Ζώντας με το παρελθόν

Κάθησα χτες αποκαμωμένος από τη δουλειά, να χαζέψω στην τηλεόραση. Ειδήσεις, εικόνες και διαφημίσεις ξεκίνησαν το χορό τους μπροστά στα μάτια μου. Το ψυχοπλάκωμα άρχισε να διαστρωματώνεται σαν κρέμα σαντιγύ και η πίκρα να φτιάχνει φλούδες-φλούδες τη γέμιση μιας σουρεάλ τούρτας "ψυχαγωγίας"

Πικράθηκα. Στη στιγμή μια εικόνα παρακμής σχηματίστηκε στο κεφάλι μου. Μια εικόνα παρακμής χωρίς παρακμή, αλλά χωρίς ζωή, χωρίς παρόν και δίχως μέλλον. Βγαλμένη από ένα παρελθόν που με δάκρυα αποχαιρετήσαμε εδώ και πολλά χρόνια. Νομίζοντας ότι πάμε μπροστά. Ότι προοδεύουμε. Ότι αλλάζουμε. Έτσι γενικώς

Και όμως. Ίσως γιατί δεν έχει μείνει κάτι άλλο, λιβανίζουμε και προσκυνάμε σαν τον επιτάφιο του Πάσχα, το ένδοξο μας παρελθόν. Μιλάμε και θαυμάζουμε τα επιτεύγματα των Αρχαίων Ελλήνων, ασχέτως του αν βρισκόμαστε 2500 χρόνια μετά. Ξεσπαθώνουμε για το Βυζάντιο και τους Παλαιολόγους, λες και τους είδαμε να κόβουν βόλτες στη γειτονιά. Δακρύζουμε για τον Μακρυγιάννη, τον Κολοκοτρώνη, τον Καποδίστρια, τον Τρικούπη, το Βενιζέλο (μουτζώνοντας τη Βουλή) λες και θα ανέβουν στο βήμα να νομοθετήσουν Όμως οι Αρχαίοι και οι ήρωες του παρελθόντος έχουν κάθε δικαίωμα να είναι πρότυπα, γιατί έστω κι αν δεν τους γουστάρεις, έχουν περάσει τόσα χρόνια, που ότι και να πείς, δεν αποδεικνύεται. Βρίσκονται στην προθήκη με τα τρόπαια.

Και τα τρόπαια -έστω τα δανεικά- είναι παντοτινά. Και αναλλοίωτα στο υποσυνείδητο ενός φετιχιστή λαού όπως οι Έλληνες. Που ζουν με τους μύθους τους και το 12άθεο στη νιρβάνα του Ολύμπου--κι άσε τον κόσμο της Μέρκελ να καίγεται, ναούμε...

Να αποδώσεις τιμές στο Νίκο Γκάλη μετά από 30 χρόνια? Ποτέ δεν είναι αργά!! Και σύσσωμη η αθλητική δημοσιογραφία να χειροκροτά για τα μπασκετικά μάρμαρα του παρθενώνα--μάλιστα, πολύ ωραία, άψογα. Κι ας σκέφτομαι πως μετά το Γκάλη δε συνέβη τίποτα. Δε βγήκε άλλος Γκάλης.

Ένα παράδειγμα λέω. Στην τελική ο θριαμβευτής Ολυμπιακός πήγε επίσκεψη στον Πρόεδρο και του έδωσαν και φανέλα. Αναρρίγησε το γάβρικο ελληνικό έθνος του λεβέντη Πειραιά και τηλεμεταφερθήκαμε στο 2004, που η Ελλάς ανέβηκε στο θρόνο της πρωταθλήτριας ποδοσφαίρου. Άλλη μια ανάμνηση ήρθε με σάρκα και οστά στο τραπέζι μας, να την κοιτάξουμε και να νιώσουμε υπερήφανοι. Η μήπως να θυμόμαστε ότι λίγα χρόνια πριν ήμασταν βασιλιάδες ενώ σήμερα οι επαίτες και οι ξεφτίλες της Ευρώπης?

Μετά έπαιξαν μια άλλη είδηση. Στο γήπεδο μπάντμιντον σύσσωμη η πνευματική και πολιτική ηγεσία του τόπου, απότισε φόρο τιμής και αφοσίωσης στον λατρεμένο Μίκη. Όχι--το ρολόι δεν έδειχνε 1973, αλλά 2013--δεν έκανα λάθος εγώ. 40 χρόνια μετά, η Ελλάδα ακούει Μίκη, δεν έχουμε κάτι καλύτερο να δείξουμε, κάτι ομορφότερο και πιο σοφιστικέ. Από το μαυροφορεμένο συνθέτη να διευθύνει στα γήπεδα της μεταπολίτευσης και τη Φαραντούρη με πάθος να ερμηνεύει. Η μπορεί και να έχουμε αλλά δε θέλουμε βρε αδερφέ. Το παρελθόν μας είναι ένδοξο και πάνω απ όλα ότι και να πείς δεν αποδεικνύεται. Ούτε αρνητικό, ούτε θετικό. Ποιός είσαι εσύ που θα ρωτήσεις?

Εμφανίστηκε και ένας καλλιτέχνης κάποιος Λεμπεσόπουλος, που ελέω Μίκη, είχε τυλιγμένο ένα κόκκινο παλαιστινιακό φουλάρι στο λαιμό. Αριστερός της πρόζας. Ανατρίχιασε ο Μάρξ και ο Μπαντιού μέσα μου. Εξεγέρθη ο Γκράμσι. Που να γινόταν συναυλία και για την εγγύση του σύντροφου Φωτόπουλου της ΔΕΗ. Μπορεί να τραγουδούσε και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και να γεμίζαμε με κόκκινο-κίτρινο-πορτοκαλί, πράσινο μπλε και ροζ μαζί, που τραγουδάει ο γιός μου. Ευτυχώς όμως γλιτώσαμε από το Βασίλη (όχι όμως από τον Πάριο, το Νταλάρα και την Αλεξίου)

Ακολούθησαν διαφημίσεις. Σε κάποια μεγάλη εφημερίδα της Αθήνας θα διανεμηθούν το σαββατοκύριακο ως μπόνους κάποιες εκδόσεις αρχαιοελληνικής γραμματείας που έχει επιμεληθεί ο Φάνης Κακριδής. Κάτι μου θύμισε το όνομα και ψάχνοντας στο σκληρό μου δίσκο (πάνω ακριβώς από το δεξί μου φρύδι, 5 πόντους μέσα βρίσκεται) συνειδητοποίησα ότι ο κύριος Φάνης γεννηθείς το 1933, είχε μεταφράσει την Ιλιάδα των μαθητικών μου χρόνων. Το σχολικό βιβλίο. Και λέω αυθόρμητα ρε παιδί μου "μα καλά, τόσοι επιστήμονες στην Ελλάδα, πάλι του Κακριδή επιμέλεια θα εκδόσουν? κάποια νεότερη προσέγγιση δεν έχουμε?". Αλλά οι νέοι επιστήμονες στην Ελλάδα είτε περιμένουν τον ΑΣΕΠ κάνοντας φροντιστήρια, είτε ξενιτεύονται. Το παρελθόν ορίζει κι αυτωνόνε τη μοίρα. Τι να κάνουμε?

Έτσι κι εγώ, στο πνεύμα της εποχής, και αφού η τηλεόραση δεν είχε κάτι καλύτερο να παίξει, έστειλα την Κλαίρη και το Γιωργάκη για ύπνο, έβγαλα τα dvd με το Miami Vice του 1984 και με δυο μαξιλάρια ακόμα αγκαλιά αφέθηκα στο χωροχρόνο.

Κοίτα να δεις, που όλα μια ιδέα είναι αδερφέ μου...........τι χτές---τι σήμερα--τι αύριο

Στη λατρεμένη μας πατρίδα, το μοναστήρι να είναι καλά, και τα υπόλοιπα τα βρίσκουμε. Αργά ή γρήγορα............