες τις σελίδες.....

Από μπρος παρθένα....

...κι από πίσω, μπαίνουν τρένα, η θρυλική πορνοταινία που κυκλοφόρησε τη δεκαετία του 80 στην Ελλάδα
Και θα ζητήσω συγνώμη απ όλους, που ξεκινώ με μια τέτοια έκφραση της αργκό, που είναι πιθανό να τη χρησιμοποίησε και ο μέγας Κώστας Γκουσγκούνης, για να περιγράψει τη γυναίκα εκείνη, που ενώ γνωρίζει από...έρωτα, παριστάνει την ανίδεη και την καθωσπρέπει κοπελίτσα
Δε γίνεται όμως, να μη σκέφτομαι με τέτοιο τρόπο, παραστατικά και εύγλωττα, λαϊκά και πεζοδρομιακά, εντελώς Ελληνικά με λίγα λόγια, όταν αναλογίζομαι πόσο ρεζίλι έχουμε γίνει
Και αντιγράφω από τον Άγγελο Στάγκο στην ιστοσελίδα reporter. gr, γιατί καλύτερα δε μπορώ να τα πω:

"Ο πρωθυπουργός λοιπόν έδωσε τον τόνο της γενικής υποχώρησης με τις απερίγραπτες δηλώσεις του μετά τα όσα είπαν οι της Τρόϊκα περί εκποίησης κρατικής περιουσίας αξίας 50 δις ευρώ τα επόμενα τέσσερα χρόνια. 
Το αποκορύφωμα ήταν φυσικά εκείνο το ότι θα περάσει νόμο που θα απαγορεύει την πώληση γης, εκτός και αν η Βουλή αποφασίσει διαφορετικά, σε συνδυασμό με την υπόσχεσή του ότι θα προσπαθήσει να το κατοχυρώσει συνταγματικά αυτό. Από εκεί ξεκίνησαν και τα άλλα :

•  Έγινε πάλι πταίσμα από πλημμέλημα το «τζάμπα» στα μέσα μαζικής μεταφοράς
• Υπήρξαν υπαναχωρήσεις στο άνοιγμα του επαγγέλματος του φαρμακοποιού
• Οι δικηγόροι πήραν αυτό που ήθελαν όταν ο φοβερός Πρωτόπαπας είπε ότι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν θα ψήφιζαν το σχετικό νομοσχέδιο
• Συμβιβασμοί στα φορολογικά  

Το χειρότερο είναι ότι μαζί με τις υπαναχωρήσεις, τους συμβιβασμούς, τους λαϊκισμούς παρατηρείται και το φαινόμενο του «ο καθένας μόνος του και ο Θεός για όλους». Αυτή είναι η εικόνα της κυβέρνησης, με τον κάθε υπουργό να φροντίζει τον εαυτό του, να μην επικοινωνεί και να ρίχνει σπόντες για τους άλλους και όλοι μαζί να βρίζουν τον Παπακωνσταντίνου. Από κοντά και οι βουλευτές που πασχίζουν να αναστήσουν το ΠΑΣΟΚ του ΄80 και έχουν βρει χώρο για απειλές και ανταρσίες. Ταυτόχρονα απλώνεται και η αμφισβήτηση του πρωθυπουργού"

Εδώ και καιρό, έχω πει από αυτή εδώ τη γωνιά, ότι πάμε ολοταχώς για εκλογές την άνοιξη

Αν αυτά που διαβάσατε μόλις, παραπάνω, δεν αποτελούν απόδειξη της αδυναμίας του ΠΑΣΟΚ, να κυβερνήσει, όπως επιτάσσουν οι περιστάσεις, τότε τι άλλο θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε? 

Μια νέα εισβολή στην Κύπρο, ή τα καινούργια Ίμια?

Το βιολάκι τους όμως βαράνε και όσοι εμπαίζουν το λαό καθημερινά με τρίστηλα και πηχαίους τίτλους, ειδήσεις στομφώδεις και περισπούδαστες αναλύσεις από "ειδήμονες" και "σοβαρούς" παράγοντες της δημόσιας ζωής.

Εθνικό θέμα ο "gay" Κολοκοτρώνης, εθνικό θέμα και το "ξεπούλημα" της δημόσιας γης

Δηλαδή αυτό που όλοι ξέρουμε, ότι η τρύπα των εξόδων αυτού του σπάταλου δημοσίου και των αλητών κάθε επιπέδου (κομματικοί, συνδικαλιστικοί, πολιτικοί, κοινωνικοί και οικονομικοί) που το απομυζούν, ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΕΙ, (αντιθέτως, είναι αδύνατον να περιοριστεί με τα μέτρα της πλάκας που παίρνουν οι κυβερνήτες μας) είναι κάτι καινούργιο και σκανδαλώδες!!!!

 Μα καλά, που απευθύνονται? Σε ζώα?Σε τίποτα Μαο-Μαο, ζουλού και εξωγήινους? 

Δηλαδή κάνω το σταυρό μου και απορώ, με όσα βλέπω κάθε μέρα, αλλά και με τη νοημοσύνη αρκετών εκ των συμπολιτών μας που επίσης ΘΕΛΟΥΝ να ζουν σε ένα άλλο πλανήτη

Εννοείται και εξυπακούεται ότι εφόσον η τρύπα των εξόδων είναι αδύνατο να κλείσει (το γιατί το διαβάσατε από το Στάγκο. Εννοεί ότι η κυβέρνηση μέσα από τόσους συμβιβασμούς, πρακτικά έχει απεμπολήσει κάθε διάθεση ή κάθε δυναμική να αλλάξει τα πράγματα) και εφόσον τα έσοδα πλέον δε μπορούν να αυξηθούν παραπάνω (μόνο τις πέτρες δεν έχουν φορολογήσει ακόμα, αλλά θα φτάσουμε κι εκεί), θα χρειαστεί να εκποιηθεί δημόσια περιουσία προκειμένου να περιοριστεί το δημόσιο χρέος

Και τελικά, να μπορέσουμε να βγούμε στις αγορές να ξαναδανειστούμε, με χαμηλά επιτόκια. 

Ο λαϊκισμός, η πολιτική αλητεία, η εκμετάλλευση της άγνοιας του κοσμάκη και οι φανφαρονικές κορώνες του συστήματος, δεν έχουν όριο! Είναι καταπληκτικό!

Η Ευρώπη, έχει ορίσει επιτροπή για την εκκαθάριση της χρεοκοπημένης Ελλάδας (μα αυτό ουσιαστικά είναι η Τρόϊκα - διαβάστε πτωχευτικό δίκαιο. Όταν μια επιχείρηση πτωχεύει το δικαστήριο ορίζει υπεύθυνο, για να πάρουν οι δανειστές τα λεφτά τους πίσω, μέσω του διαμοιρασμού των περιουσιακών στοιχείων του χρεοκοπημένου), η επιτροπή αυτή μας λέει ξεκάθαρα ποια βήματα πρέπει να γίνουν αφενός για να πάρουν πίσω τα δανεικά, αφετέρου για να εξυγιανθεί η οικονομία μας, κι εμείς το έχουμε ρίξει στην κουβεντούλα του κώλου, και στο μάδημα της μαργαρίτας, για να αποφασίσουμε αν μας αρέσει, πόσο μας αρέσει, τι μας αρέσει και τι όχι....

Να διαπραγματευτούμε δηλαδή, όπως ο κατάδικος που έχει το κεφάλι στη λαιμητόμο, και τον ρωτάνε, ποια η τελευταία του επιθυμία. Κρέας η ψάρι? Τσιγάρο ή πούρο? Ανοιχτά η κλειστά επαγγέλματα? ΠΑΣΟΚ η Νέα Δημοκρατία?

Κοροϊδευόμαστε?

Και μέσα σε αυτό το χάλι, ο καθένας προσπαθεί να διατηρήσει τα γνωστά κεκτημένα του, γιατί είναι γνωστό τις πάσι, ότι αυτή η χώρα δε σώζεται με την καμία. Στον αιώνα τον άπαντα

Δε γίνεται να σώσεις κάποιον από τον εαυτό του. Τον διώχνεις και ησυχάζει το κεφάλι σου. Τον στέλνεις σπιτάκι του ή του παίρνεις το σπιτάκι και τον πετάς με τις κλωτσιές στο πεζοδρόμιο, πατ κιούτ! 

Φυσικά και τα ξέρουν όλα! Όμως κι αυτοί το χρόνο τους εξαργυρώνουν, μαζεύοντας όσα μπορούν προτού τους πάρουν με τα γιαούρτια, όπως τον καημένο το Μπεγλίτη τις προάλλες. 

Η Ελλάδα, χρειάζεται οικουμενική διακυβέρνηση από εξωκοινοβουλευτικούς παράγοντες (εγώ θα πρότεινα και ξένους, όχι Έλληνες) με αρχηγό τον πρόεδρο της δημοκρατίας (κοινής αποδοχής) προκειμένου να κάνει ολοκληρωτικό restart και να ξεκινήσει η αναδόμηση της, εκ βάθρων

Διαλύοντας τον δημόσιο τομέα καταρχήν και ξαναχτίζοντας τον από το Α, και προχωρώντας στη συνέχεια σε αναδιάρθρωση όλων των τμημάτων του κράτους, ώστε να έχει σύνδεση και συνάφεια η εξουσία με την κοινωνία, και τις πραγματικές της ανάγκες

Οι στιγμές που ζούμε σήμερα, είναι ιστορικές. Κάποιοι θέλουν να μας πείσουν ότι η Ελλάδα θα αφανιστεί, και μας έχουν πάρει τα αυτιά με πατριωτικές φωνές και ξεσηκωμούς, με ανυπακοές και διαγγέλματα της πλάκας, με πολιτικά μανιφέστα για "τα δίκια των λαών" και κουραφέξαλα.

Η Ελλάδα δεν πρόκειται να αφανιστεί επειδή μια μαφιόζικη κλίκα που κυβερνά επί 30 χρόνια, έφαγε τα ψωμιά της και τώρα τρώει και τα ψίχουλα, ξανακοροϊδεύοντας την Ευρώπη που καλόπιστα μας στηρίζει ενώ δεν το αξίζουμε. 

Η Ελλάδα υπάρχει εδώ και χιλιάδες χρόνια και θα υπάρχει εις τον αιώνα τον άπαντα όσο εμείς καταλαβαίνουμε και αποδεχόμαστε τις αλήθειες της ιστορίας μας και τον πολιτισμό της φυλής μας. 

Η Ελλάδα, δεν είναι το σάπιο κλεπτοκρατικό σύστημα που εκμεταλλεύεται με το πρόσχημα της δημοκρατίας, τον απλό λαό, ούτε είναι τα παχιά λόγια και οι υποσχέσεις τύπου "λεφτά υπάρχουν". 

Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες που ξέρουν ποιοι είναι και τι αντιπροσωπεύουν μέσα στο παγκόσμιο στερέωμα, χωρίς παρωπίδες, χωρίς δικαιολογίες και χωρίς δεκανίκια για να στέκονται στα πόδια τους

Κανένα δεκανίκι δε χρειάζεται αυτός που ξέρει τις δυνατότητες του. Όσα και να μας λένε

Όμως χρειάζεται να παραδεχτούμε ότι χάσαμε, και να βρούμε τη δύναμη να κάνουμε μια νέα αρχή, όσοι το θέλουμε. Σε κάθε επίπεδο

Διαφορετικά, οι Γκουσγκούνηδες της καθημερινότητας μας, πάντοτε θα μας θυμίζουν την...καράφλα τους, όσο και να παριστάνουμε τους ανήξερους και τις...παρθένες

Ανοιχτή επιστολή στο Στέλιο Μαϊνα

Αγαπητέ Στέλιο
Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια, ότι σε είχαμε επισκεφτεί, στο διαμέρισμα σου στη Χεϋδεν, με το φίλο μου τον Άγγελο
Θέλαμε να σου πάρουμε συνέντευξη για το ηλεκτρονικό μας περιοδικό, σ' ένα χώρο (το διαδίκτυο) που τότε μπουσούλαγε τα πρώτα του βήματα στην Ελλάδα
Μας είχες υποδεχτεί εγκάρδια, μας πρόσφερες ποτό, και συζητήσαμε σαν να γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, παρότι εγώ είχα έρθει εντελώς απροετοίμαστος να κουβεντιάσουμε. Άλλος στη θέση σου μπορεί να είχε προσβληθεί. Εσύ όχι
Πόσος καιρός πέρασε? Ούτε που θυμάμαι
Σε βλέπω στην τηλεόραση, στο θέατρο, διαβάζω τις συνεντεύξεις σου. Για μένα είσαι γνωστός και φίλος. Και γείτονας, μιας και μένω λίγα τετράγωνα πιο κάτω από εσένα. Στον Άγιο Παντελεήμονα
Στεναχωρήθηκα πολύ, όταν διάβασα στις εφημερίδες, αυτό που σου συνέβη. Ανάλογα περιστατικά συνέβησαν στη γυναίκα μου, στους φίλους και τους γείτονες μου. Κάποια στιγμή, όταν διαρρήκτες μας επισκέφτηκαν, όταν οι σειρήνες των περιπολικών και των ασθενοφόρων έγιναν πολύ δυνατές για να τις αγνοήσουμε, και όταν οι άστεγοι τρύπαγαν τα χέρια τους στο απέναντι πεζοδρόμιο, αποφασίσαμε να φύγουμε από τη γειτονιά μας
Τότε ξεκίνησε να συζητά όλος ο κόσμος ανοιχτά, αυτά που τόσο καιρό γνωρίζαμε, αλλά όπου και να τα λέγαμε κανένας δε μας έπαιρνε στα σοβαρά
"Υπερβολές", "μυθεύματα", "στρατευμένες απόψεις", "φασίστες", "δήθεν κάτοικοι", και πόσα άλλα ακούσαμε και ακούμε μέχρι και σήμερα. Για ποιο λόγο? Επειδή ήταν η καθημερινότητα μας τέτοια?
Και η δική σου, αυτή είναι. Έμαθα μάλιστα, ότι η Χρυσή Αυγή "προώθησε" τους λαθραίους του Αγίου Παντελεήμονα, προς τη Βικτώρια, το δικό σου τετράγωνο. Και ότι κάθε βράδυ μαζεύονται και 4 χιλιάδες άτομα στην πλατεία. Αναρωτιέμαι που χωράνε όλοι αυτοί. Θα πρέπει να τους βλέπεις από το μπαλκόνι σου, αν δε με απατά η μνήμη μου
Και σε ρωτώ ρε Στέλιο
Αυτά που βλέπεις, ακούς, μυρίζεις και αισθάνεσαι (γιατί ο φόβος είναι η αίσθηση των αισθήσεων) με ποιο δικαίωμα τα βαφτίζεις "δικαιώματα", "αδιέξοδα", "υπερβολές", "αλληλεγγύη" και "ανάγκη"?
Εσύ που υπηρετείς την θεατρική τέχνη, δηλαδή την αναζήτηση της αλήθειας μέσα από την έκθεση σου, την άμεση επικοινωνία (αλληλεπίδραση) με το κοινό σου (την κοινωνία), την κάθαρση, μέσα από τη δραματουργία της εικόνας και την υποβολή της μουσικής. Εσύ πως μπορείς να προδίδεις την τέχνη σου?
Γιατί είναι προδοσία να γυρνάς το άλλο σου μάγουλο σε αυτά τα χαστούκια. Όχι τρόπος ζωής του Χριστιανού. Προδοσία σε όλους εμάς, τους γείτονες σου, που κάθε μέρα σηκώνουμε τον ίδιο σταυρό και προχωράμε με αντοχή, δύναμη και πίστη, σε ένα καλύτερο αύριο, που κανένα κράτος δε θέλει να μας εξασφαλίσει.
Προδοσία απέναντι στην αλήθεια του καλλιτέχνη και του απλού ανθρώπου, που δεν έχει ο ίδιος να φάει, είναι να βαφτίζουμε το κρέας, ψάρι. Και το ψωμί, παντεσπάνι. Και αμαρτία είναι
Άραγε όλα αυτά τα χρόνια που έχουν περάσει, έχεις τόσο πολύ αλλάξει? Δεν το νομίζω
Δεν το πιστεύω ότι εσύ κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις, πόσο πολύ η Αθήνα μας έχει ασχημύνει από την εγκατάλειψη, την ανομία και το χάος, από την ασυδοσία και την επιλεκτική (η εντελώς απούσα) απόδοση δικαιοσύνης. Από τη λαθρομετανάστευση και το εμπόριο σάρκας. Από τη φανερή πια, πώληση ναρκωτικών έξω από τα σχολεία. Από τους "μπόγιες των ψυχών", που έχουν στριμώξει τόσους βασανισμένους ανθρώπους, μέσα στα μεταπολιτευτικά τσιμεντένια κουτιά, όπως αυτά μέσα στα οποία κατοικούμε κι εμείς.
Άραγε έχεις ξεχάσει?
Ότι αριστερά σημαίνει "αλήθεια", "παιδεία", "κοινωνικό κράτος", και ότι όλα αυτά κατακτήθηκαν με αιματηρούς αγώνες, στο κέντρο της Αθήνας μας? Τι από αυτά βλέπεις σήμερα, αγναντεύοντας την πλατεία Βικτωρίας από το παράθυρο σου? Τι από αυτά ακούς σήμερα από όσους μιλάνε για αριστερά, αλλά αριστεροί δεν είναι? Ποια είναι η σημερινή πραγματικότητα, στην οποία υποτίθεται ότι οδήγησαν εκείνοι οι αγώνες?
Το αίμα που έτρεξε από το δικό σου κεφάλι, στα υπολλείματα ενός μπουκαλιού μπύρας και στις κάτασπρες πλάκες της Χεϋδεν? Τι κρίμα...
Αγαπητέ Στέλιο, δεν είσαι μόνος σου σε αυτή την παραζάλη, πίστεψε το
Η κυρία Φλέσσα, η οποία διατείνεται ότι μένει στη Μιχαήλ Βόδα, δυο βήματα δηλαδή από τα δικά μας σπίτια, μου απάντησε, σε ερώτηση μου γιατί δεν ασχολείται με τα προβλήματα της περιοχής μας, ότι δεν είναι του δικού της αντικειμένου, μια τέτοια έρευνα. "Ο καθείς εφ ω ετάχθει", μου αντιγύρισε η λαμπρή τηλε-συνάδελφος σου, δημοσιογράφος. Είσαστε δύο, λοιπόν.
Φαίνεται πως η διασημότητα, στερεί από τους ανθρώπους, την ωμή συνείδηση και το ένστικτο της επιβίωσης. Όσα διέθεταν δηλαδή οι διώκτες σου. Που μάτωσαν το κεφάλι σου και χτύπησαν το κορμί σου κατάχαμα. Αυτοί ήταν απόλυτα συνεπείς με τη φτώχεια και την απελπισία τους
Εσύ και η Φλέσσα, πότε θα φανείτε συνεπείς, με τις δικές μας αλήθειες και τα πάθη μας?
Πότε θα ξεστομίσετε λέξεις παρηγοριάς και αλληλεγγύης σ' εμάς? Πότε θα κάνετε τη ζωή μας, τέχνη σας, και την ελπίδα μας, όνειρο σας?
Ξέρω, είμαι ρομαντικός, γι αυτό και γράφω αυτό το γράμμα. Ελπίζοντας πως θα σε κάνω να το σκεφτείς ξανά το θέμα. Κι όσους δεν έχουμε τρόπο να σου δείξουμε πόσο σε συμπαθούμε από κοντά
Γιατί κλείνουμε τα φώτα νωρίς, και δεν κυκλοφορούμε στη γειτονιά μας μετά τις 7 το βράδυ......

Ένας πατέρας έφαγε το γιο του

Καμιά φορά κοιτάζω παλιές φωτογραφίες του πατέρα μου από τη δεκαετία του 70
Τότε είχε φαβορίτες μακριές και φουσκωτές, κάποτε μυτερές και απειλητικές πάνω στα μάγουλα
Όταν ξεκίνησα να ξυρίζομαι και κοβόμουν συνέχεια γιατί δεν είχα τριχοφυία (αλλά το ήθελα να έχω) σκεφτόμουν ότι θα έρθει η στιγμή που θα έχω φαβορίτες , γιατί μου φαινόταν πολύ ωραίο και "ματσο" το στυλάκι
Έψαχνα να γίνω αντράκι, να μοιάσω σε κάποιον, να μεγαλώσω
Εκείνος πάντοτε απουσίαζε, έλειπε. Στις φωτογραφίες με είχε αγκαλιά, πάνω στους ώμους του, χαμογελούσε. Όμως εγώ δεν τον θυμάμαι.
Κάτι Τετάρτες βράδυ ερχόταν να μας δει στο σπίτι που νοικιάζαμε στο Χολαργό, κι εγώ από το παράθυρο περίμενα το μπλε αυτοκινητάκι που θα πάρκαρε δίπλα στο περίπτερο της γειτονιάς
Μας έφερνε λεφτά, αλλά εμένα δε με ενδιέφερε ποτέ αυτό. Ήθελα να τον περιεργαστώ, να τον παρατηρήσω, να τον μυρίσω και να τυπώσω τη φωνή του σε μια παρτιτούρα ψυχική, για να τον ακούω όποτε χρειαζόμουν την παρουσία του
Τα χρόνια πέρασαν και αλλάξαμε όλοι μας. Η ζωή μας ήρθε τούμπα
Πόσα μεσολάβησαν, πράξεις, παραλείψεις, σωστά και λάθη, όλα όσα έγιναν και όλα όσα θα έπρεπε να είχαν γίνει αλλιώς, τι σημασία έχει
Βρέθηκα στο διαμέρισμα μου, στην Αχαρνών, αυτό που μου χε τάξει από μικρό παιδί. Γιατί το είχαν αγοράσει για μένα
Τότε, το 78 ο Άγιος Παντελεήμονας ήταν μια γειτονιά του κέντρου που περπατούσες άνετα. Μου είπε ένας γείτονας ο κύριος Χρήστος, ότι αφήνανε τις πόρτες ανοιχτές. Εμπιστοσύνη
Περνούσαμε και παλιότερα από εκεί με το αυτοκίνητο. Μου έδειχναν την πολυκατοικία αλλά εγώ δε θυμόμουν τίποτα. Και όταν πια αποφάσισα να μείνω μόνος μου, την αγάπησα εκείνη τη γωνιά. Εγκαταστάθηκα
Τότε με είχε πάρει ο πατέρας μου τηλέφωνο και μου είχε πει ότι θα συναντηθούμε να μιλήσουμε και ότι του άρεσε που πήγα να μείνω εκεί. Μου έκλεισε το μάτι -μεταφορικά-γιατί θα είχα τη δική μου αντρική φωλιά και θα καλοπερνούσα
Άθελα μου, την ώρα που του μιλούσα, κοίταξα στον τοίχο, εκεί που είχα κρεμάσει οικογενειακά ενθύμια. Ήταν κι αυτός δίπλα στη μάνα μου και την αδερφή μου, στο ίδιο κάδρο. Ένοιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι και γύρισα από την άλλη. Ήταν ξένος
Κι εγώ ήμουν μόνος μου για δουλειές στο κέντρο.
Θέλησα να πηδήξω και πήγα εκεί πιο κάτω σ' ένα μπουρδέλο που έφερνε Ρωσίδες κι έδωσα το εικοσάρικο στην υποδοχή. Τίποτα δεν κατάλαβα, ταλαιπωρήθηκα
Έβαλα ένα ξεθυμασμένο ουϊσκι στο ποτήρι μου (σε κάποιο ντουλάπι το είχα κρυμμένο) και χάζευα το Ρουβά να τσακώνεται στην τηλεόραση για κάποιο τραγουδιστή. Έξω είχε απόλυτη ησυχία
Μου έστειλε μήνυμα η Κλαίρη και κατάλαβα ότι με σκέφτεται, γιατί κι αυτή είναι μόνη της, τόσο μακριά μου. Μισούσα τη μοναξιά-την είχα ξεχάσει. Με καταδίωκε
Είχα πάντοτε κόσμο γύρω μου, αλλά με καταδίωκε. Και με πρόφταινε. Και με πετούσε κάτω πολύ συχνά, κι εγώ πονούσα
Τίποτα δε με ενδιέφερε εκείνη τη στιγμή, τα είχα φτύσει όλα. Το γκρίζο πούσι που σκέπαζε τις ελπίδες μου για μια καλύτερη ζωή. Είχαν ξεμυτίσει τα άστρα και φέγγιζε το παράθυρο στο βάθος
Ζαλίστηκα από το ποτό, κάπνισα, έφαγα ένα χάμπουργκερ και ήπια μια κόκα-κόλα. Αδιαφορούσα
Ο κόσμος τα πρωϊνά ήταν το ίδιο αδιάφορος, βιαστικός και άδειος. Τα βράδια γινόταν πρόστυχος και φαιδρός.
Φαντάστηκα τον εαυτό μου να παραπατάει από τοίχο σε τοίχο, με τη γεύση της μπύρας και του στριφτού, προσπαθώντας να βρει μια ισορροπία. Το είχα κάνει στο παρελθόν και είχα γελάσει, όμως απόψε ήταν τόσο διαφορετικά
Έβαλα τις ειδήσεις και άκουσα ότι στη Γουϊνέα ένα πατέρας έφαγε το νεογέννητο παιδί του
Αυθόρμητα σκέφτηκα το δικό μου γιό, και τον πατέρα μου.
Και ήμουν στη μέση

Χούντα

Χτες που γυρίζαμε με το αυτοκίνητο στο σπίτι μας, ένας κόμπος είχε σταθεί στο λαιμό μου
Από το πρωί κουβεντιάζαμε τα συνηθισμένα θέματα της επικαιρότητας, όπως κάνουμε πάντα
Όμως η συνειδητοποίηση της ωμής αλήθειας, όταν και όποτε έρχεται είναι ένα τεράστιο σοκ
Μου έστειλε ένα φίλος, ένα λινκ από μια ανάρτηση στο blog του Πιτσιρίκου (http://pitsirikos.net/) και επιβεβαιώθηκα. Η παραμόρφωση της πραγματικότητας, η διαστρέβλωση των ειδήσεων, η πληθώρα των μέσων ενημέρωσης και ο παραλογισμός που ζούμε καθημερινά, μας έχουν οδηγήσει σε απόγνωση
Τόσα αντικρουόμενα και ετερόκλητα ερεθίσματα, από άγνωστες και γνωστές πηγές μας έχουν μπερδέψει και αποπροσανατολίσει.
Η "ψυχολογική" νομιμοποίηση της εγκυρότητας των ΜΜΕ, (κρατικών και μη, blog και site, ραδιοφώνων και εντύπων), στα μάτια και τα αυτιά του κάθε βλάκα, έχει μετατραπεί σε χιονοστιβάδα επιχειρημάτων, που δεν έχουν καμία λογική. Παρά μόνο τυφλή αντίδραση απέναντι σε ότι έχουμε πρόχειρο εκείνη τη στιγμή. Σε ότι μας λένε η μας δείχνουν ότι πρέπει να αντιδράσουμε.
Και ξεχάσαμε να σκεφτόμαστε. Και εθίσαμε τα αντανακλαστικά μας στα σκουπίδια και το σκοτάδι, και σταματήσαμε να ξεχωρίζουμε την αλήθεια από το ψέμα, το πραγματικό από το φανταστικό και το περιτύλιγμα από την ουσία
Ζούμε σε μια χούντα και δεν το έχουμε καταλάβει. Μια χούντα ιδιότυπη αλλά ανυπέρβλητη και πανίσχυρη. Τη χούντα των συμπολιτών μας.
Θέλουμε να πιστεύουμε (η θέλουν να πιστεύουμε) ότι χούντα είναι οι μπάτσοι, το κράτος, το σύστημα, η κοινωνία, η εκκλησία. Λες και αυτοί μας κάνουν τη ζωή ποδήλατο. Λες και αυτοί ασχολούνται μαζί μας στα σοβαρά. Χαζοί είναι?
Το σύστημα κερδίζει όταν διαιρεί και βασιλεύει. Όταν ποντάρει στο συναίσθημα και όχι τη λογική. Όταν ποντάρει στην παραπληροφόρηση και κρύβει την αλήθεια. Μια στιγμή όμως
Ποιοι είναι το σύστημα στην Ελλάδα σήμερα? Ποιοι έχουν ξεφτιλίσει κάθε έννοια δημοκρατίας και ελεύθερης διακίνησης ιδεών και προσώπων? Ποιοι έχουν οδηγήσει την κοινωνία σε απόγνωση με την τρέλα και τις σκοπιμότητες τους?
Η απάντηση είναι για μένα ξεκάθαρη. Οι συντεχνίες. Οι κλίκες. Οι νταβατζήδες. Της όποιας προέλευσης
Χούντα έχουμε όταν μας κλείνουν τους δημόσιους δρόμους, μια χούφτα άνθρωποι που διαμαρτύρονται δίκαια ή άδικα. Μας στερούν το αγαθό της ελεύθερης μετακίνησης.
Χούντα έχουμε όταν μας επιβάλλουν τη συμβίωση με λαθρομετανάστες, εγκληματίες και κακοποιούς γκετοποιόντας τις γειτονιές μας, με την επίφαση του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Τα δικά μας δικαιώματα στην ασφάλεια και την ειρηνική συμβίωση,ποιος θα την υπερασπίσει?
Χούντα έχουμε όταν η κάθε ομάδα που θίγεται κατεβάζει τα ρολά της συντεχνίας της, καταδικάζοντας χιλιάδες συμπολίτες της στην απελπισία και την ταλαιπωρίας για να εξυπηρετήσουν συντεχνιακές και μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Μας στερούν τη δημόσια συγκοινωνία, στραγγαλίζουν και βιάζουν κατ εξακολούθηση τη δημόσια υγεία, κονιορτοποιούν και ξεφτιλίζουν τη δημόσια παιδεία, εκμεταλλεύονται προς ιδία συμφέροντα τον αγροτικό πλούτο και την παραγωγή της πατρίδας μας.
Χούντα έχουμε όταν χιλιάδες χούλιγκαν μετακινούνται με το έτσι θέλω, και πρόσχημα την ομάδα τους, σπάνε, καίνε και βρίζουν, όπου σταθούν κι όπου βρεθούν. Είναι απειλή για τους πολίτες. Μας στερούν την ελευθερία μας
Χούντα έχουμε όταν πολιτικές δυνάμεις εκλεγμένες δημοκρατικά (με τη διαδικασία της κάλπης δηλαδή) οι μεν ανοιχτά παραδέχονται ότι έχουν χρηματιστεί από ιδιώτες, και καθημερινά αποδεικνύεται η διαπλοκή τους με συγκεκριμένους παράγοντες. Οι δε, αρνούνται την αστική δημοκρατία και το Σύνταγμα της χώρας και καλύπτουν πολιτικά τη γενικευμένη "ανυπακοή" προς άγρα ψηφοφόρων. Μας στερούν την αξιοπρέπεια, το ήθος και το δημόσιο χαρακτήρα της δημοκρατίας, την αυτονόητη αγάπη για την πατρίδα, την αλληλεγγύη και την ελπίδα
Χούντα έχουμε γιατί, ΟΛΟΙ ΜΑΣ κατά καιρούς εκχωρούμε το δικαίωμα μας στην κοινή λογική. Είναι αλήθεια ότι δε γίνεται να τα βάζεις με όλους και με όλα. Η ασυδοσία είναι παντού, είναι τριγύρω μας σε κάθε γωνία της πόλης και της χώρας μας.
Και όταν οι πολίτες στερούνται την κοινή λογική και τα δημοκρατικά τους αντανακλαστικά, τα όσα δηλαδή με αίμα και πόνο τους κληροδοτήθηκαν από την παράδοση της πατρίδας τους, τότε η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη
Τα φοβικά σύνδρομα της μεταπολίτευσης, και η ανάγκη να ξεφύγουμε ιστορικά και κοινωνικά, από ένα φασιστικό αστυνομικό κράτος, και τη στρατιωτική δικτατορία, που βασάνισε, σκότωσε και χειραγώγησε χιλιάδες ανθρώπους που δε συνεργάστηκαν μαζί της, μας οδήγησαν στο άλλο άκρο
Ξεχειλώθηκαν τα όρια, οι διαχωριστικές γραμμές, επικράτησε η ελευθεριότητα και η ασυδοσία, η μάζα και τα ένστικτα της, επικράτησαν της αναγκαιότητας για σοφή διαχείριση και κατευθύνσεις πολιτικής ανάπτυξης και προόδου. Και οδηγηθήκαμε στο χάος
Αυτό που βιώνουμε σήμερα όλοι μας. Στο χάος και την ανυπαρξία. Στον παραλογισμό και τον αλληλοσπαραγμό. Στη διάλυση του κοινωνικού ιστού της χώρας μας. Στην κατρακύλα χωρίς τέλος, των ηθικών, ψυχολογικών και προσωπικών μας φραγμών. Στο αδιέξοδο
Και αναρωτιέμαι, θα υπάρξει τέλος σε αυτή την ιστορία?
Θα πέσει η χούντα? Θα επικρατήσει ο νόμος? Με την ουσία, όχι τον τύπο. Με το πνεύμα που εγγυάται ελευθερίες και δικαιώματα για όλους! Ισονομία και ισοπολιτεία! Πραγματική δημοκρατία! Όχι κατ επίφαση και στα χαρτιά!
Θα στεριώσει ο νόμος και η δικαιοσύνη για όλους όσους τα αξίζουν πραγματικά? Δηλαδή τους ανθρώπους με αξίες και όραμα για τη ζωή και το μέλλον των παιδιών τους? Τους ανθρώπους με αγνή πίστη στην παράδοση και τα ιστορικά διδάγματα της Ελλάδας μας? Τους ανθρώπους που σκέφτονται και αισθάνονται, πρώτα το σύνολο και μετά τον εαυτό τους? Τους ανθρώπους που έστω και αν δεν ξέρουν, προσπαθούν να βελτιωθούν και να ανέβουν επίπεδο?
Εγώ ρομαντικά τα ονειρεύομαι όλα αυτά, πιστεύω υπάρχουν και άλλοι που τα πιστεύουν και έχουν τις ίδιες σκέψεις με μένα
Μπορεί να κάνω και λάθος. Δεν έχει σημασία. Ο καθένας τραβάει το δρόμου του
Κάποτε όμως θα πρέπει να πούμε τα πράγματα με τ' όνομα τους
Τότε ίσως αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση, για όσα κάνουν τη ζωή μας μια συνεχή απόγνωση χωρίς σταματημό

Τίνα φύγε

Ο λόγος που αντιπαθώ τη Μπιρμπίλη είναι διττός

Αφενός είναι η προσωπική μου εμπάθεια, απέναντι στο πρόσωπο και τις ενέργειες της (ίσως γιατί μου θυμίζει πολύ την κατ' όνομα προϊσταμένη μου). Αφετέρου γιατί στο μυαλό μου αντιπροσωπεύει μια πολύ συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων.

Πάμε από την αρχή -έτσι κι αλλιώς, κανένα δεν προσπαθώ να πείσω για το δίκιο μου, όμως έχω επιχειρήματα, θα παραδεχτείτε.

Η Μπιρμπίλη είναι μια άσχημη γυναίκα.

 Έχει ένα πρόσωπο με πολλές γωνίες, άσχημο χαμόγελο, μεγάλο μέτωπο, αδιευκρίνιστης ποιότητας ξανθό μαλλί και δεν ξέρει να ντύνεται. 

Οι εκφράσεις και η ομιλία της είναι ακαθόριστου ύφους και χροιάς και δεν είναι καθόλου επικοινωνιακή. Ανακοινώνει, δε συζητά. 

Ξεροκέφαλος άνθρωπος με πολύ συγκεκριμένα πεδία δράσης και σπουδών (στα οποία όμως διαθέτει τα εχέγγυα-για να μη γίνομαι άδικος), με προσωπική σχέση με μέλος της οικογένειας Παπανδρέου (αν δεν απατώμαι ήταν φιλενάδα του), βρέθηκε κάποια στιγμή ως προτεινόμενη από το think tank του Γιωργάκη, να αναλάβει ένα υπουργείο, πάνω σε θέματα που υποτίθεται πως γνωρίζει. Και αποδέχτηκε

Είναι ηλίου φαεινότερο, ότι η γυναίκα δεν κολλάει πουθενά, στη μορφή που έχει σήμερα το πολιτικό σύστημα, όχι μόνο γιατί είναι εξωκοινοβουλευτικός παράγοντας, αλλά γιατί η όλη της προσωπικότητα δεν έχει καμία σχέση με τα προβλήματα του χώρου και φυσικά του υπουργείου της

Άρα πέρα από την υποκειμενική μου αντιπάθεια, και τους αναπόφευκτους συνειρμούς που κάνω με την   -επίσης άσχημη και ξυλάγγουρο- προϊσταμένη μου, η Μπιρμπίλη είναι και γενικότερα "περίεργη" περίπτωση πολιτικού παράγοντα

Θα με ρωτήσετε, μα καλά το να φέρνεις καινά δαιμόνια στην πολιτική σκηνή είναι κακό?

Ίσα ίσα που ο Γιωργάκης από μόνος του, είναι ένα καινούργιο φρούτο (θεωρητικά).

Με ευρωπαϊκή επίστρωση κουλτούρας, για να καλύψει τη βαθιά αμερικάνικη πλευρά του.

Όχι δεν είναι κακό να εισάγεις νέα πρόσωπα, νέες αντιλήψεις και νοοτροπίες -αντιθέτως

Όμως είναι πολύ κακό να προσπαθείς να επιβάλεις πρότυπα, γραμμές πολιτικής, τάσεις και διάλογο, χρησιμοποιώντας λάθος ανθρώπους, σε λάθος χώρους και σε λάθος περιστάσεις.

Η απόπειρα να εκσυγχρονιστεί η νομοθεσία του υπουργείου, και να ανταποκρίνεται σε διεθνή και ευρωπαϊκά νομοθετήματα και οδηγίες, είναι ευπρόσδεκτη.

Η απόπειρα όμως να αλλάξεις μέσα σε 1 χρόνο, θέματα και καταστάσεις που επικρατούν μισό αιώνα, ε είναι αν μη τι άλλο, αφελής. Χρειάζεται προσαρμογή. Και γνώση

Και εκνευρίζομαι γιατί η Μπιρμπίλη, έρχεται από το πουθενά, με ένα στύλ ελιτίστικο και σνόμπ, αποστασιοποιημένη, εκπροσωπώντας (θεωρητικά) το νέο "φωτισμένο" και "λόγιο" πρόσωπο της δημόσιας διοίκησης, για να νομοθετήσει.

Και έχει καταφέρει να τσακωθεί με τη μισή Βουλή, ενώ απέναντι στην κοινωνία παραμένει ψυχρή και αδιάφορη, για θέματα που είναι πραγματικά ψύλλου πήδημα, όπως τα ενεργειακά πιστοποιητικά για τις πολυκατοικίες, χωρίς τα οποία δε θα μπορούν πλέον να γίνονται αγοραπωλησίες. 

Και ρωτώ. Γιατί δεν το εφαρμόζετε αυτό το μέτρο σε νεόκτιστες οικοδομές κυρία υπουργέ? 

Θα ψάξει ο ποιος (?) τον ποιο διαχειριστή που (κατά το νόμο) είναι υπεύθυνος, για κτίρια του 1950, για να κάνει ποια μελέτη και να πληρώσει ποια χρήματα, για να πάρει ένα (ανούσιο) πιστοποιητικό?

Μόνο και μόνο για να εισπράξετε ένα τέλος και να ταλαιπωρήσετε τον κόσμο και τις υπηρεσίες του υπουργείου σας (ενεργειακοί επιθεωρητές)? Σε δουλειά να βρισκόμαστε?

Εδώ χάνετε τεράστια έργα και σοβαρές επενδύσεις για αστείους λόγους (βλέπε Αστακό) και εσείς ασχολείστε να δείξετε ότι κάνετε έργο, λες και διοικείτε κάποιο ελβετικό καντόνι?

Η Μπιρμπίλη, ανήκει σε μία συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων, και αυτό είναι το πιο σοβαρό, που θέλω να θίξω με αυτό το κείμενο.

Την κατηγορία των μη εχόντων επαφή με την πραγματικότητα γύρω τους. 

Που καταφέρνουν να βλέπουν μέχρι τα τζάμια του γραφείου τους, είτε γιατί είναι ανεπαρκείς για παραπέρα, είτε γιατί δεν τους ενδιαφέρει, είτε γιατί "μια δουλειά κάνουν κι αυτοί", είτε γιατί είναι βύσματα κάποιων άλλων και κάνουν "αρπαχτή" διαφόρων ειδών (οικονομική, πολιτική, καριέρας κλπ)

Η συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων απαντάται σε πολλές εκδόσεις στη ζωή μας

Για παράδειγμα οι κυρίες των Βορείων Προαστίων που ζητούν παντεσπάνι για τους μετανάστες της Πατησίων. Ενώ δεν έχουμε ούτε ψωμί. Τα καβαλημένα 20 χρονα που κρατάνε ακριβά αξεσουάρ και περιφέρονται ανέμελα με τα πορτοφόλια των γονιών τους σε διάφορα μαγαζιά και κλάμπ. Ενώ δεν έχουμε λεφτά για σούπερμάρκετ. Οι "επαναστάτες" του κώλου, των Ηνωμένων Ανεύθυνων Αριστερών παρατάξεων, που νομίζουν ότι ξεσηκώνοντας αντάρτικα, πάνε κόντρα στο καπιταλιστικό κατεστημένο. Ενώ και οι ίδιοι είναι υπο-προϊόντα του. Οι οδηγοί που, ενώ κινείσαι σε ένα στενό ορεινό δρομάκι με αντίθετα διερχόμενες νταλίκες, επιμένουν να κολλάνε 50 πόντους από τον προφυλακτήρα σου. Ενώ δεν υπάρχει χώρος να περάσουν έτσι κι αλλιώς, με το γκρεμό δίπλα τους. Και ένα σωρό άλλοι.

Όταν όμως συζητάμε για πολιτικούς που δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα γύρω τους, τότε έχουμε ΜΕΓΑΛΟ πρόβλημα. Και εκεί ζορίζομαι προσωπικά εγώ

Γιατί, άντε και, τη στρυφνή και ελάχιστου σεξουαλικού αποθέματος εμπειριών (κατά πως φαίνεται) μούρη της Τίνας την αντέχω.

Όμως τις σαχλαμάρες που κάνει, αυτή και οι όμοιοι της σε νοοτροπία και κοσμοθεωρία, υπουργοί του ΠΑΣΟΚ (βλέπε επίσης τον κόμη Γερουλάνο, που φοβάσαι ότι αν τον αγγίξεις θα αφήσεις δαχτυλιά στο μεταξωτό του κουστουμάκι) δεν τις υποφέρω. Και είναι ντροπή

Είναι ντροπή σαν κυβέρνηση να έχεις να αντιμετωπίσεις καθημερινά, σοβαρά θέματα και να διαθέτεις στις τάξεις σου άτομα τόσο "κουκουρούκου", για να το πω λαϊκά, σώνει και καλά επειδή πρέπει να υπάρχουν οι θέσεις τους στο οργανόγραμμα και να δικαιολογούνται οι μισθοί και οι δημόσιοι λειτουργοί στη δούλεψη τους. Έλεος πιά!

Λίγη σοβαρότητα δε βλάπτει! Εδώ καράβια χάνονται και η Μπιρμπίλη (ως σύμβολο πια) χτενίζεται

Αυτό δεν είναι φαινόμενο "ανυπακοής" μέσα στην κυβέρνηση μας? Η αδυναμία συνειδητοποίησης της πραγματικότητας και προσαρμογής σε αυτή, δεν είναι σκάνδαλο? Να λέει ο ένας ότι "μαζί τα φάγαμε" και να ζητάει η άλλη 10 στρέμματα για τις εκτάσεις natura, ενώ κανένας έλεγχος ποτέ δεν υπήρξε για την αυθαίρετη δόμηση, και άρα τι είχαμε, τι χάσαμε?

Να λέει ο ένας "λεφτά υπάρχουν" και η άλλη να κλείνει τα λιγνιτεργοστάσια της ΔΕΗ, αυξάνοντας το τελικό κόστος κατανάλωσης για τους πολίτες, για να προεισπράξει τέλη "πράσινης" ενέργειας που ΘΑ χρηματοδοτήσουν νέα εργοστάσια παραγωγής ρεύματος, μέσω εναλλακτικών πηγών, που ΘΑ γίνουν ΚΑΠΟΤΕ?

Τίνα, φύγε. Αν σου έχει μείνει λίγη αξιοπρέπεια, σου προτείνω να υποβάλλεις σήμερα κιόλας την παραίτηση σου.

Αν μη τι άλλο, θα γλυτώσεις τα γιαούρτια. 

Εκτός αν και αυτά σου ξινίζουν και σου μυρίζουν.

Ο Κολοκοτρώνης δεν ήταν gay

Δεν ξέρετε πόσο έχω γελάσει τις τελευταίες μέρες με όλη αυτή την παραφιλολογία που αφορά και περιστρέφεται γύρω από το θρυλικό Γέρο του Μοριά

Ο Κολοκοτρώνης και η οικογένεια του ήταν από παλιά αγωνιστές και ενεργοί συμμέτοχοι σε εκφράσεις αλυτρωτισμού και επανάστασης. 

Τα ιστορικά στοιχεία από τη wikipedia εδώ : Ο πατέρας του Κολοκοτρώνη, ο Κωνσταντής πήρε μέρος στην ένοπλη εξέγερση που υποκινήθηκε από την Αικατερίνη Β' της Ρωσίας το 1770, ενώ ο ίδιος ο Θεόδωρος εισχώρησε στα σώματα των κλεφτών της Πελοποννήσου και στα 15 του έγινε καπετάνιος.

Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και άρχισε να προετοιμάζει την Επανάσταση στην Πελοπόννησο. Ως απεσταλμένος της στη Μάνη σήκωσε τη σημαία της Επανάστασης στην Καλαμάτα στις 23 Μαρτίου 1821. Πρωταγωνίστησε σε πολλές στρατιωτικές επιχειρήσεις του αγώνα, όπως στη νίκη στο Βαλτέτσι(14 Μαΐου 1821), στην άλωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821), στην καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη στα Δερβενάκια (26 Ιουλίου 1822), όπου διέσωσε τον Αγώνα στην Πελοπόννησο αφού πρυτάνευσαν η ευφυΐα και η τόλμη του στρατηγικού του νου. Οι επιτυχίες αυτές τον ανέδειξαν σε αρχιστράτηγο της Πελοποννήσου. Στη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου πολλές φορές προσπάθησε να αμβλύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στους αντιπάλους, αλλά παρόλα αυτά δεν απέφυγε τη ρήξη. Μετά από ένοπλες συγκρούσεις, ο ίδιος και ο γιος του συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν στο Ναύπλιο.

Γιατί τα παραθέτω όλα αυτά εγώ, που δεν είμαι ιστορικός, αλλά δε βλέπω και ΣΚΑΪ? Μα γιατί είναι αυταπόδεικτο, και συνάμα αυτονόητο, για όποιον έχει πάει στο Δημοτικό Σχολείο, ότι ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης είναι μια εμβληματική προσωπικότητα της σύγχρονης Νεοελληνικής ιστορίας, προσωπικότητα που με τις πράξεις και τις αξίες που πρεσβεύει, κατέχει αδιαμφισβήτητα σπουδαία και ξεχωριστή θέση στη συνείδηση κάθε Έλληνα. Κάθε ανθρώπου -θα έπρεπε να επεκταθώ- αλλά θα μείνω στην Ελληνικότητα της φιγούρας, την οποία Ελληνικότητα όποιος διαβάσει το Μακρυγιάννη αλλά και διάφορες άλλες ιστορικές αναφορές, θα αισθανθεί με ανατριχίλα στο πετσί του. Γιατί ο Κολοκοτρώνης, αποτελεί ταυτόχρονα,μια λαογραφικού χαρακτήρα πολιτισμική οντότητα της εποχής, τόσο εκφραστικά, όσο και έμπρακτα. Μέσα από τη διαδρομή της ζωής του, εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, όλη η σκακιέρα της φανερής και αφανούς διπλωματικής, πολιτικής και πολεμικής δράσης, με αφορμή την εξέγερση των Ελλήνων απέναντι στην Οθωμανική κυριαρχία. Τι περισσότερο μπορεί κανείς να γράψει για τον άνθρωπο αυτό, δεν ξέρω. Η ιστορία τον έχει κρίνει

Ξαφνικά, με αφορμή μια τηλεοπτική εκπομπή, και την συζήτηση ενός εκ των συντελεστών της, με διάφορους φίλους του, ο Κολοκοτρώνης εμφανίζεται με ένα άλλο πρόσωπο. Το πρόσωπο του εκφυλισμένου ομοφυλόφιλου που (όπως όλοι οι ομοφυλόφιλοι-κατά τις αντιλήψεις αυτών που σκέφτονται τόσο λανθασμένα) δεν έχει θέση στο πάνθεον των ηρώων της Ελληνικής ιστορίας. Αντιθέτως! Επειδή είναι (εμφανίζεται ως) και αρραβωνιασμένος gay, εκτός από ερωτικά αποπροσανατολισμένος ( ε πως να το πω κομψότερα), κατά τα λεγόμενα των διαλεγομένων για το ζήτημα, στο facebook (αν έχετε το θεό σας), είναι και εθνικά (και όχι μόνο ερωτικά) υπόλογος στη συνείδηση του έθνους! Ο κύριος Τατσόπουλος που τα είπε αυτά δε, εκτός των παραπάνω, είναι ΚΑΙ προδότης και αλητήριος, ανιστόρητος και ανθέλληνας, εγκάθετος, και διορισμένος να διαφθείρει τις μύχιες πατριδοκλαστικές αναφορές μας, αλλοιώνοντας την ηθική και τις αξίες της Ελλάδας. Μιας Ελλάδας που παρότι πτωχή (και δανεισμένη εις των αιώνα τον άπαντα) παραμένει τίμια (όπως και η γνωστή τσόντα με τίτλο "από εμπρός παρθένα, από πίσω μπαίνουν τρένα")

θα προσπαθήσω να κρατήσω την ψυχραιμία μου, και θα εκφραστώ κόσμια.

Προσωπικά δε με ενδιαφέρει πως διαχειριζόταν τον πρωκτό του ο Κολοκοτρώνης. Η το πουλί του. Μου είναι παντελώς αδιάφορο το αν ο Κολοκοτρώνης αγαπούσε γυναίκες ή άντρες. Αν έκανε έρωτα με ευγνωμονούσες χήρες απελευθερωμένων τόπων ή με βαρβάτους τσολιάδες αρματολούς στις ραχούλες της Τριπολιτσάς. 

Θεωρώ δε ανήκουστο και κατάπτυστο να ασχολούμαστε (και να σκανδαλιζόμαστε) με τη σεξουαλικότητα κάποιου για να τον χαρακτηρίσουμε, να εκφράσουμε γνώμη για αυτόν, να προκαταβάλουμε τη συνείδηση μας για τις πράξεις και τα λόγια του, για να ασχοληθούμε μαζί του ή όχι βρε αδερφέ! Είτε είναι ο Κολοκοτρώνης, είτε ο Μέγας Αλέξανδρος, είτε ο Ναπολέων Βοναπάρτης, είτε είναι ο γείτονας/γειτόνισσα μας. Αυτό είναι το πρώτο μεγάλο ζήτημα για μένα. Οι πράξεις και τα λόγια του κάθε ανθρώπου, είτε είναι ιστορικό πρόσωπο, είτε είναι οποιοσδήποτε άλλος, είναι αυτά που μας δείχνουν το ποιος είναι και το πως σκέφτεται. Και με βάση αυτά, τις πράξεις και τα λόγια (κυρίως τις πράξεις) μπορούμε να τον κρίνουμε, όπως μας αρέσει. Αν μας αρέσει. Γιατί μπορεί και να μας είναι αδιάφορος. Είναι ανήθικο και τραγικό να κρίνεις το συνάνθρωπο σου με βάση τις κάθε είδους προτιμήσεις του. Όποιος το κάνει, είναι με μία λέξη ΒΛΑΚΑΣ. Τελεία και παύλα.

Σε δεύτερο επίπεδο θέλω να διατυπώσω ανοιχτά ένα ερώτημα. Ποιος είπε, ότι τα ιστορικά πρόσωπα, είναι τόσο διαφορετικά από εμάς στην καθημερινή τους ζωή? Μήπως είναι εξωγήινοι και διακτινίστηκαν από άλλο πλανητικό σύστημα στη Γή? Δεν έχουν σώμα και ψυχή? Δεν έχουν ελαττώματα και προτερήματα? Δεν έχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά? Λόγο, προσωπικότητα, αντιλήψεις και θέσεις? Στάσεις ζωής και απόψεις? Και για ποιο λόγο συγχέουμε αυτά τα τόσο κοινότυπα πράγματα, με τα στοιχεία, που ανέδειξαν αυτά τα άτομα σε πρωταγωνιστές μερικών σημαντικών εποχών της ιστορίας κάθε λαού?

Η Ελισσάβετ της Αγγλίας παρέμεινε παρθένος μέχρι τα γηρατειά της. Αυτό την έκανε να μειονεκτεί έναντι του ρόλου της ως μεγάλη βασίλισσα της εποχής της? Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, ήταν ομοφυλόφιλος. Τον εμπόδισε αυτό να είναι η μεγαλύτερη διάνοια του τότε? Ο Βαν Γκόγκ ψυχασθενής, ο δύστυχος. Έπαψε να είναι ένας εκ των μεγαλύτερων ζωγράφων της ιστορίας? Ο Έντγκαρ Χούβερ (ιδρυτής του FBI) φορούσε ζαρτιέρες στο κρεβάτι του. Τον κατηγόρησε κανείς ότι οι ζαρτιέρες τον εμπόδιζαν να πιάσει τους εγκληματίες? Ο δε Φροϋντ, ήταν κοκαϊνομανής! Τον έκανε αυτό, λιγότερο αξιόπιστο στη θεωρία που διατύπωσε?

Είναι γεγονός αποδεδειγμένο ότι σχεδόν ΟΛΟΙ οι ιστορικοί ηγέτες, είχαν κουσούρια που άλλοτε τα μαθαίνουμε και γελάμε. Άλλοτε τα μαθαίνουμε και απορούμε. Άλλοτε αηδιάζουμε. Και προχωράμε παρακάτω ΚΑΤΑΝΟΩΝΤΑΣ μέσα από τα δικά μας ελαττώματα και προτερήματα, το πόσο μεγαλειώδης και ταυτόχρονα ατελής, είναι η ανθρώπινη μας φύση

Σημείο τρίτο. Η εξιδανίκευση και η συμβολική σημασία των προσώπων. Εδώ αρχίζουμε να περπατάμε σε πονηρά μονοπάτια. Εδώ χρησιμοποιούμε τα πρόσωπα για να αντιστοιχίσουμε συναισθηματικές, ψυχολογικές και προσωπικές μας ανάγκες. Χρησιμοποιούμε τις πράξεις, τα λόγια και τα άτομα ως άλλοθι, για να κατευθύνουμε, να πείσουμε, να αποδείξουμε, να χειραγωγήσουμε, να διδάξουμε άλλοτε και να παραδειγματίσουμε. Και τελικά να φανερώσουμε μεταφορικά, την ουσία που εμείς βλέπουμε (η νομίζουμε ότι βλέπουμε) πίσω από αυτά. Σκεφτείτε τώρα, πόσο τα διάφορα καθεστώτα και οι διάφοροι έμποροι αντιλήψεων, είτε ανήκουν στον πολιτικό χώρο, είτε στον κοινωνικό, είτε στο χώρο της επιστήμης είτε οπουδήποτε, έχουν κακοποιήσει και μεταχειριστεί κατά το (δικό τους) δοκούν, διάφορες ιστορικές περιστάσεις και προσωπικότητες, για να επηρεάσουν τους συνανθρώπους τους ή να τους "δείξουν" την "αλήθεια". Και δυστυχέστατα, για λόγους που δεν θα ασχοληθώ τώρα, οι συνάνθρωποι τους, πρόβατα και ανίδεοι, μέτριοι και ταπεινοί οι περισσότεροι, παγιδεύονται και αγκυλώνονται σε στερεότυπα που πολλές φορές είναι λανθασμένα. Και οδηγούν σε περίεργες και επικίνδυνες συμπεριφορές

Πάμε πίσω στον ήρωα Κολοκοτρώνη.

Πείτε μου έναν Έλληνα, που δεν καμαρώνει για τις πράξεις του σπουδαίου αυτού ανθρώπου. Πείτε μου έναν άνθρωπο που δεν καμαρώνει για τη δύναμη και το σθένος του χαρακτήρα του περήφανου Στρατηγού. Για την οξυδέρκεια, την εξυπνάδα και τις διοικητικές ικανότητες. Την οργάνωση και την έμπνευση που μόνο ένας αληθινός ηγέτης μπορεί να δώσει σε ένα στράτευμα και ένα έθνος. Το θάρρος, την αυτοθυσία και την αυταπάρνηση. Τη δύναμη και το πάθος. Την υπομονή και τη μέριμνα για τους συνανθρώπους του. Την αδαμάντινη διαύγεια του πνεύματος και τη ρώμη του σώματος του. Βρείτε μου έναν να αμφισβητήσει όλα αυτά. Δε θα βρείτε. 

Τι λοιπόν από αυτά αλλάζει αν ξαφνικά ο Κολοκοτρώνης μαθευτεί ότι ήταν ομοφυλόφιλος? Εγώ σας λέω ότι δεν ήταν. Ότι ήταν γυναικάς και ερωτιάρης. Τώρα αισθανόμαστε περισσότερο υπερήφανοι? Περισσότερο άντρες και περισσότερο Έλληνες? Και εδώ λοιπόν φτάνουμε στην ουσία

Στην πατρίδα μας, για κακή μας τύχη, πάσχουμε από διάφορες ασθένειες, η σημαντικότερη απ όλες είναι το να ΕΘΕΛΟΤΥΦΛΟΥΜΕ. Να κοροϊδευόμαστε, να υποκρινόμαστε, να βαφτίζουμε τα άσπρα, μαύρα, να λέμε δε βαριέσαι, να μπερδευόμαστε στα πλέον απλά και εύκολα και να είμαστε επιπόλαιοι στα δύσκολα και σημαντικά. Να κάνουμε τη μύγα ελέφαντα και το λιοντάρι γάτα. Αυτά τα ταλέντα μας διακρίνουν σαν λαό. 

Δυστυχέστατα επίσης, αν και προσπαθούμε να σκεφτούμε και να λειτουργήσουμε σαν Ευρωπαϊκό κράτος και ανεπτυγμένη κοινωνική οντότητα, κουβαλάμε τόσο βαθιά κόμπλεξ ανακατεμένα με διάφορες παραδόσεις της πλάκας, αμφισβητούμενης προέλευσης. Αισχρές νοοτροπίες και κατάλοιπα μεσαιωνικών εποχών. Τόσο ανιστόρητες και οπισθοδρομικές αντιλήψεις σε ορισμένα θέματα, που είναι πραγματικά απορίας άξιο, το πως μερικές φορές έχουμε σταθεί στο ύψος των περιστάσεων χωρίς να γινόμαστε ρεζίλι. Εντός και εκτός.

Επίσης δυστυχώς, οι διαχρονικά ανάξιες πολιτικές και πνευματικές ηγεσίες του τόπου μας, κατάφεραν να ταυτίσουν συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους με συγκεκριμένες αντιλήψεις και συγκεκριμένη ανάγνωση της ιστορίας. Της Ελληνικής και της ξένης. Θα τολμήσω να πω ότι κατασκεύασαν τη δική τους μυθολογία, τη βολική τους εκδοχή, την προσωπική τους εκτίμηση που θα χρησιμεύσει πρακτικά κάποτε, κάπου. Εδώ να βάλω και την εκκλησία μέσα. Άλλοι παραμυθάδες από εκεί. Άλλοι καιροσκόποι, παραχαράκτες και εγωϊστές. Που όλως τυχαίως, όποτε τους συμφέρει εμφανίζονται και αυτοί ως σπουδαίοι και τρανοί, περνώντας τη δική τους "γραμμή" στην κοινωνία. Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Και Μεταξάς θα πω εγώ. Όχι το κονιάκ.

Τι κοινό έχουν όλοι οι παραπάνω?

Ότι είναι ΨΕΥΤΕΣ. Και όπως όλοι οι ψεύτες και όλοι οι βλάκες, έχουν μονάχα ένα τρόπο να πείσουν για τα πιστεύω τους. Τη φασαρία, την ανακατωσούρα, τη βαβούρα, ώστε να εκμεταλλευτούν την αδράνεια στα αντανακλαστικά του κοσμάκη που είτε σκέφτεται επιφανειακά, είτε δε γνωρίζει, είτε δεν τον ενδιαφέρει να μάθει περισσότερα. Οι τύποι αυτοί είναι μπαχαλάκηδες και λαοπλάνοι. Τίποτα περισσότερο

Και επειδή μου αρέσει να βλέπω τα πράγματα σφαιρικά, θα τους χαρακτηρίσω και κάπως αλλιώς. GAY. Αυτοί πραγματικά είναι οι gay, και όχι ο Κολοκοτρώνης. Και είναι gay με την έννοια της φαιδρότητας και της "ζωηράδας". Αλλά και με την άλλη έννοια είναι gay. Με την έννοια του "πούστη". Που ποτέ δεν υπήρξε ο Κολοκοτρώνης επίσης. Ήταν ντόμπρος, ευθύς, σοβαρός και το κυριότερο ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ

Γι' αυτόν τον Κολοκοτρώνη, που αντιπροσωπεύει ένα πρότυπο ηθικής ζωής, συνεπή με τις διαχρονικές αξίες που (θέλουμε να) πρεσβεύει η Ελλάδα των προγόνων μας, είμαι υπερήφανος και ευγνώμων. Και είμαι υπερήφανος, άσχετα εάν ήταν έτσι ή γιουβέτσι. Αν είχε μουστάκι ή αν ήταν ψηλός, ή αν γούσταρε να παίζει πρέφα όταν ξεκουραζόταν. Η να καπνίζει μπάφους. Αυτός ο Κολοκοτρώνης ποτέ δεν ήταν gay και πότε δε θα γίνει

Αντιθέτως! Όσοι τον κατεβάζουν στο αγελαίο, χυδαιότατο επίπεδο, του κουτσομπολιού και της ξεφτίλας του ΣΗΜΕΡΑ, αυτοχαρακτηρίζονται οι ίδιο gay, και με τις δύο έννοιες. Τόσο γιατί είναι γελοίοι, όσο και γιατί είναι "πούστηδες", δηλαδή πονηροί, συμφεροντολόγοι, μπαχαλάκηδες και εκμεταλλευτές της ανασφάλειας και του φόβου τον ανθρώπων απέναντι στα προβλήματα τους. Και προσπαθούν να φτιάξουν θέματα για να ξεχνάει ο κόσμος την ουσία και την αλήθεια

Η αλήθεια πρέπει να λάμπει παντού και πάντα. Και πόσο μάλλον, απέναντι στα ιστορικά θέματα. Κανένα ταμπού και κανένας εξωραϊσμός δεν πρέπει να γίνεται, ούτε και να διδάσκονται παραμύθια. Πρέπει να γνωρίζουμε την αλήθεια και να τη λέμε. ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ θα είμαστε αντάξιοι Κολοκοτρώνηδων και Επαναστάσεων για την ελευθερία μας. Την σωματική και την πνευματική. Διαφορετικά, αν ο καημός μας είναι το πώς κάνουμε έρωτα, μόνο σε επαναστατικά gay & lesbian pride parades, είμαστε "άξιοι" να συμμετέχουμε....