Αναφέρομαι στη συζήτηση, έστω με όρους δελτίων ειδήσεων, άρθρων σε blogs, αποσπασμάτων σε σελίδες του ίντερνετ. Ακόμα και ατάκες, σχόλια και σπόντες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης
Συζήτηση πάνω σε διάφορα ζητήματα ταμπού, που κανείς δεν άγγιζε σε τέτοια έκταση και βαθμό, στο δημόσιο λόγο. Γιατί αρθρογραφίες και προβληματισμός πάντοτε υπήρχε
Όμως το να ανοίγει η συζήτηση και να μιλάμε χωρίς "πολιτική απόχρωση" για θέματα που όντως μας αφορούν όλους, δε θυμάμαι να γίνεται
Μιλάω για την παιδεία, για την υγεία, τη δημόσια ασφάλιση, τα δημόσια οικονομικά, το μαύρο χρήμα και τη φοροδιαφυγή, τους παράλογους όρους απασχόλησης και μισθοδοσίας στο δημόσιο, τον μαφιόζικο και κλικαδόρικο τρόπο λειτουργίας μεγάλου μέρους του ιδιωτικού τομέα, τα αίσχη και τις μοχλεύσεις του τραπεζικού συστήματος, την ανεπάρκεια και τις δημόσιες σχέσεις του πολιτικού συστήματος, τη βία και την αλλοίωση της πραγματικότητας από μεριάς τύπου. Για το ποδόσφαιρο ακόμα. Για τα μεγάλα έργα. Για πολλά θέματα.
Ξεκαθαρίζω εξ αρχής
Κανένα μνημόνιο και καμία κρίση δε σώζουν τις εσωτερικές παθογένειες που εμείς οι ιδιοι δημιουργήσαμε δια της ανεπάρκειας, της αδιαφορίας και της άγνοιας μας. Καμία δύναμη στον κόσμο, δεν πρόκειται να γκρεμίσει και να διορθώσει ξανά, τα κακώς κείμενα που με μορφή χάρτινης παραγκούπολης, αποτελούν σήμερα το τοπίο, σε πολλούς τομείς της καθημερινότητας μας
Ξεκαθαρίζω εξ αρχής
Πολιτικό σύστημα και πολίτες, ανήκουν στην ίδια σφαίρα. Ο ένας δίνει και ο άλλος παίρνει. Μπορεί να μην είναι ο ίδιος βαθμός ευθύνης. Σίγουρα δεν είναι. Όμως η ύπαρξη τέτοιας έκτασης διαφθοράς, δείχνει ανοχή και ωφέλεια, εκ μέρους ενός σημαντικού κομματιού του κοινωνικού συνόλου. Δείχνει άγνοια, αδιαφορία και ανικανότητα κατανόησης, από ένα άλλο κομμάτι του κοινωνικού συνόλου. Δείχνει αφέλεια και κουταμάρα, από κάποιο άλλο. Δείχνει συνενοχή και διαπλοκή, για κάποιο άλλο. Και ούτω καθεξής.
Ξεκαθαρίζω εξ αρχής
Συμμέτοχοι και συνένοχοι στην εμφάνιση και διατήρηση των αποστημάτων αυτών, είναι άπαντες οι μετέχοντες της κοινοβουλευτικής λειτουργίας, με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις. Αναφέρομαι σε όλα τα πολιτικά κόμματα αδιακρίτως. Και εδώ δεν είναι ίδιος ο βαθμός ευθύνης. Δεν ευθύνονται το ίδιο τα κόμματα εξουσίας, με τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Στο βαθμό που οι αντιπαραθέσεις τους είναι καθαρά πολιτικές, όχι. Στο βαθμό που οι αντιπαραθέσεις τους γίνονται κοινωνικό πρόβλημα όμως, τότε ναι, η ευθύνη πέφτει στους ώμους ολονών
Ξεκαθαρίζω εξ αρχής
Καμία συζήτηση, που γίνεται για το θεαθήναι, η κατευθύνεται λόγω αναγνωσιμότητας, η γίνεται για λόγους μόδας και επικαιρότητας ή γίνεται για να γίνεται και να περνά η ώρα, δεν προάγει τη δημοκρατία, δεν εξυπηρετεί την εύρεση λύσεων και την εκτόνωση των εντάσεων. Στην περίπτωση της Ελλάδας της ομερτά όμως, της μαφίας, της μίζας, της συγκάλυψης και της κουστουμαρισμένης αλητείας, ΕΣΤΩ και η εμφάνιση μια διευρυμένης συζήτησης, είναι ένα καλό βήμα, προς μία καλή κατεύθυνση
Θα ήθελα να γίνω πιο συγκεκριμένος στο θέμα της παιδείας και της υγείας που τελευταία συζητάμε χωρίς κανένας να εμποδίζει τις ένθεν και ένθεν καταγγελίες που με μορφή χιονοστιβάδας πέφτουν στα ανυποψίαστα κεφάλια μας, αλλά και το μέγεθος της κριτικής που γίνεται απο τους περισσότερους
Παιδεία: Επιτέλους φάνηκε γιατί τα πανεπιστήμια δεν είναι λειτουργικά. Και το κυριότερο ποιοί ευθύνονται. Με ονόματα και διευθύνσεις. Και για να προλάβω ορισμένους. Και βέβαια φταίει η ευρύτερη επαναστατική αριστερά για τα καραγκιοζιλίκια της. Για το ότι έχει μετατρέψει το πανεπιστήμιο σε φάτνη κόκκινων γενίτσαρων. Φταίνε όμως και οι υπόλοιπες "δημοκρατικές δυνάμεις". Που όχι μόνο ανέχονται τις κακές μειοψηφίες. Αλλά αδιαφορούν, εξασφαλίζοντας πλάγιους τρόπους για να κάνουν τη δουλίτσα τους. Και άσε την αριστερά να φωνάζει. Ο μπαμπούλας αποπροσανατολίζει, κι εμείς στα κρυφά χορταίνουμε από την πίτα. Ρίχνουμε και το ξεροκόμματο στο σκύλο που γαβγίζει, για να μην πεθάνει από...ασιτία και πάψει να γαβγίζει, και όλα καλά. Κύριοι πρυτάνεις της πλάκας και του ασύλου. Όμως το ζουμί είναι στις κρατικές επιχορηγήσεις. Στην εκλογή σε θέσεις εξουσίας και πρόσβασης. Γιατί μη μου πείτε, πως όταν είσαι "καθηγητής" δεν θα σε ζητήσει για "σύμβουλο" ένας βουλευτής. Η μία εταιρεία. Και βέβαια εξυπηρετεί να έχω και λιγάκι "μαύρο στρατό" ως μοχλό πίεσης. Που τα σπάει και τα διαλύει "ανεξέλεγκτα" όταν δεν του κάνουμε τα κέφια. Και εμείς "νιπτουμε τας χείρας μας" γιατί παραβιάζονται τα "δικαιώματα" κάποιων. Κάποιοι φωνάζουν για την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας παιδείας. Τσάμπα φωνάζετε. Δεν υπάρχει ιδιώτης που να τα κάνει τόσο σκατά όπως εσείς. Έχετε τα πρωτεία. Το πρόβλημα μου όμως, είναι γιατί να σας πληρώνω. Αυτό με ενοχλεί...
Υγεία: Το πάρτι των φαρμάκων. Το πάρτι με τα φακελάκια, τις προμήθειες, τις φαρμακοβιομηχανίες, τις κρυφές αποθήκες, τα σικέ επιδόματα, τις άδειες κλίνες των εντατικών που έχουν κοστίσει 10 φορές περισσότερο απ όσο πραγματικά αξίζουν, τις προνομιακές μεταθέσεις και τα αγροτικά, τις λίστες της ντροπής για βαριά περιστατικά, τη διαπλοκή σε όλο της το μεγαλείο, που έχει υπονομεύσει τις προσπάθειες των καλών και ηθικών στοιχείων που με αυταπάρνηση προσπαθούν να εξυπηρετήσουν τους έχοντες πραγματική ανάγκη. Το παρτι με τις χορηγίες που κρύβουν ξέπλυμα χρήματος, τις απευθείας αναθέσεις σε φίλιες εταιρείες, τα δωρεάν ταξίδια, τα δώρα, τα ιατρικά υλικά που υπερτιμολογούνται, το εμπόριο βρεφών και οργάνων, ότι μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου έχει αρχίσει σιγά σιγά να βγαίνει στη φόρα. Και γιατί να μη βγεί δηλαδή? Λειτουργεί κάτι σωστά, όπως πρέπει? Εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, όλο αυτό το χάλι? Ποιοί πραγματικά φταίνε? Και σε τί βαθμό?
Δεν έχω αυταπάτες. Έφερα δύο παραδείγμα συζήτησης, για αποστήματα που εδώ και πολλά χρόνια έχουν σχηματιστεί και συντηρούνται στο σώμα της έρημης της Ελλάδας. Δεν έχω ελπίδες πως θα αλλάξουν πολλά. Όμως και μόνο που τα συζητάμε ως ΚΟΙΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ και όχι προβλήματα κακής διακυβέρνησης ενός συγκεκριμένου κόμματος, θα μας βάλει στη σωστή πορεία σκέψης για να ξεκαθαρίσουμε πέντε δέκα βασικά
Ότι πρώτα και κύρια, πρέπει να ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ , οι απαραίτητες και αναγκαίες υποδομές ενός σύγχρονου κράτους, ΥΠΕΡ του κοινωνικού συνόλου, χωρίς καμία διάκριση. Και μετά να έπεται η συζήτηση περί διαχείρισης και διακυβέρνησης, που απαραίτητα οφείλει να κινείται εντός της νομιμότητας και εντός της λαϊκής εντολής.
Σήμερα εμείς κάνουμε τα αντίθετα. Πρώτα διαλύσαμε τα πάντα, τον κοινό χώρο, και τις κοινές διαδικασίες και μετά αλληλοκατηγορούμαστε. Λες και όσοι καυγαδίζουν, είναι ιδιοκτήτες η αποκλειστικοί διαχειριστές. Λες και θα ζούν στον αιώνα τον άπαντα. Λες και είναι θέμα κομμάτων, το πως θα διοικούνται συνταγματικά κατοχυρωμένες διαδικασίες. Όχι δεν είναι θέμα κομμάτων και "ερμηνειών" το πως θα λειτουργεί το δημόσιο σχολείο η το δημόσιο νοσοκομείο. Η το πως θα εξυπηρετούν καλύτερα τους Έλληνες πολίτες. Είναι εθνικά ζητήματα που απαιτούν εθνική συννενόηση και εθνική στρατηγική.
Οι διαχωριστικές γραμμές και οι κοκκορομαχίες, πάνω από τέτοια ζητήματα, προέρχονται ξεκάθαρα εκ του πονηρού, και είδαμε που μας έχουν οδηγήσει
No comments:
Post a Comment