Γυναίκες

Επειδή έχω πολύ ελεύθερο χρόνο στη ζωή μου, κυρίως τα πρωϊνά, αισθάνομαι έντονη την ανάγκη να χαζεύω.

Εντός του γραφείου το χάζεμα σημαίνει ίντερνετ, μιάς και λείπουν όλα όσα θα μπορούσαν να έχουν το επίθετο "ενδιαφέρον" δίπλα τους.

Βρίσκω λοιπόν παλιές, γνώριμες και γνωστές φάτσες, κυρίως από την εποχή που πήγαινα σχολείο και ο Χολαργός -η περιοχή που έμενα τότε- ήταν μία τελείως διαφορετική γειτονιά, ή έστω έτσι νομίζει κάποιο μικρό παιδί, που προσπαθεί να χωρέσει τον κόσμο και τους φίλους του σε κοντά παντελονάκια, σιδερότυπα και μίκυ μάους, αντάμα με τα πρώτα καρδιοχτύπια και την αγωνία για την εξέταση στη Χημεία τις Παρασκευές τελευταία ώρα.

Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι οι γυναίκες.

Όλες όσες ήταν ροκούδες, ανεξάρτητες, τρέντυ και προχωρημένες, είναι όλες ξανθιές μέζ, με άψογο μακιγιάζ και δύο μωρά στην αγκαλιά η κάθε μία.

Θα μου πείς κι εσύ, τι σε πειράζει. Και θα πώ ότι δε με πειράζει καθόλου.

Απλά σκέφτομαι πόσο αλλάζουμε απέξω μας, ενώ απο μέσα μας παραμένουμε οι ίδιοι και οι ίδιοι, σε κάθε φάση της ζωής- διαδρομής μας.

Βέβαια στο παραπάνω παράδειγμα οι ομοιότητες της γενιάς είναι παροιμιώδεις, και δεν περιορίζονται στην εμφάνιση μονάχα, αλλά στο γενικότερο πρότυπο με το οποίο κάποιοι προσπάθησαν να συγκρουστούν στα νιάτα τους, καταφέρνοντας απλά να το τελειοποιήσουν, κάνοντας το ακόμα ακριβότερο (κυριολεκτικά και μεταφορικά).

Και οι κοπέλες του Β2 έγιναν σαν τις μαμάδες τους, και οι κοπέλες του Γ3 σαν τις θειάδες τους, και ποζάρουν όλο χάρι, δίπλα στους λαμπερούς εξίσου απογόνους τους.

Και ψάχνω να θυμηθώ γιατί ερωτευόμουν τότε, και σήμερα ξενερώνω τόσο.

Γιατί αυτά που τότε ήταν τόσο πολύ σπουδαία και σημαντικά, το νάζι, το χαμόγελο, η πρόσκληση για καφέ στην πλατεία και το φλερτάκι στα διαλείματα, σήμερα έχει γίνει μιά εικόνα κοινότυπη, βαρετή και τέλεια αμερικανοποιημένη, στην ελληνική της βερσιόν φυσικά, στο "Έρωτες" και όχι στο "Τολμη και γοητεία".

Και σκέφτομαι φωναχτά, ότι κι εγώ δεν έχω αλλάξει καθόλου σε σχέση με τότε, σε όσα ζητώ και σε όσα ψάχνω, άρα γιατί αυτές ν' αλλάξουν?

Και σκέφτομαι φωναχτά, ότι υπήρχαν κάποιες άλλες που κάναμε παρέα, λιγότερο λαμπερές, αλλά πιό έξυπνες και πιό σπινθηροβόλες, που περίμεναν να φάμε τα μούτρα μας από τις στάρ, για να τις "δούμε" πόσο χαριτωμένα μιλούσαν στις συναντήσεις και τα πάρτυ της εποχής.

Και αυτές παραμένουν ίδιες, να μην πώ ότι ομόρφυναν ακόμα περισσότερο.

Γυναίκα θα πεί, ξέρω να χαμογελώ, ξέρω να αγκαλιάζω, ξέρω να μιλώ χωρίς να λέω πολλά με λέξεις, κυρίως όμως θα πεί, ξέρω να περιμένω.

Τέτοιες γυναίκες, σπουδαίες, δεν έχω γνωρίσει πολλές στη ζωή μου, μάλλον έχω γνωρίσει μόνο μία που να θέλει να με κάνει παρέα και σκέφτομαι ότι χρειάστηκε να φανώ τυχερός, εκτός από αρκετά γοητευτικός, για να μην είμαι εγώ, δίπλα της, σε μιά φωτογραφία με το στημένο και θεατρινίστικο ύφος της μικροαστικής ευτυχίας του νεοέλληνα.

Σαν όλες αυτές, που τελικά έχουν μεγαλύτερη αξία, από την ίδια την καθημερινότητα που μοιράζεσαι με τον άνθρωπο σου.

Και για να ξέρεις να μοιράζεσαι, θα πρέπει να ξέρεις να χάνεις από τις γυναίκες την πρωτοκαθεδρία, την πρωτοβουλία, την εγωιστική σου διάθεση απέναντι στο σύμπαν, και να ξέρεις ότι καλύτερα περνάει, όποιος αρκείται να απολαμβάνει τις κατάλληλες και συνειδητές επιλογές στη ζωή του.

Μακριά από τα φώτα. Μόλις σβήσουν.

Αγκαλιά με τη μοναδική που κάνει την καρδιά σου να χτυπά.

Γιώργος

Σήμερα μία προσωπική νίκη, επισκιάζει το μεγάλο θρίαμβο του ΠΑ.ΣΟ.Κ στην εκλογική του αναμέτρηση με την απερχόμενη Νέα Δημοκρατία.

Η νίκη του Γιώργου Παπανδρέου, ενός ανθρώπου που αμφισβητήθηκε όσο λίγοι, τόσο από το ίδιο του το κόμμα, όσο και από τα μέσα ενημέρωσης, αλλά και πολλούς παραδοσιακούς ψηφοφόρους της παράταξής του.

Ο πολιτικός άνδρας, που από αύριο θα είναι πρωθυπουργός, αντιπροσωπεύει στο μυαλό μου, μια νέα υγιέστερη πρόταση πολιτικού και προσωπικού ήθους, που έρχεται να πάρει την εμπιστοσύνη του κόσμου, και να την κάνει πρόταση και ελπίδα υλοποιήσιμη, πραγματική και εξαργυρώσιμη, να δώσει όραμα και προοπτική σε μία γενιά που έχει ανάγκη να πιστέψει, ότι υπάρχει τρόπος και μέθοδος, αυτή η χώρα να αναδείξει τα καλά της, τα προτερήματα και τις αξίες της επιτέλους.

Ο λαός όχι μόνο αποδοκίμασε τη Νέα Δημοκρατία, και τον Κώστα Καραμανλή, που επί 5,5 χρόνια νοιώθαμε ότι περισσότερο έκανε αγγαρεία, εξοφλώντας τα πολιτικά γραμμάτια και τον κοινωνικό ρεβανσισμό των ψηφοφόρων του, αλλά επέλεξε τον Γιώργο, για να γυρίσει σελίδα, σε μία από τις σκοτεινότερες περιόδους της νεότερης πολιτικής ιστορίας του τόπου.

Ο ελληνικός λαός, επέλεξε το ΠΑ.ΣΟ.Κ για να πάει μπροστά, γιατί ξέρει, ότι όποτε υπάρχει η ανάγκη να γίνουν τομές και ρήξεις με το κατεστημένο, μόνο μία οδός υπάρχει, μόνο μία επιλογή.

Η σύγκρουση με την παλιά Ελλάδα, με τις αραχνιασμένες πρακτικές του βολέματος και του αναμασήματος της τακτικής των ημετέρων, των κομματικών κλικών και των εχόντων και κατεχόντων, η αποστασιοποίηση από τον τραμπουκισμό και τη βαρβαρότητα, από τη Δημοκρατία της τηλεόρασης που παράγει παραπολιτικά show και πολιτιστική παρακμή, από την εκτράχυνση της καθημερινής κοινωνικής ειρήνης, από την ανασφάλεια και το παρακράτος, από τις παροχές για τους λίγους και τη φορολογία για τους πολλούς.

Η σύγκρουση μίας νέας Ελλάδας ,που σε πείσμα όλων, βλέπει το μέλλον με αισιοδοξία και δύναμη, διότι έχει μάθει να επιβιώνει και να διεκδικεί, και στα δύσκολα να προτάσσει τα στήθη, και να μήν εγκαταλείπει το καράβι όταν αρχίζουν οι φουρτούνες.

Η σύγκρουση μιάς κοινωνίας που αναζητεί όραμα για να επιβιώσει, και αυτό το όραμα της το προσφέρει μιά διαφορετική ανάγνωση της πολιτικής, από έναν άνθρωπο που δεν έπαψε να αγωνίζεται για τις δικές του "αμερικάνικες" δήθεν ιδέες, ιδέες πολύ ελαφρές και αισιόδοξες, για τον βαθιά σκεπτόμενο Έλληνα της μπριζόλας του ροχαλητού και της Μερτσεντέ, που νοιάζεται μόνο για το χωραφάκι του και την ψόφια κατσίκα του γείτονα.

Ο Γιώργος νίκησε.

Και μαζί του νικήσαμε όλοι όσοι θέλουμε να ονειρευόμαστε ένα καλύτερο αύριο γι΄αυτή τη χώρα, ένα αύριο ρομαντικό, με δικαιοσύνη για το λαό, με δικαιώματα για όλους, με δυνατότητες για όλους, με 5 πράγματα πιό ίσια μέσα στα 100 στραβά, με ηγέτες κάποιους που αντιπροσωπεύουν καλύτερες, αγνότερες και ηθικότερες αξίες, πιό ανθρώπινες και πιό δημοκρατικές, πιό κοντά στον πολίτη, πιό κοντά στα προβλήματα, πιό κοντά στην αλήθεια.

Ο Γιώργος θα νικάει, κάθε μέρα, εάν όλοι μας, αποφασίσουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να αγωνιζόμαστε για τα πιστεύω μας, για να γίνουμε εμείς πρώτα καλύτεροι ξεφεύγοντας από τα στενά όρια της προσωπικότητας μας, και κοιτάζοντας πως η κατσίκα του γείτονα θα κάνει 2 φορές παραπάνω γάλα, και πώς όλοι μαζί, όσοι πιστεύουμε ότι η χώρα μας μπορεί να ξεφύγει από τη μιζέρια και την παρακμή, από την ταπείνωση και την αναξιοπρέπεια της καθημερινότητας, μπορούμε να παρασύρουμε με το χαμόγελο και την ενέργεια μας, τις καλές δυνάμεις να συστρατευτούν στο δίκαιο αγώνα της νέας εποχής.

Μιάς εποχής φωτεινότερης, λαμπερότερης, με περισσότερους ανθρώπους συμμέτοχους στα τεκταινόμενα, να νέμονται περισσότερους καρπούς της κοινής προσπάθειας.

Εύχομαι καλή δύναμη και καλά μυαλά.

Ο δρόμος αυτή τη φορά, δεν έχει επιστροφή.